We hebben er heel lang naar uitgekeken en dit voorjaar gaat het echt gebeuren: We gaan een rondreis maken door Japan! Maandenlang verdiept Petra zich al in de mogelijke hoogtepunten en ze heeft al ongeveer 6 centimeter aan A4-tjes met informatie verzameld! Het wordt dus een volle en veelzijdige reis. Vanaf 31 maart zullen we onze ervaringen delen in deze blog. We kijken heel erg uit naar dit komende avontuur!
Reisplan en overwegingen
Japan stond ineens bovenaan onze bucketlist! We gaan er in dit voorjaar naar toe! Ze zeggen dat de pure Japanse cultuur nog onaangetast is door massatoerisme. Maar nu we ons er in verdiepen dan lijkt het er op dat iedereen er naar toe gaat. De groepsreizen in deze periode waren al bijna allemaal volgeboekt. Daarom gaan we helemaal individueel. Wat trekt ons nu aan aan deze reis? We willen kennis maken met de prachtige highlights van Japan. Misschien zullen we zelfs een fietstocht door de meeslepende metropool Tokyo en cultuurhoofdstad Kyoto maken? En een verblijf aan de voet van Mount Fuji en bezoek geishawijk Gion.
We willen graag kennismaken met de eeuwenoude tradities, de hypermoderne hypes, de idyllische natuur, de rijk versierde tempels en de smaak van échte sushi en sake. We willen graag met de supersnelle bullit-treinen reizen en nog heel veel meer. Dit staat echt boven aan onze bucketlist. Met hulp van Patricia Braat, onze reisplanner, gaat dit zeker lukken! Zij heeft een reis samengesteld waarin al onze wensen zijn gehonoreerd. We vliegen eind maart naar Tokyo. Van daaruit zullen we de roete op het heernaast getoonde kaartje volgen. Zo snel we weer wat te melden hebben, zullen we dat hier in deze blog doen. We verheugen ons op deze geweldige reis!
Zondag 31 maart en maandag 1 april: De vliegreis via Dubai naar Tokyo
Gisteren hebben we alles ingepakt. Alles betekent bijna niets deze keer, want we hadden ons voorgenomen om licht te reizen, dat wil zeggen, alleen met handbagage. Eerst voelde dat heel minimalistisch aan, maar toen we alles bij elkaar gezocht hadden, bleek dat echt mee te vallen. We eindigden allebei met een rolkoffertje en een rugzak. Yes! Dat gaf rust. Als je je afvraagt waarom? Dat doen we omdat we de komende trip veel gaan reizen met het openbaar vervoer en omdat een groot koffer dan niet erg praktisch is.
Vanmorgen werden we door Aniek uitgezwaaid en om 11 uur gingen we op weg naar het vliegveld in Düsseldorf. Daar waren we best vroeg en met alleen onze handbagage, verloren we geen tijd bij het afgeven van de koffers. In no-time gingen we door de security en dus hadden we nog tijd genoeg om door de winkeltjes te struinen. We ontvingen een WhatsApp berichtje van onze gids in Tokyo met het programma dat Joris met ons wilde gaan doen op onze eerste dag in Tokyo. Onze vakantie is nu officieel begonnen. Maar daarover later meer…Om half vier vertrok onze grote Emirates Airbus A380 naar Dubai. Bij Emirates weten ze precies wat hospitality betekend. We aten iets, deden een dutje en keken een film en met twee uur tijdsverschil landden we net voor middernacht in ons geliefde Dubai. Van hier uit hadden we een transfer naar Tokyo. We bleven in dezelfde terminal en hoefden niet nog eens door de douane. Het was heel relaxed allemaal. Omdat Frank toegang heeft tot de businesslounge, ging hij een koekje en een cappuccino halen. Ook in Dubai vloog te tijd om en vertrokken we in de heel-vroege ochtend met weer een grote Emirates Airbus A380 naar Tokyo.
Dit deel van de reis was echter een stuk onrustiger. Eigenlijk hadden we de hele weg wel last van turbulentie. En zeker net voor de landing in Tokyo ervoeren we ook nog een flinke luchtzak. Met 7 uur tijdsverschil, waren we rond half zes in de avond in deze wereldstad. Hier wonen 40 miljoen mensen. Dat kun je toch niet bevatten? De chauffeur was snel gevonden, maar het was toch nog meer dan een uur rijden naar Park Hotel Tokyo. Hier zullen we drie nachten blijven. De reis had precies 24 uur geduurd. We wandelden ’s avonds nog een beetje rondom ons hotel, pinden geld bij een ATM machine en nuttigden met z’n tweeën een pizza in de hotelbar. Daarna zijn we op tijd naar bed gegaan. Morgen gaan we een stadstour doen met een gids (Joris).
Dinsdag 2 april: Een rondje Tokyo met privégids Joris
Joris kregen we erbij. Tenminste ,we hadden een tour door Tokyo geboekt en Joris van Tokyotours meldde zich, zoals eerder al gemeld, toen we nog moesten vertrekken in Düsseldorf. Joris is een Nederlander en woont sinds 2010 in Japan samen met zijn Japanse vrouw. Sinds de beginperiode in Japan heeft Joris gewerkt als leraar Engels in allerlei hoedanigheden. Omdat hij het leuk leek, is hij in 2019 begonnen met het gidsen in drie talen. Tijdens de daaropvolgende Covid-19 pandemie klapte alles in elkaar en miste hij het contact met de touristen heel erg en heeft het, zo snel het weer kon, met twee handen aangepakt.
Joris kwam om 10:00 uur naar ons hotel en na het voorstelrondje namen we het openbaar vervoer naar Okachimachi. Het reizen met de trein is net als in alle wereldsteden weer een heel avontuur. En daarbij kwam deze keer dat je van de borden helemaal niets kunt maken. Joris leerde ons dat Google Maps onze grote vriend is hier: Je geeft aan waar je heen wilt en daarna dat dat via het openbaar vervoer moet. Vervolgens krijg je de looproute, de trein en weer de looproute. Dat alles aangevuld met alle opstapgegevens (perron, lijn, enz) tussenstations en uitstapplaatsen. Het kan bijna niet fout gaan. Ook bezorgde hij ons twee trein-pinpassen die we mochten hebben. Die hebben we met zijn hulp in een automaat opgeladen en kunnen we in heel Japan gebruiken. Superhandig!
We kwamen bij Okachimachi uit de trein en daar begonnen we met een stuk over een soort markt, Ameyoko, met allerlei aparte dingen. Van Kimono’s, tot spelletjes (waar de Japanners echt dol op zijn) waarna we naar Ueno park gingen. Hier kregen we les in de Japanse geschiedenis in relatie tot wat er in dat park gebeurd is. Dit hoorden we aan de voet van het standbeeld van de laatste Samorai Saigo Takamori. We bezochten een aantal bijzondere tempels en andere historische gebouwen. Op de foto hiernaast kreeg Petra les in het reinigingsritueel dat we deden voordat we een tempel betraden. Na het reinigen van handen en mond, bij de fontein, gooi je een munt in de offer-box. Daarna buig je twee keer, klap je twee keer, doe je een wens of gebed en buig je nog een keer. Ook kochten we een Omi-kuji briefje. Dit is een orakel met een voorspelling. Goed nieuws neem je mee en een briefje met slecht nieuws knoop je aan een speciaal rek, in de hoop dat het niet uitkomt. Gelukkig hebben wij allebei de briefjes nog… Ondertussen hoorden we ook heel veel over zijn leven hier. We passeerden een grote laan met Japanse kersenbomen. De bloesem was er wel, maar nog net niet in volle bloei. In dit park en tussen de tempels vergaapten we ons aan de vele mensen, die vooral voor de tempels en de bloesem kwamen. Het was een prachtige dag vandaag, zodat we genoten van hetgeen we te zien kregen. Omdat we een privé gids hadden, konden we echt alle vragen bij hem kwijt. In het park was er een soort food-court waar we in stalletjes een lunch konden kopen. Alles gaat hier in Japan met cash. Bankpassen zijn hier nog lang niet ingeburgerd en in no-time waren we door ons cash-geld heen en moesten we weer opnieuw pinnen. We aten Japanse deegbolletjes met diverse vissoorten en groenten en hadden een pannekoek, gevuld met mozerella na.
Daarna gingen we weer op pad met de trein. We werden steeds vertrouwder met deze vorm van verplaatsen. Het klopt precies met hoe het in de boeken staat: Het is heel punctueel en verloopt heel gestructureerd, maar het is ook heel druk. Mensen staan in de rij voor de ingangen van de treinen en laten eerst iedereen uitstappen om vervolgens zichzelf in de trein te proppen. In de trein zelf is het doodstil. Mensen zijn heel respectvol naar anderen. De rit naar Meiji Shrine, een ander tempelcomplex, duurde maar kort en even later stonden we al aan de voet van de ingangspoort van dit, in 1920 gemaakte, tempelcomplex. Dit complex is speciaal gemaakt om de toenmalige keizer Meiji te eren. We leerden veel over de godsdienstige gebruiken en brachten een bezoek aan de hoofdtempel.
Nadat we bij een koffie-tentje een kop koffie hadden gedronken liepen we naar het station, namen de trein om er een halte verder weer uit te stappen. Wij liepen daarna door het sfeervol wijkje Yanaka Ginza, en sloten af bij Shibya Square, waar we het verhaal hoorden van het hondje Hachiko bij zijn monument, en waar we enkele malen de beroemde crossing gaan doen. In de drukke periode steken hier gemiddeld 3000 mensen per keer dwars door elkaar over. Nadat we hier afscheid namen van Joris, hebben we nog een rondje gemaakt door de winkelstraten en zijn in een groot warenhuis geweest, waar we op de twaalfde verdieping een goed uitzicht hadden op het drukke kruispunt. Heel bijzonder.
Het begon al te schemeren, toen we ons zonder gids, maar wel met behulp van ons maatje “Google Maps”, in het openbaar vervoers-labyrinth waagden. Maar na enig speurwerk namen we toch de goede trein terug naar het hotel. Daar in de buurt hebben we in een Japans restaurant met handen en voeten een serveerster kunnen vertellen wat we graag wilden eten en drinken, en moe maar voldaan waren we rond 21uur weer op onze kamer. Het was een geweldige eerste Tokyo-dag vandaag. Morgen gaan we nog een dag de stad in.
Woensdag 3 april: De tweede dag in Tokyo
Anders dan gisteren had ik vannacht behoorlijk last van een Jet-lag met als gevolg dat hij vanmorgen precies 3,5 uur geslapen had. En toch zijn we gewoon na het ontbijt weer op pad gegaan. Vandaag stond op Petra’s planning:
- De Toyosu Vismarkt
- De wijk Asakusa met de Sensoji tempel
- De wijk Yanaka met de begraafplaats
Het weer was de grote spelbreker vandaag. Het was de hele dag grijs en druilerig, maar we waren vastbesloten ons daar niets van aan te trekken. Dus met een poncho en een paraplu doken we weer in het openbaar vervoer van deze stad. Dankzij de goede uitleg van Gids Joris (zie gisteren) ging dit als van zelf. De grote truuc is dat we ons laten leiden door Google Maps. Deze app vertelt je zelfs op welk spoor je moet vetrekken. En dat is wel nodig, want alle aanduidingen op de borden zijn vooral in het Japans en daar kunnen we echt niks van maken. Maar die app zegt ook nog meer. Het viel mij op dat bij het intypen van de Toyosu Vismarkt als bestemming, er “Vandaag Gesloten” bij stond.
Op de Toyosu vismarkt is er in de ochtend tussen 5.30 en 6.30 uur elke dag een veiling waar alle koks van de grote restaurants de beste waar uitzoeken voor die dag. Maar ook bij de veilinggebouwen zijn talloze restaurants te vinden (de Outer Market) die al in de ochtend een vers visontbijt serveren. Omdat de meeste vis die op de Outer Market wordt verkocht, rechtstreeks van de Toyosu-Markt wordt geleverd, is dit een van de beste plekken in Tokyo om te genieten van verse Sushi.
Echter, toen we rond half elf met de metro bij de vismarkt arriveerden waren er twee dingen die op vielen: De regen had volledig doorgezet en het was er erg rustig. Joris stuurde ons ondertussen een berichtje: “The opening hours are generally 5am to 2pm, depending on the visiting hours for each shop, with the marked closed on Sundays, national holidays and certain Wednesdays”. En een van deze woensdagen troffen wij dus vandaag! De Vismarkt is dus dicht vandaag! Helaas! Hebben wij weer… De restaurants waren wel allemaal open en er waren vele Japanners aan het genieten van een vers sushi-ontbijt. Het was voor ons veel te vroeg om nu alweer te eten. We hadden net ons hotel-ontbijt gehad. Dus liepen we even langs de vele eet-kraampjes en namen toen weer de metro terug naar ons hotel, waar we overstapten op een andere lijn naar het noorden. Naar de oude Japanse wijk Asakusa. Asakusa is door veel Japan reizigers bekroond als de leukste wijk van Tokyo. Dit komt omdat de wijk zijn oude authentieke sfeer heeft weten te behouden in het moderne Tokyo. De meeste straten, gebouwen en tempels zijn al eeuwen hetzelfde gebleven waardoor het lijkt of de tijd heeft stil gestaan. Asakusa is het centrum van Tokyo’s Shitamachi wat letterlijk “lage stad” betekend. Deze naam heeft Asakusa gekregen omdat hier relatief weinig hoogbouw te vinden is, ja dat is vreemd want in Tokyo zie je bijna niet anders dan wolkenkrabbers. Hier vind je vooral houten huisjes, winkeltjes en traditionele straatjes die al eeuwen niet echt zijn veranderd. Het was ondanks de regen toch heel sfeervol om doorheen te lopen.
In het hart van de Asakusa-wijk staat de Sensoji-tempel. Het is een populaire bestemming. Voorbij de iconische Kaminarimon-poort ligt de souvenirwinkelstraat Nakamise Dori. Een lange straatmarkt met verkopers die maskers, houtsnijwerk, kammen van ebbenhout, speelgoed, kimono’s, stoffen en kostbare papierwaren verkopen. Overal waren paraplu’s in de straten, maar ook heel veel mensen die zich hadden verkleed als authentieke japanners. En overal stonden deze mensen foto’s te maken van zichzelf in klederdracht bij de kersenbloesem. In een zijstraatje vonden we een Japans restaurant waar live aan onze tafel een Okonomiyaki werd bereid.
Daarna teruggelopen naar de tempel. De tempel zelf is opgedragen aan Kannon, de boeddhistische godin van mededogen. De tempel werd opgericht in 645 na Christus en heeft zijn oorspronkelijke uiterlijk behouden, ondanks dat hij vele malen is herbouwd. Hoogtepunt is de Kaminari-mon-poort met zijn 3,3-meter hoge rode papieren lantaarn met het opschrift “Thunder Gate”. Ook het wierookvat, waarvan bekend is dat het kwalen verdrijft. Mensen trokken orakels uit de kasten met laatjes en als het een slechte voorspelling was, bonden ze het briefje aan een van de vele touwen naast de ladekasten. De tempel staat midden in de wijk in een parkje met heel veel bloesem-bomen.
Toen we hier uitgekeken waren, liepen we een stuk van ongeveer 2 km naar Yanaka begraafplaats. Deze is beroemd omdat hier de laatste rustplaats is van talloze beroemde mensen uit de Japanse geschiedenis, waaronder de laatste Shogun van Japan, geleerden, kunstenaars, ambachtslieden en politici. Op een gebied van 100.000 m2 zijn enorme bomen en honderden jaren oude graven en staat het bekend als een van de mooiste begraafplaatsen van Japan. Het beroemste graf is wel die van de laatste Shogun Takugawa Yoshinobu Haka. Ook hier wordt de trieste omgeving weer opgefleurd door prachtige bloemen, planten en bomen. Toen wij er waren werd de hoofdlaan geflankeerd door tientallen bloeiende kersenbomen. Tegen de graven zagen we vele houten “planken” met inscripties. We hebben even moeten zoeken wat het is: Itatōba is een pagode in de vorm van een lang houten bord dat ter nagedachtenis wordt opgesteld bij een graf. Het is overdekt met uitgebreide inscripties. Op de itatōba staan teksten, waarin onder andere vermeld staan de postume erenaam die de overleden heeft gekregen; de overlijdensdatum; soetra’s, afhankelijk van de boeddhistische sekte en sanskriet-karakters.
Hierna zijn we teruggereden naar het hotel. Daar hebben we even gerust, waarna we tegen zevenen naar een Indiaas restaurant zijn gegaan. We hadden er een heerlijk menu voor ongeveer drie tientjes incl drank. Nu weer terug op de kamer met een kopje koffie. We gaan op tijd slapen, want morgen trekken we weer verder en laten deze grote stad voor twee dagen achter ons.
Donderdag 4 april: We trekken verder… Kamakura aan de kust
Vanmorgen hebben we na het ontbijt uitgecheckt uit ons Park Hotel Tokyo. We gaan vandaag en morgen twee plekken net buiten de hoofdstad bezoeken. Omdat we daarna nog een keer terug komen in dit hotel, hebben we gevraagd of ze onze twee koffertjes willen bewaren tot we terugkomen. Dat was geen probleem. En dus gingen we vanmorgen op pad met alleen de kleren voor morgen en overmorgen in onze rugzak. Het was droog en het beloofde een mooie dag te worden. Vandaag staat Kamakura op het programma. Dit is een voorstad van Tokyo, ongeveer een uur met de trein zuid-oostelijk van de hoofdstad. Ook deze reis verliep erg soepel. We konden opstappen op een van de vele perrons in het grote Shimbashi station, onder ons hotel. Met onze grote vriend Google Maps was het goede perron zo gevonden!
Onze trein had een beetje vertraging en na ongeveer een half uur werden onze trein en de daarop volgende trein samengevoegd, zodat de punktualiteit van het Japanse openbaar vervoer systeem niet in de war kon komen. Dit was even verwarrend voor ons, want we konden de Japanse omroeper in de trein niet verstaan. Een vriendelijke meneer wenkte ons naar buiten en met handen en voeten kregen we van vier jongelui uitleg dat we gewoon aan de overkant van het zelfde perron even moesten wachten op de volgende trein. Het is ongelofelijk dat ook de jeugd hier in Japan nagenoeg geen Engels beheerst. In Kamakura moesten we nog overstappen op een klein lokaal trammetje dat ons naar de wijk Hase aan de kust bracht. Rond elf uur en dus veel te vroeg, kwamen we al in ons volgende hotel aan. De mevrouw aan de receptie nam ons met haar standaard verhaal in ontvangst. Dat ging in perfect Engels, maar toen we vragen stelden, werd het toch weer een conversatie met handen en voeten. Ze maakte ons duidelijk dat de kamer nog niet gereed was, maar dat we onze rugzak gerust konden achterlaten en op pad konden gaan in Hase en Kamakura. Nu kwam haar perfecte Engels weer naar boven, want ze ratelde weer een standaard verhaal af met de bezienswaardigheden die we moesten bezoeken.
We liepen via een kronkelweggetje en een mooie tempel langs het spoor terug naar het stationnetje van Hase. Hier liepen we langs een drukke toeristische weg met winkels en veel bedevaartgangers en toeristen. Want in Hase staat een van de oudste en ook grootste Boeddha beelden van het land. Meer dan 13,5 meter hoog, staat dit gegoten bronzen beeld sinds het jaar 1252 op een heuvel in een prachtig park. En natuurlijk stonden er ook heel veel bloeiende Japanse kersenbomen. De Japanners zijn er helemaal wild van. Ze maken bijna bij elke boom foto’s. Foto’s van de enkele bloemetjes, selfies, maar ook van hele gezelschappen. En ook hier liepen vele mensen in (gehuurde?) kimono’s, zodat het voor ons wel heel sfeervol uitzag.
Na het bezoek aan de reuzen-boeddha zijn we weer de heuvel af gelopen en hebben het trammetje naar Kamakura Centrum genomen, waar we langs een weg liepen met tientallen bloeiende kersenbomen. Het was er zo druk, dat je geen foto’s kon nemen zonder vreemden erop. We zagen in een heel klein steegje een mini restaurantje waar we hebben geluncht. Ook dit was weer een hele belevenis, want de kaart was niet te lezen en de ober sprak geen Engels. We zeiden met handen en voeten dat we vis en vlees lustten en toen kreeg Petra een reuzen Sushi met zalm in de rijst en ik een reuzen Sushi met vlees in de rijst. Deze maaltijd werd geserveerd met een kopje groene thee en een kommetje miso-soep. Dit was een heel bijzondere beleving.
Na de lunch zijn we verder gelopen naar de Tsurugaoka Hachiman-gu Shrine. Een prachtige tempel midden in een sfeervol park met vijvers met reuze-kois, bloeiende bomen (natuurlijk) en heeeeel veel mensen. Door het waterige zonnetje was het er heel gezellig druk. We hebben hier een uurtje rondgelopen en foto’s gemaakt en ook genoten van de omgeving. Vervolgens zijn we via een drukke winkelstraat teruggelopen. Daar keken we onze ogen uit. We zagen allerlei vreemde Japanse praktijken, zoals een knuffelparadijs met hele jonge biggetjes, nog meer levende knuffeldieren: Honden en katten. Alles voor de kinderen. Ook zagen we een winkel met alleen hondenkleren, een winkel met de gekste Japanse stripfiguren en speelhallen. Daartussen waren talloze eettentjes met ook weer de gekste producten.
Nadat we van al deze indrukken bijgekomen waren, zijn we met het trammetje teruggereden naar Hase en naar het hotel gelopen. Nadat we er wat uitgerust hadden, hebben we van een echt Japans diner genoten. Sommige dingen vonden we lekkerder dan de andere dingen. We hadden een Japanse menukaart en dat hebben we met Google translate vertaald. Ook hier is dus Google onze grote vriend. Maar dan nog was het soms een verrassing wat we kregen. Het was een zeer uitgebreid diner met 7 gangen. Dit werd vergezeld van een Sake proeverij met 6 verschillende Sake-wijnen. Sake is Japanse wijn, met een alcohol percentage van tussen de 13 en 17%. Vrij hoog dus. Petra heeft heel nauwkeurig bijgehouden wat alles was. Zie bijgevoegde collage om een indruk te krijgen van wat ons werd voorgeschoteld. Zo hebben we Kogelvis gegeten, maar ook Jelli-fish. Het was erg overvloedig. Toen we na twee uur aan het toetje zaten, konden we ook echt niets meer op.
Na het eten zijn we moe, maar voldaan terruggekeerd naar onze mooie hotelkamer en hebben we dit verslag van de dag gemaakt. Het was weer een mooie dag. Benieuwd wat morgen weer brengt? Morgen gaan we via Tokyo naar Nikko met een Bullettrain. Maar daarover morgen meer…
Vrijdag 5 April: Naar Nikko. Voor het eerst in de Bullet-trein
Vanmorgen eerst in het hotel van Kamakura ontbeten. Deze keer geen buffet, maar we werden bediend. Dit was alweer lastig, want de obers spraken geen Engels, dus konden we niet vragen wat de procedure was. Het begon al toen we een zacht-gekookt eitje bestelden. We kregen het de vriendelijk knikkende meneer niet uitgelegd wat zacht-gekookt was. Er kwam een mevrouw bij die vroeg of het een probleem was, dat het 20 minuten duurde. Heel vreemd, voor een zacht-gekookt eitje. Dus kregen we een mooi opgemaakt bord met… en hard-gekookt eitje. Maar het was lekker en we lieten ons niet van de wijs brengen. Daarna zijn we naar het tram-stationnetje van Hase gelopen. Het miezerde een beetje. Heel ander weer dan gisteren. Het was koud en er stond een stevige wind. Gelukkig hadden we een jas bij ons. Daarna namen we de sneltrein terug naar Tokyo-centraal station, van waar onze bullet-trein naar Nikko zou vertrekken. De architect van dit station heeft zich laten inspireren door het station Amsterdam Centraal. Elke dag vertrekken en komen hier 4000 treinen aan en verwerkt deze plek 500.000 reizigers.
We waren erg vroeg, dus zijn we nog even gaan wandelen naar het Keizerlijk Paleis. Maar ver kwamen we niet en we konden alleen langs het hek kijken. Ik denk dat er niemand thuis was… Gelukkig was het in de stad niet aan het regenen.
We liepen langs het keizerlijke park terug naar het station. Daar hebben we in een van de vele eettentjes een lekkere sandwich gegeten en een cappuccino gedronken. Vervolgens hebben we ons door de menigte gewerkt van dit superdrukke en supergrote station naar het platform waar de bullet-treinen aankomen en vertrekken. We waren veel te vroeg, maar dat was niet erg, want we moesten toch uitzoeken hoe het werkte en waar we moesten zijn. Zie deze foto van het aankondigingsbord. Toen we eenmaal op het goede perron waren geweest, hadden we rust en hebben we een plekje gezocht om aan deze blog te werken. Rond twee uur kwamen we weer terug op het perron. Daar ontdekten we dat bij elke deur van de trein twee opstelpunten voor rijen op de grond waren gemarkeerd. Rij 1 en rij 2. Na enige observatie kwamen we er achter dat rij 1 de rij voor de eerstvolgende trein was en rij 2 het opstelpunt voor de trein hierna. Heel gedisciplineerd stonden de mensen in de twee rijen te wachten. Als de trein aankwam, verdwenen de mensen uit rij 1 in de trein, waarna de mensen uit rij 2 opschoven naar rij 1. Daarna begon zich weer een rij 2 te vormen. En zo voort. Om kwart over twee vertrokken we in een prachtige trein. De stoelen waren gereserveerd.
Het duurde heel lang voordat we de bebouwing achter ons lieten. Wat een grote stad is Tokyo toch. We reden ongeveer 120 km binnen 40 minuten en toen waren we al op het station Utsunomiya, waar we de trein weer moesten verlaten. We stapten over op de lokale trein naar Nikko, dat ongeveer 60 km verderop lag. Dus nog een uurtje treinen. Het landschap veranderde nu: er was veel minder bebouwing, we reden langs bamboebossen, dennenbossen en akkers. Ook werd het steeds heuvelachtiger en toen we in Nikko aankwamen, zagen we zelfs bergen en bleek dat we op 550 m hoogte waren. Het was ook veel frisser toen we uitstapten. De bus naar het hotel, aan de rand van het stadje vertrok pas over een half uur, terwijl Google Maps aangaf dat het ook een half uur lopen was. Dus besloten we voor het laatste.
Rond half vijf kwamen we bij het Nikko Kanaya Hotel aan. Dit is een heel stijlvol en historisch hotel, dat traditionele Japanse gastvrijheid biedt in een prachtige omgeving op een heuveltop. Het Kanaya Hotel History House is een goed bewaard voorbeeld van een samoerai-residentie uit de late Edo-periode en is aangewezen als tastbaar cultureel bezit van Japan. Het diende ook als een vroeg hotel voor buitenlandse bezoekers en werd in 1873 geopend als Kanaya Cottage Inn. Wij kregen een kamer in het oudste gedeelte, dat onlangs helemaal is gerenoveerd. Een prachtige kamer met dito uitzicht, helemaal in Japanse stijl. Het enige probleem nu was ook weer dat het grootste deel van het personeel geen Engels spreekt. Maar ook hier kunnen wij ons toch goed redden met handen en voeten en heel veel buigingen.
Nadat we ons gesetteld hadden, even uitgerust en opgefrist waren, zijn we gaan dineren in het hotel-restaurant. Nou dat was een sjieke bedoeling! We kregen een 8 gangen menu geserveerd (onderdeel van onze geboekte reis) met vlees en vis. Niet met stokjes deze keer, maar gewoon met mes en vork kunnen eten. Wat hebben we genoten van deze verwennerij!
Na het eten zijn we terug gegaan naar onze kamer voor een update in deze blog. Het was weer een dag met veel indrukken. Morgen meer over Nikko…
Zaterdag 6 april: Een bijzonder bezoek aan Nikko en terug naar Tokyo
Het was vanmorgen een beetje druilerig, maar niet vervelend. Hoogstens dat de foto’s een beetje grijs uitzien. Na een zeer luxe ontbijt hebben we al vroeg uitgecheckt. We hadden een hele lijst van dingen die we wilden zien. Omdat alles te voet kon, hebben we mijn rugzak in het hotel achtergelaten. Wat een mooi hotel was dit. Met een prachtige kamer in het oudste bijgebouw. Voordat we aan de dag begonnen hebben we eerst nog wat sfeerfoto’s gemaakt:
Links is hoe het nu is en rechts lang geleden. En om 9 uur waren we al op pad. Als eerste gingen we naar de beroemde brug over de bergbeek. Deze plek was bijzonder, want in lang vervlogen tijden mocht alleen de Shogun de brug oversteken naar de verschillende schrijnen (heiligdommen) en tempels. Het is hét toegangssymbool van Nikko. Op dit moment moet je betalen om over de brug te mogen en kun je er maar van een kant op komen. We zagen mensen in prachtige Japanse klederdracht foto’s nemen van zich zelf.
Vervolgens zijn we deze beek blijven volgen naar “Het Grote Mysterie”. Dit is de wandeling langs de Kanmangafuchi Abyss. Dit is een pad dat vroeger het begin was van de weg naar de tempels. Kanmangafuchi Abyss werd gevormd door een uitbarsting van de nabijgelegen berg Nantai. Deze kloof is slechts een paar honderd meter lang. Kanmangafuchi Abyss staat bekend om zijn rij van ongeveer 70 stenen beelden van Jizo. Jizo is een bekende boeddhistisch god en neemt een prominente plaats in de Japanse volkscultuur in. Het verhaal vertelt dat Jizo de god is van de overleden kinderen. Hij is de beschermheilige die zich ontfermt over miskramen, stilgeboren kindjes en abortussen, die de weg naar het hiernamaals niet kunnen bereiken. Hij troost hen en begeleidt ze daar naartoe. De symboliek en het verhaal troost ouders die een kindje verloren zijn. Deze ouders gedenken kun kindje door de eeuwenoude beelden van Jizo te voorzien van een slabbetje en een mutsje…
Na dit bijzonder bezoek zijn we verder gelopen naar de verschillende tempels van Nikko. Het waren er veel te veel om op een dag te bezoeken, en we hebben een selectie gemaakt.
We liepen de berg op naar de Tōshōgū-Shrine. Dit is een prachtig gedenkteken voor de stichter van het Tokugawa-shogunaat, die tot 1868 meer dan 250 jaar over Japan regeerde. Wij bezochtten het gedeelte dat het Taiyuin-Byo Shrine heet. Dit rijkelijk versierde heiligdomcomplex bestaat uit meer dan een dozijn gebouwen in een prachtig bos. We bewonderden de talloze houtsnijwerken en grote hoeveelheden bladgoud die werden gebruikt om de gebouwen te versieren. Het complex was echt heel indrukwekkend!
Vervolgens zijn we weer naar beneden naar het hotel gelopen. We kwamen onderweg pas de eerste drommen toeristen tegen. We waren ze allemaal te vroeg af geweest. hihi. Beneden hebben we onze rugzak opgehaald en zijn we over de hoofdstraat richting het station gelopen. Een wandeling van een half uur. We dachten daar toeristische winkeltjes te zien, maar het waren alleen maar eettentjes. We namen ergens een kopje koffie en een taartje. Het was immers al 12 uur. We waren vervolgens veel te vroeg bij het treintje dat ons naar de bullit-trein richting Tokyo zou brengen. Echter in het station ruilde een vriendelijke medewerker ons ticket om voor een eerder tijdstip en vervolgens waren we al om 15 uur terug in het verschikkelijk drukke Tokyo-Centraal station. Daar zijn we nog even in het station gebleven om met behulp van WiFi de kwalificatie te kijken van de F1 race in Suzuka (ongeveer 4 uur zuidelijker van hier). Gelukkig werd Max eerste!
Daarna hebben we nog een uurtje door Ginza,het winkelhart van de stad, gelopen. Ook hier was het heel erg druk op deze zaterdagmiddag. Echter de beleving viel ons een beetje tegen. De gebouwen zijn echt vierkante klotsen zonder uitstraling. Hier en daar had een architect geprobeerd om er iets moois van de maken, maar over het algemeen viel het erg tegen. Dus hebben we tegen zessen de metro genomen naar ons hotel. Daar hebben we ingecheckt en onze koffers opgehaald, die we twee dagen geleden hier achtergelaten hadden.
We hebben de dag afgesloten in een Indiaas restaurant, waar we gesmuld hebben. Rond negen uur waren we weer terug op de kamer, hebben we deze blog bijgewerkt. Morgen gaan we deze stad definitief verlaten voor een rondje Hakone… Daarover morgen meer…
Zondag 7 April: Rondje Hakone
Vanmorgen zijn we al om 7 uur opgestaan. We moesten eerst een stuk naar het zuiden reizen, naar Odaware, alvorens we met het rondje Hakone konden beginnen. We namen al om half negen de trein naar het Shinjuku Station aan de westkant van de Tokyo. Van hier uit reden we naar Odawara. Dit is het startpunt en ook de toegangspoort tot het Fuji-Hakone-Izu National Park. Dit gedeelte van de reis is heel erg toeristisch. Om ons heen horen we natuurlijk Japans (heel zachtjes) Nederlands/Belgisch en Frans (ook zachtjes), Duits (iets harder), Amerikaans (hard) en heel veel Italiaans (luidruchtig). De Japanners zijn zelf altijd heel bescheiden en respectvol, maar de Italianen zijn heel erg aanwezig, verplaatsen zich in grote groepen en praten luid en zwaaien tegelijkertijd heel erg met hun handen. Doordat ze in groepen reizen, voelen ze helemaal niet de drang om zich rustig te houden. En dan: Overal zie je mensen lopen met gigantische reiskoffers. Sjorren in de bus, staan iedereen in de weg, nemen kleine toeristische bussen en blokkeren daar de doorgang, enz. Wat zijn wij blij dat we elk alleen een klein koffertje en een rugzak bij ons hebben!
En nu weer terug naar ons: We hebben van de reisorganisatie waarbij wij geboekt hebben de Hakone-Free-Pass gekregen, waarmee we in dit gebied alle attracties kunnen bereiken. Wij doen het standaard programma hier, wat iedere toerist doet: Eerst namen we van Odawara de vervolgtrein naar Hakone-Yumoto. Het gaat als vanzelf: Je hoeft alleen maar op het perron te kijken en dan zie je de pijlen naar de volgende stap: We namen in Hakone-Yumoto het toeristische zigzagtreintje de bergen in, richting Gora. Dit treintje ging heel steil omhoog en moest hier en daar een onmogelijke bocht nemen. Dit hadden ze zo opgelost: de trein stopte, de wissel werd dan omgezet en vervolgens namen we via dezelfde berghelling weer de route naar boven. En zo zigzagden we de berg op richting ons hotel. Wij hoefden echter niet helemaal tot dit eindstation, maar moesten er iets eerder uit voor een korte busrit naar het hotel.
Omdat dit gebied vulkanisch is, zijn er veel warmwaterbonnen. En daar hebben de Japanners in dit park gebruik van gemaakt door bij de meeste hotels een warmwaterbron aan te boren en te gebruiken voor de gasten. En dus ook in ons hotel: Ons hotel was een echt Onsen-hotel. Wij kregen een heel traditionele, Japanse kamer met “futons”, “tatami” matten op de vloer en “shoji” schuifdeuren. We moesten bij de deur slippers aan doen en werden geacht niet met onze schoenen de kamer te betreden. Als alternatief stonden slippertje voor ons klaar. Ook hingen er Japanse kamerjassen om te gebruiken. Er stond een heel laag tafeltje en stoeltjes en gelukkig een gewoon bed. Via de schuifdeur kwamen we op ons balkon met daarop een gietijzeren badkuip met een directe aansluiting op de heetwaterbron. Hier konden we vanavond lekker badderen… Natuurlijk was er ook een gewone badkamer :-). Ook de bedden waren gelukkig voor ons “normale” bedden. We waren al bang dat we traditioneel op een rieten matje met een houten hoofdkussen moesten slapen.
Nadat we ingekwartierd waren, zijn we weer op pad gegaan. We moesten nog ons “Rondje Hakonen” afmaken en de laatste afvaart van de boot was om half vijf, maar daarover zometeen meer. We namen de bus terug naar het stationnetje om daar het laatste stukje met het zigzagtreintje af te maken. Daarna kwamen we bij een soort Zwitserse Kabeltrein, die ons weer hoger de bergen in bracht. De volgende etappe van het Rondje Hakone werd afgelegd in een gondel. Dit was heel mooi en we hadden een prachtig uitzicht op de bergen in dit gebied. We probeerden Mount Fuji te spotten, maar ze noemen hem hier niet voor niets “de verlegen berg”, want hij is het grootste deel van het jaar gehuld in de wolken, en zo ook nu… We kwamen wel met deze kabelbaan-gondel midden over een vulkanische krater met heel veel stoom-pluimen. Daarna gingen we via een tussenstop weer de berg af naar een groot berg-meer. Hier hebben we eerst even een hapje gegeten, om vervolgens met dev oorlaatste boot de oversteek te maken. De boot was heel toeristisch gemaakt in de vorm van een groot piratenschip, compleet met drie masten. Daarna maakten we nog een korte wandeling langs het meer naar de volgende haven. De laatste etappe was weer een busrit naar ons hotel, waar we rond half zes arriveerden. Dit was het zg rondje Hakone.
Onderweg zijn we ook heel veel musea gepasseerd met uitleg over de omgeving en het verleden van dit gebied, maar onze trouwe lezers weten dat we niet echt museum-aanbidders zijn. We hebben vooral genoten van de prachtige vergezichten en de natuur waar we doorheen kwamen.
We hadden een reservering in het hotel-restaurant voor het diner om half acht, dus tijd genoeg om te genieten van de luxe die onze kamer te bieden had. Het begon al te schemeren, toen we de badkuip op het balkon lieten vollopen. Hier konden we een uurtje heerlijk relaxen in de buitenlucht met zicht op de bergen rondom het hotel. We hadden onderweg in een supermarkt een fles witte wijn gekocht en wat te knabbelen. We genoten! Het eten in het restaurant was ook weer heel traditioneel. Het was al gereserveerd, dus we hadden niet te kiezen en kregen weer een Japans menu voorgeschoteld. Gelukkig deze keer niet zo extreem als een paar dagen geleden. Als voorgerecht kwam er een varieteit van sushi en kleine hapjes en als hoofdgerecht kregen we o.a. heel dun gesneden bief (Hida-beef) dat we aan tafel moesten koken in een kookpannetje. Daarbij was er groente en diverse champignons. Het nagerecht mochten we wel zelf uitzoeken aan een toetjesbuffet.
Vandaag werd ook de Formule 1 race in Suzuka (ja, in Japen!) gereden en we hadden gedacht dat we na het diner op de kamer de herhaling van de race konden kijken. Dit viel echter in het water omdat de hotel-WiFi verbinding veel te traag was en het telefoonbereik ook heel slecht. We hebben de start kunnen kijken, maar toen was het ook voorbij…
Maandag 8 April: Een flink stuk met de bullettrain en een treinreis door de bergen
Vanmorgen zijn we écht vroeg opgestaan. Om half zeven ging de wekker! Dat kwam omdat we vandaag een oversteek gaan maken van oost naar west en dan weer naar het noorden. En zo zaten we om half acht al aan het ontbijt. Dat was gelukkig een gemengd westers en Japans buffet-ontbijt, zodat we zelf konden kiezen wat we wilden eten. En dus hadden we een goede bodem voor deze reisdag. Naast ons hoorden we Nederlands spreken en toen we deze mensen na het uitchecken in de lift weer tegenkwamen, hebben we elkaar in het Nederlands een fijne reis gewenst. Het bleken Belgen te zijn. De tijd in de lift was te kort om langer te spreken, maar we waren wel benieuwd wat hun hier bracht.
Het eerste stuk van onze reis ging weer naar Odawara, aan de oostkust. We wilden niet weer de zigzagtrein terug nemen en besloten de rechtstreekse lijnbus naar het Odawara-station te nemen. Nou, daar hebben we onze ogen weer goed de kost gegeven aan toeristen die met te grote koffers in te volle bussen willen reizen. Het was een busrit van ongeveer drie kwartier tot een uur en we hadden te doen met de geduldige busschauffeur die door dat gesleep met die koffers steeds verder achter op zijn schema kwam. En dat is in Japan echt not-done: een bus die te laat vertrekt!!! En zo kwamen we dus met vertraging op het station van Odawara aan. De mensen met de grootste koffers hadden de trein gemist. Wij gelukkig niet! Wij hadden nog drie kwartier over om het goede perron en de goede trein te vinden.
Toen we het perron opkwamen was er een verassing: we stonden met een half uur speling weer naast het Belgische koppel uit het hotel op het perron. Wat een toeval, en dat vonden zij ook. En nu hadden we dus genoeg tijd om elkaars Japan-ervaringen uit te wisselen. Zij waren uit Knokke, maar hadden in Amsterdam en Genk gewoond en hadden een tweede huis in Malaga. Ze waren net iets ouder dan wij. Hij (Alexander) was een geslaagde Finance-expert en had veel geld verdiend met beleggingen en was nu professor in Finance aan de universiteit van Madrid. Zij (Veronica) had vroeger bij de Belgische nationale luchtvaartmaatschappij gewerkt. Het bleek dat ze ook naar Takayama gingen en toen onze bullet-trein arriveerde, wensten we ze weer goede reis en misschien tot op het volgende station. We stelden ons netjes op in de rij voor de deur van onze wagon met gereserveerde plaatsen en toen we omkeken, bleek achter ons weer het gezin met de veel te grote koffers te staan. Daarachter stond een chaotische Italiaanse groep. Ojee, je voelt het al aankomen: deze bullet-trein vetrok met vertraging! Wat een puinhoop! Het duurde wel 5 minuten voordat de Italianen in de wagon (die doorgaans heel stil zijn) tot rust waren gekomen. De treinreis duurde minder dan 5 kwartier en overbrugde in die tijd 260 km en gelukkig kon de machinist de vertraging weer helemaal inhalen. Wat een aparte ervaring om zo hard te rijden. Op de minuut nauwkeurig kwamen we in Nagoya aan. Hier moesten we overstappen en ook hier spraken we weer met het Belgische stel, die wel steeds een andere wagon als wij hadden, maar dezelfde route volgden. Het wachten op de volgende trein was dus steeds heel gezellig op de stations.
De volgende treinreis was met een gewone sneltrein van Nagoya naar Takayama. Deze 147 km lange reis staat in de boeken als een van de mooiste treinroutes van Japan en zou 2,5 uur duren. Onderweg zagen we het landschap van vlak naar bergachtig veranderen. De trein klom steeds verder de bergen en het binnenland in. Onderweg volgden we voor een groot gedeelte een rivier met daarlangs vele pitoreske plattelands- en bergdorpjes. We passeerden ook veel dennenbossen en tunnels. Maar we zagen ook her en der bamboebosjes.
Op het station van Takayama namen we definitief afscheid van Alexander en Veronica. Wij hadden een hotel in het oude centrum en zij een aan de rand van de stad. Het miezerde een beetje en we overbrugden in een recordtempo de weg van het station naar het hotel. Een wandeling van ongeveer een half uur. Onderweg liepen we langs het oude centrum: het zag er erg gezellig uit. Het oude centrum bestaat grotendeels uit huizen die dateren uit de “Edo”-periode (1600 – 1868) en is verrassend goed bewaard gebleven. Met name rondom ons hotel lijkt het alsof de tijd heeft stil gestaan! De houten koopmanshuisjes hebben lampionnen aan de gevels hangen. We zagen theehuizen en saké-brouwerijen, waarvan sommigen hier al honderden jaren zouden zitten. We waren weer op een mooi plekje beland! Ons hotel, Hotel Wood, is pas vijf jaar oud en ziet er erg mooi uit. Het is een Zen-hotel en sober ingericht. Onze kamer is ook zen: geen tv op de kamer! Maar die gebruiken we toch nooit, dus gaan we ook niet missen. Verder heeft onze kamer een hele mooie badkamer met regendouche en een apart bad. Het slaapgedeelte is verhoogd en er liggen harde matrassen op de grond. Beneden is een Onsen voor de mannen en een onsen voor de vrouwen. Dit is een traditioneel Japans heetwaterbad, net als in een sauna bij ons. Wat wel leuk is te vermelden is dat van 17h tot 23h de bar open is en er gratis drankjes worden aangeboden.
Maar eerst zijn we het stadje ingelopen om de sfeer te proeven. Schattige houten huisjes met veel eettentjes en toeristische winkeltjes. Het was een beetje aan het druppelen, dus kocht ik een mooie blauwe pet. En zo struinden we door de gezellige straatjes met veel toeristen. En ja hoor: daar waren Alexander en Veronica weer! We zijn samen een barretje ingedoken, waar ze ijs en bier verkochten. Daar hebben we onder het genot van een pintje nog gezellig doorgekletst. Om vijf uur werden we vriendelijk maar resoluut verzocht de zaak te verlaten want ze gingen sluiten. Na ons afscheid zijn we weer naar ons hotel gegaan. De bar was geopend, en we hebben een saké proeverijtje gedaan, terwijl we in Tripadvisor zochten naar een Sushi restaurant. Die vonden we, met goed recenties, en rond zeven uur zijn we door de stromende regen daar heen gegaan. Nu moet ik nog uitleggen: het regent hier zo veel dat elk hotel en station bij de uitgang “leen”-paraplu’s verstrekt. Bij de restaurants en bij de winkeltjes staan naast de ingang buiten altijd paraplubakken. Het is hier niet gebruikelijk de paraplu’s mee naar binnen te nemen. Heel praktisch op deze manier!
In het restaurant namen we allebei een heerlijke sushi-schotel die door de kok voor ons vers werd bereid. Rond 22 uur waren we weer terug op onze kamer en gingen vroeg slapen.
Dinsdag 9 April: Regen, regen, en toch weer een mooie dag in Takayama
Het plan was om naar de ochtendmarkt te gaan. Elke morgen zou het van 7 uur ’s ochtends een en al bedrijvigheid zijn in de straatjes van het oude Takayama. De lokale bevolking gaat hier ’s morgens inkopen doen. Boeren uit de omgeving verkopen er hun producten. Er zijn ook snacks, bloemen, souveniers en kunst van lokale kunstenaars vinden. Echter vandaag niet voor ons!
De hele nacht had het gegoten. En dat ging maar door. Omdat we onder het dak sliepen, hoorden we de regen heel goed. Dus hebben we vanmorgen heel rustig aan gedaan. We hebben eerst in het hotel ontbeten. Beter gezegd: ík heb ontbeten. Petra smaakte het Japanse ontbijt niet zo en liet het aan zich voorbij gaan en ruilde het in voor een yoghurtje en een koffie. Daarna zijn we op onze kamer gebleven tot het rond 11 uur droog werd. Ondertussen had ik mooi tijd om even wat te werken.
Ineens was het stil op de kamer… En hebben we meteen alles ingepakt en zijn we weer op pad gegaan. We hadden op internet gevonden dat je hier een wandeltocht langs meer dan een dozijn oude tempels en heiligdommen kon maken. Dus gingen we dat opzoeken. Deze wandelroute start in de landelijke buitenwijken van de stad. Je komt dan door het Shiroyama-park, vervolgens door het bos op de heuvel naast de stad. Op de top van de heuvel en midden in het bos staan de ruïnes van het Takayama-kasteel.
We vonden de route gemakkelijk, want er stonden overal bordjes met pijlen (In het Engels!) en zo liepen we over mooie, maar zeer natte paden de heuvel op langs hele oude tempels, over kerkhoven, door hele smalle straatjes en langs hele kleine huisjes. Wat ons de hele reis al opvalt, is dat de Japanners in hele compacte autootjes rijden. Deze autootjes zie je in Nederland niet, maar hier overal. Ook de gemiddelde huizen zijn erg klein. We liepen nog langs een school, waar de les net uit was. Er liepen allemaal kleine kinderen met reuze rugzakken met een signaal-kleurige paraplu en een dito petje. Aan de rugzak hing een belletje, dus je hoorde ze van ver aankomen. En ze riepen allemaal heel schattig “hallo” naar ons. Wat ook heel typisch is, dat als ze de straat oversteken en er wacht een auto op ze, dan buigen ze naar de bestuurder om te bedanken dat ze over mogen en dat doen ze aan de overkant van de straat nog eens.
Aan het eind van de bebouwing liepen we het natte bos in. Het was er stil en we kwamen bijna niemand tegen. We volgden de pijlen en ineens zagen we een waarschuwingsbord met “Beware of the Bears!” erop. En toen hebben we maar besloten niet tot helemaal op de top bij het kasteel te lopen. Dus namen we het pad langs de rand van het bos en kwamen na een minuut of tien weer bij de bewoonde wereld. Gelukkig niks aan de hand. Daarna zijn we weer terug gelopen naar het oude centrum, waar we heerlijke Hida-beef hebben gegeten. Dit is een lokale lekkernij. In Japan is de biefstuk echt hoogwaardig vlees, en die van Takayama steekt hier nog eens met kop en schouders bovenuit. En je kunt hier ook geen restaurant voorbij lopen, of ze maken er met grote posters reclame over. En het klopt: het was heerlijk.
Na de late lunch zijn we terug naar het hotel gelopen en hebben een paar uurtjes gerust. Ik heb nog wat gewerkt en ik ben weer helemaal bij. Tegen vijven zijn we weer naar beneden gegaan om wat te borrelen in de hotel-lounge. We hebben daar de blog van gisteren bijgewerkt en zijn daarna buiten de deur gaan eten. Petra wilde graag iets anders dan sushi of beef. En dat bleek nog een hele opgave! Het oude centrum was uitgestorven en we moesten een heel stuk lopen voordat we restaurantjes vonden die open waren. Na wat zoeken en vergelijken liepen we een heel klein restaurantje binnen, waar de kok centraal het eten maakte, met rondom de gasten die toekeken. De plaatsen rondom de kok waren allemaal bezet en wij gingen boven zitten. Daar hebben we allerlei kip-gerelateerde hapjes gegeten en we raakten aan de praat met een jong Nederlands stel. Dat was heel gezellig!. Tegen half tien waren we weer terug in het hotel, waar we in de lounge, onder genot van een wijntje en een nootje, deze blog hebben geschreven. Het is altijd heel leuk om zo de dag te evalueren en de reactie van jullie te lezen! Tot morgen!
Woensdag 10 April: Shirakawa-go en Kanazawa
Vanmorgen toen we opstonden was het aan het vriezen, maar we zagen ook een helder blauwe hemel. Het beloofde een prachtige dag te worden. Nadat we eerst ons favoriete Japanse ontbijt hadden verorberd (zie gisteren), zijn we met onze koffertjes weer naar het station gelopen. Maar deze keer niet met de trein, maar met een luxe touringcar met gereserveerde stoelen naar onze volgende bestemming gereden: Shirakawa-go. Het doet een beetje denken aan Bokrijk. Hele oude huisjes uit de Edotijd, die op de Wereld Unesco Erfgoed Lijst staan. Het verschil met Bokrijk is, dat deze huisjes nog gewoon in gebruik en bewoond zijn. Het dorp ligt midden in de bergen aan de westkant van Japan en word omringd door beboste hellingen en besneeuwde toppen. Het was een plaatje met deze helder blauwe lucht. En dat het heel fris was, zie je niet op de foto’s :-).
We kwamen er rond half elf aan en konden onze koffers tegen een geringe vergoeding in bewaring geven. Toen zijn we eerst naar een hoger gelegen uitzichtspunt gelopen, waar we een prachtig overzicht hadden over het dorp en de achtergelegen bergen en we hebben een paar hele mooie foto’s gemaakt. Daarna zijn we weer naar beneden gelopen en maakten een rondje door het dorp. In het dorp zagen we hele oude huizen met spitse rieten daken. Daar tussen in zagen we ook rijstvelden en daaromheen beekjes. Toen we goed keken, zagen we in die beekjes en andere watertjes grote zalmen en Koi-karpers zwemmen. Ook lagen er her en der nog overblijfselen van de grote hoeveelheden sneeuw die hier in de winter valt. Sommige huisjes waren opengesteld voor het publiek en waren er souveniershops en eettentjes om alle toeristen te pleasen.
Om tien voor twee vertrok onze gereserveerde shuttle-bus weer, maar we waren al om half een hier uitgekeken. Dat vonden we jammer van de tijd. We slenterden wat rond, kochten wat lekkers bij een eettentje, aten een ijsje en haalden onze koffers weer op. Daarna zijn we vertrokken naar Kanazawa, een plaatsje aan de westkust dat bekend staat om de verfijnde keramiek en de zijde-industrie. Daar kwamen we tegen kwart over drie aan en toen we ingecheckt waren in ons Sanraku-hotel, was het eigenlijk al te laat om nog bezienswaardigheden te bezoeken. We liepen naar het Kanazawa Castle Park, dat op vijf minuten van ons hotel lag en werden daar getracteerd op tientallen, misschien wel honderden kersenbomen die vol in de bloei stonden. Het was heel sfeervol! Echt een plaatje zoals je in de reclames van dit land ziet. En ook wij werden ineens bloesem-aanbidders! We mengden ons tussen de honderden Jappanners die er stonden te fotograferen. Allemaal Instagram-kiekjes, die ze maakten. En overal ooh’s en aah’s! Het park sloot om zes uur, dus lang konden we niet blijven.
Vanuit het park liepen we naar de wijk Higashi Geisha District. Deze traditionele wijk zou sinds vele jaren in het teken staan van feest en entertainment. Reeds sinds de Edo periode zijn het de Geisha’s (traditionele Japanse gastvrouwen) die hier voor de nodige sfeer zorgen met muziek en dans. Alleen niet toen wij er waren, om half zes ’s avonds. Veel te vroeg dus. Er was werkelijk niets te doen en alleen her en der liep een verdwaalde toerist, zoals wij.
Dus besloten we terug naar de rivier te lopen, waar we op zoek gingen naar een gezellig plekje om te dineren. Die vonden we tenslotte bij de Oriental Brewing Higashiyama. Een sfeervolle pub, waar we een Japanse pizza aten en genoten van een glaasje witte wijn. Daarna zijn we weer teruggegaan naar het hotel. Uiteindelijk toch weer een productieve dag met 23.000 stappen= 15,5 km.
Ik had nog een afspraak met een klant in Engeland en daarna was het weer bedtijd. Tot morgen!
Donderdag 11 April: Rondje tuinen van Kanazawa en met de bullettrein naar Hiroshima.
Vandaag hebben we een record gebroken! om 10 over zeven zaten we al aan het ontbijt. Dat kwam omdat we nog een aantal dingen op ons afvinklijstje hadden staan, voordat we om 13 uur de gereserveerde trein naar het zuiden moesten nemen. Kanazawa had veel meer te bieden dan we gisteren hadden gezien en dat wilden we vandaag inhalen. We hadden heel goed geslapen vannacht, maar we waren allebei al heel vroeg wakker. Het ontbijt in het Sanraku Hotel was heel uitgebreid en we hebben echt lekkere dingen kunnen kiezen. Met een goede bodem checkten we om 8 uur uit, maar lieten onze koffers in het hotel achter. Die zouden we later weer gaan ophalen. En zo liepen we al om tien over acht richting een van de 3 mooiste tuinen van Japan: Kenroku-en. De naam betekent: “tuin van de zes eigenschappen: ” ruimte, beslotenheid, authenticiteit, vindingrijkheid, stromend water en uitzicht”. Maar natuurlijk trokken de prachtige kersenbloesems de meeste aandacht. Zelfs wij, nuchtere niet-jappanners, werden door de schoonheid en de hoeveelheid overweldigd. Omdat het zo vroeg was, konden we vrijuit foto’s maken, zonder dat ons veel mensen in de weg stonden. En ook het weer speelde weer mee. De zon scheen weer volop. En dat leverde heel veel prachtige plaatjes op. Te veel om allemaal in deze blog te laten zien.
Aan de andere kant van de grote tuin kwamen we bij het tweede doel van vandaag: Het “Ishikawa Museum of Traditional Arts and Crafts”. Dus tóch een heus museum bezocht deze vakantie! We waren hier ook weer een van de eerste bezoekers van vandaag, en zo liepen we om klokslag 9 uur naar binnen. We zagen hier in dit zeer compacte museum de traditionele kunst van deze streek: keramiek, zijdeschilderen, lakwerk en bladgoud-bewerking. En in dit museum heeft men ook rekening gehouden met de niet-Japanner: bij de meeste tentoongestelde kunstwerken was ook een Engelse beschrijving. Omdat het museum zo compact was, hielden we de hele tentoonstelling de aandacht erbij.
Naast het museum was het originele huis van de ontwerpers van deze prachtige tuinen: De “Seisonkaku Villa”, gebouwd in 1863. En dus besloten we nóg een museum te bezoeken. Dit huis had nog origineel Japanse rieten vloermatten en dus werden we geacht bij de ingang onze schoenen uit te doen. In het huis zagen we de traditionele kamers met schuifwanden gemaakt van donkerbruin-houten frames met papier ertussen. De onderkant van de wanden hadden heel subtiele beschilderingen met per kamer een apart thema. Zo zagen we de “vissen”-kamer, de “vlinder”-kamer en ga zo maar verder. In de “vogel”-kamer zagen we in het onderste deel van een van de wanden hele oude glas-in-lood raampjes met afbeeldingen van vogels. Het bleek dat deze waren geïmporteerd uit de “Nether-Lands”, zoals de vertaling aangaf. Er waren nagenoeg geen originele meubels meer aanwezig, maar een expositie van heel veel, hele kleine “poppenhuis”-attributen. Heel fijntjes gemaakt. En natuurlijk oude Japanse poppen, steeds in een paartjes-formatie (man en vrouw), zittend op de grond in kleermakerszit en uitgedost met mooie kleren. Helaas mochten we in dit huis geen foto’s maken, maar dat mocht wel op de twee grote binnenplaasen waar ook weer prachtige japanse tuinen waren gemaakt. Deze voldeden natuurlijk ook weer aan het “tuin van de zes eigenschappen”-principe.
Toen we rond kwart over tien weer buiten kwamen, was het park erg druk. En toen zagen we pas het voordeel om zo vroeg in het park de foto’s te maken. Nergens kon je meer rustig een plaatje schieten. Bij een klein koffietentje hebben we op het terras genoten van een kop koffie en hebben we een half uurtje mensen gekeken. Daarna zijn we rustig teruggelopen naar het hotel en hebben we onze koffers opgehaald.
Tussen het hotel en het station is de grote overdekte markt. Daar slenterden we overheen, langs viskraampjes, fruitstalletjes, souvenierwinkeltjes en heel veel eettentjes. We kochten twee lunchpakketten (in Japan noemen ze dat Bento-boxen) voor in de trein en toen we op het station aankwamen hadden we precies nog een half uur speling, totdat de bullettrein vertrok.
We hadden vandaag drie etappes te volgen: Eerst de bullettrein Kagayaki 509 van Kanazawa naar Tsuruga, daarna de Thunderbird 24 van Tsuruga naar Kyoto en als laatste de Nozomi 35 van Kyoto naar Hiroshima. Een afstand van bijna zeshonderd kilometer, met een effectieve reistijd van vier uur, waarbij we bijna een uur op de stations verloren zijn door het overstappen. Dus het ging echt razendsnel! In de eerste trein hebben we onze lunchpakketten opgegeten. We hebben wat gedut en ook naar buiten gekeken. Het landschap veranderde voortdurend van bergachtige uitzichten, naar platteland en we passeerden een groot binnenmeer. Ook gingen we door heel veel tunnels. Ineens was het 17 uur en reden we Hiroshima binnen. Vervolgens zijn we door de binnenstad in een half uur naar het Mitsui Garden Hotel gelopen. Rond 18 uur waren we op onze kamer en hebben we nog rustig aan gedaan. We blijven hier twee nachten en hebben morgen tijd genoeg om alles te bekijken.
Vrijdag 12 april: Een indrukwekkende dag in Hiroshima
Hiroshima kent een eeuwenoude geschiedenis, maar wordt sinds de atoombom ook wel “Stad Van De Vrede” genoemd. Het is een van de bekendste toeristische trekpleisters van Japan. En je ontkomt er hier ook niet aan: de plek waar bijna 80 jaar geleden de eerste atoombom viel, is een plek die we graag wilden bezoeken. We gingen vanmorgen al vroeg op pad naar het Peace Memorial Park. Dit was op loopafstand van het hotel en ook nu waren we er heel vroeg. We zagen veel schoolklassen die al rond openingstijd bij het museum naar binnen gingen. Wij liepen eerst door het park zelf naar de verschillende vredesmonumenten, waar het nu nog rustig was. We keken door een soort boog naar een van de enige gebouwen die nog bewaard zijn gebleven en hét monument is om deze dag te herinneren. Dit heet het A-Bom-Dome gebouw. Op 6 augustus 1945 werd hier de verschrikkelijke atoombomaanval door de Amerikanen uitgevoerd in een verwoestende poging een einde te maken aan de Tweede Wereldoorlog. In een flits stierven 78.000 mensen op en rondom de plek waar we nu stonden. Een plek waar tot dan toe hét culturele en economische centrum van de stad was, bleef over als een grote lege vlakte. Men besloot het gebied als park te houden als één groot vredesmonument. En het was deze ochtend ook een oase van rust.
Aan de rand van het park staat het eerder genoemde gebouw als symbool van die verschrikkelijke dag. Wij liepen om dit gebouw heen, dat nu is een van de Unesco World Heritage Sites is. Het was echt indrukwekkend om hier te lopen. En we waren er stil van. In het park zijn meer dan 500 kersenbloesembomen geplant, die nu allemaal in bloei staan. Mensen liepen er stil doorheen en deze stilte werd alleen doorbroken door de gong die bezoekers konden luiden als vredeswens. We kwamen ook langs een ander monument: hier waren op een pleintje duizenden kleurrijke slingers opgehangen en toen we dichterbij kwamen, zagen we dat deze slingers opgebouwd waren uit duizenden origami gevouwen kraanvogels. Deze slingers worden nu nog gemaakt door schoolklassen die hier op bezoek komen. De oorsprong van de origami kraanvogel ligt bij het meisje Sasaki dat 2 jaar was toen de bom viel. Ze overleefde de dag, maar werd, toen ze 11 jaar was, ziek. Ze kreeg leukemie ten gevolge van de radioactieve straling. Ze hoopte te overleven als ze 1000 kraanvogels zou vouwen, want dat is een Japanse legende: als je 1000 vogels vouwt, mag je een wens doen. En zij wilde graag blijven leven. In het park staat een beeld van Sasaki met plaquette met opschrift “Dit is onze schreeuw. Dit is ons gebed. Vrede op aarde.”
Links en rechts van het park loopt een rivier, die bij de Dome bij elkaar komt en als een stroom verder gaat. Bij dit punt ligt een brug die de oevers en het park verbindt, in de vorm van een grote “T”. Precies deze brug was het herkenningspunt waar de piloot van de bommenwerper op richtte, toen hij de bom liet vallen. Deze brug heeft de aanval ook overleefd, maar is later wel opnieuw gebouwd. We liepen over deze brug terug naar het museum. Daar waren de grote groepen studenten verdwenen en dus besloten we nu naar binnen te gaan. Het museum is helemaal gewijd aan de geschiedenis van Hiroshima en de gevolgen van de atoombom. We namen een audiotour, waardoor we extra informatie kregen en het werd een indrukwekkende ervaring die we niet snel zullen vergeten. De toer begint met afbeeldingen van het centrum van de stad voor de bom viel. Vervolgens kwamen we in een ruimte waar heel veel foto’s, tekeningen en attributen met het verhaal van het moment direct na de inslag. In een woord: afschuwelijk. Op die dag vielen dus 78.000 doden, maar waren ook heel veel mensen zwaar gewond door de verschrikkelijke brandwonden. We vervolgden onze tocht door de tijd erna en zagen dat eind 1945 dit sterftecijfer al was opgelopen tot 140.000. Er is becijferd dat de totale sterfte als gevolg van die bom tot 2004 was opgelopen tot 237.000. De direct overlevenden in het kerngebied van 2 km rondom de inslag leden aan verminkingen, brandwonden, kanker, leukemie en kregen veel miskramen. In de volgende zaal van het museum ging men in op de aanleiding en de gevolgen van de wapenwedloop, maar ook de wereldwijde afspraken die zijn gemaakt om dit nooit meer te laten gebeuren. Laten we hopen dat dit gestand blijft. Wij waren in elk geval heel erg getroffen door deze ervaring. Nu nog, nu we dit weer opschrijven.
Om af te schakelen hebben aan de rand van dit ground-zero gebied de boot genomen naar het eiland Miyajima. Een tochtje van ongeveer 45 minuten over de rivier en de Japanse Zee. Voor de kust van Hiroshima liggen heel veel eilanden, en Miyajima is het Tempeleiland en is een van de meest iconische plekken van Japan: de beroemde rode Torii. Het is een magische en heilige plek, zo in de branding voor de kust, en met de voeten in het water gebouwd. We hadden er een mooi foto-momentje.
De Torii is al in 1168 gebouwd en heeft de bom overleefd. Het is de toegang tot de “Itsukushima Shrine”. Deze tempel staat op het strand en wordt door heel veel toeristen en bedevaartgangers gezien als hét symbool van Japan. We zagen ook veel schoolklassen die dit als schoolreisje hadden. We spraken met een stel meiden en maakten een “BeReal” van ons en hun. Dat was een heel hilarisch moment :-). Die meiden maakten vervolgens een foto met mijn camera van ons en we moesten elkaar stevig vasthouden. Daarna nog even met ze nagebabbeld. Ze waren uit Hiroshima zelf en waren een dagje uit hier.
Na dit foto-momentje zijn we door het dorp naar de grote Daishoin Tempel gelopen, die op de berghelling was gebouwd. Dit was wel een heel spirituele en bijzondere plek. Het is de oudste tempel van het eiland en voor het Shingon Buddhism de tweede tempel in de schaal van belangrijkheid. De eerste delen van de tempel zijn al in 806 na Chr. gebouwd. De tempel was ook echt nog bewoond en beheerd door monniken. Wij zijn door Joris op dag 1 in Tokyo al een beetje ingewijd in de rituelen van deze godsdienst en we wisten hoe we ons moesten gedragen op deze heilige grond. Er was ook een spiritueel pad langs honderden beelden met een sjaaltje en een mutsje. Dit zijn zogenaamde Rakan-beeltjes, die verwijzen naar Shaka, de oprichter van het Boedhisme. Net toen we een foto wilden maken, kwam er een beetje mist opzetten:
..
We hebben ook de tempel zelf bezocht en konden deze keer ook echt naar binnen gaan. Natuurlijk op sokken en zonder schoenen. We liepen om het altaar en staken een kaarsje aan voor degenen die ons lief zijn en waren. We konden ook naar boven, waar iemand in een speciale ruimte aan het bidden was, en met een stok op een soort gong sloeg.
Na dit bezoek zijn we op zijn Japans gaan lunchen in een van de vele kleine restaurantjes in het dorp. Dit was ook weer heel bijzonder. Ze hadden een kaart met vijf of zes gerechten. Petra nam Tempura vis en groente en ik een miso-soep en krokante kip met rijst. We zaten op de eerste verdieping , waar maar vier kleine tafeltjes waren. Op de begane grond was de open keuken met nog eens plaats voor maximaal vier mensen. Dit formaat restaurant is echt Japans en zien we overal. Het eten was zeer goed bevallen!
Na het eten zijn we aan het eind van de middag als een van de laatste bezoekers nog met de kabelbaan Mount Misen opgegaan. Dit is de berg van ruim 500 meter, direct achter het dorp. Hier kregen we een hele mooie indruk van het hele kustgebied van Hiroshima. We zagen de vele eilandjes voor de kust, de honderden kunstmatige oesterbanken en in de verte de stad. Omdat het zo laat was, deden we dit bezoekje als een echte toerist: kabelbaan naar boven, foto’s maken en daarna direct weer naar beneden. Om 16 uur ging de kabelbaan dicht. Beneden namen we nog een ijsje, het was immers een prachtige zonnige dag vandaag, met temperaturen boven de 20 graden, en gingen met de normale veerboot terug naar het vaste land.
Van daaruit namen we de trein terug naar de stad en de laatste drie kilometer naar het hotel deden we te voet, zodat we deze dag een beetje konden laten bezinken. De eindstand van de stappenteller was: 22.186 stappen, 15.02 km en 46 trappen gelopen: “De veut schwamen!”. Vanavond gaan we er niet meer uit: we hebben in de hotellounge geborreld en gegeten en dit verhaal gemaakt. Tot morgen!
Zaterdag 13 April Van Hiroshima naar Kyoto
Vandaag zijn we voor het laatst met de Bullettrein gereden. Dit was om de 362 km te overbruggen tussen Hiroshima in het westen en Kyoto in het oosten van Japan. We deden er precies 1 uur en 41 minuten over. En in die tijd stopten we ook nog 3 keer op tussenliggende stations. Het ging echt als een speer! … en op de minuut nauwkeurig.
Aangekomen in Kyoto merkten we meteen dat dit een heel groot station was. Wat een drukte zeg! Het was een grote mierenhoop van mensen. Het duurde ook wel even voordat we de goede uitgang hadden gevonden. Eerst moesten we nog uitchecken bij het sub-station waar de Shinkansen`s aankwamen en vertrokken. De Shinkansen is de verzamelnaam van de hogesnelheidstreinen. Het Century Hotel Kyoto ligt meteen voor het station en gelukkig hielp ook hier weer Google Maps. We moesten uitgang “5” nemen en dan kwam het allemaal goed.
En even later stonden we bij de receptie van het hotel in te checken. Het was net 12 uur geweest, en we kregen te horen dat de kamer nog niet gereed was voor ons. We lieten onze koffers achter en liepen weer naar buiten. We hadden gezien dat in het station een winkelcentrum was met heel veel kleine restaurantjes. Daar liepen we naar toe om ergens te gaan lunchen. En we vonden een heel leuk restaurantje met een sushi-trein. Dus op een lopende band komen de schaaltjes met sushi’s aan je voorbij en als je wat lekkers ziet, kun je het bakje van de band afnemen. De bordjes waarop de etenswaar liggen zijn allemaal verschillend gekleurd. Aan de hand van de kleur rekende je de maaltijd af. Heel efficient!
Na het eten besloten we naar de keizerlijke tuinen te gaan. Daarvoor moesten we ons weer in het spinnenweb van de metrolijnen begeven. Maar ook nu weer was de goede trein gemakkelijk gevonden. Bij het park bleek dat je vandaag het keizerlijk paleis kon bezoeken. Dat hebben we gedaan. Op mijn telefoon kregen we een app, die bijhield waar we waren en tegelijkertijd een verhaal vertelde over de gebouwen en de tuinen.
..
Na dit onverwachte bezoek, zijn we weer terug naar het hotel gegaan. Hier konden we nu wel op onze kamer en zijn er even gaan uitrusten. Ondertussen nam de gids contact met ons op, die aanstaande maandag met ons langs de highlights van de stad gaat touren. We kregen van hem het programma, zodat we morgen, als we zelf op pad gaan, niet al dingen gaan bezoeken die we maandag ook gaan zien.
Rond zeven uur, toen het donker was, zijn we met de metro naar de wijk Gion gegaan. Dit is hét uitgaanscentrum van de stad en vooral op zaterdagavond (nu dus) gezellig druk bleek.
Gion wordt ook wel de Geisha-wijk genoemd, omdat in deze wijk heel veel restaurants zijn, waar je voor de hoofdprijs, gezelschap krijgt van een van deze gezelschapsdames. Ja, gezelschap en niet meer! Wij kozen niet voor deze attractie, maar slenderden, net als de meeste mensen die hier liepen, door de straten in de hoop dat er ergens een deur open ging en we een blik naar binnen konden werpen. Het was er erg gezellig en tegen acht uur vonden we een knus restaurantje waar we weer zo’n heerlijke Japanse omelet aten. Die werd voor ons aan de “counter” bereid en we hadden veel plezier in het kijken hoe alles gemaakt werd.
Tegen half tien liepen we weer naar buiten en ondertussen had zich 3voor het restaurant een hele rij geduldig wachtende gasten gevormd. 2 eruit (wij) en 2 erin. We liepen door de wijk weer dezelfde weg terug en deze keer hadden we geluk, want, net toen we weer naar de metro wilden lopen, ging er van zo’n lokaal de schuifdeur open en nam een bezoeker afscheid. En toen hadden we vol zicht op zo’n opgedofte dame. Pertra vroeg nog of ze een foto mocht maken, maar de deur schoof met een vriendelijke, maar dringende ruk dicht.
Om 22 uur waren we weer op onze kamer om dit verslag te schrijven en moe, maar voldaan gaan we nu slapen. Tot morgen!
Zondag 14 April: Een rondje Kyoto
Vandaag werden we wakker met het verschrikkelijke nieuws dat Iran Israël had aangevallen. Het houdt je toch bezig, zo’n nieuws. We hopen dat het niet verder escaleert! Mede daardoor hadden we vanmorgen een latere start dan gewoonlijk. We zaten pas om 9 uur aan het ontbijt van het Century Hotel in Kyoto. Dit was een heel luxe en groot buffet. Genoeg keuze voor ons allebei. En daarna zijn we weer op pad gegaan. We hebben morgen een Kyoto tour met een gids geboekt, en hebben al met hem contact gehad over zijn planning, zodat we daar onze route van vandaag op konden aanpassen. We willen geen dubbele dingen doen!
Dus stond vandaag op de planning: De Fushimi-Inari-Taisha’s rode Torii’s en het bamboe bos. Het begon al in de trein naar de Torii’s: wat een drukte! Maar dat kwam ook omdat we voor ons doen al erg laat waren. We kwamen rond half elf aan bij de Tempel van de duizenden Torii’s. En zo konden we de eerste meters wel over de hoofden lopen, zo druk was het. Dit is dan ook de grootste toeristische trekpleister van Japan! De ontelbare fel gekleurde poorten hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op alle toeristen en bedevaartgangers die Kyoto bezoeken. Het is ook echt een heel bijzondere plek. Het is een pad naar de top van een 350 meter hoge heuvel waar je steeds door een Tunnel van Torii’s loopt. Het was dus een hele klim. Hoe hoger we kwamer, des te mooier werd het. De tunnel werd onderbroken door tempels en tempeltjes en we liepen steeds dieper het bos in.
Het werd ook steeds mooier, omdat gedurende de klim we door steeds minder toeristen vergezeld werden. Maar wij hebben het bij een heerlijke temperatuur van 25 graden wel helemaal volbracht. Door de zon hadden de Torii’s een fel oranje-rode kleur. En overal waar tempeltjes waren, hadden pelgrims en toeristen kleine Torii’s neergezet met allerlei wensen op geschreven. Het was heel religieus, maar ook magisch. Boven op de heuvel hebben we even een momentje gerust, om daarna aan de tegenovergestelde kant de tunnel weer te vervolgen naar de voet van de heuvel. Dit was in alle opzichten een hele mooie ervaring!
Toen we beneden waren, hebben we de trein naar de volgende bestemming genomen: tegen tweeen kwamen we op deze mooie bestemming aan. In het voorstadje bij het station hebben we nog genoten van een lekkere lunch. Ook hier was het best wel druk. Waarschijnlijk ook omdat het zo’n mooi weer en het een zondag was. Het heet het Sagano Bamboo Forrest van Arashiyama. Het zijn reuzenbamboe-stengels tot wel 28 meter hoog. Ook hier was weer een tempel, midden in het bos. Daar hebben we genoten van een wandeling door de Japanse tempeltuin.Een prachtige plek met veel bloeiende kersenbomen, azalea’s, en rododendrons.
Beneden in het voorstadje, waar we uitgestapt zijn, waren winkeltjes waar je kimono’s kon huren en vele Japanse dames, maar ook enkele heren, staken zich in de traditionele Japanse kledij om zich tussen de bamboe-staken en in de Tenryu-Ji tempeltuin te laten fotograferen. Het was er heel sfeervol en ook wij hebben die stelletjes op de foto gezet. Het prachtige weer maakte dat het ook voor ons weer een magisch bezoek was. De tempeltuinen bleken een van de oudste tempeltuinen van Japan te zijn: uit de 14e eeuw.
Aan het einde van de middag zijn we weer terug gereden naar het hotel om even een dutje te doen. Daarna zijn we nog in het winkelhart van Kyoto een sfeervolle wandeling gaan maken. Alleen gingen daar om acht uur al alle winkels dicht. Dus hebben we weer de metro terug naar ons hotel genomen. Daar aangekomen was er geen restaurant meer open, dus hebben we in het station bij een supermarkt wat te eten gekocht. Dat is in Japan in elk station te koop en dient voor de reizigers, die in de trein iets willen eten. We kochten er een fles wijn bij. Het werden weer sushi-boxen, en terug op de hotelkamer hebben we ons dit diner lekker laten smaken!
Daarna nog dit verhaal gemaakt en rond elf uur zijn we gaan slapen. De eindstand van vandaag is 26.000 stappen, 17 km en 63 etages geklommen. Morgen hebben we een tour met een privégids. Welterusten en tot dan!
Maandag 15 April: Een spirituele dag met Janick
Vandaag hadden we een onverwacht spirituele dag met Janick. Dat was onze privégids. We hadden twee dagen geleden al contact met hem om te inhoud van de tour af te stemmen. Vandaag was het mooi weer en we hadden er zin in. En na het ontbijt kwam hij ons klokslag 10 uur in de lobby van ons hotel ophalen. We hadden eerst een kort overleg over de planning en wat we al gezien hadden. En dat we al heel veel bloesem en tempels bezocht hadden afgelopen twee weken. De planning werd als volgt:
- De 15e van de maand markt bij de Hyakumamben Chion-Ji Tempel
- De Shimogamo jinja Shrine
- De overdekte markt in Usagiyama Shopping Street
- De Kitano Tenmangu Shrine
- De Kinkaku-Ji Gouden Tempel
Kyoto heeft niet zo’n goed openbaar vervoer systeem als in bijvoorbeeld Tokyo. Er zijn maar 2 metro lijnen en voor de langere afstanden allerlei private trein-systemen. Daarnaast verplaatst de gemiddelde Kyoto-inwoner zich met de overvolle stadsbussen, waar ook nog vele toeristen bij moeten. Janick vertelde ons dat het OV-systeem perfect werkte voor de gedisciplineerde Japanner, maar nu er veel onwetende toeristen mee gaan, rijden de bussen nagenoeg allemaal niet meer volgens de dienstregeling. Tot frustratie van de (geduldige) inwoners.
We hoorden dat de meeste tempels een dag in de maand een speciale activiteit organiseerden. Bij de Chion-Ji tempel was dit elke 15e van de maand een kunst-markt. Dit was niet bekend bij de toeristen, en we zagen dan ook vooral lokale mensen die dit bezochten. Wel apart dat Janick direct in het Japans een praatje aanknoopte met een van de standhouders. We waren onder de indruk van zijn kennis van de Japanse taal. Vervolgens vertelde hij ons ook een heel interessant verhaal over het Japanse schrift. Hij deed dit aan de hand van een stripboek dat hij bij zich had. We slenterden wat tussen de kraampjes door en zagen: keramiek, honing, kleding, borduurwerkjes, eten en nog veel meer. Janick liet ons nog een lokale lekkernij proeven: gedroogde baby sardientjes. Wel heel apart en niet vies.
Toen we op de markt waren uitgekeken, zijn we te voet naar de Shimogamo jinja Shrine gewandeld en onderweg vertelde onze gids heel open over zijn leven en waarom hij een speciale band met dit land heeft. Aangekomen bij de Shrine vertelde hij ons ook veel over de geschiedenis van het land en de verschillen tussen de Shinto en Boeddhistische stromingen. Dit is een van de oudste Shrines van Japan (6e en 7e eeuw) en staat op de Unesco World Heritage site. Er stroomt een beekje wat geacht wordt zeer schoon te zijn en geest-reinigend werkt. Janick vertelde dat tijdens speciale reinigingsrituelen mensen biddend door het water lopen. Mensen kochten hier ook blanco orakel briefjes, waarop, als ze het in het water lieten drijven, goede of slechte voorspellingen zichtbaar werden.
Onderweg naar ons volgende doel, liepen we nog door een lokaal overdekt marktstraatje. Ook hier weer zonder dat er toeristen waren en Janick vertelde ons over de bijzondere Japanse ingredienten zoals wier, paddenstoelen, kruiden enz. Heel interessant en hij wist er heel veel over te vertellen. Vanuit dit straatje liepen we nog een kwartiertje door naar een familie-restaurantje dat hij gereserveerd had. Het heet Soramame. Daar hebben we op zijn aanraden van een heerlijke Japanse lunch genoten. We bleven hier best lang zitten en luisterden naar zijn verhalen en over hoe het hier was tijdens de pandemie. De zaak was allang gesloten, toen we weer op pad gingen. We hadden nog twee dingen op ons lijstje staan.
Het eerst bezochten we de Kitano Tenmangu Shrine. Dit is een Shrine die in het teken staat van het onderwijs. Hier komen (potentiele) studenten en ook scholieren om te bidden voor goede prestaties op school en universiteit. Hier vertelde Janick ons over het Japanse schoolsysteem. Dat de lat erg hoog ligt en het voor de leerlingen en studenten heel prestatiegericht wordt beleefd. Je kon hier ook houten bordjes kopen, waar je vervolgens een wens op kon schrijven die te maken had met je studie, in de hoop dat dit helpt. Ook wij hebben zo’n bordje gekocht en beschreven. Maar niet voor ons zelf, maar voor Aniek, Laura en Niek, met de wens dat ze hun studie goed en spoedig en met goed gevolg zullen afronden. Dit bordje hebben we vervolgens bij de honderden, misschien wel duizenden, andere bordjes gehangen.
De laatste stop was bij het hele beroemde Gouden Paviljoen. Janick wist er heel veel van en vertelde ons over deze Kinkakuji tempel en dat het een Zen-tempel is. Hij vertelde dat de verdiepingen van het paviljoen werden bijgebouwd in verschillende levensfasen van de Shogun. Het gebouw heeft twee bovenste verdiepingen die volledig bedekt zijn met bladgoud. Oorspronkelijk diende de tempel als het pensioenverblijf van de shogun Ashikaga Yoshimitsu. Volgens zijn wil werd het na zijn dood in 1408 een Zen-tempel van de Rinzai-stroming. Elke verdieping vertegenwoordigt ook een andere architecturale stijl:
Eerste verdieping: gebouwd in zijn jonge jaren als Samoerai in de Shinden-stijl, die werd gebruikt voor paleisgebouwen van deze Shogun tijdens de Heian-periode. Natuurlijke houten pilaren en witte pleisterwanden contrasteren met de vergulde bovenste verdiepingen van het paviljoen. Binnenin bevinden zich beelden van de historische Boeddha Shaka en Yoshimitsu. Tweede verdieping: gebouwd in de Bukke-stijl, die werd gebruikt in de huizen van Samoerai. In deze periode van zijn leven was hij de leider van de Samoerai. Toen was de buitenkant nog niet bekleed. De buitenkant is na zijn dood volledig bedekt met bladgoud. Derde en bovenste verdieping: gebouwd in de stijl van een Chinese Zen-hal, is niet alleen van buiten, maar ook van binnen verguld en wordt boven op het dak bekroond met een gouden feniks.
De vormen van de tuinen kloppen nog met hun oorspronkelijke ontwerp uit de tijd van Yoshimitsu en bevatten enkele andere interessante plekken, zoals de Anmintaku-vijver die nooit opdroogt en beelden waar mensen munten naar gooien voor geluk. Verderop in de tuin vind je de Sekkatei-theehut uit de Edo-periode. Buiten de uitgang zijn souvenirwinkels, een kleine theetuin waar je matcha-thee en zoetigheden kunt krijgen. Hier hebben wij rond vier uur afscheid genomen van deze bijzondere gids. Hij moest snel naar Osaka om daar nog een avond-toer te gidsen.
Wij zijn rustig terug naar het hotel gegaan en hebben even gerust. Daarna hebben we in het naburige winkelcentrum heerlijk Japans gegeten. Terug op de kamer nog dit verhaal gemaakt en daarna naar bed. Nog twee dagen Osaka en dan is deze geweldige vakantie weer voorbij! Tot morgen!
Dinsdag 16 April: Naar Osaka
Nu komt toch echt het einde in zicht! Wat was dit een geweldige vakantie tot nu toe! Vanmorgen hebben we rustig aan gedaan en zijn na het ontbijt met de lokale express trein naar Osaka gereden. We hebben hiervoor ons laatste treinkaartje gebruikt dat we van het reisagentschap hadden gekregen. Helaas is ook die envelop nu leeg… De treinreis duurde maar een half uur en daarom hoefde dit niet met een bullettrein.
In Osaka was het gelukkig nog steeds goed weer en zijn we te voet naar het Mitsui Garden Hotel Osaka Premier gelopen. Dat is goed te doen, als je alleen maar met handbagage reist. Het is een mooi hotel en we kregen een kamer met mooi uitzicht over de rivier op de 11e verdieping. Maar die kamer was pas na 15 uur gereed, dus hebben we onze bagage in bewaring gegeven en zijn we de stad ingetrokken. We wilden graag naar het beroemde Osaka Castle. Maar voor het eerst deze vakantie werkte Google Maps helemaal niet mee. We vonden het station goed, maar de lijn die we moesten hebben, had niet dezelfde naam in de app als op de borden in het station. Dus zijn we eerst gaan vragen. Maar ook nu hielp onze handen-en-voeten taal niet. Vervolgens zijn we weer naar straatniveau gelopen en hebben opnieuw de aanwijzingen van Google Maps gevolgd. En weer kwamen we diep onder de grond uit. Daar liep een meisje met ons mee naar de goede ingang, omdat ze onvoldoende Engels sprak om het ons goed uit te leggen. De app zei dat we perron 2 moesten hebben, maar nadat we vertrokken waren, bleek uit de GPS dat we precies de verkeerde kant op reden. Dus bij het volgende station maar weer uitgestapt, naar straatniveau gelopen en toen weer Google Maps geraadpleegd. Deze verwees ons naar een bus, die ook vrij snel kwam en ons tot voor de deur bij het Castle bracht. Volgens mij was het sneller geweest, als we gewoon van het hotel er heen hadden gelopen…
Het Osaka kasteel was een heel imposant gebouw. We lazen op borden dat het in 1583 – 1586 is gebouwd. Toyotomi Hideyoshi, de eerste heerser van een verenigd Japan ,had opdracht had gegeven voor de bouw van het kasteel. Het hield stand in verschillende oorlogen en gevechten, maar werd in 1665 door de bliksem getroffen en brandde tot de grond af. Daarna is het in verval geraakt, totdat het na 150 jaar weer is opgebouwd. Het werd gebruikt als diplomatieke ontvangstplaats. In 1868 werd het tijdens een belegering in brand gestoken en brandde het weer tot de grond af. Op vraag van vele burgers besloot de burgemeester van Ōsaka in 1928 de hoofdtoren weer op te bouwen. De werken begonnen in 1930 en in 1931 stond de tenshu, in Tokugawa Ieyasu’s stijl, terug waar hij thuishoorde. De omliggende gronden van het kasteel werden opengesteld voor het publiek en werden een park. In 1950 trof een tyfoon het kasteel van Ōsaka en veroorzaakte wederom veel schade. In 1995 plande men een nieuw restauratieproject dat gerealiseerd werd in 1997. Dus eigenlijk is het kasteel in totaal 4 keer gebouwd en is de huidige vorm pas 25 jaar oud. We zijn niet binnen geweest, want er stond een rij buiten van zeker 100 meter. Nadat we een paar plaatjes hebben geschoten zijn we naar de bijbehorende Shrine gelopen, waar we een beeld zagen van de eerste Shogun, die het kasteel had laten bouwen.
We hadden een wandeltocht gevonden die hier startte, die we hebben gevolgd en zo zijn we naar een grote overdekte winkelstraat gelopen. Deze begon heel lokaal, met kleine winkeltjes en eettentjes, geen toeristen en niet druk. De straat was meer dan 600 meter lang en hoe verder we kwamen, hoe drukker het werd en werden de winkels en eettentjes steeds duurder. Bijna op het einde zijn we omgedraaid omdat het zo druk was dat je over de hoofden kon lopen. De afgelopen twee weken hebben we overal van die witte bolletjes met een bruine saus gezien. Vandaag hebben we heel spontaan een bakje met 5 stokjes gekocht. De naam van deze, voor Jappanners, lekkernij is Mitarashi Dango en het zijn Japanse rijstknoedels met zoete sojaglazuur. We zijn voor het kraampje, waar we ze gekocht hadden van een oud vrouwtje, op een bankje gaan zitten om ze op te eten. Dat moest, want lopend eten is in Japan “Not-Done”. Ze smaakten zacht, smeuïg en zoet. En plakten verschrikkelijk in de mond en ze lagen als een baksteen in onze maag. Die vijf stokjes waren genoeg om vanmiddag te eten. We konden niets anders meer zien!
Rond half vier waren we weer terug in het hotel en konden we wel in onze kamer. Het uitzicht was heel mooi hier en we deden de rest van de middag rustig aan. We dronken een kop koffie en deden een dutje. Rond half zeven was het tijd om ergens een hapje te gaan eten en we vonden een klein Indiaas restaurantje aan de andere kant van de rivier in een klein straatje. Daar hebben we een kleine maaltijd genuttigd, waarna we wat langs de winkelstraat hebben geslenterd. Bij een McDonalds heb ik nog een ijsje genomen en toen zijn we neergeploft in een hippe bar. Onder het genot van een wijntje en een biertje hebben we nog wat nagenoten van deze dag. Ineens zagen we mensen met de paraplu over straat lopen. We hebben snel afgerekend en zijn onder ons kleine parapluutje snel naar het hotel terug gelopen. Onderweg begon het steeds harder te regenen en te bliksemen. Net voordat het noodweer losbarstte waren we binnen. Omdat ons hotel geen eigen bar heeft, hebben we op onze kamer een kopje koffie gemaakt en dit verhaal geschreven. Nog een nacht slapen in Japan en morgen nog een hele dag in Osaka. Morgenavond laat vliegen we via Dubai naar Dusseldorf. Tot morgen!
Woensdag 17 April: En we gaan nog niet naar huis…
Vanmorgen zagen we in het nieuws dat het weer heel lelijk had gedaan in Dubai en dat vliegtuigen niet konden vertrekken of landen. Wij maakten ons geen zorgen, want wij zouden toch pas om twaalf uur vannacht vliegen.
En dus checkten we vanmorgen uit in het hotel en gaven onze koffers in bewaring. We wilden op onze laatste dag nog over wat marktjes van Osaka struinen en ergens lekker lunchen. En dat hebben we ook gedaan. We liepen over de overdekte vismarkt en zagen heel veel sushi die direct bij de visverkoop werd klaargemaakt. Ook lagen overal hele dikke oesters. Zo dik als we ze nog nooit hadden gezien! En dan nog maar niet te spreken van die reuzen-krabben. Mensen wezen ze aan en ze werden ter plekke schoongemaakt en gebakken.
Ook wij aten een lekker stuk krab bij een standje als aperatief voor onze lunch. Daarna hebben we in in heel gezellig en knus restaurantje een Japanse omelet gegeten. Na de lunch zijn we naar de haven gegaan. Daar hebben we even bij het reuzenrad gekeken en langs het aquarium gelopen en daar zagen we op de hoek van de pier de kleine zeemeermin uit Kopenhagen. Dit is een copie van het beeld dat we vorig jaar hadden gezien in die stad. Op het bordje stond dat dit beeld van de kleine zeemeermin uit het verhaal van Hans Christian Anderson een geschenk was aan Tempozan Village van de Karlsburg Company uit Denemarken.
Na dit korte bezoekje aan de haven zijn we we weer terug gegaan naar het hotel om onze koffers op te halen. Vervolgens hebben we de bus naar het vliegveld genomen. Onderweg kregen we een melding dat onze vlucht vertraagd was. Ze vertrok niet om 12 uur, maar om 2 uur ’s nachts. De busrit duurde ongeveer anderhalf uur en toen we bijna op het vliegveld waren, bleek de vlucht helemaal niet door te gaan, omdat ons vliegtuig Dubai niet had kunnen verlaten. Bij de incheckbalie stonden vele ontredderde reizigers. Onze reisagente Patricia en Emirates zelf hebben vervolgens hun best gedaan om ons zo snel mogelijk weer op een vlucht om te boeken en dat werd gelukkig dezelfde vlucht, 1 dag later.
Ondertussen heeft Petra met een grondstewardes een hotel kunnen vinden voor een nacht. Gelukkig! Dus hebben we een taxi genomen en zijn rond half 10 bij het hotel aangekomen. Hier hebben we echt niet de hoofdprijs hoeven te betalen, ook niet gekregen: jaren 60, en we waren ongeveer 80 euro kwijt voor logies en ontbijt. Nadat we de spullen op onze kamer hadden gebracht, zijn we bij een naburig hamburger-restaurant gaan eten. Dat heeft ons goed gesmaakt.
Terug op de kamer kregen we nog een toetje na: we voelden een lichte aardbeving, maar niks om je zorgen te maken. Maar omdat we zoiets niet gewend zijn, stonden we in no-time met onze koffers op de gang, als enigen van alle gasten. Toen zijn we maar weer terug naar binnen gegaan en hebben geprobeerd te ontspannen. We hebben ook al iets gevonden wat we morgen overdag kunnen gaan doen op deze extra vakantiedag, maar daarover morgen meer… Wel te rusten!
Donderdag 18 April: Een extra vakantiedag
Er was geen aardbeving meer geweest, maar desondanks sliepen we maar heel licht vannacht. Ook de matrassen in ons laatste verblijf waren erg hard, dus niet zo comfortabel. Maar goed. We hadden een hotel en dat was eigenlijk wat telde. Na het sobere ontbijt zijn we weer op pad gegaan, want we hadden geen zin om op het vliegveld te hangen vandaag en de beloofde vlucht vertrekt pas om half twaalf vanavond. Dus hebben we in onze Japan-gids gekeken en besloten we naar Nara te gaan. Hier is het beroemde en openbare Nara Park, aan de voet van Mount Wakakusa en werd opgericht in 1880 en is een van de oudste parken in Japan. Het park is een van de “Plaatsen van landschappelijke schoonheid”. De grootste trekpleister is het grootste Boeddhabeeld van het land, maar ook de meer dan 1.200 wilde sikaherten die er vrij rondlopen. Het park is gigantisch groot: meer dan 500 hectaren.
De weg ernaar toe was gemakkelijk, maar duurde wel ruim anderhalf uur. We moesten daarvoor met de omgekeerde Airport Express weer terug naar Osaka om daar over te stappen op een lokale trein. Nara lag buiten de stad in de bergen. De stad wordt gezien als een van de mooiste steden van Azië en vooral ook door de vele prachtige Boeddhistische tempels. Het worden de vredes-tempels van Japan genoemd. En wat ook zo bijzonder is, dat hier het beginpunt van de Zijderoute is, die loopt van dit punt in Azië naar Europa. Toen we in het stadje aankwamen, merkten we dat we niet de enige bezoekers waren op deze donderdag in April. Het was er weer erg druk! We lieten onze koffers op het station achter in een locker en gingen op pad.
We waren nog geen honderd meter bij het station vandaan, toen we de eerste hertjes tussen fotograferende toeristen zagen. De herten wordt geen strobreed in de weg gelegd en lopen overal waar je kijkt, vrij rond. Deze tamme herten worden de boodschappers van de goden beschouwd. Op een paar strategische plaatsen stonden koekjes-verkopers, die speciale hertenkoekjes verkochten voor 200 Yen. Dit is ongeveer E 1,30. Niet duur dus. Men wil voorkomen dat bezoekers de herten steeds snoepgoed geven, wat erg slecht is voor deze dieren. Petra kocht ook een pakketje en vanaf toen was ze vogelvrij :-). De herten gaven haar de volle aandacht en niet alleen de Japanners buigen steeds uit respect, maar deze herten deden dat ook voor een hapje!
In het park was ook een omheinde bothanische tuin. Dat was wel nodig in verband met de loslopende herten. We kochten een entreeticket en genoten van de prachtige tuin. In de tuin was er een vredestempel, waar we samen een vredeswens hebben geschreven en opgehangen.
Op de foto hierboven zie je ook nog een authentiek theehuis, waar de inwoners honderden jaren geleden al de beroemde Japanse thee-ceremonisch hielden. Ook was er een mooie en rustgevende vijver met gigantische Koy-karpers. Een stel was ze aan het voeren en ze waren zo groot als een onderarm. De tuin was verder niet zo groot en na een uurtje stonden we weer buiten.
Vervolgens hebben we nog een aantal andere tempels bezocht, heeft Petra nog wat hertjes gevoerd en hebben we een late lunch gehad in een klein restaurantje. Daarna zijn we langs de winkels en terug naar het station geslenterd. Daar hebben we onze koffers weer opgehaald en hebben we met hulp van Google Maps de treinen weer snel teruggevonden naar het vliegveld. Daar kwamen we rond zes uur aan. Bij een McDonalds dronken we een milkshake en spraken de dag na. Daarna hebben we dit verhaaltje gemaakt. Het is nu bijna 20 uur en gaan we naar de incheckbalie. Tot later!
Bij de incheckbalie waren de medewerkers heel aardig voor ons. Alle lof voor Emirates. We zitten zometeen naast elkaar met veel beenruimte en mochten naar de lounge. Dat alles omdat ik frequent flyer ben. We hebben ook zelf ons heel aardig gedragen. Gisteren en vandaag helemaal geen stress gemaakt en heel geduldig gewacht op de oplossingen die geboden werden. En dat zullen ze wel anders hebben meegemaakt. Japanners zijn heel gevoelig voor rust en respect.
En dus zitten we nu in de lounge met een heerlijke snack. Tot gauw.
Vrijdag 19 April: De terugreis en de chaos in Dubai
Dit is een update en alles wat er is gebeurd met betrekking tot onze terugreis na deze geweldige vakantie in Japan: wij hoorden op de ochtend van de laatste dag in Osaka van de zondvloed in Dubai. Maar we maakten ons niet zoveel zorgen omdat het nog een etmaal zou duren voordat we er waren. Daarna kregen we een bericht dat onze vlucht vertraagd was en net toen we op het vliegveld waren, kregen we het bericht dat alles gecanceld was.
Bij de incheckbalie was het een chaos. Omdat ons originele ticket via een agent was geboekt, verwezen ze ons direct naar deze agent en nam ik contact op met Patricia. Die heeft me zo goed en kwaad als het kon geholpen. Ik ben frequent flyer bij Emirates, maar niet zo’n hoge status, dus hebben we contact gezocht met het callcenter van Emirates en met veel moeite stoelen kunnen krijgen voor 24 uur later. Gelukkig. Met hulp van Emirates ook een hotel gevonden. Het was al 22 u. In het hotel spraken we met gestrande reizigers die niet wisten wanneer ze terug konden. De volgende dag gewoon een extra vakantie dag gehad en nog een activiteit gedaan. Gisteravond op Osaka airport hoorden we wat voor een chaos het was in de hele wereld door allemaal die gecancelde vluchten.
Wij realiseerden ons pas hoeveel geluk we hebben gehad toen we daadwerkelijk in Dubai aankwamen. Wat een puinhoop was het daar. Tienduizenden mensen waren gestrand en omdat alle vliegtuigen die hier vertrekken vol zijn, krijgen ze die mensen ook niet weg. De hele grond lag bezaaid met slapende mensen. Sommigen zelfs op karton. Bij de transferbalies staan duizenden vertwijfelde mensen.
Wij vliegen zometeen met 24 uur vertraging naar Düsseldorf en hebben medelijden met deze mensen. En dan is alles ineens heel relatief hè? Maar vanmiddag of vanavond zijn we hopelijk thuis…
Groet Frank en Petra
Vrijdag 19 April: Update vanuit het vliegtuig
Toen we bij de gate aankwamen om te boarden, zagen we twee dingen. Eigenlijk 3: Het vliegtuig stond klaar, mensen wachtten bij de gate, zoals normaal en daartussenin nog enkele vertwijfelde reizigers die graag mee gingen. en geen grondpersoneel bij de incheckcomputers. Het bleef er angstvallig leeg. En pas toen de vertrektijd was verstreken druppelden er stewardessen binnen. Deze kregen meteen een hele horde vertwijfelde mensen over zich heen. Ik wilde niet in hun schoenen staan. Wij waren een beetje afzijdig gaan zitten en wachtten geduldig af. Ondertussen zag ik op internet dat vandaag alle doorreizende passagiers, dus die Dubai gebruiken als overstap, niet meer kunnen inchecken vanaf de vertrekkende luchthaven. Dat zou ook voor ons hebben gegolden, maar ons vliegtuig was voor middernacht in Osaka vertrokken. Weer geluk gehad, dus! De reden dat ze dit besloten hadden, was om zo geen nieuwe passagiers in de terminals te krijgen maar door de lege vliegtuigen die binnenkwamen, konden ze de gestrandde mensen afvoeren naar hun eindbestemming. En zo zouden ze in Dubai Airport adem krijgen…
Ongeveer toen het vliegtuig had moeten vertrekken, begon het boarden. En eerst mogen dan de first, business en de frequent flyers instappen. Omdat ik Silver-member ben, konden wij dus als een van de eersten aan boord. Ook al vliegen we economy. Dat was maar goed ook, want daarna belaagden mensen de doorgang en blokkeerden het hele boarden. In het vliegtuig zagen we maar heel mondjesmaat passagiers binnenkomen. Het ging zelfs zo stroperig, dat na 2 uur de piloot besloot te vertrekken. Hij kon niet langer aan de gate blijven wachten. Dus vertrok het vliegtuig ongeveer 3/4 vol. We hadden echt te doen met de passagiers die wel een boardingskaart hadden, maar het niet gered hadden tot in het vliegtuig. En zo vertrokken we met 2,5 uur vertraging naar Düsseldorf. Het lijkt wel of er een engeltje zit op onze schouder. En we voelden ons ook zo opgelucht. Doordat we zo laat vertrokken, kregen we ook een zuidelijkere route toegewezen dan de standaard route. We vlogen over Saudi Arabië en Jordanië in plaats van Over Irak en Turkije. Dit vertraagde de vlucht ook weer en het plan is nu dat we rond vijf uur in Düsseldorf zullen landen.
In Düsseldorf hoeven we gelukkig niet op onze koffers te wachten, want wij reizen alleen maar met elk een klein rolkoffertje en die hebben we nu in de kabine bij ons. We moeten nog wel het extra parkeergeld voor onze auto regelen en de auto opladen, want die staat met een vrij lege accu. Daarna naar huis en Lizzy halen. Het is een hele onderneming geweest. Gelukkig heb ik bijna de hele reis van Osaka naar Dubai kunnen slapen en Petra sliep net een hele tijd.
Nogmaals, groetjes van Petra en Frank
Ik ga jullie zeker volgen. Leuk om jullie vorige reisverslagen te lezen! Goede reis, groetjes Diana van Raki
Nog 1nachtje slapen en jullie reis begint. Zoals gewoonlijk ga ik met jullie mee, het wordt spannend, ik ben benieuwd. Liefs.
Héél veel plezier lieverds!! Wij reizen weer een beetje met jullie mee. Benieuwd naar alle foto’s en verhalen. 🇯🇵🎎❤️
Spannend, nu zullen jullie er wel bijna zijn. We kunnen niet wachten jullie belevenissen te volgen.
Fijne reis.
Wat geniet ik van jullie prachtige verhalen, liefs
Gevonden. Fijne reis
Jaaa, daar is de eerste blog en wat een bijzonder mooie al meteen, dat belooft wat voor de komende tijd.
Apart dat de pinpas daar nog niet gewoon is, dat is wel het laatste dat je daar verwacht.
Een fijne dag morgen in de stad.
Heerlijk om weer mee te mogen genieten van jullie avonturen
Ja die crossing vond ik ook speciaal. Leuk om te doen ha ha.
Wat ziet het er allemaal heerlijk uit,geniet maar lekker.dikke zoen.
Heel veel (reis)plezier! Het begin is al veelbelovend. Spannend; geniet met volle teugen! Grtz Frank& Ans
Wat een mooie reis gaan jullie maken! We lezen jullie avonturen graag mee en beleven het zo ook een beetje..
Geniet ze samen!🇯🇵🈵❤️
Wat een betoverende ontdekkingsreis door de prachtige wereld van Japan op jullie blog! Jullie beschrijvingen nemen me mee naar de kleurrijke straten van Tokyo. Maar wat echt opvalt, is hoe jullie de reis verlevendigen met levendige details en diepgaande inzichten. Het is alsof ik Japan door jullie ogen zie, met een diepgaand begrip van zijn cultuur en geschiedenis.
En wat een geluk om zo’n bekwame gids als Joris te hebben voor de eerste dag van jullie avontuur! Het hebben van een gids die niet alleen de bezienswaardigheden kent, maar ook de verhalen erachter, voegt een extra dimensie toe aan jullie ervaring. Het lijkt alsof Joris de perfecte balans heeft tussen kennis, passie en gastvrijheid, waardoor jullie Japanse reis nog gedenkwaardiger wordt.
Bedankt voor het delen van jullie reiservaringen op zo’n meeslepende manier. Jullie blog is een ware schat voor iedereen die droomt van een reis naar Japan of gewoon even wil wegdromen naar deze betoverende bestemming. Ga zo door met het inspireren van anderen met jullie avonturen!
Ik kijk met veel belangstelling uit naar het vervolg……
Veel plezier in Japan! Leuk om jullie verslag te lezen.
Wat een leuke foto’s weer 😃! Heel dapper dat jullie jellyfish hebben gegeten 🪼. Rauw of gegrild? Liefs!
ik zou het niet weten… ik denk rauw
Leuk om jullie zo te volgen. Mooie reis, staat ook op onze bucketlist.
Veel plezier en wat een leuk en levendig reisverslag maken jullie ervan. Net alsof wij met jullie mee zijn. Lekker saampjes genieten daar in het geweldige Japan.
Groetjes Eric Carla
Prachtige verhalen weer mogen lezen.
De borden lezen is een echte uitdaging, jullie hadden vooraf toch zeker wel een
spoed cursus Japans gedaan?
😉
Hoi Frank en Petra, wat een prachtige cultuur heeft Japan toch, geweldig! Nog veel plezier daar, Jean
Wat hebben jullie al veel moois gezien. Ik denk wel dat jullie aan vakantie toe zijn als jullie weer in Nederland zijn.Ik geniet van de prachtige foto ‘s. Liefs.Josette
Vandaag rustig aan gedaan 🙂
Kunnen jullie dat, 15km per dag is niet niks.Geniet maar van al het moois wat je ziet, ik geniet mee. Liefs
Ongelooflijk wat een indrukwekkende trip vol uitersten. Ik geniet van jullie verslag en de foto’s zijn prachtig. Hiroshima moet aangrijpend zijn geweest. Niet te bevatten 😢
Het is een heel boekwerk geworden! Wat een belevenissen en wat een mooie herinneringen hebben jullie gemaakt.
Geniet van de laatste dag. Kom goed thuis.
Het is net alsof ik er zelf bij ben, door de mooie verslagen. Een reis om nooit meer te vergeten!
Geniet er nog even goed van!
Lieve mensen, na jullie grote Japan avontuur nog een klein avontuur om goed thuis te komen. Een goede reis en weer welkom thuis. Liefs.
Petra en Frank,
Wat een geweldig mooie reis hebben we jullie mee mogen beleven, wat een avontuur met nog een extra dagje toe😉.
Bedankt voor alle mooie verslagen,
Goede reis en welkom thuis!
Jullie laatste dag gelezen. Waarschijnlijk zitten jullie in het vliegtuig. Ik wens jullie een goede terugreis en ik heb genoten van alle foto,s en verhalen. Liefs.