Op verzoek zullen we ook dit voorjaar weer een blog maken. We vroegen ons af wie er nu wil lezen dat wij met onze caravan naar een spaanse camping toe gaan en daar de hele dag in de zon liggen te luieren? En dat, na een waardeloos voorjaar in Nederland, waarbij iedereen hunkert naar beter weer! Wij zullen 5 weken lang op pad gaan naar Spanje! Jullie achterblijvers zullen de komende weken hopelijk getrakteerd worden op beter weer, terwijl wij in zonnigere regionen vertoeven. De afgelopen week hebben we de caravan helemaal voorbereid en morgenvroeg, 1 mei gaan we rijden. In deze blog zullen we weer onze avonturen beschrijven en hopelijk genieten jullie op afstand van onze verhalen.
Planning
Het plan is dat we komende week via Arpaillargues (2 dagen bij Charles) en Murcia (2 dagen bij Ton en Frieda) uiteindelijk naar Malaga rijden. Daar zullen we onze caravan voor vier weken een vast plekje geven, om van daar uit Andalusie te ontdekken. We zijn er allebei nog nooit geweest en we hebben hele mooie verhalen gehoord en gelezen over deze streek in het zuiden van Sapnje. Zo gaan we van daar uit enkele dagen naar Granada, Cordoba en Sevilla. Misschien komt Aniek nog een paar dagen naar ons toe. Begin juni zal Anton onze caravan overnemen en nemen wij de korte route terug naar huis. Maar nu onze reis:
Maandag 1 mei: Van Heerlen naar Bannes (F)
We hadden gisteravond al onze hond Lizzy al naar Maurice gebracht. Wat is het toch een rustgevend gevoel dat we haar bij hem in goede handen kunnen achterlaten. Ook hadden we alles wat we mee wilden nemen al in de gang klaargezet. Kleren, etenswaar, de golfspullen, en de gasflessen. Vanmorgen op tijd opgestaan, de laatste voorbereidingen getroffen en de auto ingeladen en om 8 uur naar de loods gereden, waar onze caravan al verder helemaal klaar stond voor vertrek. In nog geen half uur kreeg alle bagage een plek en werd alles stevig vastgesjord. Daarna hebben we de caravan gewogen en met een totaal van 1700 kg konden we veilig op weg. Alleen de kogeldruk was nog iets te laag. Daarom hebben we nog even wat spullen verplaatst en om 9 uur gingen we op pad.
We waren al heel erg in vakantiestemming. En net als vorig najaar besloten we weer binnendoor naar Luxemburg te gaan: Het volgende laadpunt is in Luxemburg-Stad op 198 km van thuis. Met een volle accu in normale omstandigheden is dit geen probleem voor de Tesla-Sprite combinatie, maar het is toch weer spannend om de Ardennen te doorkruisen. Maar al snel bleek dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Toen de auto gewend was aan het verbruik met de caravan achter zich, gaf de routeplanner aan dat we met ruim 10% acculading het einddoel zouden halen. We reden binnendoor, langs het mooie Aubel, en net noordelijk van Vervier kwamen we pas op de snelweg. Deze volgden we richting Trier, langs Spa en Malmedy. Bij St. Vith reden we weer binnendoor Luxemburg binnen. Een prachtige route met mooie slingerwegen en vergezichten. Rond elf uur reden we de straat in, waar we onze caravan konden afkoppelen, waarna Frank 20 meter verderop de Tesla aan de lader kon aansluiten: Precies 6% over. Perfect! We hebben vervolgens de caravan met de mover gedraaid en in het hotel een lekkere cappuccino genomen.
Na het laden zijn we door Luxemburg richting Metz (F) gereden. Onderweg kregen we nog enkele buien over ons heen, maar de langdurige regen hadden we al in Nederland achter ons gelaten en helemaal niets van gemerkt. Even ten het zuiden van Metz hadden we de tweede stop. We zijn toen naar het winkelcentrum gelopen en hebben daar een korte lunch genuttigd.
Er stond nog een etappe op de planning: van Metz richting Val de Meuse. Nog 200 km te gaan. Rond 16 uur stopten we voor onze volgende rustpauze: De laadplaats “Val De Meuse”. Hier zijn we al vaker geweest: Een afgelegen laadplaats met een nieuw motel in Amerikaanse stijl en een restaurant dat we nog nooit open hebben gezien. Toen we de caravan parkeerden en de auto met het laadpunt verbonden, namen we het definitieve besluit om hier dezelfde camping als vorig jaar te nemen. Camping Hautoreille. Een doorgangscamping met restaurant en daar draaiden we half zes de parkeerplaats op. We mochten zelf een plekje uitzoeken. Gelukkig stond de caravan snel op zijn plek want er kwam een fikse regenbui over ons heen. Het restaurant op de camping was gesloten (1 mei…) en even later zaten we achter een dampende kop soep en een broodje in ons eigen huisje. Daarna hebben we nog een rondje gewandeld en in de caravan nog wat na-gekeuveld. Vervolgens zijn we vroeg naar bed gegaan. Het was een mooie eerste vakantiedag.
Dinsdag 2 mei: Van Bannes (F) naar Arpaillargues (F)
Vannacht had Frank niet zo goed geslapen, Het voelde allemaal nog wat onwennig en hij was nog een beetje met zijn hoofd bij het werk. Petra, daarentegen, als een blok!. Maar het gevolg was wel dat hij vanmorgen al om zes uur aan het rommelen was. Petra is toen toch maar opgestaan. Eerst samen een kopje koffie gedronken en toen besloten te gaan inpakken. Om half acht zaten we al in de auto naar het zuiden. Een record: zo vroeg nog nooit op pad geweest.
We hadden een stevige wind in de rug, dus werden we als vanzelf naar de zon “geduwd”. Daarom konden we ook de geplande laadplaats links laten liggen en 50 km zuidelijker de volgende nemen. Dit was al ruim voorbij Beaune. Daar kwamen we met 8% lading aan. Ruime marge dus :-). En zo ging het ook de tweede en de derde etappe. Onderweg hadden we broodjes en op de stopplaats een lekker kop koffie. Ook hadden we bij een supermarkt twee heerlijke salades uitgezocht voor de avond. Natuurlijk hebben we toen ook nog een paar Franse kaasjes gescoord. Het schoot verder op en rond half zes waren we bij ons einddoel Mas de Rey in Arpaillargues. Een kleinschalige camping in een bosrijk gebied. De eigenaren zijn Nederlandstalig en dat maakt het contact een stuk makkelijker. Hier mochten we ook weer kiezen waar we wilden gaan staan met de caravan en we zochten een mooie plek uit afgeschermd met 2 meter hoge heggen en onder een aantal bomen. Lekker beschut. Het voelt geweldig om weer hier te zijn.
Tot morgen!
Woensdag 3 mei: Rustdag in Arpaillargues (F)
Vanmorgen waren we toch weer vroeg wakker. Dat komt omdat we in dat ritme zitten. Ik liep al om half acht naar de bakker in het dorp 2 km verderop om brood te kopen. Je kunt natuurlijk ook bij de receptie van de camping stokbrood en croissants bestellen, maar dan krijg ik, Frank de bewegingscirkels niet rond… 🙂 En ik houd van de ochtendwandeling. Het is een tochtje door het veld en bos langs druivenranken en veel klaprozen. Prachtig! In het dorp zijn bijna geen winkels, maar er is een piepkleine supermarkt en een bakkerij. De winkels zijn allebei 5 dagen per week open en helpen elkaar op de dag dat de ene gesloten is: Dan is de andere open. Op woensdag (vandaag dus) is de bakker dicht en kun je vers stokbrood en verse croissants kopen bij de supermarkt.
Op de terugweg naar de camping kwam ik de bakker tegen die net bij de receptie zijn waar had bezorgd. Ondertussen had Petra al de caravan opgeruimd en de tafel gedekt voor het ontbijt. Op zijn Frans hadden we koffie en croissant vanmorgen. Na het ontbijt zijn we naar UZES gereden. Daar is op woensdag een kleine locale kruideniers- en plantenmarkt. We genoten van het slenteren en kochten een bloeiend plantje voor op het terras en knoflook-olijven voor bij de borrel. Bij een lokaal winkeltje kocht ik een zomers hoedje. Daarna zijn we neergestreken op een terrasje onder de platanen voor een kopje cafe-au-lait… en mensen kijken… en genieten van ons goede leven!
Aan het eind van de ochtend zijn we naar de caravan stalling gereden, die net buiten Uzes ligt. Hier willen we graag aan het einde van de vakantie de caravan stallen, zodat we in September deze hier weer kunnen halen, zodat we hem niet op en neer hoeven te rijden naar Nederland. Het is een afgesloten en beveiligd terrein met overdekte stallingen. De camping-eigenaar Francois heeft dat ons aanbevolen en zo gaan we het ook doen. Daarna reden we naar onze (en die van Charles) vaste wijngaard in Bourdic, waar we rose kochten voor de komende weken. En toen was het alweer tijd om te lunchen. Op het terras van onze caravan aten we ook weer op z’n Frans: Stokbrood met Franse kaasjes en een glaasje rose. Wie doet ons wat?
De Tesla stond alweer te laden voor de lange trip van donderdag en wij hebben heerlijk genoten van onze vrije middag. We maakten nog een wandeling door de velden, zodat ook Petra kon genieten van de klaprozen en andere vergezichten. We zijn ook ’s avonds niet meer op pad geweest. Op de camping was er een voetbalwedstrijd tussen de jeugd en hun vaders. Daarbij waren veel toeschouwers (de vrouwen…). Op tijd naar bed en uitrusten voor de lange trip van morgen naar het zuiden.
Donderdag 4 mei: Van Arpaillargues (F) naar Cambrils (S)
Vanmorgen heeft Frank eerst zijn dagelijkse gang naar de bakker gemaakt, alvorens we de boel weer inpakten. Om half negen verlieten we de camping en reden richting Nimes en daarna richting Barcelona. We hadden een kleine camping aan zee op het oog voor de komende twee nachten. Deze ligt in Cambrils. Het was een lange trip vandaag. Bijna 600 km te gaan met twee laadstops onderweg.
Rond een uur reden we de Spaanse grens over. Het schoot lekker op en rond half drie reden we via een golfresort naar het tweede laadstation van vandaag. Daar stond zowaar een andere Tesla (model Y) met een gigantische caravan. Deze was op weg van Spanje naar huis. De model Y mag aanhangers trekken tot 1600 kg. De eigenaar vertelde ons dat deze caravan waarschijnlijk zwaarder was, maar wilde het niet weten. Ik bood hem nog aan de boel met onze weger te wegen, maar dat wilde hij niet. Wat niet weet wat niet deert was zijn motto. We wilden in het hotel iets nuttigen, maar het was gesloten ivm een of ander prive-feestje. Omdat we toch onze prive voorraad bij ons hadden, hebben we de stoeltjes en de tafel naast de caravan weer uitgepakt en ter plaatse de tafel gedekt en geluncht. Ondertussen vertrok de andere Tesla met caravan naar het noorden…
We dachten dat deze stop de laatste zou zijn, maar ondertussen was er een stevige wind uit het zuiden opgestoken en zagen we de accucapaciteit net iets te snel slinken. Dus planden we nog even een extra stop, ongeveer 100 km voor het einddoel. Dit was boven op een heuvel bij een hotel. Dit was een korte stop en we kwamen even na half zeven op de camping aan. Het bleek dat de camping niet klein was, maar de plaatsen zelf wel! We namen een “luxe” plaats voor 25/nacht en ter plaatse konden we met passen en meten onze caravan op de plek kwijt. Hij stak wel een beetje uit over de straat, maar daar keek niemand meer van op.
Nadat de caravan op z’n plek stond, zijn we aan het strand bij het restaurant van de camping gaan eten. We zaten op het terras met uitzicht op zee. Heeeeerlijk! We aten een menu met een heerlijke salade, Paella en een toetje na, twee glazen wijn en een koffie na. Samen voor 25 euro pp. Echt betaalbaar hier. Daar kunnen we wel aan wennen :-).
Tot morgen!
Vrijdag 5 mei: Een extra dagje Cambrils (S)
Vandaag een rustdag! We blijven lekker in Cambrils aan zee. We hebben een mooi plekje, alleen hebben afgelopen nacht de vogels mijn Tesla helemaal volgescheten! grrrrr! Ik (Frank) heb vanmorgen dus naast de caravan de auto wat afgewassen en hij zag er na een half uurtje weer toonbaar uit. Ik had om 11 uur een vergader-afspraak. Hiervoor ben ik naar een Tesla Laadpunt gereden, zodat ik twee vliegen in een klap ving: Auto volgeladen en ik kon lekker rustig een uurtje met klanten praten, zonder dat de halve camping kon meeluisteren.
Nadat de auto vol genoeg was, ben ik in zeven minuten weer teruggereden naar de camping en zijn we langs de boulevard gaan wandelen. Het was een prachtige dag met een koel windje van zee. Op het terras van de caravan hebben we vervolgens stokbrood met Frans kaas gegeten en daarna ging Petra een dutje doen op het bedje in de zon. Ik heb toen nog wat dingen voor het werk gedaan. Onder andere een ticket gekocht voor mijn volgende klus naar Oman. Daar moet ik twee dagen software gaan installeren in een calibratie-laboratorium. Dit sluit meteen aan, aan deze vakantie naar Spanje. De rest van de middag heb ik nog wat mails van klanten beantwoord. Petra snapt het niet, maar voor mij is dit ook vakantie. Heerlijk op het terras langs de zee wat werk doen op mijn eigen tempo. Wie doet me wat?
Aan het eind van de middag hebben we samen wat geborreld op ons plekje en daarna zijn we weer naar het zelfde restaurant als gisteren gegaan. Op het menu stond een heerlijke visschotel met salade. Na het eten zijn we rond 9 uur terug gegaan naar de caravan en hebben de meeste dingen weer reisklaar gemaakt voor morgen: Scherm ingedraaid, het zeil weer opgevouwen en de tafel en de stoelen in het serviceluik opgeborgen. Daarna nog even afscheid genomen met van de overburen (vaste Nederlandse bewoners van deze camping) en toen op tijd naar bed.
Zaterdag 6 mei: Op bezoek bij Frieda en Ton in Bigastro (S)
We dachten dat het een hele uitdaging zou worden om onze caravan uit die kleine staanplaats in Cambrils te krijgen, maar dat viel reuze mee! Een paar keer met de mover op en neer steken en toen konden we hem achteruit het smalle campingweggetje op draaien. Die mover met afstandsbediening is toch een hele uitkomst! geen getrek met vier man of rangeerkunsten met de auto meer nodig. Gewoon eromheen lopen met een afstandsbediening om te kijken dat je geen bomen of hekjes raakt en op de plaats sturen. Geweldig!
Om kwart over acht reden we al op de snelweg naar het zuid-westen, richting Valencia en Murcia. We reden een stuk langs de kust van de Middelandse Zee en daarna de bergen in. Halverwege nog een stop gedaan bij een groot hotel, waar we de caravan langs de straat moesten parkeren. Daar hebben we op de stoep naast de vangrail heerlijk in het zonnetje geluncht. Onderweg hadden we de camping gebeld om te vragen of er plaats was. Dat was geen probleem. Bij de tweede stop hebben we alvast wat te eten gekocht voor de avond. Het werd een kant en klare salade met zeevruchten. Ook nog een fles wijn voor Ton en Frieda meegepakt.
Tegen vijf uur kwamen we aan op de camping van Bigastro. De receptie was gesloten en op de deur hing een briefje met een telefoonnummer dat we konden bellen. De ontvangst en de verbinding was erg slecht, maar de meneer aan de andere kant zei dat hij er binnen 20 minuten zou zijn en dat we ons op plaats nummer 2 mochten installeren. Dat hebben we gedaan en daarna hebben we de salade met een glaasje wijn verorbert. Het is een heerlijke manier van reizen zo. De eigenaar kwam echter niet opdagen, dus vroegen we de buren een oogje in het zeil te houden. Na het eten zijn we naar Ton en Frieda gegaan. Zij wonen ongeveer 5 minuten rijden van de camping. Ton was niet helemaal fit, dus we hadden afgesproken dat we het niet te laat zouden maken. Vanavond om 10 uur was de kwalificatie van de grand prix van Miami, dus die konden we dan mooi zien. We hadden ons bedacht dat we dat in de auto zouden bekijken tijdens het laden in Murcia, 35 minuten verderop.
Het was heel gezellig. We hadden Ton en Frieda al vijf jaar niet gezien, dus er viel veel bij te praten. Herinneringen van vroeger, toen we samen werkten, maar ook hun ervaringen en overwegingen om in Spanje te gaan wonen als pensionado’s. Hoe ze dat deden met de taal, de buren, maar ook de kinderen en kleinkinderen. Het was heel leuk en de tijd vloog om! Het was zo gezellig dat we totaal de tijd vergaten en ineens bedacht Frank, omdat we de eigenaar nog niet hadden gesproken, we misschien niet meer binnen konden op de camping als we het te laat maakten. Op de meeste campings sluit op een gegeven moment de poort voor de nacht.
Dus belde Frank nogmaals met de eigenaar. Deze zei dat hij op de camping was en vroeg ons langs te komen om te betalen. De poort was geen probleem, want die was defect en kon niet op slot. Dus namen we (eigelijk veel te snel) afscheid en spraken af niet weer 5 jaar te wachten tot we elkaar weer zouden zien. Eenmaal op de camping liet de eigenaar ons weer lang wachten en ondertussen was de kwalificatie al begonnen. En die wilden we toch graag zien. Laden in Murcia kwam er niet meer van, en toen we dat bespraken met de baas, zei hij dat we toch gewoon bij hem stroom konden nemen. Dat was heel lief van hem. We hadden maar 10% extra lading nodig om de volgende dag met de caravan het laadpunt in Murcia te bereiken. Maar dat liep een beetje fout: Op onze plek wilde de auto niet laden: geen aarde op het stopcontact, dus niet veilig, dus geen actie van de Tesla. Dan maar op een andere vrije campingplaats geprobeerd: weer geen aarde! en zo probeerde Frank het op een vijftal andere plaatsen en steeds zonder succes.
Het eind van het liedje was dat we onvoldoende stroom hadden om met de combinatie het volgende laadpunt te bereiken, dus besloten we dat Frank de volgende dag maar heel vroeg op zou staan om zonder caravan eerst in Murcia te gaan laden en daarna weer terugkomen om Petra en de caravan op te halen. Dus settelden we ons in de caravan voor de rest van de kwalificatie (die gelukkig uit was gelopen) maar ook dit ging fout. Veel te slecht ontvangst zorgden voor veel ergernis en een haperend beeld. En als klap op de vuurpijl kwalificeerde max zich ook nog eens als negende omdat Leclerc vlak voor het einde de bandenstapel raakte en er een code rood kwam, die niet meer hervat werd.
En zo gingen we toch een beetje gestresst slapen…
Zondag 7 mei: van Bigastro (S) naar Cabopino (S).
Om twintig voor zes werd Frank wakker na een onrustig nachtje. Hij vertrok meteen naar Murcia, zodat we niet te veel tijd verloren. Het was nog donker en onderweg schrok hij heel erg van een horizontale bliksemflits. Vlak daarna begon het ook te regenen. Ton zei later: “Een uniek regenbuitje in Mei”. Gelukkig een rij-dag vandaag, dus dit was niet zo erg. Voor de inwoners van de streek was het waarschijnlijk een welkome bui!
In Murcia, bij een groot winkelcentrum, geladen tot ongeveer 65% en toen weer terug naar Petra. Rond acht uur was hij weer bij de caravan. Ondertussen was het licht geworden en droog, zodat we snel weer op pad waren. En net voor 10 uur waren we weer bij het grote winkelcentrum van Murcia. Tijdens het laden hebben we daar aan een koffiebar een heerlijke kop koffie gedronken en een croissant (Petra) en een broodje Brie (Frank) gegeten. En toen kon de echte reis beginnen. We reden oostelijk door het prachtige gebergte: De Sierra Nevada. Wat een mooie route was dat!!! We klommen tot wel anderhalve kilometer hoog, en links en rechts van de weg zagen we hoge bergen waar soms ook nog sneeuw op lag. We reden door ruime valleien met veel fruitbomen en over hoge passen. We genoten heel erg van deze dag! Tegen het eind van de middag begon onze afdaling naar de kust. Het werd ook alweer drukker op de weg en al snel reden we op de drukke kustweg van de Costa del Sol. Dit was ons einddoel van vandaag. Maar ook het doel van deze lange reis. Na meer dan 2500 kilometer in een week konden we ons gaan nestelen op onze uitvalsbasis voor de komende vier weken.
Onze camping, Cabopino in Alrededores, ligt pal aan de zee, langs de drukke kustweg van Malaga naar Marbella. We kregen daar een prachtige plek toegewezen op de helling, op redelijke afstand van de weg, zodat we geen last hebben van het geluid. Waar we heel blij van werden was het uitzicht! We kregen een geweldig uitzicht op de Middelandse Zee…
Nog voor we de caravan hadden losgekoppeld, hadden we al kennis gemaakt met onze aardige Limburgse buren. Zij waren ook vandaag gearriveerd en blijven enkele dagen voordat ze verder trekken. Daarna onze caravan zo neergezet dat we het beste konden genieten van dit mooie uitzicht en de meeste ruimte hadden voor ons terras. We hadden ongeveer anderhalf uur nodig om alles perfect uit te stallen. Nadat we helemaal tevreden waren, gingen we naar het Italiaanse restaurant onder aan de heuvel naast de ingang van de camping. Daar genoten we van een heerlijk Italiaans gerecht.
Na het eten was het tijd voor de echte race in Miami. We nestelden ons samen met de buren onder onze luifel, en onder het genot van een wijntje en met de race op de achtergrond, hadden we een gezellige avond. Een heleboel onderwerpen passeerden de revu. Wat hun en ons hier bracht, de kinderen, het werk, het kampeerleven en nog veel meer. Ondertussen hebben we, met een scheef oog naar de televisie gekeken en voordat we het in de gaten hadden, reed Max alweer als eerste over de finish. Het was al na elven! We namen afscheid en genoten van de stilte en sliepen al snel als een roosje.
Maandag 8 mei: e-Consilio vestiging Zuid-Spanje
Frank was vanmorgen rond zeven uur opgestaan en na een heerlijke douche nestelde hij zich op het terras. Het zonnetje kwam al op en de temperatuur was aangenaam. Nadat hij de krant had gelezen, kon hij lekker wat werken. Er moesten wat dingen geregeld worden en daar was nu in alle rust, tijd voor. Toen Petra ook wakker was, zijn we samen naar de winkel gelopen voor een croissantje en een stokbrood. Er volgde een uitgebreid ontbijt op ons mooie plekje. We hadden deze plek uitgekozen, omdat in de buurt een Tesla laadplek was. Dus daar zijn we vervolgens heen gereden. Het bleek in de parkeergarage van een duur en sjiek hotel te zijn. Daar dronken we op het terras een cappuccino en genoten van het uitzicht op de zee en de pracht en praal van het hotel.
Na deze stop zijn we naar een grote supermarkt (Carrefour) gegaan om eens goed in te slaan. We kochten mozzerella, tomaten, zalm, garnalen, fruit, sla, en nog veel meer. Omdat we nu niet meer op pad hoeven met de caravan, maakt het niet meer uit wat het weegt. We namen ons voor vanavond de vis lekker te grillen op de barbeque.
Vanmiddag heeft Petra een kort dutje gedaan en Frank nog wat gewerkt en daarna zijn we naar het strand gelopen. Dat was een kort tripje en snel stonden we met de blote voeten in het (koude) water. We genoten van de rust en het uitzicht. Je kon merken dat het toeristenseizoen nog niet begonnen is. Er was veel plaats op het strand en de bedjes bij de strandtenten waren nog vrij leeg. We besloten om morgen naar de zee te gaan.
Nadat we weer terug op de camping waren, was het alweer tijd om te eten! 🙂 Petra maakte een heerlijke salade en een bord tomaten, mozzerella en basilicum als voorgerecht en garnalen en zalm als hoofdgerecht. We smulden allebei van deze lekkernijen. Daarna hebben we nog de blog bijgewerkt en toen was het alweer tijd om te slapen.
Dinsdag 9 mei: dagje strand bij Andy’s Beachbar
Vanmorgen was het ronduit fris te noemen! 19 a 20 graden en een bries van de zee. Het was bewolkt en het weerbericht zei dat alles goed zou komen. En dat klopte ook precies! Rond half elf was het zonnig en een aangename 23 graden. We pakten onze spullen en vertrokken naar het strand. Gisteren hadden we al een klein vooronderzoek gedaan, en zo liepen we binnen 10 minuten direct naar de zonnebedjes van Andy’s Beachbar.
Toen we daar arriveerden, waren we een van de eersten, maar het was er een drukte van jewelste! Een hele grote groep kinderen liep met klemmetjes en vuilniszakken over het strand om alle achtergebleven vuil op te rapen. Wat een mooi initiatief om die kleintjes milieubewust te maken!
Wij installeerden ons in de eerste rij bedjes: Petra in de zon en Frank onder een parasolletje. Met een (luister)boek konden we het hier wel uithouden. Verder was er genoeg te zien: er liepen vele Afrikaanse verkopers over het strand met wisselende koopwaar: zonnebrillen, hoedjes, tassen en horloges in de eerste tranche. In de loop van de dag veranderde dat en kwamen de jurkjes, slippers en sportschoenen aan de beurt. Aan het eind van de dag werden dat kleden, sieraden en weer horloges. De verkopers bleven echter de zelfde. Onze buren kochten diverse dingen en kregen dus alle aandacht!
Rond een uur zijn we nog even naar de caravan gegaan om te lunchen en toen we terug kwamen ontdekten we dat het mistig was geworden aan het strand. Het was weliswaar nog steeds warm, maar je kon geen 100 meter ver meer kijken. En dat duurde ongeveer een uur. Daarna was het weer helder en zonnig.
Rond vijf uur vonden we het welletjes en zijn we teruggegaan naar de caravan. Daar hebben we de spulletjes ingepakt voor morgen, gedoucht en lekkere zalm en garnalen gegeten van de BBQ.
Morgen gaan we naar Córdoba, een mooi stadje in de bergen ongeveer 200km noordelijk. We laten de caravan hier en slapen twee nachten in een reeds geboekt appartement. Tot morgen!
Woensdag 10 mei: 2 nachten naar Córdoba
Onze camping-buurman noemde het: “Een vakantie in een vakantie”. En dat is de beste omschrijving: Vandaag gaan we zonder caravan naar Córdoba. We hebben er een kleine studio geboekt, midden in het centrum. De caravan blijft gewoon op zijn plek en zien we vrijdagmiddag weer terug. En zo vertrokken we vanmorgen om 8 uur naar het noorden. Córdoba ligt ongeveer 200 km van de camping. Maar we reden er niet rechtstreeks naar toe, maar via een omweg door de bergen.
Het was een prachtige route. De regio kenmerkt zich door met olijfbomen bedekte heuvels. Olijfbomen zo ver als je kunt kijken. En het was er niet druk. Op ongeveer 2/3 van de weg hebben we bij een wegrestaurant een kop cappuccino en een croissant gegeten en rond half een reden we de parkeergarage nabij de studio in.
De studio ligt echt in het hart van de stad en we kregen via whatsapp een filmpje met de te lopen route en de code van het sleutelkastje. Dit was heel goed geregeld. De studio ligt in het souterrain van een oud gebouw in een smal steegje. Het is ruim, superschoon en vooral koel, want ondertussen is het buiten al 35 graden.
Nadat we ons hadden geïnstalleerd zijn we een eerste rondje door het centrum gaan maken. Córdoba wordt de stad vol bloemen genoemd en ligt diep in het hart van Andalusië. omringd door de uitgestrekte olijfgaarden vinden we in deze mooie stad mooie witgekalkte huizen, oude kathedralen en tuinen vol sinaasappelbomen. De stad is vooral beroemd om het jaarlijkse bloemenfestival, wanneer alle patio’s (binnenplaatsen) gevuld zijn met kleurrijke displays en de locals strijden om de hoofdprijs. Dat is dus precies deze twee eerste weken van mei.
We gingen eerst op zoek naar de VVV waar we een plattegrondje kregen met daarop alle deelnemende patio’s en bijbehorende festiviteiten deze twee weken. We besloten eerst naar Palacio de Viana te gaan. Onderweg namen we op een terrasje een salade en gazpacho en wat drinken. Daarna liepen we naar het paleis. Hier waren hele mooie binnentuinen te bewonderen. Ondertussen was het al na 14 uur en sloten de winkels en bezienswaardigheden. Het was siësta tijd. Wij bleven weer op een terrasje plakken met een beetje tapas en Tinto De Verano. Een licht alcoholisch drankje dat wegdrinkt als limonade.
Tegen half vijf waren we weer in onze studio om ons over te geven aan een late siësta. Daarna hebben we ons weer wat opgefrist en zijn we een van de patioroutes gaan lopen. Op een groot plein (Plaza de la Corredera) vonden we een mooi plekje op een terras en dronken wat. Om 21 uur ging de keuken open en bestelden we wat kleine hapjes. Ondertussen genoten we van een flamenco voorstelling. Het werd een geweldige en zwoele avond. Het was om elf uur nog ruim 28 graden. Nadat we klaagzangen zat waren zijn we weer teruggelopen naar onze loft. De route ging kriskras door hele kleine steegjes en we waren blijk met onze routeplanner op de telefoon die ons feilloos naar de goede plek gidste.
Donderdag 11 mei: De veelzijdige stad Córdoba
Met de airconditioner op de kamer op 22 graden hadden we vannacht goed geslapen. Vandaag gaan we verder met het verkennen van deze mooie bloemenstad. Rond negen uur liepen we naar een naburig terrasje om te ontbijten. Het werd: koffie met croissantjes. Hoe kan het ook anders. Het was een aangename 19 graden op het terras in het ochtendzonnetje.
We wilden starten met een bezoek aan de Mezquita van Córdoba. Hoewel het nu een kathedraal is, staat deze religieuze plaats op de plek van een oude moskee. Deze dateert uit de Moorse tijd, toen een groot deel van Spanje onder islamitische heerschappij stond. Tijdens de periode van de Reconquista (13e eeuw) werd de moskee omgebouwd tot een kathedraal en is nog steeds een actieve plaats van de christelijke eredienst.
Commercieel worden overal kaartjes aangeboden in combinatie met een gids. We hadden gelezen dat dat niet echt nodig was en je bij de ingang een kaartje kon kopen samen met een audiotour. Dit kostte nog niet eens de helft. En zo stonden we om 10 uur al binnen.
Er is niet veel veranderd aan de oorspronkelijke moskee, wat betekent dat het erg indrukwekkend is om rond te lopen. Je ziet de schoonheid van de islamitische architectuur duidelijk uit de rood en wit gekleurde strepen, de mooie bogen en het ingewikkelde metselwerk. De moskee geldt als een van de mooiste ter wereld, al maakte de kathedraal die in de middeleeuwen in het midden werd geplant er een hermafrodiet van, die nu Mezquita Catedral (moskee-kathedraal) wordt genoemd.
Helemaal rondom langs de binnenkant van de moskee zijn overal grote nissen met daarin extra kapelletjes. Heel fraai en immens om te zien. Hier passen tienduizenden mensen tegenlijk binnen voor een gebedsdienst.
Tegen elven namen we op een terrasje van de bakker in een klein straatje een bladerdeeg-gebakje met een kop koffie. Alles heel betaalbaar in Spanje. Daarna vervolgden we onze hofjes-speurtocht tot aan de lunchtijd. Wat was het heerlijk om de smalle straatjes met oude witte gebouwtjes te struinen. Rustig aan, want het werd al tegen de 28 graden. Gelukkig niet zo heet als gisteren.
Tegen twee uur was het weer tijd voor Tinto de Verano en een beetje tapas op een gezellig klein pleintje onder de bomen. Er zat bij de fontein een gitarist te tokkelen. Heel sfeervol! Na het eten was het tijd voor de siësta. Alhoewel Frank wat klusjes deed op zijn laptop.
Tegen zeven uur was het weer genoeg afgekoeld en liepen we naar de eeuwenoude brug over de rivier, die vroeger de toegang tot de stad was. Zigzaggend kwamen we weer op het grote plein, waar we gisteravond ook waren geweest. Daar waren ze aan het repeteren voor de grote flamenco voorstelling van vanavond. We vonden een tafeltje aan de zijkant van het podium en konden zo de voorbereidingen en later ook de show goed bekijken, onder het genot van een drankje en een tapashapje…
Vrijdag 12 mei: Terug naar Cabopino (S)
We zijn al bijna twee weken op pad. Wat gaat de tijd snel en wat hebben we ook al veel gezien! Vandaag stond in het teken van de terugkeer naar onze caravan, die we in Cabopino hadden achtergelaten. Omdat we op de heenweg een omweg door de bergen hadden gemaakt, besloten we om vandaag de korte route naar de kust in het zuiden te nemen. De korte route is echter relatief: In vogelvlucht was dit 155 kilometer, maar over de weg bijna 200!
Dit was onze loft: Je ziet dat we in het souterrain zaten, maar het was een geweldige studio!
Maar eerst natuurlijk nog even een paar uurtjes genieten van de mooie stad Cordoba! Nadat we in onze loft eerst alle spulletjes hadden ingepakt, zijn we rond negen uur naar het terrasje gelopen waar we gisteren ook hadden ontbeten. Het was er gezellig druk. Uit een van de vele hotels kwam een grote groep tieners, die waarschijnlijk de Kathedraal-moskee gingen bezoeken. Ik ben blij dat ik niet een van hun begeleiders was! Maar toch volgde de groep de gids zonder morren. Petje af voor haar! We namen weer een croissantje en een cappuccino. Een goede start van de dag! Eigenlijk wilden we niet vertrekken, dus namen we nog een kopje om de tijd te rekken. En toen moesten we echt terug naar de kamer om de spullen te pakken en naar de auto in de veel te krappe parkeergarage te gaan. Hij stond veilig in een hoekje op de tweede verdieping. Na wat heen en weer steken, hadden we de auto weer veilig buiten en konden we op pad. Het was weer een heel mooie route door de heuvels die volgeplant waren met olijfbomen, druivenstruiken, zonnebloemen en in de middenberm van de weg stonden overal rode, witte en rose Oleanders
Rond een uur waren we weer bij Cabopino. Eerst stopten we nog bij een supermarkt om voor de komende twee dagen eten te kopen en toen we bij de caravan aankwamen, was het net of we niet weg waren geweest. De camping liep in de loop van de middag en avond weer helemaal vol. Het is nu weekend en ook veel Spanjaarden komen een weekendje kamperen. Ook valt het ons op dat er veel Engelse gasten zijn. En zo hebben we voor dit weekend ook Engelse buren, die met hun camper aan het rondtrekken zijn.
We hebben het de rest van de dag rustig aan gedaan en vanavond heeft Petra een heerlijk maal gekookt uit de reeks van Knor Wereldgerechten. Daarna nog een aflevering van de “Good Doctor”-serie gekeken op het terras en een stukje gewandeld. We hebben zelfs geen foto gemaakt vandaag. Maar op internet hebben we een paar foto’s van onze loft gehaald, om een indruk te geven waar we de afgelopen twee nachten geslapen hebben. Hopelijk morgen weer met eigen beeldmateriaal! Tot morgen!
Zaterdag 13 mei: Marbella oud en nieuw
Vanmorgen om zes uur werden we gewekt van tikken op het dak. Eerst dachten we dat het kleine dennenaalden waren die door de wind op het dak vielen, maar geleidelijk werd het harder en drong tot ons door dat het regende. Daar hadden we geen rekening mee gehouden! Het campingbedje stond nog buiten het afdak en de doos van de mobiele airco. Frank ging snel naar buiten om alles onder de luifel te stallen. Buiten bleek alles mee te vallen. Het klinkt op het dak altijd harder dan het in werkelijkheid is. Alleen werd ons duidelijk dat we nu moesten gaan poetsen: het stof dat op de auto en de caravan lag en die paar druppels zorgden voor een onooglijk gezicht. Helaas!
Petra viel alweer snel in slaap, maar ik kon de slaap niet meer vatten. Nadat ik de krant had gelezen ben ik gaan douchen en brood voor het ontbijt gaan halen. De regen was alweer weg, maar het was wel nog bewolkt en rond de 17 graden. Toen ik terug kwam bij de caravan, was Petra ook al opgestaan en hebben we tijdens het ontbijt overlegd wat we vandaag zouden gaan doen. We zouden naar het naburige Marbella gaan. Dat ligt maar 12 km verderop langs de kust. Op Tripadvisor vonden we een goede tip voor een parkeergarage dicht bij het oude centrum en om 10 uur waren we al op weg. We namen de kustweg en binnen die 12 kilometer naar de ondergrondse parkeergarage kwamen we wel langs vier golfbanen. We namen ons voor snel bij een van die te gaan spelen. Maar vandaag niet!
De parkeergarage was een hele goede tip. Hij ligt onder het Vinci-plein tussen de kust en het oude centrum. Boven op het plein zagen we een stuk of 10 beelden van Salvador Dali: Het plein is een van de attracties van Marbella en is het een, niet lange, maar brede voetgangersstraat, omzoomd met marmeren tegels, waar de belangrijkste hoogtepunten, de bronzen sculpturen van Salvador Dali. Zo dient de straat als een soort museum voor surrealistische kunst, gelegen in de open lucht. Nadat we even over de boulevard hadden gelopen, gingen we landinwaarts naar het oude centrum.
Het eerste plein dat we op kwamen was meteen ook het grootste van het centrum met vele barretjes en restaurantjes en gezellige terrasjes.
Ook was er een VVV kantoor en Petra haalde er een plattegrond. Op een van de terrassen bestelden we een kopje koffie en konden we de kaart bestuderen, maar ook mensen kijken. We verwonderden ons over het feit dat er al vele toeristen aan het bier en andere drank zaten. Niks voor ons. Nadat we de kop koffie hadden afgerekend, zijn we gaan dwalen door de smalle straatjes en over pleintjes met gezellige terassen. We kwamen bij een grote kerk, waar net een zangkoor aan het repeteren was. We hebben in een kerkbankje genoten van de mooie akoestiek. Terwijl we daar zaten, kwam een lokale bloemist grote bloemstukken maken en het viel Petra op dat er twee bankjes voor het altaar stonden. Volgens haar zou er snel een bruiloft zijn. Maar er was nog geen spoor van de bruiloftsgasten. Helaas…
Vervolgens liepen we terug naar de auto en vervolgden de kustweg naar de grote haven. Petra had gelezen dat hier de sjiek zou paraderen. We parkeerden onze Tesla bij een laadstation in een parkeergarage van een groot warenhuis en liepen naar de haven.
Dikke auto’s, dikke boten, dikke opgespoten lippen en nog veel meer. We keken onze ogen uit! Op een terras gaan zitten was uit den boze: een colaatje kost hier vanaf 10 euro! Dat doen we niet. Zonde geld!
Toen we om de haven op en neer waren gelopen kwamen we weer terug bij de auto en besloten dat het tijd was geworden voor een bordje Tapas. Omdat het zo gezellig was in het oude centrum, zijn we daar weer naar toe gereden en hebben onze auto weer onder het plein van Dali gezet en zochten een gezellige Tapas-bar. Onderweg kwamen we weer langs die kerk en ja hoor: de bruiloft was net afgelopen en zagen we nog net alle gasten uit de kerk komen. We bleven even staan kijken en liepen toen weer door die smalle straatjes naar een Tapasbar. Die vonden we en zo namen we twee twee keer zes hapjes voor 12 euro en elk een Tinto de Verano. Ondertussen keken we mensen en hadden we het heel gezellig. We prijsden ons rijk dat we hier zo konden zitten en genieten. Het was wisselend bewolkt en droog. Niks te klagen!
Met een volle buik reden we rond vier uur weer terug naar de camping en was het tijd voor een siesta. Lekker niks doen op het terras van de caravan. Terwijl Petra probeerde de zon te vangen, zat Frank lekker in de schaduw onder de luifel. Vanavond hebben we zelf nog wat tapas uit onze koelkast gegeten en een programma op televisie gekeken. Morgen gaan we proberen te golfen… Tot dan!
Zondag 14 mei: Rondje Golf
Je gelooft het niet! vandaag eens een keer geen stokbrood of croissants, maar gewoon Nederlandse afbakbroodjes uit de airfryer! Dat bespaarde ons de gebruikelijke gang naar de bakker vanmorgen. Ter compensatie besloten we een stukje te gaan wandelen. Het was een prachtige ochtend met een straal-blauwe hemel en een fris windje. Alleen de temperatuur viel een beetje tegen. Je moest echt in de zon gaan zitten om het warm te krijgen.
Achter onze camping ligt tegen de berghelling een 18 holes golfbaan en op de plattegrond te zien was het ongeveer 2,5 km tot aan het clubhuis en weer 2,5 km terug, Dat was ons doel van de wandeling en als het een mooie baan bleek, zouden we er meteen een reservering maken voor eind van deze moederdag-middag. Nou dat lopen viel ons tegen zeg! In de brandende zon een steile helling op! Het duurde wel even totdat we er waren, maar onderweg zagen we al dat deze golfbaan een prachtig uitzicht bood: De speler kon tot aan de Middelandse Zee kijken. Zo Mooi! En om de golfbaan heen lagen de mooiste villa’s en appartementen met uitzicht op de golfbaan en de zee! Bij de receptie boekten we een afslagtijd om 17 uur met een buggy. Deze was verplicht wegens de grote hoogteverschillen in de baan. En het was ook nog eens heel betaalbaar. Daarna namen we nog een Fanta op het terras en keken hoe de mensen op hole 9 aankwamen.
Rond twaalf uur waren we weer terug op de camping en deden we een klein tukje. Daarna de lunch en toen moesten we alweer naar boven. Eerst wat inslaan en toen op weg bij hole 1. De baan was echt geweldig en de bewoners van de appartementen keken naar ons gevecht met de ballen. Frank was al in no-time 4 ballen kwijt, maar stiekem deed Petra het zo goed dat er van haar geen ballen verloren gingen. Petra had een heel goede ronde gelopen. Frank iets minder. Op het terras na hole 9 namen we de ronde nogmaals door en namen we ook een Tinto de Verano lemon. Rond acht uur waren we weer op de camping. Daar maakten we een grote hamburger (BBQ) met frietjes (airfryer). Na het eten hebben we nog de schouwburg kaartjes van het komende theaterseizoen besteld en daarna was het alweer 23 uur. Tijd om naar bed te gaan! Tot morgen.
Maandag en dinsdag, 15 en 16 mei: Strand en verder niks!
Over gisteren hebben we niet zo veel te melden. Het was geweldig weer: strakblauwe hemel en een aangename 27 graden, dus zijn we de hele dag aan het strand geweest. We zijn al twee weken op pad, dus hebben we vanavond een wasje gedraaid. Daarna lekker op het terras van onze caravan gezeten met een wijntje en genoten van de zwoele avond. Heerlijk!
Vandaag hebben we ook rustig aan gedaan. Het was iets minder weer, dus bij de caravan gebleven en wat gelezen, mails beantwoord en gepuzzeld. Aan het eind van de middag zijn de nieuwe buren op bezoek geweest. Een aardig stel met een lieve hond in een kleine volkswagen bus-camper. Naast ons is een een kampeerplek die steeds wordt ingevuld door mensen die maar een paar dagen blijven en dan weer verder trekken. Deze mensen blijven tot donderdag en trekken dan weer richting Barcelona. Tegen 20 uur zijn we nog gaan eten in een klein restaurantje op de camping.
Woensdag 17 mei: Op weg naar Granada
Vanmorgen hebben we rustig aan gedaan. We hebben voor twee overnachtingen kleren bij elkaar gezocht en de caravan opgeruimd en twee broodjes gegeten. Tegen een uur of 10 zijn we vertrokken en hadden besloten weer noordelijk door de Sierra Nevada bergen te rijden. We genoten van de trip en reden tussen de sinaasappel- en olijfboomgaarden door. We waren wat vroeg, omdat we pas om 14 uur in onze kamer konden, dus namen we de tijd om ongeveer 40 km voor de stad te stoppen voor een lekker kopje koffie. En zo reden we rond half een de stad in. Deze ligt tegen de helling van drie bergen en we merkten al snel dat dit een uitdagende stedentrip zou worden. Van de hoteleigenaar hadden we een bericht gehad dat we het oude centrum niet in mochten en de auto buiten het centrum moesten parkeren. We hadden een suggestie ontvangen waar te parkeren en daar reden we via een steil weggetje naar toe. Helaas was deze parkeerplaats al vol en moesten we op zoek naar iets anders. We reden verder omhoog en ongeveer 600 mtr verder zagen we een plekje langs de weg. Dat was geluk, want overal was het druk!
We namen ons koffertje mee en liepen via de GPS op de telefoon naar onze hotelkamer. Ondertussen hadden we al een SMS ontvangen dat er geen receptie was en dat we met twee codes naar binnen konden. En zo liepen we naar de ontvangen coordinaten, ongeveer 1,4 km verderop. Via kleine steegjes en steile trappen liepen we steeds verder naar beneden. Het was mooi, maar we waren meteen al bezorgd hoe we de auto weer terug konden vinden. Gelukkig heeft de Tesla ook een SIM-kaart die ons precies de locatie doorgeeft waar hij op dat moment is. Dus het zou wel goedkomen. Een kleine 20 minuten later stonden we voor de poort van het appartementencomplex waar we onze kamer hadden gehuurd. Dat viel echt niet tegen! Bijna beneden aan de rivier in een zijstraatje is er een modern verbouwd complex met studio’s, waar nummer drie voor ons was. Alle voorzieningen waren aanwezig: Keukentje met voor het ontbijt gevulde koelkast, Een kleine slaapkamer en een mooie badkamer met regendouche.
Nadat we ons hadden geinstalleerd zijn we het laatste stukje naar de rivier gelopen. Dat was nog geen 50 meter. Daar zijn we op een terrasje geploft en hebben genoten van onze tapas, Tinto de Verano en uitzicht op het Alhamra-complex. Met een veel te volle buik begonnen we aan een stadswandeling die Frank op zijn telefoon had gedownload. En nu merkten we pas echt hoe steil het hier is: Die kleine steegjes tegen de berghelling zijn echte kuiten-bijters. Maar het was te doen. De steegjes zijn geplaveid met in cement gelegde dikke kiezelstenen. Dit is niet heel comfortabel met lopen. Het zal vroeger wel zo zijn gemaakt om niet te snel uit te glijden. Boven op de helling was er een pleintje bij een kerk dat een geweldig uitzicht bood op het op de volgende bergtop gelegen Alhambra complex. Dat gaan we morgen bezoeken. Dan zal ik hier meer over schrijven.
Via allerlei steegjes en trapjes liepen we verder weer de helling af en werden we getracteerd op allerlei mooie doorkijkjes, pleintjes, winkeltjes en zo voorts. Ondanks dat het erg vermoeiend was, genoten we heel erg van deze tour. We kwamen op het laatst uit bij de Arabische souks. Daar hebben we door enkele winkeltjes gestruind en ploften neer op een bankje op een plein, vlak bij de grote Kathedraal in het oude centrum. Nadat we er wat water hadden gedronken zijn we door het dal langs de rivier teruggelopen naar de studio. Daar heeft Petra een dutje gedaan, terwijl Frank de laptop is gaan halen uit de auto. Die heeft hij ook nog eens verplaatst naar de originele parkeerplaats, omdat hem het parkeren langs de weg niet zo veilig leek. Niet omdat hij bang was voor inbraak, maar voor andere parkerende auto’s. Spanjaarden, net als Fransen, nemen het niet zo nou met inparkeren: Ze duwen een keer naar voren en naar achteren, totdat ze goed staan. Daarbij schromen ze niet om de auto voor en achter hun even aan te tikken en te duwen. Frank had geen zin in een kapotte bumper en daarom verplaatste hij de auto naar een groot parkeerterrein met ruime vakken. Na een uur was hij weer terug op de kamer en heeft hij ook nog wat gerust.
In de avond zijn we weer de stad ingegaan. Eerst weer naar boven gelopen om te genieten van de zonsondergang die prachtig licht gaf op de tegenover gelegen berghelling met op de top het Alhambra-complex. De rivier ligt 80 meter lager en dit was de derde keer al dat Frank deze berg beklom en de tweede keer voor Petra! Daarna via steegjes met gezellige pleinjes en winkeltjes naar het centrum. Hier wemelde het van de studenten die op de terassen genoten van een drankje en tapas. Wij vonden een terrasje op de hoek van een pleintje waar we genoten van een drankje, de bijbehorende hapjes die we daarbij geserveerd kregen, en de mensen die langs liepen. Het was een prachtige en gezellige avond. Rond 23 uur kwamen we weer moe maar voldaan in onze studio aan. De stappenteller van Frank gaf aan dat hij meer dan 23000 stappen had gemaakt, meer dan 18 kilometer gelopen en 65 trappen had beklommen. Morgen zullen we wel spierpijn hebben…
Donderdag 18 mei: Alhambra – Granada
Een van onze hoofddoelen van deze vakantie is het bezoeken van het Alhambra in Granada. Gisteren kon je al op de foto’s de buitenkant ervan zien, hoog boven de stad. Het Alhambra is een middeleeuws paleis en fort van de Moorse heersers van het koninkrijk Granada. Het bevindt zich op een heuvelachtig plateau aan de zuidoostelijke grens van de stad Granada. Een gedeelte van het complex is vrij toegankelijk en open voor iedereen. Alleen voor de tuinen en het Moorse paleis heb je tickets nodig. Dat komt omdat er maar ruimte is voor 6000 bezoekers per dag, die in tijd slots van een half uur gedoseerd worden binnengelaten. Om ervoor te zorgen dat de mensen zelf de kaartjes kopen en niet reisgidsen, hotels en andere reisorganisaties alles opkopen, is het beleid erg streng: Je kunt alleen persoonlijk en rechtstreeks een kaartje kopen op de website van het Alhamra en meteen koppelen aan je ID of paspoort. Dit om verderhandelen te voorkomen. Wij hadden dus al van te voren kaartjes gekocht met het tijd slot voor het paleis om 13.00 uur. We hadden gehoord en gelezen dat er zoveel te zien was, dat je er de hele dag voor uit moest trekken. We hebben dus alleen dit bezoek voor vandaag gepland.
Er is zoveel over te vertellen en te zien, dat ik op internet (Granadavoorbeginners.nl) informatie heb genomen en aangepast voor deze blog. Ik heb er wel onze eigen foto’s tussengezet.
Geschiedenis van het Alhambra
Het Alhambra kent een lange geschiedenis. Ooit is het grote bouwwerk begonnen als een simpel fort in het jaar 889. Het eerst fort werd gebouwd op restanten van fortificaties die dateren uit de Romeinse tijd. De eerste betrouwbare bronnen spreken echter over 889. Voor het gemak houden we dit jaartal aan als het geboortejaar van het indrukwekkende bouwwerk dat het Alhambra uiteindelijk zou worden. Na de eerste bouw is er eeuwenlang niet al te veel aandacht geweest voor deze locatie. Het was pas in het midden van de dertiende eeuw dat de Moorse Emir Mohamed ben Al-Ahmar de schoonheid van de locatie inzag en besloot om de inmiddels alweer vervallen ruïnes van het laatste fort op te laten knappen en er de huidige fortificatie en paleis liet bouwen. Een groot moment was echter het jaar 1333. Dit is het moment dat Yusuf de eerste, Sultan van Granada er besloot het paleis te gaan betrekken en het om te laten bouwen tot een Koninklijk paleis. Tot 1492 heeft het koninklijke onderkomen zijn functie daar gehad. Dit laatstgenoemde jaar was ook het jaar van de Reconquista. Letterlijk betekent dit woord ‘herovering’. Het gaat hier om het heroverde land dat Christenen naar een aantal eeuwen terug hadden veroverd op de Moren. Het hele complex van het Alhambra heeft een enorme oppervlakte van 140.000 m². Het uitgebreide complex werd na de verovering van het koninkrijk Granada in 1492 door het katholieke koningspaar als een zeer belangrijke buit gezien. Hun kleinzoon keizer Karel V gaf na zijn bezoek aan Granada in 1526 opdracht tot de bouw van een renaissancistisch paleis midden in het Alhambra, waarvoor een deel van het Alhambra werd afgebroken. Zijn vrouw droeg er zorg voor dat wat nu rest bleef bestaan. De Christelijke macht vestigde hier het koninklijke gerecht. Eigenlijk was het een locatie waar tal van bestuurlijke beslissingen werden gemaakt.
Een leuk weetje is wellicht dat Christoffel Columbus hier zijn koninklijke toestemming en de daarbij behorende middelen kreeg om via een westelijke route een potentiële handelslijn op te zetten naar Azië. Het Alhambra werd steeds belangrijker. Ook de christelijke invloed en de daarbij behorende culturele kenmerken werden toen voor het eerst toegepast in de Moorse gebouwen. De kenmerken werden geïnspireerd door de geest van de tijd en dus de daarbij behorende renaissancestijlen. Het Alhambra werd een steeds meer waardevolle locatie. Dit werd zeker nog groter toen de toenmalige keizer Karel de vijfde er opdracht gaf om een nieuw paleis te bouwen. Dit nieuwe paleis werd in 1526 gebouwd in de stijl van de late Renaissance. Zo ontstond er een unieke constructie met zowel gebouwen uit de Islamitische cultuur als de Christelijke.
De twee paleizen zijn tot op de dag van vandaag de meest bepalende bouwwerken die hier te vinden zijn. Na deze periode zijn er nog wel dingen veranderd, maar de huidige vorm van het Alhambra stamt toch al uit deze periode. Leopoldo Tarras Baldas, een jonge architect is de laatste persoon geweest die verantwoordelijk was voor wijzigingen in constructie. Deze dateren uit de jaren dertig van de vorige eeuw en waren er vooral op gericht om de authenticiteit van de oudere bouwwerken nog beter uit de verf te laten komen. Zo werden ontbrekende Arabische teksten aangevuld en werden er muren opengebroken, zodat eeuwenoude zuilengangen weer toegankelijk werden. Vanwege de fijn uitgevoerde islamitische kunst en de zeer grote waarde van de kunstschatten, is het een populaire trekpleister voor kunststudenten in Europa. Binnenin zijn er mooie decoraties en veel kunstschatten van het Alhambra gerestaureerd, en zo een goed voorbeeld van Moorse kunst op het Europese vasteland.
Onze eigen ervaring:
Het Alhambra ligt ongeveer 90 meter boven de voet van de rivier waar we onze studio hebben. Omdat het afgesloten is voor alle (toeristische) autoverkeer, kom je er alleen met de bus of een taxi of… te voet! En dat hebben wij gedaan. Weer een hele klim, maar het was de moeite meer dan waard! Rond 10 uur in de ochtend waren we al boven. Bij de entree moesten we ons paspoort en kaartje laten zien en kwamen we op het achterste gedeelte van het complex binnen. Hier liggen de grote Arabische tuinen, die ook door de eeuwen heen Renaissance trekjes hebben gekregen. Een genot om te zien! Alleen hier hebben we al meer dan een uur gelopen.
Voor het Nasrid-koninkrijk kon een huis niet worden bedacht zonder tuinen of boomgaarden Ze wilden ergens heen om te ontspannen en zich te beschermen tegen de hoge temperaturen die in de zomer kunnen worden bereikt (35-40ºC, soms meer). Zitten op een bankje, in de schaduw van bomen en in de buurt van fonteinen of vijvers, moet zeker een van de beste momenten van de dag zijn geweest. De Arabieren hebben altijd goed voor het water gezorgd; niet voor niets, ze leven op plaatsen waar het vrij schaars is. Overal waren fonteintjes, waterstroompjes en vijvers te zien. Sommige worden gebruikt voor irrigatie, andere voor consumptie en andere om af te koelen.
Na het bezoek aan de tuinen kom je via een brug binnen de oude beschermingsmuren. Hoog boven de stad was hier een vestingswerk waar je de overblijfselen ziet van een middeleeuws koninklijk dorp. Wat opvalt is dat men overal nog aan het restaureren is om zoveel mogelijk de oude staat terug te krijgen. Daarna zijn we in het paleis van Karel V geweest. Daarin was niet veel aankleding uit de oude tijd meer te zien. Wel is er het grote Alhamra museum in gevestigd over het leven vroeger in het paleis en in deze streek. En toen was het al na twaalven en besloten we naar de rij toe te lopen die toegang gaf tot het Nasrid-paleis. Ver kwamen we echter niet: ze waren echt heel streng. We hadden kaartjes voor 13.00 uur, dus we mochten ook precies pas om zo laat naar binnen.
Ondertussen was het ook nog gaan regenen. Ongelofelijk! twee weken geleden gingen de mensen hier gebukt onder extreme hitte en droogte, nu was het met 13 graden en regen echt fris! Gelukkig duurde de bui niet zo lang en deerde het ons niet. We bedachten ons dat het zelfs niet erg was: Liever dit weer, dan met de extreme hitte dit bezoek doen!
Rond half vier liepen we de berg weer af naar Granada-centrum. Daar hebben we een hapje gegeten in een van de vele tapas-bars. De rest van de middag hebben we niet veel meer gedaan. In het begin van de avond hebben we nog een keer een klim gemaakt en zijn we naar de zigeunerwijk gelopen, waar ’s avonds in de restaurants flamenco shows worden gegeven. Dit bleek ongelofelijk toeristisch te zijn opgezet en daar hadden we geen zin in. En daarom zijn we weer teruggelopen naar het studentenkwartier, waar we gezellig op een terras hebben genoten van de avond!
Vrijdag 19 mei: Terug naar de camping Cabopino
Vanmorgen lekker rustig aan gedaan. We hadden alles wat we wilden zien in deze mooie stad gezien en gingen weer terug naar onze caravan. We moesten voor half elf de kamer verlaten. Eigenlijk tijd genoeg dus. Frank heeft vanmorgen eerst de blog van gisteren geschreven. Dat was nog een hele kluif, want er was ook zoveel te vertellen over het Alhambra en wat we gisteren gedaan hadden. Nadat de blog op internet stond, hebben we de broodjes opgegeten, die ’s morgens aan onze voordeur waren gehangen. Omdat het te veel was, hebben we allebei een broodje gesmeerd en meegenomen voor onderweg.
Tegen kwart over tien liepen we terug naar de auto. Deze stond echter 90 hoogtemeters boven onze studio, op ongeveer 1,5 kilometer lopen. Dat werd weer een hele klim, maar het was te doen.
We hadden alleen een rolkoffer, de laptoptas en een toiletkoffertje bij ons. Dus veel hoefden we niet mee te sjouwen. De auto stond veilig op de bewaakte parkeerplaats en voor 24 euro mochten we hem weer meenemen. Prima geregeld!
-Er volgde een steile weg naar beneden en al snel reden we weer over de hoogvlakte tussen de sinaasappel- en olijfbomen en de oleanderstruiken door naar de kust. Toen volgden nog de uitlopers van de Sierra Nevada en anderhalf uur later keken we alweer uit over het water van de middellandse zee. We stopten nog een half uurtje bij het hotel met de Tesla laders in de parkeergarage, alwaar we op een bankje in de zon de twee broodjes oppeuzelden die we hadden meegenomen. Toen de accu van de auto en wij weer voldoende waren opgeladen zijn we richting camping gereden. Maar eerst nog even gestopt bij de Carrefour supermarkt om daar voor de komende dagen proviant in te slaan. Als morgen Aniek komt, willen we graag barbeque-en.
Bij de caravan was alles nog zoals we het hadden achtergelaten. Alleen merkten we dat het hier ook hard geregend en gewaaid had. Het zeil voor de caravan lag vol met troep uit de bomen boven onze plek. Het is mooi zo’n schaduwplek onder een hele hoge boom, maar het geeft bij harde wind en regen wel een behoorlijke troep. Maar dat was met de bezem snel opgelost. Frank ruimde buiten alles even op, terwijl Petra binnen alle boodschappen een plaatsje gaf. Ondertussen begon het weer te rommelen en te waaien: er kwam nog een laatste onweersbui over. De regen duurde niet lang, maar het was te veel afgekoeld om buiten te barbeque-en. Daarom besloten we in de caravan een filmpje te kijken onder het genot van een Pizza van Mario’s hut. We hebben lekker gegeten!
Zaterdag 20 mei: Aniek komt!
Vandaag arriveert Aniek op het vliegveld van Malaga. Gezellig! En dan komt toch de zorgzame moeder Petra weer bovendrijven: De hele caravan werd van binnen gepoetst. Alles moest netjes zijn voor onze Aniek. Er werden extra broodjes gekocht voor een lekkere gezamenlijke lunch. En op Vliegradar werd bijgehouden waar ze vloog en hoe laat haar vliegtuig vanuit Eindhoven zou landen. En zo waren we precies gelijk op het vliegveld. Het was een hartelijk weerzien! Gezellig om weer samen te zijn!
Daarna direct weer terug naar de camping waar we op het terras van onze caravan in het zonnetje lekker hebben gegeten. Daarna zijn we samen naar het strand gelopen en bij een terrasje hebben we Tinto de Verano gedronken. Het was lekker weer: Niet te koud en niet te warm, maar omdat de dames geen bikini bij zich hadden, zijn we terug gelopen naar de camping en heeft Aniek een dutje gedaan op ons campingbedje. De zon scheen lekker op de vrije plek naast ons en er stond geen wind. Perfect om even wat vitamine D op te doen.
In de avond hebben we samen meloen met serrano-ham en tomaten met "Spaanse” mozzarella en verse basilicum als voorgerecht gegeten en daarna een hamburger en zalm gemaakt op de BBQ. Het was gezellig met Aniek op bezoek. We hebben voor haar een bedje gemaakt voorin onze caravan. Eerder slipe ze altijd in een klein koepeltentje, als ze bij ons op bezoek kwam, maar deze keer gelukkig niet! Het is best wel fris buiten! En zo kwam er aan een hele mooie dag een eind en nu gaan we slapen! Morgen staat Marbella op de planning. Tot dan!
Zondag 21 mei: Marbella en regen
Vanmorgen, toen we wakker werden, begon het te regenen. Wat zonde! We wilden eigenlijk naar Marbella vandaag, maar dat moesten we maar even uitstellen. En zo ging Aniek wat dingetjes voor school doen en Frank voor het werk. En tussendoor checkten we steeds de buienradar. Maar er werden steeds nieuwe buien aangevoerd vanuit zee. De mensen hier in Andalusie zullen wel heel blij zijn, en dat zijn wij ook voor hun, maar niet juist nu, nu Aniek een paar dagen op bezoek is.
Rond twee uur in de middag werd het iets beter. Er kwamen gaten in de bewolking en we besloten het erop te wagen. We stapten in de auto en vertrokken naar de grote haven van Marbella. Daar was het nog steeds aan het druppelen. We parkeerden onze auto in een parkeergarage en even later liepen we over de “over de top” promenade langs de veel te dikke Bently’s, Porsches, Rolls Royces, Mercedessen en Audi’s. De terassen waren bijna allemaal leeg, op een enkel stelletje na, dat onder de parasol bij 13 graden een wit wijntje dronk. Veel gasten waren echt over de top en we keken onze ogen uit naar al die dames die te veel aan hun lichaam hadden verbouwd. We liepen een keer op en neer en waren er al vrij snel uitgekeken.
We besloten naar de oude stadskern van Marbella te gaan en daar langs de winkeltjes te struinen.
Even later parkeerden we onze auto onder het Salvatore Dali-plein en toen we daar langs de beroemde bronzen beelden liepen, brak de zon door. Gelukkig! We bezochten wat winkeltjes en maakten foto’s in de zon… Vooral van Aniek! En tussendoor hebben we twee keer een stop gemaakt bij een tapasbar. Lekkere hapjes en een drankje.
Tegen acht uur waren we weer terug op de camping en konden we nog net op ons teras genieten van de laatste zonnestralen. Achteraf toch wel een heel geslaagde dag.
Maandag 22 mei: Malaga en regen
Vandaag weer het zelfde liedje! Rond half zes vanmorgen begon het weer heel hard te regenen. En dat duurde ongeveer tot 10 uur. We zagen op de buienradar, dat het 50 km verderop in Malaga iets minder erg was, dus trokken we de jassen aan en zijn we weer op pad gegaan. Maar deze keer klaarde het niet zo snel op en bleef het een beetje doorregenen. Maar met de paraplu’s en de jassen deed dat ons niet zo veel.
Het eerste wat we bezochten was de grote en oude overdekte markthal waar verse groenten, fruit, vlees en vis werd verkocht. Aniek kon lekker proeven aan noten en choriso-worst.
We maakten een stadswandeling via de GPSMYCITY-app en hebben de grote kathedraal bezocht. Daarna zijn we op het grote Plaza de Merced ,binnen, lekker wat gaan eten en drinken.
Terug op de camping was er een grote stroomstoring. Waarschijnlijk te veel vocht in de installatie. Daar hebben ze aan gewerkt totdat het donker werd. Wij hebben een provisorische aansluiting gemaakt aan de overkant van de straat. Gelukkig heeft Frank altijd 50 meter extra kabel bij zich. Verder is er niet zo veel te melden vandaag.
Dinsdag 23 mei: El Caminito del Rey
We hadden een paar weken voor we vertrokken thuis al de kaarten gekocht voor deze beroemde wandeltocht door een diepe kloof, ongeveer 70 kilometer noordelijk van onze camping. Het was in de tijd dat Andalusie gebukt ging onder een verzengende hitte. We wilden graag deze wandeltocht doen en besloten dat het ’s morgens vroeg nog niet zo warm was en we er het meeste van konden genieten. We boekten de vroegst beschikbare tijd en dat was om 9.20 uur. Toen we gisteravond terug rekenden hoe laat we dan moesten vertrekken, bleek dat half zeven te zijn. Oei! Dat was vroeg vanmorgen! Maar we zaten dus echt om half zeven in de auto. En het was nog donker, maar wel droog toen we vertrokken.
Maar wat is El Caminito de Rey nu eigenlijk?
Het pad is rond 1901 aangelegd om het transport van personeel en goederen voor de bouw van waterkrachtcentrales tussen de Gaitanejo- en de Choro watervallen te vergemakkelijken. In 1905 is het pad officieel geopend. Het was dus nooit bedoeld als toeristische attractie. El Caminito del Rey (het koningspad) heeft zijn naam te danken aan Koning Alfons XIII van Spanje. Bij de inhuldiging van de dam Conde del Guadalhorce gebruikte de koning het pad.
In de 20ste eeuw was het pad toe aan vernieuwing. Er waren veel delen die in gevaarlijke staat verkeerden. Er waren bijna nergens leuningen en soms deed enkel een smalle metalen balk als wandelpad. Toch wisten veel mensen het pad te vinden. In 1999 gebeurden hierbij de eerste dodelijke ongelukken en kreeg de wandelroute de naam: ‘De gevaarlijkste wandelroute ter wereld’. In 2000 is het pad dan ook officieel gesloten. Het eerste deel werd compleet gesloopt om te voorkomen dat mensen alsnog het pad zouden betreden. Desondanks zijn er toch nog mensen die de verleiding niet konden weerstaan en niet werden tegengehouden door boetes van 6000 euro. Vijf mensen vonden door ongelukken de dood.
Omdat het echter zo populair bleef, groeide het idee om het pad opnieuw open te stellen na een renovatie. In 2006 werd een restauratieplan van ongeveer 7 miljoen euro opgezet. Het hele pad werd opnieuw gemaakt, in plaats van of boven het oude pad. Er kwamen stevige leuningen en een hardhouten vloer. Daarmee zou het veilig zijn en geschikt als een toeristische attractie. Rond Pasen 2015 is het vernieuwde pad geopend. In eerste instantie kon men van twee kanten het pad bewandelen, maar dat bleek niet handig. Mensen moesten elkaar steeds op de smalste stukken passeren. Daarom is het pas nu maar in een-richting te belopen.
Onze ervaring
Tijdens de voorbereiding hadden we al gelezen dat we bij de noordkant moesten zijn. De tickets die we hadden gekocht waren niet helemaal duidelijk. Ons Spaans is niet zo goed dat we dit alles begrepen. Dus boden een aantal sites op internet uitkomst. Daar hadden we gelezen dat we het plaatsje Ardales in onze routeplanner moesten ingeven en bij een van de drie bezoekers-parkeerplaatsen moesten parkeren. Er rijden elk half uur bussen rond, vanaf de bezoekersparkeerplaats naar de twee ingangen van de tunnels en naar het einde van de route en weer terug. Omdat we zo vroeg waren, parkeerden we bij een van de twee toegangstunnels. Deze voetgangerstunnels zijn door de berg geboord om de toeristen snel van de parkeerterreinen naar het startpunt van het pad te leiden. Een tunnel start bij Restaurante El Mirador (1,4 km) en de andere tunnel start bij Restaurante Kiosko (2,7 km). Allebei in Ardales. Vanuit El Mirador was de wandeling naar het startpunt het kortst, dus parkeerden we hier de auto als een van de eersten. Het was net acht uur geweest.
We vonden al snel de tunnel. Deze was sfeervol en bijna romantisch verlicht. Helemaal niet eng om hier te lopen. Na de tunnel was het nog ongeveer een kilometer naar het startpunt en daar hadden zich ook al meer mensen verzameld. Rond negen uur zouden de eerste groepen naar binnen gelaten worden. Helaas begon het toen te regenen. Niet heel hard, maar genoeg om nat te worden. We hadden alledrie een jas aan, maar niet specifiek een regenjas. Onze starttijd was 9.20 uur, maar we mochten al met de tweede groep mee. We hadden een (nieuwe) Engelstalige gids. Die moest duidelijk nog veel leren en was erg onzeker of haar Engels. Maar dat maakte de ervaring er niet minder om.
We werden gedurende de ruim 4 kilometer durende tocht getrakteerd op spectaculaire uitzichten. We moesten wel een beetje uitkijken op het pad, want het was erg nat van de regen, maar het was goed te doen. We hadden alledrie goede schoenen aan. We liepen over grind-paden, houten vlonders die “tegen de berg waren geplakt” en over een metalen hangbrug die erg schommelde, hoog boven de bodem van de kloof.
Beneden hoorden we steeds de kolkende rivier. Je moest wel uitkijken: omdat het zo hoog was, kon het wel eens voorkomen dat er een telefoon naar beneden viel, maar gelukkig ging dat bij ons goed. Aniek had wat moeite met de hoogte, maar liep dapper achter de gids aan. Zie de foto’s voor een indruk.
Tegen half een waren we aan het eindpunt en precies toen hield het op met regenen. In het begin waren we erg verkleumd, maar door het klimmen hadden we het toch wel warm gekregen. We namen de bus voor 2,5 euro pp terug naar de parkeerplaats en hebben de lunch genuttigd bij het restaurant waar we de auto geparkeerd hadden.
Rond half drie waren we weer terug op de camping. De stroom was weer gerepareerd. Er bleek een ondergrondse lasdoos helemaal onder water te staan. Gelukkig konden we weer koffie zetten. De zon scheen een beetje en Aniek heeft op het campingbedje in de zon een dutje gedaan. Frank heeft wat gekletst met de buren en Petra heeft haar boek uitgelezen. Ook vanavond hebben we met een vestje aan buiten kunnen zitten. Toen het donker werd was het 17 graden. Eigenlijk niet het weer dat we hier verwacht hadden. Maar de komende dagen voorspellen iets warmer weer.
Woensdag 24 mei: Terugvlucht van Aniek en ronde golfen
Vandaag gaat Aniek jammer genoeg naar huis. Het is echt sneu voor haar, want toen we haar naar het vliegveld brachten, scheen de zon heel uitbundig. En dat terwijl de afgelopen dagen de ene regenbui na de ander over ons heen trok. En voor haar voelde het ook heel dubbel om te gaan. Graag was ze nog een dag langer gebleven, maar in de avond had ze een afspraak met haar Niek. En ze was ook blij haar vriend weer te zien. We hebben haar tot de security gebracht, omhelsen haar en volgden we haar zo ver we haar konden zien.
Op de terugweg kwamen we langs een groot sportcomplex, dat we al vanaf de snelweg bij het vliegveld van Malaga hadden zien liggen. Petra zag in de openluchtbaden mensen trainen en wilde er heel graag een bezoekje brengen. Ze heeft ooit een documentaire gezien van de Nederlandse zwemploeg die in Malaga trainde. Misschien was dat hier. Dus op de terugweg van het vliegveld hebben we de snelweg verlaten en zijn op zoek gegaan naar de ingang. Op de routeplanner zagen we het complex liggen en met wat speurwerk vonden we het zwemcomplex. De poort naar de parkeerplaats stond open en we parkeerden onze auto en gedroegen ons alsof we er dagelijks kwamen. En zo stonden we even later voor een poortje en liet een van de medewerkers ons gewoon binnen. Hij liep met ons mee en vertelde ons in half-Spaans en gebroken Engels dat grote landenploegen hier kwamen trainen en dat we wel even mochten kijken. Op het moment dat we er waren, zagen we maar twee mensen in het water baantjes trekken, maar het was wel mooi om te zien. We namen afscheid en bedankten hem duizend maal dat hij ons door had gelaten en reden terug naar de camping.
Achter de camping hebben we bij de golfbaan weer een starttijd gereserveerd en vervolgens zijn we de caravan gaan opruimen. Petra heeft hem weer de wekelijkse schoonmaakbeurt gegeven en daarna kleedden we ons om, om te gaan golfen. Het was wissellend bewolkt, maar als de zon door kwam, was het best warm. De rest van de middag hebben we weer een heerlijk rondje gegolft (9 holes – duurt ongeveer 2 uur) en een drankje genomen op het terras.
Terug bij de caravan hadden we stevige trek en heeft Petra weer een wereldgerecht gekookt. Die hebben we op het terras van onze caravan opgegeten en tegenlijk de route en de bezienswaardigheden van Sevilla doorgenomen. Het weer beloofde de komende twee dagen goed te blijven en we verheugen ons op de reis naar deze veelbelovende stad!
Donderdag 25 mei: Op weg naar Sevilla
De route die we hadden uitgekozen was dwars door de bergen. We hadden een lijn getrokken van Marbella naar Sevilla en namen de kortste route. Dit was echter niet de snelste, want deze weg voerde dwars door de bergen naar het witte stadje Ronda. Maar het leek ons veel mooier dan dat we een van de snelwegen links en rechts om dit gebergte heen namen. Het gevolg was wel dat de weg ongeveer drie uur duurde. Maar deze weg trakteerde ons op prachtige uitzichten met de Middelandse Zee ver op de achtergrond en slingerende weggetjes naar een totale hoogte van ongeveer 1500 meter. Toen we aan de andere kant van de bergen weer naar beneden reden, genoten we weer van de vergezichten met Ronda in de verte. Na Ronda werd het landschap weer vlakker en reden we tussen de olijfgaarden en zonnebloemvelden totdat we alle hoogte weer waren verloren toen we rond 13 uur Sevilla inreden. Helaas ging het eerste stuk door een troosteloze wijk met veel flatgebouwen en vervuiling op de straat. Maar al snel reden we langs de rivier naar het centrum waar we de parkeergarage vonden die het hotel had aangegeven.
Sevilla is (1) een gemeente en (2) de hoofdstad van de Spaanse autonome regio Andalusië, en (3) van de provincie Sevilla. Het is de belangrijkste stad van de Zuid-Spaanse regio op het gebied van cultuur, politiek, economie en kunst. De stad heeft een kleine 700.000 inwoners, en in de agglomeratie Sevilla wonen bijna 2 miljoen mensen. Maar ook zes van de vijftien armste buurten van Spanje liggen in Sevilla. En daar hadden we zojuist een van doorkruist.
Sevilla ligt aan de rivier de Guadalquivir, die voor niet al te grote zeeschepen bevaarbaar is tot in de stad. Sevilla heeft het grootste historische centrum van Spanje en een van de grootste van Europa, waarin de bezienswaardigheden van de stad, de kathedraal van Sevilla met de toren Giralda, het Alcázar en de Torre del Oro zich bevinden. De Sevilliaanse wijk Triana wordt beschouwd als de geboorteplaats van de Spaanse dans- en muziekstijl flamenco.
We waren nog wat vroeg en ons appartementje midden in het oude centrum was nog niet gereed. We kregen via Booking.com van de beheerder te horen dat ze de kamer aan het schoonmaken waren en we besloten nog een kop koffie te nemen op een van de vele terrasjes in het centrum. Daarna kregen we een bericht met de toegangsprocedure van het complex en de kamer en zo stonden we rond twee uur in ons appartement. Alles is er, maar compact: Een badkamer, een slaapkamer en een keuken. In het keukentje zijn alle voorzieningen aanwezig die je maar kunt indenken. Zelfs een vaatwasser en een wasmachine ontbreekt er niet. We keken uit op een klein binnenplaatsje en we hadden shutter-luiken voor de ramen om het directe zonlicht tegen te houden.
Nadat we ingekwartiert waren zijn we meteen op pad gegaan. We wilden echt geen minuut verliezen en zo veel mogelijk van deze mooie stad genieten. Via de GPSMyCity-app deden we een stads-wandeltoer door het oude centrum. En zo kwamen we vanzelf langs alle belangrijke highlights. Als eerste hebben we nog op een van de gezellige terrasjes geluncht en genoten van de warme zonnestralen. Daarna hebben we een middeleeuws familie-huis / complex bezocht midden in de stad. Het was net een paleis met grote zalen en prachtige patio-tuinen. Een hele rijke handelsman heeft dat hier gebouwd met als voorbeeld het paleis en daarin veel kunst, prachtige plafond- en muurdecoraties en wat in deze regio zo kenmerkend is: overal tegeltjes met mooie bloemetjes motieven toegepast. Hij heeft het huis de naam Pilatus gegeven.
En zo liepen we nog langs andere prachtige gebouwen en ook bijvoorbeeld de Kathedraal. Een prachtig bouwwerk met veel Spaanse pracht en praal. En we eindigden rond zeven uur op het terras van La Carboneria Seville. La Carbonería is gelegen in het joodse gedeelte van de wijk Santa Cruz. We hadden gelezen dat je hier gratis elke avond Flamenco-optredens en live muziek kunt bijwonen. De bar staat ook bekend om goede tapas. Het was even zoeken om er te komen. De bar ligt aan een patio. Je moet door een poort in een verder doodgewoon steegje met oude woningen. Toen we er (veel te vroeg) aankwamen zaten in de patio al een aantal mensen te wachten. We hadden gelezen dat de bar om 19 uur open gaat, maar de live muziek pas om half negen begint.
Toen we er een tijdje zaten, bleek dat je binnen wel al een drankje aan de bar kon bestellen. Dus namen we allebei een Tinto de Verano en gingen op een van de stoeltjes achter in de zaal zitten. Al snel voegde zich een ander Nederlands stel bij ons. We raakten al snel aan de praat en onder het genot van een drankje en wat kleine hapjes hadden we de tijd, totdat de voorstelling begon, snel en gezellig overbrugd. Ondertussen liep de ruimte snel vol. We zagen zowel (jonge) Spanjaarden als toeristen. De voorstelling begon met authentiek Spaans gezang onder begeleiding van een gitaar. Daarna voegde zich ook een mannelijke Flamenco danser bij het gezelschap die een hartstochtelijke voorstelling brachten. Er waren misschien wel honderd a 150 gasten die aan lange tafels en aan de bar samen genoten van de show.
Na een half uur was er pauze en konden de gitarist, de zanger en de danser even uitpuffen. En wij raakten verder aan de praat met onze nieuwe kennissen. Er werd nog een kan sangria gekocht (12 euro) en niet snel daarna volgde het tweede deel van de show. Heel passievol ging de Flamenco verder. Zo waren er drie rondes. Alleen de laatste ronde hebben we niet meer tot het einde volgemaakt. Het was een drukke dag geweest en we wilden graag naar ons appartement terug. We hadden net geen 15000 stappen gedaan toen we in het appartement aankwamen. Rond half twaalf lagen we in bed.
Vrijdag 26 mei: Weer Flamenco in Sivilla
Vanmorgen lekker rustig opgestaan. Het heeft vanaf 5 uur het drie uur lang ge-onweerd en geregend. Dus we hadden geen haast. Tegen acht uur hield het regenen op en ging de zon schijnen. We hadden geen ontbijt geboekt bij dit verblijf, dus we moesten buiten de deur eten. Vandaag stond de rest van de afgebroken wandeling van gisteren op de planning. We liepen daarom richting de kathedraal, want daar hadden we gisteren hele gezellige terrasjes gezien. Daar aangekomen bleken deze in de schaduw te staan. En omdat de regen de lucht zo had afgekoeld, was dat net te koud. Dus liepen we door. Overal waar we de afgelopen vier weken waren geweest hadden we sinaasappel-bomen gezien. En daarom wilden we deze keer minstens verse jus d’orange bij onze croissant. We liepen verder op de route die GPSMyCity aangaf en bekeken de verdere highlights van de stad. Daarna zijn we de rivier overgestoken en hebben door het wijkje Triana gelopen waar de keramiekwinkeltjes waren. In deze wijk werden van oudsher de karakteristieke en kleurrijke tegeltjes en potten gemaakt die we overal in Andalusie hebben gezien. En toen zagen we een terrasje dat aan onze wensen voldeed. Echter: ondertussen was het al twaalf uur geweest en bij de meeste barretjes was het ontbijt dus voorbij en de sinaasappelpers schoongemaakt. Te laat dus! We namen dan maar een broodje met fris bij een klein restaurantje. Het smaakte goed!
Na deze kleine brunch slenderden we nog even door Triana en we liepen een rondje door de gezellige markthal van Triana, waarna we weer terug gingen naar het oude centrum. We genoten van het mooie weer en kwamen ten slotte bij het eindpunt van deze route: het Plaza de España. Dit halvemaanvormige plein is een van de bekendste pleinen van Sevilla. Het is honderd jaar geleden gebouwd ter ere van de Ibero-Amerikaanse tentoonstelling. Het plein heeft de vorm van een enorme halve cirkel die volledig wordt omringd door gebouwen. Deze gebouwen vormden tijdens de wereldtentoonstelling van 1929 het paviljoen van Spanje. Het merendeel van deze gebouwen wordt vandaag de dag gebruikt door de overheid. Geheel onderaan deze gebouwen bevinden zich 52 tegelmozaïeken, afbeeldingen waarop alle Spaanse provincies zijn afgebeeld in azulejo’s (gemaakt met typische Andalusische tegeltjes). Midden op het plein staat een fontein en het middenplein wordt bijna volledig omringd door een kanaal waarover vier bruggen zijn aangelegd die de 4 oude koninkrijken van Spanje (León, Castilla, Aragón en Navarra) vertegenwoordigen. Hier kon je rondjes roeien als je in een hele romantische stemming bent.
Het plein is 170 meter diameter groot en heeft een half elliptische vorm. Dit symboliseert de greep die Spanje had op zijn voormalige Amerikaanse gebieden. Het uitzicht op de rivier Guadalquivir symboliseert de weg voorwaarts naar Amerika. In 1962 fungeerde het Plaza de España als “Cairo Great Britain Army Headquarters” in de film Lawrence of Arabia. Het plein diende ook als filmset voor Naboo in de film Star Wars: Episode II – Attack of the Clones uit 2002. In 2012 werd het gebruikt als filmset in The Dictator. In het midden van de gebouwen was een trap met een podium, Daar werd door verschillende artiesten gezongen en de Flamenco gedanst.
Nadat we er uitgekeken waren, zijn we rustig naar ons appartement gelopen en hebben een siesta gedaan. Ondertussen was het al vier uur en erg warm in de stad. Frank heeft toen de blog gescheven van de afgelopen dagen. Rond zeven uur zijn we weer op pad gegaan. Omdat we ondertussen al alle highlights van de stad hadden bewonderd, zijn we terug gegaan naar Santa Cruz, waar we in een barretje tijdens het avondeten (natuurlijk weer tapas) de afgelopen twee dagen hebben geëvalueerd.
We besloten dat we de vorige avond in La Carboneria Seville het wel heel erg leuk hadden gevonden. En toen realiseerden we ons, dat we nog naar het flamenco-museum hadden willen gaan, maar dit helemaal waren vergeten. En dat, terwijl Sevilla de bakermat is van deze muziekkunst! Om er toch maximaal van te genieten zijn we weer naar Carboneria gelopen. Toen we daar aankwamen, bleek het niet zo druk als gisteren en konden we dichter bij het podium een plaatsje vinden. Met een glaasje sangria genoten we van de show en raakten ook nu weer aan de praat met een toeristisch stelletje. Deze keer ook weer heel gezellig: Het waren van oorsprong Indiase mensen die daarna in Toronto – Canada waren opgegroeid. Ook zij hadden veel gereisd en we hadden dus veel te delen. We bleven deze keer tot het einde van de show. Deze keer waren de zanger en de danser twee mooie dames die ook weer heel passievol onder begeleiding van een gitarist de flamenco vertolkten. Tijdens de pauzes en ook na de voorstelling vermaakten, heel spontaan, een antieke spanjaard en de gitarist het aanwezige publiek. De avond vloog om en rond twaalf uur liepen we door de drukke stad naar “huis”.
Zaterdag 27 mei: Terug naar de camping
Zo, de stedentrips in Andalusië zijn voorbij. En op weg naar de kust vandaag hebben we alles nog een keer geevalueerd en was de conclusie dat we alle drie de steden Sevilla, Córdoba en Granada heel mooi vonden, maar Córdoba wel de voorkeur had. Dat kwam vooral omdat het oude centrum erg compact, knus en gezellig was. We hebben er mooie patio’s gezien en overal in de stad liepen we tussen de bloeiende planten. Een andere conclusie was dat we graag nog eens terug komen naar deze mooie regio.
Nog even naar de Carrefour inkopen gedaan voor de komende dagen op de camping en daarna bij de caravan de kwalificatie van de GP van Monaco gekeken Dat was wel heeeel erg spannend. Max heeft pole position, net voor Alonso en Leclerc. De spanjaarden op de camping gingen ook uit hun dak! Verder niet veel gedaan. Het was druk genoeg geweest de laatste drie dagen en nu hopen we dat het mooi weer blijft, zodat we tot komende woensdag kunnen genieten van dit mooie plekje. Donderdagmorgen vertrekken we (zonder caravan, maar daarover later meer) naar Biarritz en vervolgens naar Heerlen. De laatste week is ingegaan…
Zondag – Woensdag 28-31 mei: Zon, zee en strand… en een beetje werken
De afgelopen dagen hebben we het rustig aan gedaan. Het weer werd aanzienlijk beter en Petra was vanaf maandag elke dag op het strand te vinden. Omdat ik niet zoveel van zonnen hou, bracht ik Petra naar haar strandbedje en ging weer terug naar de caravan in de schaduw. Daar klungelde ik wat bij de caravan, beantwoordde mailtjes en ruimde mijn postvak op, zodat ik volgende week weer met een schone lei kan starten. Tussen de middag maakte ik dan weer een wandeling naar het strand en gingen we samen lunchen. Afhankelijk van het weer ging Petra dan weer naar haar strandbedje om zoveel mogelijk zon te vangen de laatste dagen.
Verder hebben we op zondag gewandeld langs de kust. Er is een mooi pad gemaakt dat langs de zee en de duinen loopt, helemaal naar Mijas. Er stond een stevig windje en het was mooi wandelweer. Het ’s avonds hebben we meestal ge-BBQ-t en een keer zijn we naar Cabopino haven gelopen en ons lekker laten verwennen in een van de restaurants.
Bijna elke nacht kregen we bezoek van een kudde varkens, die de prullenbakken leeg haalden, die her en der langs de weg stonden. Een keer werden we rond drie uur in de morgen wakker van de herrie buiten, en toen we door het raam keken, liepen er een of twee grote zwarte varkens en een stuk of acht kleintjes door onze camping-straat.
Gisteravond (dinsdag) waren ze er zelfs al om 23 uur. Her en der zaten nog mensen buiten op hun terras. Best eng! Een rij lager dan wij hadden we 4 jongens met kleine tentjes en motoren, die ook buiten zaten en waar ze vlak langs liepen. Die jongens schrokken zicht rot. Omdat het steeds te donker was, hebben we geen goede foto’s kunnen maken van deze groep, maar wel eergisteren toen het al licht was aan het worden, hebben we er eentje gespot vanuit het raam. Hij was doodleuk de resten van onze BBQ aan het opeten. Zo te zien smaakte het goed. Later vond ik geen enkel botje meer. Alles was weg!
Vanavond kwamen Anton en Patricia naar de camping voor de overdracht van de caravan. Daarna zijn we samen gaan eten in de haven van Marbella, in restaurant Los Bandidos. Dat was reuze gezellig. De dames waren alles wat langs kwam aan het keuren. Jammer dat Anton en ik met onze rug naar de straat toe zaten. Rond elf uur brachten Anton en Patricia ons weer naar de camping. Na enkele laatste instructies namen we afscheid. Zij gingen vannacht nog in een hotel in de buurt slapen en wij zullen nog een keer slapen in de caravan. Morgenvroeg zullen we heel vroeg opstaan en laten we ons huisje hier achter. Dan begint onze rit naar huis. De planning is dat we twee nachten in Biarritz slapen. Dus het wordt een hele trip morgen. Hierover later meer…
Donderdag 1 juni: De eerste etappe naar huis
We waren al een hele maand onderweg. Zo’n lange tijd van huis hadden we nog nooit gedaan! Maar vandaag, de eerste dag van de meteorologische zomer, moesten we toch weer naar het noorden rijden. En dan zonder caravan. Het voelt dus op vele manieren erg dubbel: Geen caravan en weer naar huis.
Vanmorgen zijn we om half zes opgestaan. Ons doel was vandaag heel Spanje te doorkruisen en vanavond in Biarritz, in Zuid-Frankrijk te slapen. Ook deze keer hebben we daarvoor weer een appartementje gehuurd met uitzicht op de zee. Maar eerst moesten we een eindje rijden. We begonnen vanmorgen de laatste dingen in de auto te laden: al onze kleren, beddengoed, tafellakens en andere dingen die we mee naar huis wilden nemen. Anton en Patricia kunnen hem zo overnemen. Zij hebben afgelopen nacht nog in een hotel geslapen en komen in de loop van de morgen twee nachtjes “oefenen”, voordat ze in enkele dagen met de combinatie Tesla-Sprite naar de Côte d’Azur willen rijden.
Toen we rond zes uur de laatste dingen in de auto legden, hoorden we het weer: Omvallende prullenbakken! Dus goed uitgekeken toen we de laatste keer naar het toilethuis liepen om nog ons laatste plasje te doen. En toen zagen we het mannetjes-zwijn weer lopen. Ze zeggen dat ze niet gevaarlijk zijn, maar zo’n groot zwart beest in het schemer-donker is toch echt wel intimiderend! Om kwart over zes verlieten we de camping en reden nog een keer een stuk langs de Zuid-Spaanse Costa Del Sol. Maar al snel draaiden we naar het noorden, richting Granada en Madrid.
Het was een hele trip, maar het ging zeer voorspoedig. Dat kwam vooral doordat we van Anton en Patricia enthousiast waren gemaakt om enkele potcast-series te volgen. In de volgorde luisterden we naar “De kofferbakmoord”, “In de ban van Rian” en “Het geheim van Mallorca”. Alledrie aanraders! je blijft luisteren! Ondertussen veranderde het landschap van bergachtig in het zuiden, naar glooiend en vlak in midden Spanje, naar bergachtig in het noorden. Het was een mooie afwisselende trip en doordat we om de 250 km stopten voor een hapje en een drankje en een laadbeurt voor de auto, was het goed te doen. We maakten zo 4 stops van ongeveer een uur.
Rond acht uur in de avond kwamen we aan in ons appartement. Het was onderdeel van een vakantie-complex, compleet met zwembad en minigolfbaan. Maar vooral het uitzicht was adembenemend! Het gebouw lag bovenop een 60 meter hoge klif, en bood geweldig uitzicht op het strand en de Atlantische Oceaan. Het stuk oceaan waar we op uitkeken heet de Golf van Biskaje. Rechts het strand van Biarritz in Zuid-Frankrijk en links de uitlopers van de Pyreneeën en de kust van Noord Spanje. Maar het geheel werd helemaal compleet met de ondergaande zon, die wegzakte in de oceaan. We liepen naar beneden naar het strand, waar we op een terrasje met de laatste tappas genoten van dit tafereel. We voelden ons weer als God in Frankrijk! Gweldig was het.
Toen de zon onder was en het donker werd, liepen we weer via een steil voetpad de klif naar boven. Dat was weer een hele klim van 60 meter omhoog. Daarna volgden we de weg langs de rand (er was een goede leuning) en genoten van de vele kleuren boven de zee. In ons appartementje babbelden we nog even na en sliepen snel in. Het was een prachtige dag geweest.
Vrijdag 2 juni: Nog een dagje Biarritz
Eigenlijk een cadeautje dat we ons zelf gaven: In plaats van vadaag door te rijden en het laatste stuk naar huis in twee delen te doen, besloten we hier nog een dag te blijven en dan op zaterdag het laatste stuk naar huis in een keer te doen. Zoals gezegd was ons appartement in een complex. Het is gedateerd, maar van bijna alle gemakken voorzien. Het enige wat we misten was stopcontacten bij het bed. Helaas moesten we onze telefoons op de badkamer opladen. Maar we sliepen goed en ’s morgens gingen we meteen op pad om een ontbijtje te scoren. Omdat we op zaterdag met een volle auto-accu wilden starten, hadden we bedacht eerst in het naburige Bayonne de Tesla-supercharger te benutten en gelijktijdig ergens te ontbijten. En zo landden we op het terras van een bakkertje. Na elk een croissant en twee koffie konden we er weer tegen en was de auto volgeladen.
Rond elf uur waren we weer terug bij het appartement en nadat we de auto hadden geparkeerd, wandelden we naar het centrum van Biarritz. In de boeken staat: “Biarritz is een van de leukste badplaatsen van Zuid-Frankrijk, gelegen aan de Atlantische kust. Geroemd en geliefd om de surf-vibe, de waanzinnig mooie stranden en de eeuwig schijnende zon.” en dat wilden we graag zelf onderzoeken. We hadden gisteren al gezien dat er veel gesufd werd in de golf. Alleen was het weer nu zo mooi en de wind te rustig, dat er niet zo’n hoge golven waren. Maar dit blijkt ook aantrekkelijk te zijn, want nu kunnen beginners leren om op de plank te staan.
We hadden ook de volgende tekst gelezen: “In het zuiden van Frankrijk, aan de Atlantische Oceaan, ligt de plaats Biarritz. Het is een prachtige plaats in de Pyrénées-Atlantiques. Biarritz staat vooral bekend als een badplaats en een populair surfdorp. Je kunt hier heerlijk tot rust komen op één van de prachtige stranden die Biarritz rijk is. Maar Biarritz heeft veel meer te bieden dan zon, zee en strand! Het is rijk aan verschillende historische bezienswaardigheden, zoals de oude vuurtoren en de vissershaven. Daarnaast zijn er verschillende festivals en leuke markten die je kunt bezoeken! Lekker eten kun je ook zeker in Biarritz. De badplaats is rijk aan hippe en luxe restaurants waar je kunt genieten van de heerlijke Franse keuken.” Dat was ons doel van vandaag. Als eerste liepen we naar de overdekte groente, fruit, vlees en vismarkt. We genoten van alle verse waren die re waren uitgestald. Daarna liepen we langs het oude centrum met statige grote gebouwen en paleizen naar de vuurtoren. En ondertussen genoten we van het uitzicht en de mensen. Bij de vuurtoren, hoog, boven op een rotspunt: was een klein barretje met een schattig terrasje onder de bomen. In de schaduw rustten we uit onder het genot van een koel citroendrankje.
Na een uurtje mensen hebben gekeken, liepen we weer de berg af naar het centrum en naar het strand. Het was er gezellig druk langs de boulevard en op het zand. We kwamen uit bij een klein binnenhaventje waar we via een tunneltje weer uitkwamen bij het strand onderaan ons hotel-appartement. Daar hebben we weer heelijk gegeten en genoten van de rust. deze laatste vakantiedag. We gingen op tijd naar bed, want morgen zouden we definitief naar huis gaan. En zo kwam aan deze geweldige vakantie een passen einde. In september staat de volgende vakantie-trip op het programma. Dus tot dan!
Wat heerlijk om de komende vijf weken weer met jullie vakantie ‘mee’ te reizen. Ik krijg ook meteen het vakantie gevoel. Er staat een mooie reis voor de boeg. Rij voorzichtig, goede reis verder! Liefs 💋
Ja, ik ga ook weer met jullie mee en ik verheug me al op de 3 grote steden in Spanje.liefs
Fijne vakantie voor jullie. Ik moest toch eens iets meer gaan lezen, dit is een mooie gelegenheid. Veel plezier.
Leuk om jullie avonturen zo te kunnen volgen! Geniet van de reis naar t mooie, warme zuiden! Spanje is zo mooi!
Ik ga jullie reis zeker volgen
En geniet met jullie mee
Liefs ine
Mooie eerste dag Frank en Petra, jammer van het enkele regenbuitje, de vooruitzichten zijn beter.
Patricia en ik kijken er naar uit om begin juni jullie treffen in Marbella! Mooi dat we dan het stokje kunnen overnemen. Veel zin in.
Mooie, goede en veilige reis!
Hey Globetrotters,
Dat ziet er weer heel gezellig uit allemaal.
Hele fijne vakantie toegewenst, geniet er van.
Frans en Christel
Leuk hoedje Frank! Ga je nog veel nodig hebben 🌻☀️
Wacht ff! Gaan jullie nou serieus naar een Italiaans restaurant in Spanje?? Tapas, paella, gazpacho, croquetas, calamares… 😘
Komt, komt, komt… dit was gewoon voor het gemak. De verzachtende omstandigheden waren: Hele dag gereden, onze plek ingericht en daarna geen fut meer om op pad te gaan… 😘
Vooruit 😘! In Cordoba las ik dat jullie lekker Spaans hadden gegeten. Zal daar wel prachtig zijn met alle bloemen 🌺🌸🌺🌸
Ik begin langzaam echt jaloers te worden op jullie. Die prachtige tochten die jullie maken en nu Córdoba. Gelukkig hoor ik veel van jullie wel en wee, dus mag ik niet klagen. Die heerlijke bordjes eten zijn ook niet mis: Als ik ze uitvergroot kan ik zo een lekkere grote garnaal pikken, mmmmm. Heerlijk. liefs
Het klinkt weer heerlijk die mooie reis, de zon het lekkere eten en drinken.
Gelukkig hebben jullie de “tinto de verano” ontdekt want daar hebben ze in Cordoba meer van dan “agua potable”.
Veel plezier
Lieve mensen, ik ben benieuwd of jullie wel tijd hebben om te gaan golven, misschien niet zo slecht na al die lekkere hapjes en drankjes!!!josette
Granada… klinkt als een hele mooie stad. Benieuwd naar jullie verhaal over het Alhambra. Leuk om de foto’s erbij te zien. Wij zijn ook een paar dagen op ‘vakantie’ in Zeeland. Hier in de tuin gewerkt want we krijgen morgen hoog bezoek 😀! X
Granada zit er in 🙂
Mooi verslag! Wat een bijzondere plek is het toch, het Alhambra. Veel plezier met Aniek!!
Hopelijk is vandaag de lucht weer opgeklaard en is het weer genieten en voor Aniek met zonnetje☀️
Mooi mooi,mooi het Alhambra, wat hebben jullie al veel gezien, Wij waren in Zeeland en zijn bij Rob en Suzanne heerlijk verwend, Een heel gezellig en knus huisje.We waren ook bij A Seal, een opvang voor gestrande zeehondjes, heel vertederend, morgen is jullie thuis weer aan de beurt. Liefs
Wat spannend jullie wandeling met Aniek over glibberpaden boven de kloof en jammer van de regen,is goed voor het land moet je maar denken.
Zuid-oost Spanje wordt geteisterd door stortbuien ☔️meldt de NOS met overstromingen. Hopelijk hebben jullie er niet al te veel last van.
Nee echt? De laatste week alweer, wat vliegt de tijd!
Een goed teken dat jullie deze omgeving nog een keer willen bezoeken,er is zoveel te zien.Ik wens jullie een goede thuisreis.
Geniet van jullie laatste avond
en veilige reis terug naar huis.