Nadat we de laatste jaren steeds oud-en-nieuw vierden in de Verenigde Arabische Emiraten, wilden we het deze keer eens anders doen. Frank was het afgelopen jaar al drie keer in Oman geweest voor zijn werk en kwam steeds thuis met mooie verhalen over dit tot de verbeelding sprekende land. We startten in de hoofdstad Muscat en maakten toen met een grote 4×4 een rondrit door de woestijn en de bergen, om vervolgens te eindigen in een mooi resort langs de Golf van Oman. Oud-en-nieuw vierden we dit jaar in een kamp in de woestijn.
Kijk maar snel naar de verhalen hier onder:
25 dec 2019: Kerstmis Thuis. Inpakken!
Vandaag is het kerstmis. We zijn vrij en hebben vanavond pas plannen. Dus vandaag staat het inpakken voor de komende reis op het programma. We hebben onze paspoorten en onze visums al klaarliggen en hebben er zin in. Vanaf overmorgen zullen we op deze site proberen om dagelijks een bericht te posten. Het hangt natuurlijk af van het bereik van internet. Veel plezier met lezen!
27 dec 2019: De reis naar Oman
Na een geslaagd kerstdiner bij Josette en Stef op tweede kerstdag, zijn we naar Schiphol gereden. Daar hadden we een nacht in het Ibis Budget Hotel geboekt. Midden in de nacht kwamen we daar aan. We konden hier onze auto laten staan totdat we terugkwamen. Het was een kleine kamer met harde bedden, maar het was er schoon. Na een kort nachtje ging om half zeven al de wekker. De vakantie was begonnen! Na een minimalistisch ontbijtje vertrokken we om zeven uur met de bus naar het vliegveld. Een ritje van nog geen tien minuten. Op Schiphol was het druk. Veel vakantiegangers vertrokken naar verre oorden.
Om 8 uur waren we al door de security en we liepen nog wat door het winkelcentrum, alvorens we naar de gate gingen. Om half elf vertrok ons KLM-vliegtuig richting Saoudi Arabië, om van daar uit verder te vliegen naar Oman.
De vlucht was rustig en rond 21 uur (18u NL-tijd) landden we op het mooie vliegveld van Muscat, de hoofdstad van Oman. Ook hier ging de grenspassage heel snel. De visa hadden we thuis al geregeld, zodat we direct door konden lopen naar de douane. Voor Frank voelde het als thuiskomen. Hij loodste Petra met een big-smile over het vliegveld naar de auto-verhuur. Na wat formaliteiten namen we onze grote 4Wheel-drive Pajero in ontvangst.
Buiten op het parkeerdek voelden we al de Oosterse warmte, die ons de komende tijd zou vergezellen. Over de brede snelweg reden we naar het hotel. Daar parkeerden we onze auto onder een afdak en liepen naar binnen. Voor Petra was de eerste indruk “groot”, “luxe”, maar ook “westers”, omdat we er alcohol kregen: Een groot glas witte wijn op het terras bij het zwembad. Daar hebben we een uurtje lekker genoten van de omgeving en gemijmerd over hoe we de komende dagen gaan doorbrengen.
Om twaalf uur gingen we slapen. Tot morgen.
28 dec 2019: Zon, zwembad en het verkennen van Muscat
Onze eerste ochtend in Oman. We werden om half negen wakker en toen we de gordijnen openden kwam het zonnetje al boven de bergen onze kamer binnen. Heeeeerlijk! We genoten van het uitzicht en we voelden ons gezegend dat we dit allemaal kunnen doen! Op de foto zie je de Wadi, het terras en zwembad. Op de achtergrond kun je de zee zien. Dit is toch geweldig?
Een half uurtje later zaten we buiten op het terras te genieten van een overvloedig ontbijt. Frank had verschillende soorten kaas en wat humus met een eitje en fruit. Petra genoot van broodjes, yoghurt met honing en ook een eitje. Ondertussen begon het zonnetje ons al wat op te warmen. Af en toe een wolk ervoor, maar deze brandde al snel weg en hadden we een stralend blauwe hemel. De temperatuur startte met 23 graden. Niet verkeerd hè?
Nadat we nog even bleven zitten onder het genot van een kopje cappuccino bespraken we het plan voor vandaag: Eerst lekker zonnen en ’s middags de stad in.
Tegen half elf hadden we ons omgekleed en lagen we aan het mooie zwembad. Eerst helemaal alleen, maar al gauw volgden enkele gasten ons voorbeeld. Het werd gezellig druk, maar niet vervelend. Frank was aan een tafeltje gaan zitten onder de parasol met de krant op zijn iPad en Petra lag te bakken in de zon. Toen het haar te warm werd, wilde ze gaan afkoelen in het mooie zwembad, maar dat water was veel te koud! Toen hebben we maar even pootje gebaad.
Tegen twee uur begon het toch een beetje te kriebelen: We wilden graag de stad in… Dus hebben we ons verfrist op onze kamer, hebben nog een kopje koffie gedronken (Petra neemt altijd een koffiezetter mee met eigen koffie) en zijn we op pad gegaan.
Ons eerste doel was het paleis van de Sultan. Dat was een half uurtje rijden naar de andere kant van de stad. Muscat is heel langgerekt en ligt ingeklemd tussen de bergen en de zee. Onderweg zagen we dat de stad heel anders is dan bijvoorbeeld Dubai of Abu Dhabi: De gebouwen zijn veel lager (max 6 verdiepingen) en het is er veel rustiger op de weg. Ook is de stad niet zo dicht bebouwd. In het oude Muscat vonden we een parkeerplaats op loopafstand van het paleis van de Sultan. We liepen nog geen honderd meter en toen stonden we op het grote plein voor het paleis. Links en rechts ervan lagen op de bergtoppen twee grote oude forten, die eeuwen geleden de stad moesten beschermen tegen rovers van zee. Het paleis zelf was pas in 1972 gebouwd en zag er nog even mooi en schoon uit als toen. Op het plein en in de zuilengangen ernaast lag marmer op de vloer dat glom alsof het nog maar net was geboend. Heel mooi!
Her en der liepen toeristen en Omani foto’s en selfies te maken met het paleis op de achtergrond. Links en rechts naast de toegangspoort waren mooi aangelegde grasvelden met bloemperken. Dat zag er prachtig uit in de zon. Na dit bezoek aan het paleis van de sultan zijn we nog wat verder gereden langs de kust en zijn daarna omgekeerd om naar de baai van Matrah te gaan.
We reden over de Corniche met de mooie boulevard naar een onverharde parkeerplaats langs de haven. Daarna liepen we terug over de boulevard naar de ingang van de oude Souq.
Deze was grotendeels overdekt en anders dan in Dubai was het niet vervelend druk. Ook de kooplui waren niet zo opdringerig als in andere steden. Zo hebben ongeveer twee uurtjes door de steegjes met winkeltjes geslenterd. We zagen winkels met sjaals van kashmir, kruiden, goud, stoffen, oosterse jurken, sandalen en andere snuisterijen. Ook waren er vele koffie en thee-zaakjes. Toeristen en Omani liepen door elkaar. Het was ook zeker niet alleen maar toeristen-gedoe! we hebben op een terras genoten van een Lemon-mint mocktail.
We scoorden op het einde nog twee nieuwe geurtjes die we thuis op ons brandertje kunnen gebruiken. Natuurlijk kochten we er ook de bijbehorende kooltjes, want die waren op. We hebben wel even stevig moeten afdingen om niet de hoofdprijs te betalen. Van de kooltjes ging uiteindelijk 2/3 vanaf en van de ruikers bijna de helft.
Tegen zes uur reden we de oude stad uit naar het commerciële en zakelijke district van Muscat: Ruwi. Hier zien zagen we vele kantoorgebouwen, winkels en eet- en koffie-zaken. In dit stadsdeel wonen de meeste expats. Het westen van Ruwi is het thuisfront van de hoofdkantoren van de Omaanse banken. Het zuiden wordt ook klein-India genoemd.
Hier was ook onze laatste stop: Het Woodlands Restaurant, waar we hebben genoten van: pittige vis, een wrap met een venkel-chutney en kip. Dat was alleen al het voorgerecht! Eigenlijk al genoeg! Maar omdat we nog lekkere zin hadden hebben we een klein bakje Chicken Tikka Masala gegeten en toen kon er echt niks meer bij…
Rond half negen waren we weer terug bij in het hotel en hebben we nog onder het genot van een rose de dag geëvalueerd. De conclusie was het een geslaagde dag was. Zoe gaan we het morgen weer doen.
Morgen meer avonturen uit Muscat…
29 dec 2019: De tweede dag in Muscat
Vanmorgen waren we best wel vroeg op. Het is vandaag zondag en dat is de eerste werkdag van de week in het Midden Oosten. Hier is het op vrijdag en zaterdag weekend. Het was voor achten toen we naar het ontbijt gingen. We hadden allebei zin in deze tweede dag in de hoofdstad van het Sultanaat Oman. Weer op het buitenterras onder een parasol en weer gestart met een heerlijke cappuccino. We namen allebei een eitje en lieten het ons smaken.
Om 9 uur kwam Arjun van Global Oman. Zijn bedrijf is de opdrachtgever van de klussen die Frank de afgelopen maanden al drie keer naar Oman bracht. Hij wilde graag kennis maken met Petra en heette ons welkom in dit mooie land. We spraken nog de plannen door en bij het afscheid zei hij dat hij Frank weer in April terug verwacht voor een nieuwe opdracht bij een van hun klanten. Dat is mooi!
Nadat Arjun weer vertrokken was (hij moet op zondag gewoon werken) hebben we ons weer genesteld bij het zwembad. Daar heeft Frank de planning van vandaag in de navigator gezet en daarna een half uur gezwommen. Het was warm, maar af en toe schoof er een wolkje voor de zon.
Lekker uitgerust vertrokken we om 15 uur naar onze eerste stop: de Sultan Qaboos Grand Mosque in Muscat.
Er waren vandaag geen rondleidingen, maar we zijn er een rondje omheen gelopen en genoten van de prachtige tuinen met overal bloeiende bloemen.
We deden wat we het liefste doen: mensen kijken. Bezoekers die met veel te veel bloot dachten binnen te komen en zich niet verdiept hadden in de gebruiken van dit land, maar ook mensen die er kwamen bidden. Op de foto kun je goed de gouden koepel zien, waaronder de gebedszaal is.
Nadat we bij de moskee uitgekeken waren, zijn we naar een van de nieuwste en grootste winkelcentra van het land gereden: The Mall of Muscat. Hier was net als in het grote winkelcentrum van Dubai een aquarium gehuisvest. Daar waar in Dubai de bezoeker van het winkelcentrum kan genieten van het uitzicht door een grote glaswand over twee verdiepingen, moesten we het hier doen van een venster van ongeveer 4 bij 6 meter boven de Starbucks. Het viel een beetje tegen. Als we meer vissen wilden zien, moesten we een entree kaartje kopen.
We hebben er even wat rond gelopen, schoenen gepast, maar niet gekocht, foto’s gemaakt van de mensen en daarna bij de Lulu-supermarkt inkopen gedaan voor de komende week, als we gaan rondtrekken. Het belangrijkste is een tray water en wat hartigs voor als we onderweg zijn.
Rond zes uur hadden we het wel gezien en zijn we weer verder gereden.
Ondertussen was het alweer donker geworden en zijn we naar een prachtig uitgangsgebied gereden: The Al Mouj Marina. Hier hebben we een half uurtje rond gelopen en genoten van de luxe we aantroffen. We keken onze ogen uit.
We hebben gegeten bij het Shakespeare restaurant. We vonden daar een knus plekje op het terras, van waar we goed zicht hadden op alle mensen die langs liepen. Op het terras rookten de meeste mensen een waterpijp. Verschillende geuren bereikten onze tafel. Dit is echt wel kenmerkend van een terras in Oman of in de UAE.
Zelf namen we twee voorgerechten, wat alweer meer dan genoeg was: Drie schaaltjes met verschillende soorten humus en wat hapjes uit de oven. We genoten van de ambiance en bleven nog een uurtje hangen. Daarna zijn we weer terug gereden naar het hotel, waar we onderweg nog even onze auto voltankten: 71 liter voor 15 OMR, wat omgerekend nog minder was dan 50 ct per liter…
Rond half negen waren we weer terug op onze kamer, waar we de blog bijwerkten en alles weer klaar maakten voor morgen. We gaan morgen vroeg op pad en Frank wilde nog de route in de navigator voorprogrammeren, met alle bezienswaardigheden erin, zodat we morgen niet hoeven te zoeken. Maar daarover morgen meer! Welterusten.
30 dec 2019: De roadtrip van Muscat naar Sur
Een beetje weemoedig vertrokken we vanmorgen vroeg uit het Crown Plaza OCEC hotel in Muscat. Het hotel was prachtig geweest en het eten heerlijk. Voor de laatste keer hebben we ons het overvloedige ontbijt goed laten smaken. Daarna hebben we om kwart voor negen uitgecheckt en zijn de bergen in gereden richting Sur. De snelweg voerde ons met haarspeldbochten in no-time naar de top van het gebergte dat Muscat aan de zuidelijke kant omsluit. Toen weer naar beneden. De helling was zo steil dat we maximaal 40km/h mochten rijden in een lage versnelling om de remmen niet te veel te belasten.
We reden toen een grote vlakte op waar het erg rotsig was, maar waar ook diverse dorpen en stadjes lagen. Het was er warm en heiig. Het gaf een beetje een mystieke sfeer in de verte. We waren gelukkig niet de enige op de weg, zodat we ons geen zorgen hoefden te maken, dat als er wat gebeurde met onze wagen. Mensen zijn trouwens erg vriendelijk allemaal. We voelden ons geen moment onveilig of niet welkom.
Zo reden we ongeveer 80 km door een bergachtig en rotsachtig landschap, totdat we weer over een bergkam reden en in de verte de zee zagen met daarvoor een mooi wit stadje aan het water: Qurayyt. Dat was ongeveer halverwege de reis van vandaag. We reden nu langs de kust met rechts het onherbergzame gebied landinwaarts en links het azuur-blauwe water van de Golf van Oman. Her en der zagen we kleine weggetjes die van de snelweg naar de zee liepen, of naar de kloven in het landschap die ze hier wadi’s noemen. Door deze wadi’s stroomt het regenwater en bronwater uit de bergen naar de zee.
Onze eerste stop was bij een hele grote en diepe Sinkhole. Toen we met behulp van onze Tomtom er naar toe reden moesten we het laatste stuk over een grof kiezelpad, met diepe kuilen. Ideaal voor onze 4WD auto. Bij de parkeerplaats zagen we echter ook busjes en gewone sedans en we vroegen ons af hoe die hier gekomen waren. Het bleek dat we dus weer de alternatieve route hadden genomen, in plaats van de geasfalteerde weg
. Een zinkhole is een ondergrondse poel, waarvan het dak is ingestort. Het meer beneden in die grot is ongeveer 70 bij 50 meter en is ongeveer 20 meter diep, gevuld met brak water, zouter dan de zee. Er was een betonnen trap naar beneden gemaakt, met aan de voet een klein kiezelstandje tussen de rotsen. Hier mocht je zwemmen en dat waren ook een handje vol toeristen aan het doen. Wij zijn gewoon boven blijven staan.
Nadat we de parkeerplaats weer verlieten zag Petra in het mooie off-road-boek, dat we van Jorg en Marion hebben geleend, dat er 5 km verderop een mooi wit strand moest zijn. Dus reden we een stukje langs de zee, maar konden niet verder door een grote wadi-kloof. Toen maar weer omgekeerd en opnieuw de weg gezocht naar het strand en die tweede poging lukte: We kwamen bij hagelwitte kiezelstenen en een beetje zand, maar er stonden een stuk of wat auto’s die deze weg ook hadden gevonden. Mensen lagen te zonnen en een enkeling waagde zich in het koude zeewater. We hebben er in de auto even wat gegeten en daarna heeft Petra de auto en Frank weer veilig naar de bewoonde wereld gereden.
De volgende stop was de Wadi Al Shab. Dit was echt dé toeristische trekpleister van deze omgeving. Het was er heel druk bij de parkeerplaats en we moesten onze auto een stuk verder parkeren en weer terug lopen. Onder de snelwegbrug was het begin (eigenlijk het einde) van deze wadi en mensen werden met bootjes een stukje stroomopwaarts gebracht waarna men te voet naar een meertje kon lopen. Dit was een wandeltocht van ongeveer een uur. Omdat het zo druk was besloten we (op advies van het boek) een stukje verder te rijden. Daar was weer een nieuwe kloof: De Wadi Tiwi. Deze kloof kon je met de 4WD helemaal inrijden. Een klim van ongeveer 10 km over een smalle en bochtige weg met stijle hellingen. Deze weg was prachtig! We reden langs het snelstromende water bergopwaarts. Op enkele plaatsen liep het water over de weg. Daar kon het door algenvorming erg glad zijn. Het was een echte avontuurlijke route waarbij afwisselend wij, of de tegenligger achteruit terug moest om op een breder stuk de ander langs te laten. De bodem van de kloof waardoor we reden was volgroeid met palmbomen. Het was prachtig! Op de heen en terugweg hebben we onze 4-wiel aangedreven Mitsubishi Pajero optimaal kunnen gebruiken. We waren blij dat we geen gewone auto bij ons hadden.
Terug beneden in het dal raakte we aan de praat met Bert de Ruiter, een Nederlandse man die met zijn vrachtwagen-camper al 4 jaar over het noordelijk halfrond zwierf. Hij was in Mongolië geweest en reed nu via Iran, UAE en Oman terug naar Europa. Hij ging waarschijnlijk via Jordanië en Israel terug naar Griekenland of Italië. Daar had hij nog een half jaar de tijd voor. Het was een hele bijzondere ontmoeting. De foto hierboven heb ik van zijn website www.ww2xplore.com gekopieerd om een indruk te geven van zijn enorme camper. Deze foto is genomen in Marokko.
Bij de uitgang van de Wadi-Tiwi kloof namen we weer de snelweg naar Sur, alwaar we rond 16 uur bij het hotel aankwamen. Het Sur hotel ligt in het oude centrum van het in slaap gevallen vissersstadje. Hier zijn niet veel toeristen te zien. Nadat we ons op de kleine kamer hadden ingekwartierd, zijn we te voet naar de zee gelopen. Langs het strand was een lange boulevard (Corniche). Op het strand zagen we vele kinderen voetballen in minstens drie groepen. Langs de boulevard zaten groepjes Omani op kleden te kletsen en van de ondergaande zon te genieten. Zo liepen we helemaal rond het centrum. Onderweg zagen we nog een aantal authentieke Dhows, de Dhow-werf en een grote authentieke handels-dhow. Daarna liepen we door de donkere straatjes en steegjes weer terug naar het hotel. Ook nu hadden we ons geen moment onveilig gevoeld. Mensen die ons passeerden zeiden ons allemaal vriendelijk gedag.
Toen we aankwamen bij het hotel zagen we aan de achterkant een klein restaurantje met een terras aan de straat. Daar zagen we een buitenlands stel met een kind zitten. We besloten dat we ook hier gingen eten. Snel werd er een tafel voor ons gepoetst en even later smulden van we heerlijke Chicken Masala en Beef Masala met rijst, frietjes, brood en salade. Daarbij dronken we beiden een Lemon and Mint Mocktail. Toen we klaar waren met eten, zat het terras vol met alleen maar toeristen. Dat was wel grappig. Het feit dat wij en dat andere gezin er zaten, trok weer andere mensen aan en werd het er gezellig druk. Na het eten zijn we terug naar onze hotelkamer gegaan en hebben de route van morgen in de Tomtom gezet. Daarna dit verslag gemaakt en vroeg gaan slapen.
31 dec 2019: Oudejaarsavond in de woestijn
Stijf gelegen werden we vanmorgen wakker: wat was die matras hard! Er was geen lattenbodem of veren. We hebben ons al vroeg verzorgd en alles weer ingepakt. Buiten onze kamer stond al een mannetje te wachten om onze koffers 4 trappen naar beneden Te slepen en daarna naar onze auto te brengen. We mochten het niet zelf doen. Omdat het hotel geen restaurant had, moesten we ook voor het ontbijt op pad. Maar dat was gelukkig niet ver: we gingen naar het zelfde restaurant als gisterenavond. We gingen weer op het terras zitten en daar kregen we voor een paar euro toast met jam, een omelet, koffie en jus d’orange.
Na het ontbijt gingen we weer op pad. Het doel van vandaag was het bezoek aan nog een wadi, de Wadi Bani Khalid en daarna zouden we naar het tentenkamp in de woestijn, de Golden Palm Oasis gaan waar we de oudejaarsavond zouden doorbrengen. Daar bleven we dan ook slapen.
Maar eerst naar de Wadi. Dat was nog een hele trip. Eerst door de bergen en toen een stuk vlakker land. We reden tussen de bergkam en de woestijn door. Na ongeveer 80 km reden we tussen twee bergen een kloof binnen. We kwamen eerst bij een stadje. Hier kon je duidelijk merken dat er veel toeristen kwamen. Alle winkels en restaurants waren open en er stonden veel huurauto’s langs de weg. We reden in colonne naar de Wadi. Frank lette op en parkeerde onze auto voor alle drukte in de berm. De auto’s voor ons reden zich klem op de parkeerplaats.
Er volgde een korte wandeling langs de oase met dadel-palmen en langs kanaaltjes die deze oase van water voorzag. Op de parkeerplaats leek het drukker dan dat het bij het uiteindelijke meertje was. Er was een klein restaurantje en enkele rotsen waar mensen op lagen te zonnen. Wij hebben even op het terras gezeten en genoten van de natuur. Er stonden zelfs twee tentjes met kampeerders. Na ongeveer een uur zijn we weer rustig naar de auto gelopen. We reden weer door de kloof en langs vele palmbomen terug naar beneden en reden richting woestijn.
Rond drie uur kwamen we met behulp van GPS-coördinaten aan bij ons hotel: een kampement in de woestijn met huisjes en tenten … en zelfs een zwembad. Toen we binnenkwamen werden we op typisch Arabische manier verwelkomd: met koffie, dadels en vers fruit. We voelden ons echt welkom! We werden daarna naar ons huisje met terras gebracht. Nadat we onze koffers binnen hebben gezet, hebben we wat lucht uit de banden gelaten en zijn we terug de woestijn in gereden en wat door het zand gaan crossen: Met de 4×4 auto voelt dat aan alsof je op vers gevallen sneeuw rijdt. Heel bijzonder. We hebben mooie foto’s gemaakt, ook van de kamelen die we tegenkwamen. En weghebben heel veel lol beleefd. Af en toe stopten er vriendelijke Omani met de vraag of alles oké was. Heel attent…
Vlak voor het donker kwamen we weer terug in het kamp. Daar hebben we met behulp onze meegebrachte compressor de banden weer opgepompt voor de trip van morgen. Vervolgens hebben we ons opgefrist voor het avondprogramma. Eerst was er een optreden van een lokale artiest bij het kampvuur. Daarbij werden we getrakteerd op gezoete thee met gebak. Om 8 uur toog iedereen naar het diner. Dat was een goed verzorgd en overvloedig Arabisch buffet dat iedereen zich goed liet smaken. Er waren ongeveer 40 gasten vanavond.
De rest van de avond was er muziek en een gezellig samenzijn op het overdekte terras. Voor iedereen de allerbeste wensen voor 2020!
1 Jan 2020: Gelukkig nieuwjaar voor iedereen!
Vanmorgen weer in de open lucht van de woestijn gegeten. Heel speciaal. Terwijl we daar zaten, kwam een hele kudde kamelen (eigenlijk dromedarissen) langs-wandelen. Onverstoorbaar liepen ze langs het kamp. Petra liet het ontbijt even voor wat het was en maakte een hele foto- en filmreportage. Toen we een uurtje later het kamp verlieten om naar Nizwa te rijden, kwamen we de hele kudde weer tegen. Eenmaal buiten de zandvlakte reden we eerst naar een tankstation om alle verbruikte bezine weer aan te vullen. De schade was 19 euro. Daarna hebben we de auto bij een Omani-carwash laten ontzanden. Er zijn in totaal 4 mensen mee bezig geweest en we moesten wel 5 euro afrekenen. Tjonge!
Daarna volgde een lange weg van ongeveer 250 km naar het noorden. Eerst tussen de woestijn en de bergen door, daarna volgde een saaie hoogvlakte. Het gesteente veranderde van gele rotsen in een donker vulkaanachtig maanlandschap. Petra vergeleek het met het gesteente dat we op Lanzarote hebben gezien. We lazen op internet dat Oman ruim 20 miljoen jaar geleden is ontstaan uit erupties van vulkanen in zee.
Ongeveer halverwege hebben we een korte stop gemaakt om wat drinken en te snacken. Zie hiernaast: Frank at een kleine wrap en we dronken een lemon-mint mocktail.
Weer opgefrist reden we de laatste etappe naar Nizwa. We kwamen nu weer in een bergachtig gebied terecht. Nizwa is een grote stad in het dal en was vroeger de hoofdstad van het land. Nu is het de tweede stad na Muscat.
Rond 15 uur kwamen we in het Safari Hotel aan. Daar hebben we voor twee nachten een appartement gehuurd. We hebben onze spullen uitgeladen en zijn snel weer naar het centrum vertrokken, zodat we nog wat konden rondkijken voordat het donker werd.
Als eerste zijn we naar het het oude fort gegaan om een beetje cultuur op te doen. We leerden over de geschiedenis van de omgeving en hoe de mensen leefden. Maar ook hoe ze zich verdedigden tegen allerlei rondtrekkende rovers.
Vanuit de grote toren, die 40 meter boven de stad uitstak, hadden we een mooi uitzicht over het gebied en kregen we een indruk over hoe groen het hier eigenlijk was, maar ook hoe mooi de stad er uit zag.
Nadat we uit het museum kwamen, begon het al te schemeren. We namen op een terrasje elk een shake om wat af te koelen en het was een ideale plek om stoom af te blazen. Lekker rustig!
Daarna zijn we door de winkeltjes van de Souq gaan struinen naast het fort. Naast toeristische winkels was er ook een overdekte groenten-, fruit- en vismarkt. We hebben nog gesproken met een lokale handelaar over Halwa, een zoete specialiteit voor bij de koffie.
De geleiachtige substantie betreft een urenlang geroerd mengsel van eieren, suiker, water, dierenvet, saffraan, kardemom, noten, rozenwater en zetmeel. De smaak wordt bepaald door individueel gekozen (en geheime) hoeveelheden. Dit is ’s lands meest geliefde delicatesse.
Terwijl we daar rond liepen werd Frank op zijn schouder getikt door een bekende. Namelijk een van zijn cursisten van de luchtmacht: Yahya. Na een kort praatje werden we uitgenodigd om aanstaande zaterdag bij hem, zijn vrouw en zijn drie kleine kinderen op de koffie te komen. We vinden dat wel een beetje spannend. Zaterdagavond in de blog laten we jullie weten hoe dit afloopt. (klifhanger van vanavond. Nadat we in de Souq waren uitgekeken zijn we gaan eten in een gril-restaurant en weer terug gegaan naar ons hotel. Morgen gaan we weer door een kloof de bergen in met onze 4WD. Welterusten.
2 jan 2020: Nizwa en omgeving
We zitten twee dagen in het Safari Hotel net buiten het centrum van Nizwa. We hebben hier een appartement met een slaapkamer, badkamer, keukentje en een zitkamer. Alleen geen balkon. Maar voor de rest hebben we alles! Het ontbijt vanmorgen was sober voor ons. Als we Brits waren geweest, hadden we alles wat ons hartje begeerde: bonen, aardappelen en warme groenten, omelet en toast. Maar dit alles doet ons om half acht in de morgen een beetje gruwelen. Dus namen we een halfwarm omeletje op een klef-witte boterham. Daarbij namen we thee met melk in een plastic bekertje. Oh ja, en een bakje yoghurt met een fruitsmaak. haha. maar het smaakte toch wel…
Om 9 uur zaten we in de auto voor een tripje naar de bergen. Het doel was niet zo ver vandaag, maar wel hoog: ruim twee duizend meter boven zeespiegel. Onderweg ernaar toe stopten we in het dorpje Birkat al Mauz bij een van de vele oases die je hier ziet: Kenmerkend is een afgezet terrein met daarin vele palmbomen en kanaaltjes. Je kunt er altijd mooie kiekjes maken.
Toen gingen we weer verder naar het stadje Sayh Qutnah. Dat lag ongeveer 40 km verderop. Dit dorp ligt midden in een militaire zone. Tot 2005 was dit gebied verboden terrein, maar nu kon je merken dat het gebied volledig in ontwikkeling was voor wonen en toerisme. Het was te bereiken via een militair checkpoint, waar men onze naam en het kenteken noteerde. Ook mocht je hier alleen langs met een vier wiel aangedreven voertuig. Als je een gewone auto had, moest je hem hier laten staan en kon je met een van de vele commerciële gidsen in hun auto mee omhoog. Verder gaf de militair aan dat we de auto verplicht op 4WD moesten instellen met een lage versnelling. Dat beloofde wat…
De weg naar boven op de berg Al Jabal al Akhdar was weliswaar heel erg stijl en bochtig, maar goed aangelegd en bergop altijd twee baans, zodat het langzame verkeer makkelijk en veilig kon worden ingehaald. Er was veel bouwverkeer. Petje af voor die vrachtwagen-chauffeurs die deze beproeving elke dag moesten doorstaan. Duurde ongeveer drie kwartier totdat we het hoogste punt op 2100 meter bereikten. Dit was bovenop het Sayq-plateau. Hier was een behoorlijke stad aan het ontstaan met prachtige huizen en een vakantiepark in aanbouw. We stopten er bij het splinternieuwe Bahar hotel. Dit hotel ligt aan de rand van het plateau en heeft aan de achterkant een prachtig terras met zwembad. Van hier hadden we zicht op de talrijke terrassen met daarop bomen en struiken voor de teelt van walnoten, granaatappels, abrikozen, perziken en rozen. Het oogde van boven gezien af heel groen. In het voorjaar schijnt het een spectaculair gezicht te zijn met al die bloeiende bomen en struiken. We hebben er een cappuccino gedronken, maar niet op het terras, maar binnen. Het was weliswaar zonnig buiten, maar door de hoogte was het met 13 graden aan de frisse kant.
We zijn een stukje langs de plateaurand gelopen en genoten we van het mooie uitzicht. We kwamen aan bij “Diana’s Viewpoint” waar Princes Diana in 1990 ook genoot van dit uitzicht.
Daarna hebben we weer de auto genomen en nog naar twee dorpjes gereden, tussen de terrassen. In de dorpen was de weg op sommige plaatsen 45 graden steil. Nu begrepen we ook dat hier een twee wiel aangedreven wagen niet handig is. Een stuk verder lag weer een Wadi met daarin een verlaten en verwoest dorp overwoekerd door vele walnootbomen. Daarna zijn we weer naar beneden gereden. Het uitzicht was adembenemend, maar niet erg geschikt voor foto’s, want het was erg heiig vandaag. Rond half drie waren we weer terug in het hotel. Daar hebben we een middagdutje gedaan.
Toen we weer fit waren zijn we teruggegaan naar het oude centrum. Eerst nog wat over de marktjes gelopen en toen neergeploft op een terras van een heel druk bezocht afhaalrestaurant. Daar hebben we voor 4 euro onze buik vol gegeten aan heerlijk Omaans eten. We waren een van de eersten die er gingen zitten, maar binnen een kwartier was elke stoel bezet. We zijn een tijdje blijven zitten om de bedrijvigheid te bewonderen. Mensen kwamen met auto’s aan, stapten niet uit, maar werden door een zestal obers aan het autoraam geholpen. Dat is nog eens een manier van bedienen.
Rond half negen waren we weer op onze kamer. Daar hebben we onder het genot van een kopje koffie dit verhaal geschreven en de dag van morgen voorbereid. We gaan morgen vroeg naar de geitenmarkt. Die begint al met zonsopgang, dus gaan we nu op tijd naar bed. Welterusten!
3 Jan 2020: Eerst de geitenmarkt en toen naar Jebel Shams
Om half zes vanmorgen werden we al opgeroepen voor het ochtendgebed. Het is vrijdag vandaag, dus de eerste dag van het weekend en de dag die de moslims gebruiken om samen te zijn en te bidden. Normaal slapen we dan nog even door, maar nu wilden we ook vroeg op staan, want de vrijdag in Nizwa staat ook bekend om de grote geiten-markt bij de Souq. Deze begon vanaf half zeven en we wilden het heel graag meemaken. Dus vroeg aan het ontbijt, vervolgens uitgecheckt en naar het centrum gereden. Daar moesten we onze auto parkeren tussen de tientallen pick-ups die klaar stonden om het verhandelde vee weer weg te brengen.
De geitenmarkt was een soort carroussel: onder een groot rond afdak hadden potentiële kopers zich in twee cirkels opgesteld, waar de verkopers met hun handelswaar tussen door paradeerden. Eerst waren het alleen maar geiten en toen die allemaal verkocht waren, waren het de koeien en stieren. Terwijl de verkopers (alleen maar mannen) daar met de geiten rondjes liepen, werd de handelswaar gekeurd: eerst met de ogen, maar als het interessant genoeg was, werd er naar de verkoper geroepen en knepen de potentiële kopers de beesten om te voelen of alles gezond was. Was er genoeg interesse, dan werd er gehandeld: over en weer werden prijzen geroepen en als de verkoper dat te laag vond, liep hij gewoon weer een rondje in de cirkel en begon het spel opnieuw.
Wij hebben wel vooral mensen gekeken. Mannen, vrouwen en kinderen liepen door elkaar. Soms begaven zelfs vrouwen zich onder de kopers. Deze waren geheel gesluierd en hadden ook een masker voor, zodat de mannen hun gezicht niet konden zien. Maar ze handelden lustig mee. Het was wel een mooi tafereel om naar te kijken. En daar tussen liepen ook heel veel toeristen foto’s te maken.
Nadat we op de markt uitgekeken waren, hebben we nog wat rondgelopen in het centrum over de souq. Tegen 10 uur zijn we weer terug gegaan naar onze auto en vertrokken we naar Jebel Shams. Dit is een massief gebergte met pieken van 3000 meter hoog. Maar eerst hebben we een tussenstop gemaakt bij de druipsteengrotten in de buurt van Al Hamra. Dat was ook weer en mooie stop. We mochten er weliswaar geen foto’s maken, maar daarom hadden we meer tijd om een en ander in ons op te nemen. Het was wel een flinke wandeling, met veel trappen. De gids was ook lastig te verstaan, maar gelukkig hebben we in Belgie in de grotten goed opgelet, zodat we alles al wisten van de stalactieten en de stalagmieten. Een van de Arabische toeristen sprak met Frank hoe mooi hij dit wel niet vond en zei dat het Allah’s werk was.
De volgende stop was in het plaatsje Al Hamra zelf. Daar zijn we langs de straat gaan lunchen in een klein koffie-tentje. Heerlijk gegeten en gedronken voor nog geen 6 euro! En alles wordt vers gemaakt terwijl je erop wacht.
Rond een uur begon de klim naar boven. Eerst was de weg nog gewoon geasfalteerd, maar al gauw hield dit op en moesten we over de gravel omhoog. Gelukkig trok onze auto dit met gemak. Het is ook wel heel avontuurlijk zo, maar we voelden ons geen moment ongemakkelijk of onveilig. Er waren talrijke andere auto’s onderweg en het Arabische gebruik is, dat een reiziger in nood altijd wordt geholpen. Maar dat hadden we gelukkig niet nodig. Na een uurtje klimmen en 2000 meter hoger kwamen we bij de Omaanse Grand Canyon aan: Jebel Shams. Wat een imposant schouwspel was dit toch! We hebben aan de rand van een gigantische klif foto’s gemaakt. Wij stonden bij een leuning en voelden onze buik kriebelen van de hoogte. En nog liepen er mensen vlak langs de rand. Als je hier naar beneden valt, wordt je nooit meer gevonden!
00 meter verderop was ons hotel van vandaag: Jebel Shams Resort, waar we een mooi huisje kregen toegewezen aan de kant waar de zon onder gaat: Sunset Chalet nummer 4. Er zijn hier ongeveer 50 huisjes en tenten. We wilden niet in een tent, want het is hier na zonsondergang stervenskoud! Nu zitten we lekker bij de elektrische kachel te schrijven. Nadat we alles in de kamer hebben gebracht, hebben we nog een stuk in de omgeving gewandeld. Je voelt je hier verschrikkelijk klein. Her en der staan auto’s van mensen uit het dal die hier hun vrije dag met hun familie doorbrengen. Deze mensen komen uit de lager gelegen dorpjes en steden om hier de warmte te ontvluchten en gezellig samen te picknicken.
Terug in het kamp ontmoeten we een Nederlands stel dat met een grote jeep met daktent rondreden. Zij wilden zich hier in het kamp even opfrissen, voordat ze hun tent op de klif zouden opzetten. De vrouw stond 1 minuut onder de douche met ingezeepte haren en toen was tot groot verdriet het warme water op. Ze was koud tot op het bot, en de medewerkers van het kamp kregen het niet opgelost. Wij hebben toen aangeboden dat ze bij ons mocht douchen. Daarna hebben we nog even gezellig gekletst. Dat kon echter niet lang duren want de zon ging al dalen en ze moesten voordat de zon onder ging nog hun tent opzetten. Weer een bijzondere ontmoeting.
In het midden van het kamp zijn een aantal picknickplekken gemaakt en er staan ook een aantal partytenten met kussens op de grond. Hier is al de hele middag een levendige bijeenkomst van Arabische mannen. Dat zal wel een feestje worden vanavond!
Achter ons huisje hebben we samen nog genoten van de prachtige zonsondergang. Het was een romantisch tafereel om daar samen naar te kijken. Rond zeven uur zijn we richting restaurant gelopen. We hebben dit verblijf met half-pension geboekt, dus avondeten is bij de prijs inbegrepen. We ontkwamen er niet aan om langs de feestgangers te wandelen. Daar werden we aangesproken en uitgenodigd voor de thee. Naar wat aarzelingen van onze kant, lieten we ons overhalen en trokken we onze schoenen uit om in de kring bij hun te gaan zitten. Ze hadden thee, vers fruit, dadels en halwa (Omaans sweet). We kwamen aan de praat en dit was een groep collega’s van Qatar-Petrol uit Qatar en Bahrein die al tien jaar in de eerste week van januari samen op stap gaan. We werden ook uitgenodigd om deel te nemen aan hun maaltijd (BBQ), maar we wilden geen indringer zijn in hun feestje en sloegen dit beleefd af. We hebben in het restaurant heerlijk gegeten en toen we weer terug waren bij ons huisje, genoten van de prachtige sterrenhemel.
Morgen weer terug naar Muscat…
4 Jan 2020: Excursie naar Sumail met Yahya en zijn zus
Vandaag gaan we weer terug naar Muscat. Helaas is deze geweldige rondreis bijna ten einde. Als we bovenstaande blog nalezen, kunnen we weer genieten van elke meter die we hier hebben gereden en gewandeld. Wat hebben we de afgelopen week toch ontzettend veel gezien! Maar voordat we weer terug zijn bij het beginpunt, is er nog een hele belangrijke stop te maken: We gaan vandaag naar het dorp Samail of Sumail om Yahya en zijn gezin in hun omgeving te bezoeken. Frank heeft gisteravond via whatsapp contact met hem gehad en we hebben de GPS-coordinaten ontvangen, zodat we niet hoeven te zoeken als we er naar toe gaan rijden. De namen van de dorpen en de steden worden in Oman op verschillende manieren weergegeven. Men schrijft het op, zoals het uitgesproken wordt. Dus bijvoorbeeld de grotten van Al Hoota kan ook als Al Huta of Alhutah op de borden worden gezet. En dat is de afgelopen week soms heel verwarrend geweest, want in de Tomtom staat het dan weer anders. Gelukkig hadden we vaak via het boek van Jorg en Marion de beschikking over de GPS coordinaten. En dat is altijd goed. We hebben met Yahya afgesproken dat we er rond elf uur zouden zijn.
De afgelopen dagen hebben we ons bedacht wat we zouden meenemen voor Yahya en zijn vrouw en kinderen als we hun gaan bezoeken in Samail-village, halverwege Nizwa en Muscat. We hadden geen idee wat ze leuk zouden vinden. Navraag bij Arjun leverde een gouden tip op: het beste zou het zijn om iets zoets mee te nemen. Dat was gebruikelijk in deze streek. Dus gingen we op zoek naar iets lekkers. Eergisteren liepen we door een winkelcentrum in Nizwa en toen zagen we in een winkel met huishoudelijke spullen tulpen staan. Weliswaar waren deze van kunststof, maar het bracht ons op het idee om een Nederlands pakket samen te stellen: We zochten even gericht en kochten een bosje oranje tulpen om mee te beginnen. Daarna zijn we naar de supermarkt gegaan en zochten daar naar pindakaas. Maar alle pindakaas die er te koop was, was Amerikaanse. Dus dit ging niet door. Toen naar de kaasafdeling: Daar vonden we twee mooie stukken oer-Hollandse kaas: een punt Oud-Amsterdam en een stuk Edammer Kaas: Perfect! Nu nog iets voor de kinderen. We dachten aan stroopwafels, en na even gezocht te hebben vonden we wat we zochten: De koeken waren per twee verpakt in een Delfs-blauwe verpakking. Dus daarvan de hele voorraad opgekocht: 4 pakjes en bijbehorende doos met duidelijk het woord “Stroopwafels”. Missie geslaagd
Maar ondertussen zaten we nog steeds boven op de berg Jebel Shams, of Jabel Shams, het is maar op welk bord je kijkt :-). In het resort waar we afgelopen nacht waren was ook het ontbijt weer tot in de puntjes verzorgd. Veel meer en beter dan je op zo’n afgelegen plaats kunt verwachten. We waren al vroeg op, want de weg van vandaag duurde ongeveer 5 uur over 300 km terug naar de kust. En zo zaten we al om half negen in de auto.
Het eerste uur voerde ons opnieuw via het grindpad door de bergen terug naar Nizwa. Omdat we zo vroeg onderweg waren, kwamen we bijna niemand tegen. Dat maakte de afdaling een heel stuk makkelijker. We hoefden niet zo bang te zijn dat we bij blinde bochten op tegenliggers stuitten en weer achteruit moesten om ze langs te laten. Dat gebeurde nu maar een paar keer. De afdaling door de bergen was adembenemend mooi! hier en daar reden we langs afgronden van honderden meters diep en in de diepte zagen we de wadi’s met de groene palmbomen als linten door de dalen gedrapeerd. De bergen waren afwisselend bruin en zwart, afhankelijk of het lava-achtig gesteente was of gewone rots.
Na ongeveer drie kwartier door deze prachtige natuur geslingerd te hebben bereikten we weer de geasfalteerde weg. Wat was het ineens stil in de auto! Het gerammel was weg en we gingen nog steeds naar beneden, maar nu een stuk relaxter. Echter af en toe wilde de Tomtom iets anders dan de borden aangaven. En dit leidde dan weer tot verwarring. We zijn zelfs een keer een half uur terug moeten rijden omdat de Tomtom ons door een drooggevallen rivierbedding wilde laten rijden. Dat hebben we maar niet gedaan.
En weer ongeveer drie kwartier later reden we Nizwa binnen. En hier stond overal Muscat aangegeven, zodat het vinden van de juiste route geen probleem meer was.
Halverwege Nizwa en Samail hebben we een korte tankstop gemaakt en hebben we Yahya geappt hoe laat we er ongeveer zouden zijn. We reden nog een half uur door en toen reden we een verbazingwekkend mooie vallei binnen. Wat was het hier mooi! Overal waar je keek stonden palmbomen. We reden zo een paar kilometer langs de rivier en kwamen ongeveer bij het gps-punt uit dat ons was doorgegeven. Maar daar stonden geen huizen! Toen heeft Frank ons GPS punt via Whatsapp doorgegeven en even later kwam het vriendelijke Omani-kereltje aanrijden.
Frank kreeg een hand en Petra een vriendelijk knikje. Hij vroeg ons hem te volgen naar zijn huis, waar we onze auto konden achterlaten en waar hij ons met zijn auto door het gebied zou rijden.
En zo reden we ongeveer tien minuten over smalle weggetjes door de palmbomen-oases en langs huisjes in de vallei. Op de Tomtom was geen straat te bekennen, maar ze waren er wel! Prachtig was het hier.
Omdat we zo laat waren, kwam Yahya een beetje in de problemen met zijn gebeds-tijd. Toen we bij zijn huis aankwamen hoorden we al de oproep vanuit de naburige moskee. Dit is net als bij ons, waar een kwartier van te voren de kerkklokken luiden, zo is hier van te voren via luidsprekers de oproep te horen.
Bij zijn huis kwamen zijn vrouw en zijn kinderen aanlopen. Petra ging er naar toe en Frank gaf een vriendelijk knikje, zoals het hoort. Ze had wel een hoofddoek om, maar was niet gesluierd. Petra besloot om niet meteen alles te geven, maar eerst af te wachten hoe het bezoek zou verlopen. Ze gaf wel al de tulpen aan de vrouw met de uitleg dat we bij ons met een bezoek vaak bloemen meenemen voor de gastvrouw. Yahya wilde ons dolgraag de omgeving laten zien en nu bleek dat hij zijn zus geregeld had die goed Engels sprak om achter in de auto Petra te vergezellen, terwijl Frank voorin naast de gastheer ging zitten. Dit was zo goed opgelost. En zo reden we naar het prachtig gerenoveerde fort van Sumail. Toen we de auto parkeerden, kwam naar voren dat Yahya een beetje in de problemen kwam, omdat het gebedstijd was.
Maar ook dat probleem werd praktisch opgelost: Bij het fort kwam net de beheerder naar buiten om ook te gaan bidden. Yahya vroeg hem of hij mee mocht en zo werden wij even aan de begeleiding van de zus overgelaten en gingen de gastheer en de beheerder samen in de gerenoveerde moskee van het fort bidden.
Zo kregen wij een priverondleiding van haar. Zij was er al sinds haar schooltijd niet meer geweest, en vond het spannend om allerlei afgesloten ruimtes binnen te gaan en ons te laten zien. Na ongeveer een kwartier voegden de heren zich weer bij ons. De beheerder nodigde ons uit om in zijn kantoor koffie te drinken en dadels te eten. Een Arabisch gebruik als je ergens op bezoek komt.
Terwijl wij verder werden rondgeleid door Yahya en zijn zus, maakte de beheerder de koffie gereed. Zo beklommen we ook (bij 28 gr C) de toren. Zie hierboven op de foto. Het was een hele klim, maar de moeite waard. Vanuit deze toren hadden we zicht op de hele vallei en zagen we pas hoe immens de palmbomen-plantage was. Zie de foto rechtsboven. Toen we weer beneden kwamen en zonder schoenen het kantoor binnen gingen, stond er op de grond koffie, water en dadels opgesteld. Daar hebben we nog gezellig gesproken met die twee. Het bleek dat uit dit gebied de beste dadels uit het land komen. En zo smaakten ze ook, Na deze pauze zijn we weer verder gereden en hebben ze ons van alles verteld over de irrigatie van de palmbomen, maar ook het geloof en hoe zij ermee omgaan. Het was heel open en we konden vrij erover spreken, over en weer. Het bleek dat de vrouwen in Oman ook heel vrij mogen handelen. Ze studeren en werken. Dat geldt ook voor hun getrouwde leven. Ze mogen zelf beslissen of ze gesluierd of niet over straat gaan. De dag ervoor was er een bruiloft geweest van een vriendin van haar en Petra kreeg alle foto’s te zien van de bruid. De foto van de bruidegom mocht Frank ook zien. Rond twee uur namen we uitgebreid afscheid. De sfeer was zo ontspannen en het ijs was gebroken en we werden zelfs uitgenodigd om mee te lunchen. Dit hebben we vriendelijk afgeslagen, omdat we nog een heel stuk moesten rijden en we niet tot last wilden zijn op deze vrije dag. Over en weer werden nog cadeautjes uitgewisseld: Wij kregen 2 kg verse dadels uit hun tuin en zij kregen onze kaas en stroopwafels. We mochten echter niet vertrekken, voordat Petra nog de hand geschud had van de moeder van Yahya. De zus was de tolk.
We reden de 130 km naar ons laatste hotel en we kwamen in een heel andere wereld! Een heerlijke afsluiting van deze vakantie. We hebben ween prachtig hotel gevonden via Booking.com. Hier zitten niet alleen westerse toeristen, maar ook de Omani zelf komen hier vakantie vieren.
Nadat we ingecheckt hadden, werden we door een vriendelijke jongen rondgeleid over het complex. Er is van alles te zien en te doen. Het strand is prachtig en Petra zal er de komende dagen veel vertoeven. ’s Avonds hebben we heerlijk gegeten in het buffetrestaurant. Het thema was Aziatisch en er was zelfs een Shushi-kok ingevlogen om ons te verwennen. Daarna hebben we bij het zwembad nog een cocktail gedronken. In dit hotel is alcohol toegestaan.