7 Jul 2018: Het vertrek
Gisteravond de laatste voorbereidingen getroffen: Het werk is af, de koffers zijn gepakt, Pepper is naar zijn logeeradres bij Maurice en het huis is in vakantie-modus. De auto getankt en de laatste instructies aan pa, die zo lief is om op het huis te passen en dan naar bed. Dat was vroeg! veel te vroeg! En daardoor volgde er een onrustige nacht, zoals vaak voor de vakantie. Om vier uur ging de wekker. Veeeel te vroeg volgens Aniek, maar daardoor konden we rustig opstaan, een kop koffie en de koffers op slot. Om vijf uur stipt, zaten we in de auto naar Frankfurt.
De reis verliep vlot. In Frankfurt zochten we naar de gereserveerde parkeerplaats en een busje bracht ons om acht uur naar het vliegveld. Daar was het heel rustig. Bij de ingang konden we onze grote koffers al kwijt. Dat proces gaat tegenwoordig al geheel geautomatiseerd. We moesten zelf onze koffers aanmelden, van label voorzien en op de band zetten. Petra zei: “Het moet niet gekker worden! Waar is die vriendelijke balie-medewerker die ons nog een fijne reis wenst?” Dat is het nieuwe reizen. Steeds meer geautomatiseerd. We liepen door de douane en door nagenoeg lege gangen naar de gate. Dat was vreemd: hier is het vakantieseizoen duidelijk nog niet begonnen!
Bij de gate hebben we een ontbijtje gepakt en nog een lekkere cappuccino genomen. Het grote wachten was begonnen! Het vliegtuig stond er al. Het is zo’n grote Airbus A380 met twee verdiepingen. We hadden helemaal achterin onze zitplaatsen gereserveerd. Na de start kregen we een lichte maaltijd.
De reis verliep heel soepel. De gebruikelijke turbulentie was niet vervelend en de dames sliepen al snel. Frank deed wat spelletjes en keek een film. Elke stoel had zijn eigen scherm, zodat je zelf kon uitkiezen wat je wilde zien.
Voordat we het wisten waren we er al. Amerika! Ook hier was de automatisering al ver doorgevoerd: Omdat we er al vaker waren geweest en onze Esta bekend was, konden we ook hier via een schermpje het land in. Dat dachten we althans: Aniek en Frank kregen een kruis door het formulier en moesten toch langs de douanier. Maar: niks aan de hand en snel de koffers opgehaald. Ook de gereserveerde taxibus stond al op ons te wachten en door het drukke verkeer werden we om vier uur lokale tijd op Time Square afgezet en moesten we nog 100 mtr lopen naar de ingang van het hotel. De vakantie is begonnen!
Nadat we ons hadden opgefrist zijn we naar Time Square gelopen. Wat een drukte! We zitten er midden in! Bij TGI Fridays (naar goed gebruik) onze eerste maaltijd in de USA genuttigd. Aniek nam een Cheeseburger met frietjes, Petra een voorgerecht en Frank een salade met kip. We zaten in zo’n echte booth en vergaapten ons aan de omgeving en de mensen. Omdat we er al vaker zijn geweest, voelt het als thuis en zijn we meteen gewend. Na het eten zijn we naar het Central Park gelopen. Daar was het gezellig druk: Fietsers, wandelaars, mensen zaten in het gras en kinderen speelden in de speeltuin.
Door het tijdsverschil zijn we vroeg gaan slapen. In Nederland was het alweer bijna ochtend.
8 jul 2018: De eerste dag in New York
We zitten er midden in, en dat hebben we geweten! We slapen ongeveer 100 meter van Time Square en onze kamer ligt aan de straatkant. Niet zo hoog: de 6e verdieping. De kamer heeft verduisterende rolgordijnen, maar het is net of het niet donker wordt. De grote LED-schermen geven zoveel licht dat straatlantaarns niet nodig zijn in dit gedeelte van de stad.
Op zaterdag avond/nacht is het hier gigantisch druk. Je kunt over de hoofden lopen. De nacht was dus erg onrustig en rond drie uur werd het iets stiller op straat. Een uurtje was het rustig en toen kwamen de opruimers en de vuilniswagens… Je moet er iets voor over hebben om midden in de stad te logeren.
’s Morgens werden Aniek en Frank bijna gelijktijdig vroeg wakker: De jet-lag zorgde voor een record bij Aniek: Om zeven uur werd haar telefoon al opgestart en om half negen verlieten we al ons hotel. Bij de Mac Donalds om de hoek aten we Pancakes met Marple Sirup en een Egg Mc Muffin: Real American food deze ochtend.
Thuis hadden we de 2-daagse New York Pass gekocht en we hadden de attracties voor het uitkiezen. We namen de Big-Bus (zie foto boven) en reden naar Down-Town Manhattan: het financiële district. We keken in de open bus onze ogen uit! We besloten bij The Empire State Building niet uit te stappen en dit later te bezoeken. Onderweg passeerden we The Iron District met het karakteristieke Flatiron Building op de splitsing.
Om half elf stonden we aan de voet van de Brooklyn Bridge, waar we (weer met de New York Pass) ons aanmeldden voor een fietstocht met gids. We maakten een ronde van 13 kilometer langs het water, over de Manhattan Bridge naar Brooklyn en langs het water en via Brooklyn Heights over de Brooklyn Bridge weer terug. Een tocht van ongeveer 2 uur met diverse stops met 14 personen. Onderweg waren er vele stops en fotomomenten. We hebben genoten!
Na de fietstocht liepen we naar het 9-11 monument. Wat was het daar indrukwekkend om te zijn. We zagen twee gigantische putten met wanden van water die de twee torens markeerden. Op de balustrades rondom staan de namen van alle slachtoffers gegraveerd. Alle bezoekers zijn hier respectvol stil. Tussen de twee monumenten is het museum. Wij hebben met een gids over het gebied gelopen. Deze had een indrukwekkend verhaal. Hij was een overlevende van de aanslag. Hij zat een tiental verdiepingen onder de inslagplek van het eerste vliegtuig en vertelde ons hoe hij beneden was gekomen en het instortende gebouw ternauwernood was ontsnapt.
Na de rondgang hebben we de bus weer opgezocht en zijn naar de haven gereden. Daar konden we nog een boot nemen naar het Statue of Liberty en Ellis Island. Onderweg hadden we een geweldig zicht op het zuidelijke deel van Manhattan en konden we pas goed zien hoe hoog de nieuwe toren is van het WTC die is gebouwd ter vervanging van de twee oude ingestorte torens en hebben we enkele prachtige foto’s gemaakt van het vrijheidsbeeld. Aniek’s selfie was het mooist.
Na een rondje gewandeld te hebben, namen we de boot naar Ellis Island. Op dit eiland kwamen rond 1900 de immigranten aan, die hun geluk zochten in dit land. We namen een tour met een soort walk-man en konden de verhalen horen van de mensen die hier aankwamen en eerst een medische keuring moesten ondergaan en vervolgens een stevig interview.
Allemaal heel indrukwekkend om te zien en te horen. 98% van de mensen die dit eiland passeerden werd toegelaten. slechts 2% moest met de boot per ommegaande retour. Ook was er een ziekenhuis op het eiland en dit had natuurlijk Petra’s volledige aandacht! We namen de laatste boot terug naar New York en daar de bus weer terug naar Time Square. Het was 8 uur toen we in de kelder van een grote Italiaan genoten van onze pizza! het was een heel indrukwekkende dag geweest en om half elf ging bij ons letterlijk het licht uit. Wat een mooie eerste vakantiedag! Morgen volgt meer. Groeten uit New York!
9 jul 2018: De tweede dag in New York
Ook vanmorgen werden we weer vroeg wakker. Niet echt last van de jet-lag, maar gewoon omdat er zoveel te doen is in deze stad. Eerst gebeld naar El Monte RV Rental om af te spreken hoe laat we morgen de camper kunnen gaan halen. Dat kan tussen 8 en 10. Vervolgens beneden in het hotel gevraagd wat een taxi kost en vergeleken met Uber. Dit scheelt toch 40 dollar, dus de keuze was snel gemaakt. Via de app een Uber besteld om 8 uur. Daarna snel op stap: Natuurlijk eerst een paar pancakes als ontbijt en naar het Empire State Building. Dat was maar een kwartier lopen.
Met de New York Pass konden we er zo in. Wat een hoogte! Op de 86e verdieping keken we maar tegen een hoger gebouw aan: De nieuwe WTC toren die meer dan 400 mtr hoog is. Als je op de volgende foto goed kijkt, zie je rechts naast de WTC-toren het vrijheidsbeeld en daar weer rechts naast Ellis Island, waar we gisteren waren, en aan de andere kant, achter die lange woontoren: Central Park.
Toen we weer beneden waren, wilden de dames naar de bruidswinkel van Kleinfield: Voor de insiders: Say Yes To The Dress New York. Echter na 20 minuten lopen, kwamen we aan een gesloten deur en moesten we de plannen bijstellen. We besloten terug te gaan naar Time Square om een Broadway tour te maken met een gids. Achteraf bleek dit alleen maar een reclame tour te zijn voor de verschillende voorstellingen en liepen we langs de betreffende theaters. En dat met 30 graden in de zon. We hebben ons na een klein uurtje netjes verontschuldigd en zijn toen rustig naar Central Park gelopen. Daar hebben we fietsen gehuurd en zijn door het koele park gaan fietsen.
We kwamen er achter dat het park heel groot is: het duurde ruim een uur voordat we helemaal rond waren. De weg van de verhuur naar het park en terug is levensgevaarlijk! Automobilisten houden helemaal geen rekening met de fietsers. In het park is een groot fietspad gemaakt waar je als fietser helemaal geen last hebt van auto’s.
Nadat we de fietsen hebben terug gebracht, zijn we gaan eten. Het bleek een soort winkel te zijn, waar diverse maaltijden in buffetvorm in schaaltjes konden worden opgeschept. Je kon per pond afrekenen. Erg handig als je wat te kiezen wilt hebben. Frank nam sushi, Petra vis met aardappeltjes en bloemkool en Aniek rijst en gehaktballetjes. Bij de Mc Donalds op Time Square nog koffie en cola gehaald en naar de kamer om dit verslag te maken. Aniek en Petra zijn in het donker nog een keer teruggelopen om nog wat plaatjes te schieten. Daarna op tijd naar bed: morgen vroeg op om de camper te halen.
10 jul 2018: Met de camper naar Deerpark NY
Afgelopen nacht was horror: Buiten hebben ze de hele nacht gewerkt en hard gepraat. Daardoor sliepen we heel slecht. Marie-Thérèse van Crombach schreef ons dat we allang naar een andere kamer hadden moeten vragen. Niet aan gedacht…
Om acht uur stonden we buiten met onze koffers en Frank kreeg een berichtje dat de Uber-taxi onderweg was. Er kwam een foto bij en een kenteken. We konden hem niet missen. Het was een grote zwarte Chevrolet Suburban met een hele vriendelijke chauffeur. Het was erg druk om van Manhattan af te komen en ook buiten het eiland reden we een hele tijd in de file. Rond negen uur waren we bij El Monte in Linden. Hier volgde de gebruikelijke papierwinkel. De super vriendelijke mijnheer probeerde ons nog wat extra verzekeringen aan te smeren, maar dat was allemaal al gedekt door de reisorganisatie. Daarna het gebruikelijke rondje om de camper opzoek naar beschadigingen. Deze waren er niet. De camper bleek splinternieuw en had pas een kleine 7000 km gereden. Ook van binnen rook hij nog naar de fabriek.
Petra en Aniek hebben alle potten en pannen, serviesgoed en bestek opgeborgen en Frank ontfermde zich ondertussen over de techniek in de cockpit. Tegen half elf waren we on the road! Het voelde heel vertrouwd. Na een paar kilometer zagen we een grote Target en parkeerden we onze auto op de immense parkeerplaats. Binnen leek het wel of er een bom was ontploft: De schappen waren geplunderd. Na een kwartier hadden we de kar ver vol, maar het voelde niet goed. Alles wat we kochten was heel duur, dus besloten we alles weer netjes in de rekken op te bergen en naar de nabijgelegen Walmart te gaan. Gelukkig waren de prijzen daar weer wat normaler en rond twaalf uur was ook de koelkast weer goed gevuld. klaar voor de reis!
Maar dat kan alleen met een goed gevulde maag, dus hebben we op de parkeerplaats van de Walmart nog lekker geluncht. En toen echt op pad. In de eigen navigatie had Frank thuis al alle eindpunten ingegeven, dus het rijden was een fluitje van een cent, echter moesten eerst we nog een heel stuk file rijden om uit het gebied van New York te komen. Toen het verkeer wat rustiger werd, reden we een hele tijd door een licht-bergachtig gebied dat vergelijkbaar was met de Eifel of Ardennen. Om drie uur kwamen we al aan op de KOA-camping. Het ligt in het bos en het eerste wat ons opviel was dat er nog vele lege plaatsen waren: De vakanties zijn hier duidelijk nog niet begonnen!
Na het aanmelden werden we naar een mooie plaats begeleid onder een grote boom. Daar hebben we de rest van de spullen geordend en de inhoud van onze koffers over de vele kastjes verdeeld. Dat is het mooie aan “camper-en”: je hoeft niet uit een koffer te leven. Alles heeft zijn eigen plekje. De bedden werden opgemaakt en buiten de stoeltjes uitgeklapt. De vakantie is echt begonnen en zo voelden we het ook!
Na het avondeten hebben we een rondje gemaakt over de immense camping en hebben we dit verslag gemaakt. Toen het donker werd, zagen we buiten tientallen vuurvliegjes. Een mooi gezicht om te zien.
Daarna was het alweer tijd om te gaan slapen. Morgen gaan we naar het noord-westen: eerst naar Woodstock en daarna zo ver mogelijk richting de Niagara Watervallen. Maar daarover morgen weer meer…
11 jul 2018: Woodstock en Spruce Row Campground
Dat was nog eens een rustige nacht! Geen muziek, geen schreeuwende LED schermen, geen claxonnerende auto’s, maar het geritsel van bladeren in het bos. Afgelopen nacht was onze eerste nacht in de camper en dat beviel goed. Rustig opgestaan en op ons gemak ontbeten. Aniek keek naar het nieuws op haar telefoon: “België was eruit!”
Na het ontbijt hebben we de camper losgekoppeld van de walstroom en de afvaltanks geleegd. Het was een prachtige dag voor een toertje. Vandaag stond een bezoek aan Woodstock op de planning. Niet direct iets van ons: Petra en Frank waren tijdens het festival ongeveer drie jaar oud en Aniek had er nog nooit van gehoord. We reden ongeveer een uur over een b-weg binnendoor door prachtige bossen, schattige dorpjes, glooiende heuvels en mooie boerderijen en landhuizen. Dit was echt hetgeen wat we gehoopt hadden.
Woodstock volgens Wikipedia:
Woodstock was een muziekfestival dat van 15 tot en met 18 aug 1969 gehouden werd in de Amerikaanse plaats Bethel, op een weiland (240 ha) van de melkveehouder Max Yasgur. Het Woodstockfestival was een hoogtepunt van de tegencultuur van de jaren zestig en van het hippietijdperk. Het festival had als motto “3 Days of Peace, love & Music”. Het gold als een van de belangrijkste en bekendste evenementen in de geschiedenis van de Amerikaanse hippiecultuur en popmuziek. Hoewel aanvankelijk 200.000 mensen werden verwacht, lag het uiteindelijke bezoekersaantal ruim boven de 400.000, van wie de meesten geen entreegeld hadden betaald. Hierdoor was het festival eerst niet winstgevend voor de organisatoren, maar dankzij de platenverkoop en inkomsten van de film werd het dat uiteindelijk toch nog.Ondanks het gebruik van alcohol en drugs was er weinig misdaad en geweld op het festival. Er waren echter te weinig voorzieningen getroffen voor het onverwacht grote aantal bezoekers, waardoor de autoriteiten uiteindelijk besloten de noodtoestand over het festivalterrein uit te roepen. Er vielen drie doden: één gerelateerd aan insuline, één doordat een man in slaap was gevallen en door een tractor werd overreden en een andere festivalganger stierf aan een gesprongen blindedarm. Daarnaast werden er op het festival twee baby’s geboren en hadden vier vrouwen een miskraam. In 2017 werd de grond tot historisch erfgoed verklaard. Het werd opgenomen in het National register of Historic Places.
Woodstock Vandaag:
Je kon wel zien dat het terrein was opgenomen in het National register of Historic Places. Er was een gigantische som geld uitgegeven om dit terrein op te knappen. De nieuwe gebouwen, het gras en tuinen lagen er onberispelijk bij. Er waren grote parkeerterreinen aangelegd voor duizenden auto’s, maar er stonden er misschien vijftig. Er was een museum, giftshop en een monument. Helemaal over de top, maar….Volgend jaar, op de 50e verjaardag, zal er een herhaling worden georganiseerd. We zijn benieuwd.
… en weer verder
Nadat we het festivalterrein hebben verlaten, hebben we de snelste weg naar het noord-oosten genomen. In een pittoresk stadje in de bergen hebben we bij een supermarkt nog een aantal levensmiddelen gekocht en de onontbeerlijke BBQ-grill. Dat wordt vanavond smullen! Rond drie uur reden we het kampeerterrein op. Het was er gezellig druk en we kregen een plaatsje toegewezen met veel privacy. Even de wagen horizontaal zetten en de campingstoeltjes konden weer uitgeklapt worden. Petra en Aniek verkenden het terrein en Frank ontfermde zich over het bouwpakket, dat een BBQ moest worden.
Dat lukte en rond zes uur zaten we heerlijk te smikkelen aan een zelfgemaakte hamburger, gepofte aardappel en een maiskolf. Na het eten hebben we nog wat gelummeld en toen weer naar bed. Morgen rijden we naar Canada, maar daarover later meer…
12 jul 2018: Buffalo en Niagara Watervallen
Vanmorgen gingen we om kwart voor tien op pad. Eerst nog wat binnendoor, maar toen namen we de autoweg naar Buffalo. Dat schoot op. Je moest alleen erg uitkijken, want de vrachtwagens rijden net zo hard als de personenwagens. Frank had de cruise controll ingesteld op 66 miles/hour en daardoor hoefden we niet vaak in te halen en konden we op de rechter rijstrook blijven rijden. De Amerikanen noemen dit “a mile a minute”, we legden ruim een mijl af per minuut.
Rond half twaalf waren we al bij Buffalo. Dit is een grote stad, net ten zuiden van de Niagara Watervallen. Omdat we wisten dat het Canadese deel van de watervallen mooier is dan het Amerikaanse deel, besloten we maar direct de grens over te gaan. Er volgde rond twaalf uur een grondige paspoortcontrole door een vriendelijke Canadese douanier.
En toen waren we na twee jaar weer in Canada. We namen direct de eerste afslag van de autoweg richting een groot park met naast de watervallen ook nog o.a een museum, botanische tuin en uitkijktorens. De eerste bezienswaardigheid die we tegen kwamen was een grote klok in een bloemenperk: De Floral Clock. 16.000 bloemen vormen hier een klok waarvan het design twee keer per jaar veranderd. Nu was het vooral met vetplantjes beplant. Dat is maar goed ook, want ook hier heerst al weken een immense droogte. Na wat foto’s te hebben geschoten zijn we weer verder gereden en kwamen we bij de botanische tuinen met daarin een grote vlinderhal.
Hier zijn meer dan 2000 kleurrijke tropische vlinders uit de hele wereld in een regenwoud setting te bewonderen. We hebben er ruim een uur rondgelopen en de dames waren maar aan het wachten totdat er een vlinder op hun zou landen. Maar ze wilden niet echt. Aniek had geluk. Er ging er eentje op haar schouder zitten.
Nadat we weer bij onze camper waren, hebben eerst wat geluncht. Het was toen half vier. Op naar het hoogtepunt van deze dag: de Niagara watervallen met de Canadese Horse Shoe Falls. We parkeerden onze auto op een speciale camperplaats en werden met een shuttle-bus naar Table Rock gebracht.
De watervallen in de Niagara rivier vormen een indrukwekkend watergeweld en worden tot een van de zeven natuurlijke wereldwonderen gerekend. We kochten kaartjes voor de “Journey behind the Falls”. We gingen met een lift 38 meter door de rots naar halverwege de berg. Via tunnels achter de waterval kon je het machtige gedonder van het naar beneden stortende water horen en zien. Op het naastgelegen observatieplatform zagen en voelden we de spray en het water van heel dicht bij. Om ons te beschermen tegen het opspattende water en de mist, kregen we allemaal gele water-poncho’s.
Het was al na zes uur toen we weer naar onze camper gingen. De volgende stop is de KOA-camping ongeveer een uur van Toronto. We kwamen om kwart over acht aan, maar hadden niet gereserveerd. We troffen gelukkig nog een van de medewerkers, want het kantoor ging om 8 uur dicht. Zij wees ons een plekje en een kwartier later stond Frank al de BBQ op te stoken. Om 9 uur zaten we aan tafel met een heerlijk biefstukje, gepofte aardappel, sla en een zoete maiskolf. Heerlijk na zo’n drukke dag. Om 10 uur naar binnen, want de muggen prikten ons lek. Maar niet voordat Aniek nog een paar marshmallows had gewarmd aan de gloeiende kooltjes. Even dit verhaaltje schrijven en dan naar bed.
13 jul 2018: Een rustdag ingelast… in de Toronto Premium Outlet
Een rustdag, zo noemt Aniek deze dag:
Vanmorgen rustig opgestaan. Omdat we gisteren zo’n lang stuk hebben reden, liggen we voor op onze planning. We hebben dan ook geïnformeerd of we dit weekend hier konden blijven. Dat kon, maar dan moesten we wel naar een andere plaats, omdat de oude plaats de komende nacht weer aan iemand anders was verhuurd. Maar dat was zeker geen probleem.
Vandaag wordt dus een Aniek-dag: Shop until you drop in een van de grotere outlet-mall’s van de regio. Dit noemt Aniek een rustdag, maar wij noemen dit hard werken! Toen we vertrokken, deed ineens de stroom in de camper het niet meer. In de hitte controleerde Frank alle zekeringen. Het was een mysterie hoe dat ineens weer kon. We wilden er niet te lang bij stil blijven staan en zijn toch vertrokken. Na een klein half uurtje reden we de grote parkeerplaats op. Het leek qua omvang een beetje op de Outlet van Roermond, en er waren bouwwerkzaamheden aan de gang die het centrum nog een keer zo groot zal maken.
We liepen systematisch de winkels af en gelukkig was er WiFi: Frank kon elke keer buiten blijven wachten en de krant lezen in de Limburger-app. Zo was hij aan het eind van de ochtend weer helemaal bij: alle kranten vanaf zaterdag tot en met vrijdag waren doorgenomen. Ondertussen sjokte die arme Petra maar achter Aniek aan. Na een paar uur nog niet alles gehad, maar toen had zelfs Aniek er genoeg van. De score van deze dag was: een Nike-tanktop, een croptop en een trui voor Aniek, een golf-shirt voor Frank en olijven-bodylotion van de bodyshop voor Petra.
Terug bij de camper kwamen we er achter dat per ongeluk gewoon de hoofdschakelaar van de stroom was uitgezet. Gelukkig was het niets ernstigers. Alles functioneerde weer. We zagen trouwens op de parkeerplaats nog twee maal de Tesla model 3 rijden. Dit is het kleine broertje van de Model S, die Frank heeft gehad. Deze auto is in Europa nog niet te krijgen, maar wordt in de USA en Canada al volop uitgeleverd. Toen kreeg Frank weer heimwee naar zijn Tesla… We zijn in een naburige Walmart de koelkast weer gaan vullen voor de komende dagen. Vlees, groenten, aardappelen en snoep. We kunnen er weer tegen… Deze Walmart kon je vergelijken met de Makro, zo groot als die was.
Wij hebben maar een hoekje gedaan: de levensmiddelenafdeling. Rond vier uur waren we weer terug op de camping. Daar hebben we wat gesnackt, gelezen, een spelletje gedaan en natuurlijk gebarbecued. Ondertussen liep de camping helemaal vol. Mensen ontvluchten de stad en komen met hun hele hebben en houden weekend vieren bij de KOA van West Toronto.
We keken onze ogen uit wat de mensen allemaal mee-zeulden: Er was een gezin met een vouwwagen die zelfs een springkussen bij zich had voor hun drie kleine kinderen. Aan de boom was een vervaarlijk uitziende terrier gebonden, die hun terrein en de kinderen bewaakte. Verder zagen we fauteuils bij het kampvuur. Een kleed met drie grote honden en een slapende baas, heel veel speelgoed, kerstverlichting om het terrein rondom de camper af te bakenen. Mensen sleepten dit mee in hele grote campers en caravans met nog grotere auto’s. We hebben de avond goed om gekregen.
Rond tien uur joegen de muggen ons naar binnen en hebben we eerst dit verhaal getypt. Dat moest twee keer, want door de slechte internetverbinding ging het hele eerste verhaal bij het uploaden verloren. Nu nog geen foto’s, want die krijg ik er niet in door de slechte verbinding. Ik probeer het morgenvroeg als iedereen nog slaapt… Tot morgen! Dan gaan we naar Toronto.
14 jul 2018: Toronto op Zaterdag
Vanmorgen was Frank al om zeven uur op. Hij wilde de douche van de camper zelf eens uitproberen. Normaal gebruiken we altijd de douchefaciliteiten van de camping zelf, maar omdat het nu zo druk was, vond hij dat niet schoon genoeg. Nou, de camperdouche is goedgekeurd, alleen wat weinig waterdruk. Om kwart over negen waren we onderweg. Eerst nog even tanken: de meter stond net onder de helft en er ging voor 120 euro’s bezine in! Daarna nog een half uurtje rijden naar het treinstation Appleby. Van daaruit hebben we de trein genomen naar Toronto Union Square, 8 stations en een klein uurtje verder.
Toronto blijkt een heel andere stad dan wat we verwacht hadden. De binnenstad was heel compact, maar ook saai. Alleen maar hoge grijze torens met kantoren en appartementen. We namen tickets voor de Hop-on-hop-off bus en bij de volgende halte werden we getrakteerd op een boottocht van een uur door de haven en tussen de eilanden voor de kust. Het havengebied heeft een levendige waterkant: bootjes varen voorbij, diverse restaurantjes en zelfs een bierbrouwerij. Een promenade verbind ook diverse kleine parkjes. Op de boot konden we genieten van de prachtige watertjes tussen de eilanden en de skyline van de stad.
De kleine eilanden groep is auto vrij en alleen bereikbaar via de boot. Hier komen de inwoners van Toronto in hun vrije tijd ontspannen: mooie strandjes, bossen en gazons met picknick mogelijkheden.
Toen we terug aan wal waren, begon het te spetteren. En dat bleef het de rest van de middag doen. Geen echte regen, maar gewoon druppelen. En dat bij 28 graden. Dat maakte dat het echt broeierig warm was. Omdat de bus een open dak had, kregen we regen-poncho’s. We bleven droog, maar door de hitte ook weer niet…
We namen dus weer de bus naar de volgende halte: St. Laurence Market. Dit is een oude overdekte markthal met allerlei kraampjes en eettentjes. Het was al ver in de middag, dus tijd voor lunch. Petra en Frank namen vis en frietjes en Aniek nam Lasagne. Achteraf bleken alle porties te groot…
We liepen er nog wat rond en stopten bij enkele kunst- en sieraden-kraampjes. Vervolgens gingen we naar het Distillery Historic District. Onderweg is Aniek nog gaan shoppen en heeft nog wat leuks gekocht. De Distillery Historic District is een kleine wijk die voortkomt uit een verzameling van industriële architectuur uit het Victoriaanse tijdperk van Noord-Amerika. Nu zijn er hippe winkeltjes en restaurants. Er was muziek en het was er gezellig druk.
Het was al vier uur toen we weer op pad gingen naar ons laatste doel van vandaag: Casa Loma: een groot kasteel op de heuvel aan de rand van de stad. In de bus hoorden we dat we er niet meer naar binnen konden. Dus het bleef bij een foto.
We besloten dat het genoeg was voor vandaag en namen om kwart voor zes de trein terug en om zeven uur waren we weer bij de camper. En zo zaten we om 8 uur aan het avondeten. We zaten nog vol van de lunch, dus het werd een kommetje aarbeien met Griekse yoghurt en een broodje. Na het avondeten een plan gemaakt voor morgen. We gaan maar het noorden. Omdat we een dag voor liggen op het schema, zijn we morgen flexibel. We weten nog niet waar we slapen, dat blijft een verrassing. Buiten op de camping tegenover de camper waren alle kinderen verzameld om een spelletje Sumo worstelen te doen. Dat was heel vermakelijk.
15 jul 2018: The Big Shute Marine Train
Vandaag gaan we weer verder naar het noorden. Het doel is de Big Shute te bezichtigen. Dat is een tip van Jos: Een soort sluis tussen twee meren, maar niet zo maar een sluis: De boten varen in een grote bak, worden vervolgens vastgezet en dan rijdt die hele bak uit het water de berg op. En dat allemaal zonder water! Dus de boten staan dan in een soort droog-dok.
Het was wel even zoeken waar het was: Eerst was het al bijna niet te vinden op internet, maar vervolgens bood trip-advisor uitkomst. We reden eerst een heel stuk binnendoor. De uitzichten, maar ook de huizen waren adembenemend! De mensen hier waren zeker niet de armsten van Canada. We kwamen aan het eerste grote meer, waar een heel uitgestrekt strand was. Hier reden we door een kilometers lange straat (50 km/u) langs allemaal mooie vakantievilla’s.
Na anderhalf uur merkten we dat het helemaal niet opschoot en namen we verder de autosnelweg. De grote zoektocht was begonnen: toen we de afslag hadden gevonden was de enige aanwijzing die we in een dorpje kregen: “follow this road for 20 minutes”.
En ja hoor: na precies 20 minuten kwamen we aan een overweg met een toeristen-parking. De coördinaten: N44.53.099 W079.40.325.We reden twee keer rond, voordat we in de gaten hadden dat dit het echt was. Ineens zagen we het “gevaarte” met boten de berg op komen op een soort spoorwegrails en getrokken door kabels. Grappig om te zien! De bellen gingen rinkelen en de slagbomen gingen dicht. Eigenlijk was het een heel lelijk bouwwerk, maar imposant om ten zien. De rails waren dusdanig gelegd dat de bak met boten steeds horizontaal bleven, ongeacht de hellingshoek van de berg.
We hebben het gevaarte een keer op en neer zien gaan en zijn naar de camper gaan lunchen. Het is warm hier, maar de airco biedt een oplossing als het niet meer gaat. We hebben een eigen aggregaat aan boord, dus van alle gemakken voorzien.
Na het eten zijn we weer doorgereden naar het noorden. Via wat billboards langs de weg werden we geattendeerd op het Rainbow-resort en RV-park. We volgden de borden en kwamen via een 3 km lang grindweggetje op een prachtig plekje. We kregen de laatste plaats, boven op de berg, met zicht op een meertje. Water en stroom was er, maar niet genoeg voor koeling. De zekering was te licht en de tank te leeg. Dus nadat we de zekering van de walstroom hadden opgeblazen, weigerde ook het aggregaat dienst. Het werd een benauwde avond. Tot overmaat van ramp weigerde ook het internet. We zaten zo ver van de bewoonde wereld dat dit via satelliet moest gaan en dit was niet stabiel…
Dus na het eten de Skib-boo uit de kast gehaald en tot half elf spelletjes gedaan. Alledrie een keer gewonnen, dus dit vraagt om revanche…
15 jul 2018: De nikkelmijn in Sudbury
Vanmorgen, toen we wakker werden, was het niet echt afgekoeld en de wifi deed het nog steeds niet. Frank en Petra hebben wat gebabbeld met de locals en Aniek wilde zo snel mogelijk op pad, want ze moest binnen twee uur een snapchat versturen. Natuurlijk hebben we alle begrip voor de noodzakelijke behoefte van de puber, dus ingepakt en vertrokken. Net op tijd waren we een uur later in Sudbury in de Walmart, waar Aniek verbinding kon maken met het wereld wijde web. Ze heeft snel nog een paar Netflix filmpjes gedownload en ondertussen deden Petra en Frank de boodschappen.
Sudbury is de grootste plaats van Zuid-Ontario en heeft een rijk nikkel-verleden. De stad ligt op de wanden van het Sudbury Basin, de op een na grootste krater op aarde. Er is miljarden jaren geleden een grote meteoriet ingeslagen, die nu de bron is van de nikkelmijn. Als je de stad in loopt kun je de schoorsteen van de nikkelfabriek niet over het hoofd zien: Het is de 380 meter hoge Inco Superstack, de langste vrijstaande schoorsteen van het westelijk halfrond.
Even na twaalf uur stonden we voor de ingang van Dynamic Earth. Hier stond een reuzen-muntstuk als eyecatcher. Het was een soort museum over de lokale nikkelwinning. Er stonden allerlei proefjes opgesteld en er was informatie voor jong en oud. Hier kregen we een rondleiding door een gangenstelsel in de berg, dat heel getrouw de mijn nabootste. De gids leidde ons rond in het mijnwerkers-leven van 150 jaar geleden tot nu en van pikhouweel en hamer tot op afstand bestuurde grote machines en kiepwagens. Door deze volautomatische werkwijze hoeven er nu niet veel mensen meer ondergronds te zijn, maar veilig in controlekamers boven het oppervlak. Een nadeel is wel dat van de 20.000 mensen die er in hoogtijdagen werkten in de 50er jaren, er nu nog maar een fractie daarvan nodig is om de mijn draaiende te houden, met meer winst en grotere veiligheid.
Terug op de parkeerplaats hebben we een boterham gegeten en zijn naar Manitoulin Island gereden. Het grootste eiland in een zoetwatermeer ter wereld. Er is een indianenreservaat met een prachtige natuur, maar daarover volgt morgen meer. We zijn nu aan de rand van het eiland op een sprookjesachtig plekje. Weer via Billboards langs de weg een prachtige camping gevonden aan een meer. De camperplaats van ons heeft zelfs een eigen strandje. Heel knus!
De hitte is uit de lucht: er is een koufront overgetrokken, die verkoeling en veel wind bracht, maar geen regen. Daardoor kunnen we vanavond niet barbecueën, maar moet Petra de hamburgers in de pan bakken.
17 jul 2018: Manitoulin Island
Wat een mooi plekje hebben we gevonden. Toen Frank vanmorgen wakker werd en naar de douches liep, waren er ganzen op ons gazonnetje en ons strandje. Er waren vier kuikens bij. Schattig om te zien. Toen ze hem zagen liepen ze langzaam naar het water en zwommen een stukje van het strand weg. Na het douchen ging hij op het gazonnetje zitten en genieten van het uitzicht op het meer en de opgaande zon. Het was met 16 graden aan de frisse kant.
Toen Petra rond acht uur wakker werd en over het meer heen naar de overkant keek, spotte ze direct een hert, dat daar rustig aan het drinken en aan het grazen was. De verrekijker werd gehaald en minutenlang volgden we het diertje, totdat er een boot aan kwam en hem verjoeg.
Na het ontbijt gingen we op weg naar de Bridal Veil Falls in Kagawong op het Manitoulin Island. Onderweg zagen we nog twee hertjes de weg over steken. Een moeder en haar jong. Het is mooi om allemaal dat wild te zien.
Toen we de brug naar het eiland overgestoken waren, zijn we gestopt bij de toerist information. Hier namen we wat foldertjes en een boekje met een wegenkaart en een DVD. Die moeten we nog kijken. Vervolgens weer op pad. Het was nog een heel eind rijden over highway 450 door kleine dorpjes en langs vele watertjes met cottages. De indianen hebben overal art-galeries, wat eigenlijk verkapte souvenirwinkels zijn.
Rond een uur waren we bij de watervallen. Het was er gezellig druk. Via een steile trap liep je van de parkeerplaats naar de voet van de watervallen. In het water waren al mensen aan het zwemmen. Anderen balanceerden over de rotsen langs en door het water. Frank liep meteen naar de overkant en door het watergordijn naar de achterkant van de waterval. Aniek liep met haar slippertjes het water in en poseerde voor het water. Petra zorgde voor de foto’s.
Daarna hebben we het riviertje nog even te voet gevolgd en zagen we een slang. Dat was zo verassend dat we vergaten foto’s te maken. Later zagen we ook een man die een grote schildpad uit de rivier viste. Even werd er geposeerd en toen werd hij weer losgelaten.
Na dit avontuur zijn we met de camper in de haven langs het meer gaan staan en hebben nog heerlijk genoten van een boterhammetje. Daarna nog even rondgelopen en toen weer naar de camping. Maar eerst nog een verplichte stop bij de mc Donalds. Niet om iets te eten, maar om even contact te maken met Snapchat (Aniek). Maar dat lukte niet. De internetomgeving hier lijkt wel uit de prehistorie, zo langzaam gaat dat. Terug op de camping lekker in het zonnetje een boekje gelezen, de BBQ opgestookt en van het uitzicht genoten. Dit is vakantie! We hebben de camping van morgen al kunnen reserveren. Dus daarover geen zorgen en morgen meer…
18 jul 2018: Onze verjaardag in Sault St Marie
Vandaag is het precies 7 jaar geleden dat Petra en Frank elkaar voor het eerst zagen bij de Bernardushoeve in Ubachsberg en dat hebben we in Canada gevierd. Gisterenavond nog vanuit de achterkant van de camper van het prachtige uitzicht genoten.
Toen Frank vanmorgen opstond, was de lucht kouder dan het water van het meer. Daardoor hing er een dunne nevel boven het water. Dat zag er prachtig uit in de opkomende zon. Geen nieuwe dieren meer gezien, alleen de 14 ganzen zaten op het gazon van een naburige camper.
Na het ontbijt weer verder getrokken. Eerst een tijdje naar het noorden en toen naar het westen. De trip zou rond de drie uur gaan duren. De natuur was adembenemend, maar veel van het zelfde: het was heuvelachtig met een gemengd naald en loofbomenbos. De bomen beperkten je vaak het zicht op het meer.
Halverwege stopten we op een picknickplek. Aan de prullenbakken te zien, zaten hier ook beren. Maar we hebben er geen een gespot. Misschien is dit ook wel goed zo. De dames zaten op een bankje naar de rivier te kijken. Een mooi gezicht.
Het schoot daarna lekker op en voor tweeën waren we alweer op de nieuwe camping. Een grote KOA-camping met prachtige faciliteiten: schoon sanitair, een warm zwembad, een mini-golfbaan en een agility-veld om met honden te trainen. We hebben eerst de was gedaan en zijn daarna gaan zwemmen.
’s Avonds zijn we vanwege de feestdag gaan uiteten. We vonden een Sushi-restaurant a-la Misato en hebben daar gezellig gezeten en gekeuveld en naar mensen gekeken. Het was vooral heel gezellig. Na het eten zijn we weer teruggereden naar de camping, we hebben nog wat gedronken en toen naar bed. Al met al een geslaagde verjaardag in Canada. Tot morgen!
19 jul 2018: De meest noordelijke camping
… van deze reis bereikten we vandaag. Het was een hele trip! We wilden vandaag 400 km overbruggen. Boven langs Lake Superior en slapen in Marathon. We belden vanmorgen maar eerst even om te reserveren. Het bleek een camping te zijn die beheerd wordt door de stad zelf. Niet duur en van alle gemakken voorzien. De reservering werd telefonisch door Frank gemaakt bij een allervriendelijkste dame van de gemeente. We konden op plaats nummer 4 kgaan staan.
Toen op pad. Eerst tanken, want met een halve tank redden we het niet vandaag. Ongeveer de helft van de reis was met het imposante water van dit meer aan onze linkerkant.
Het eerste stuk reden we over een splinternieuw geasfalteerde weg. Heerlijk was dat. Bijna geen gerammel in onze camper. Op een stuk of vier plaatsen moesten we wachten omdat maar een weghelft beschikbaar was en stond er een verkeersregelaar. Het zou een lange dag worden… De wegwerkzaamheden duurden ongeveer 50 km.
Na ongeveer 65 km was er een groot tankstation, waar bijna iedereen stopte. Het was de laatste mogelijkheid om te tanken tot de stad (1600 inwoners) Wawa. Deze stad lag 150 km verderop. We hebben een halfuurtje door de souvenirwinkels bij het tankstation heen gestruind, maar niets trok ons aan.
Daarna naar Wawa. Dit was op de helft en dit zou een mooie plaats zijn om te stoppen en te lunchen. Onderweg zagen we vele meertjes en bossen. We reden door het Lake Superior National Park. Er waren picknickplekken, wandelpaden en stopplaatsen genoeg. De dames dommelden een beetje, dus Frank gaf gas en overbrugde zo veel mogelijk km tot Wawa. Eigenlijk was het allang weer tijd om te stoppen, maar hij wilde in de stad lunchen. Echter, dat was maar een straat en direct daarna reden we weer de natuur in.
We reden om het natuurpark Pukaskwa National Park heen. Hier was geen kustweg voorzien, maar ook geen stopplaatsen meer. Het was 100 km tot het plaatsje White River, en zolang wilden we niet wachten. We kregen pas voor het eerst een plekje om te stoppen bij een wegrestaurant, ongeveer 40 km verderop. Hier hebben we geluncht en bij een meertje de benen gestrekt. Daarna door naar Marathon. Het plaatsje ligt een kilometer of 2 naast de grote weg en bij een klein meertje.
Met behulp van onze Garmin vonden we de kleine gemeentecamping direct. Toen we het terrein opreden werden we met een bordje verwelkomd. Super geregeld! Om half vijf stond de camper waterpas en konden we wat borrelen.
De camping werd verkend en Aniek en Petra zochten wat brandhout voor vanavond. Daarna werd de BBQ weer aangestoken voor een visje, worstje, gepofte aardappel, mais en salade. Heerlijk gesmuld en buikje vol. Daarna zorgde Aniek nog voor het kampvuur, maar dat hield de muggen niet op afstand. We vluchten weer naar binnen. Petra en Aniek waagden zich aan een paar potjes Skipbo en Frank schreef dit dagrapport. Morgen gaan we naar Thunder Bay. Frank heeft dit ook al gereserveerd vanavond…
20 jul 2018: Amethyst Mine Panorama Thunder Bay
Het was een beetje grijs en grauw toen we vanmorgen wakker werden en Frank koppelde maar meteen het water en de walstroom af, zodat hij dat niet in de regen hoefde te doen. En ja hoor, het begon al een beetje te druppelen. De eerste regen sinds Toronto diende zich aan. Tot nu toe hadden we heel veel geluk gehad met het weer. De inwoners van deze streken smachten echter, net als in Nederland, naar wat regen en verkoeling. Eerst nog even ontbijten en toen vertrokken we naar het westen. Het doel van vandaag is Thunder Bay. Een stad aan de westkust van Lake Superior.
We vertrokken dus in de regen en het weerbericht voorspelde niet veel goeds. Ik geloof dat we nog geen half uurtje gereden hadden over highway 17, toen de zon doorbrak. De lucht klaarde op en het weer was weer geweldig! We kwamen door bossen en langs mooie meertjes en reden hele stukken langs de kust van Lake Superior. Frank had vandaag niet zo’n zin om overal maar langs te rijden en stopte regelmatig:
De eerste stop was aan het grote meer. Gewoon langs de weg op een parkeerplaats kom je de mooiste plekjes tegen. We maakten wat foto’s en liepen wat te dollen langs het water. Daarna weer verder. Na weer een uurtje kwamen we bij het plaatsje Nipigon. Niet groot, maar wel prachtig gelegen langs een grote rivier. De huizen lagen op een berghelling met uitzicht op de rivier. We zijn helemaal naar beneden gereden naar de haven (marina). Volgens Petra lag er maar een boot, maar het waren er wel 8! We parkeerden de camper in het haventje en namen een boterhammetje. Ondertussen was het weer zo goed dat we buiten de camper in het gras hebben gezeten.
De laatste 100 km moesten nog worden overbrugd en Petra las dat er in deze streek veel Amethyst gevonden werd en ja hoor: het ene reclamebord na het andere stond langs de weg. Ongeveer een twintig minuten voor Thunder Bay stond een groot bord: “Amethyst Mine Panorama”. We verlieten de highway 17 en reden op een kronkelweggetje langs mooie huisjes langs een meertje. Het kronkelweggetje werd een grindpad en we kregen een her-beleveng van 5 jaar geleden, toen we over een onverharde weg 32 km door de bergen reden totdat we weer in de bewoonde wereld waren.
Nu was het gelukkig maar 8 km lang en we gingen steeds hoger de bergen in. We reden langs prachtige meertjes en door bossen (hoe kan het ook anders) naar de ingang van de mijn. Onderweg kwam ons een grote (bus)camper tegenmoet en Frank vroeg aan de eiganaar of het de trip waard was. Hij zij dat hij het al vaker had gezien, maar als je er nog niet was geweest, was het een leuk uitstapje. We hobbelden verder over het pad naar de grote parkeerplaats. Daar stonden een stuk of twintig auto’s, dus we waren niet de enigen die hier naar boven gehobbeld waren…
Eenmaal binnen, bleek het een schattig winkeltje met vele soorten bewerkt en onbewerkt Amethyst te koop. Ook konden we voor 8 Canadese dollars pp een toertje krijgen langs wat opgravingen en de openluchtmijn. Dat hebben we gedaan. Het was heel interessant. De mijn bestond al 70 jaar en was nog steeds actief. De mevrouw vertelde over de geschiedenis en over de steen zelf. Verder mochten we voor 3 dollar per pond zelf graven in de berg met puin. Daar lagen wel mooie stenen in, maar we hebben niks meegenomen, want dat zou te zwaar zijn in het koffer en we wisten ook niet wat we ermee moesten doen. Maar het was een mooi uitstapje.
Vervolgens weer 8 km terug naar de highway en onderweg zagen we waarom dit de Panorama-mijn werd genoemd. Halverwege de berg kregen we zicht op het hele voorland tot aan Lake Superior. Alleen dit uitzicht was het al waard dat we dit grindpad getrotseerd hadden. Zo, nu eerst naar de supermarkt, want alles was ver op en toen naar de camping. We kregen een plaatsje boven op een veld met uitzicht op een vijver. We zitten nu al een uurtje lekker te borrelen. Nu even wat wandelen en dan het avondeten. Het regent al lang niet meer en we zitten lekker buiten. Tot morgen!
21 jul 2018: Terug in de USA
Toch is het wel jammer: Vandaag gaan we terug naar de Verenigde Staten. En dat betekent dat we ruim over de helft zijn en onderweg gaan naar ons einddoel: Chicago.
We vertrokken weer met een beetje somber weerbeeld. Koud was het niet, maar het was zwaar bewolkt en het zag ernaar uit dat het zou gaan regenen. En net als gisteren trok het open toen we net op pad waren. Het eerste doel was de grens met de VS. Dat lag op ongeveer 60 km vanaf de camping.
Na drie kwartier rijden over een nagenoeg lege weg kwamen we over de brug van de grensrivier. Daar stonden een camper en een stuk of vier auto’s te wachten. Het was super rustig op deze zaterdagmorgen. Toen we onze paspoorten afgaven aan een hele aardige douanier, kregen we naast de gebruikelijke vragen waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen, ook de onvermijdelijke vraag wat we allemaal bij ons hadden aan verse groenten. Toen we aangaven dat we voor twee dagen groenten bij ons hadden, moesten we even aan de kant om dat te bekijken. Er kwam een nieuwe douanier in de camper en wilde de groentelade zien. Daaruit viste hij de 5 tomaten die we gisteren kochten, maar liet de kersen, mais, radijs en aardappels met rust. En dat vonden we wel heel vreemd. Petra grapte dat hij die nog niet bij de lunch had en de rest wel…
Toch waren we zo snel nog nooit de grens met de USA gepasseerd. Na ongeveer een kwartier langs Lake Superior hadden gereden, zag Frank een heel klein weggetje aan de waterkant. Echter we waren er voorbij voordat we konden stoppen. Na ongeveer 300mtr was er aan onze kant een klein weggetje waar we konden draaien en zijn we teruggereden. Frank stuurde ons van de highway af in een heel klein weggetje langs het water en tussen de bomen. Het liep ook nog dood. Hoe moest dat straks terug? Maar dat waren zorgen voor later. We parkeerden onze camper aan het einde en liepen naar het water. Daar hebben we lekker aan de kersen gesnoept en keken met verbazing naar de wandelaars die langs kwamen, ploeterend door het losse grind.
Daarna paste Frank de camper af en de weg en we hadden precies een meter om te keren. “Dat is genoeg” zei Frank en met 3 keer op en neer steken stond de wagen weer met de neus in de andere richting. De dames stapten in en we gingen weer op pad naar het zuiden. Een uurtje verder kwamen we bij een parkeerplaats langs de highway. Het was er druk, maar het zag er ook heel mooi uit: er liepen wat wandelpaden en een pad liep naar een klein baaitje onder aan de klif. We liepen ernaar toe en hebben een kwartiertje of zo genoten van het uitzicht.
Daarna zijn we weer naar boven geklommen en hebben in de camper heerlijk geluncht. We zijn bij de grens de tijdzone gepasseerd, dus we hadden een uur cadeau gekregen vandaag. Na de stop weer verder naar het zuiden.
Rond half vier kwamen we aan op de grootste KOA-camping die we ooit gezien hebben. Prachtig gelegen tussen de dennenbomen hebben we een plaats toegewezen gekregen. We zitten aan het eind van een rij en geen buren en dus veel plaats. Voor het borrelen zijn we een verkenningsronde over de camping gaan maken en voordat we het wisten waren we een potje midgetgolf aan het spelen. Dat was heel leuk! Aniek had dit al vaak gedaan en nam een ruime voorsprong bij de eerste holes, maar Frank maakte een eindspurt, waarna hij er met de winst vandoor ging…
Daarna nog heerlijk gegeten en als afsluiting een kampvuur gemaakt en rond het kampvuur gelezen, marshmallows gepoft en dit verhaal geschreven. Het was een mooie dag!
22 jul 2018: Verder naar het zuiden…
Dat was het doel van vandaag. Aniek wil deze week nog een dag naar Chicago, en wij ook wel, dus moest er even gereden worden. Op de kaart hadden we gezien dat er pas na twee uur rijden de eerste campings kwamen. Dus namen we eerst de highway 53 naar het zuiden en toen de Interstate 95 naar het zuid-oosten.
Op de interstate mochten we 70 mijl per uur rijden (110 km/u) en dat schoot lekker op. De eerste camping was volgen Aniek te massaal. Ze wilde graag iets kleiners deze keer. Dus draaiden we weer de interstate op en bleven op de grote billboards langs de weg kijken. Er volgde een staats-camping, met weinig voorzieningen. Ook niet fijn. Daarna een Yellowstone-camping. We reden naar de receptie, maar we zagen het al direct: dit was helemaal over de top: 1000 plaatsen, een golfslagbad, gigantisch zwembad en speeltuin. Dat was het echt niet… en zo ging de zoektocht verder. Na weer 30 mijl kwamen we in Oakdale. Daar lag pal aan de snelweg tussen de bomen een knusse familiecamping met zwembad. Rond 2 uur reden we de oprijlaan op en meldden ons bij de receptie. We kregen een mooi plekje bij de douches en het zwembad en ook de wifi bleek supersnel. Wat willen we nog meer?
Het enige nadeel is het geluid van de snelweg. Maar daar stoorden we ons niet aan.
Eerst even alledrie de contacten met het thuisfront aangehaald, daarna hebben Petra en Aniek vier-op-een-rij gespeeld. Aniek heeft geschommeld en gezwommen. Ze heeft nog kennis gemaakt met een meisje uit Florida. Zij en haar familie waren al een jaar aan het rondreizen en wilden de twee jaar volmaken. School ging via internet.
Daarna een stukje vis gegeten en een kampvuur gestookt. Aniek is daar het beste in. Daar zitten we nu met ons drieen omheen en maken het verslag van vandaag. Morgen rijden we door naar Chicago…
23 jul 2018: KOA Chicago Nordwest
De camping die het dichtste bij de stad Chicago ligt. En het is hier heerlijk rustig. Om hier te komen moesten we vanochtend drie uurtjes rijden. De rest van de dag hebben nagenoeg niets gedaan. Frank is een beetje grieperig. Dus: Alleen maar geluierd en drie pitjes Skip-BO gespeeld. Oja, en Aniek heeft echte Amerikaanse Pancakes gemaakt voor ons. Heel lekker! En daarna hebben we ons weer lekker genesteld bij het kampvuur om naar de vuurvliegjes te kijken. Morgen gaat Aniek shoppen bij de Target en Walmart. Tot dan! Dan schrijf ik weer een langer verhaal
24 jul 2018: Camping en Shoppen
Over vandaag (dinsdag) konden we ook kort zijn. Frank had gisterenavond koorts gekregen, en was vroeg in bed gegaan. We hadden vandaag niks gepland, dus geprobeerd wat uit te slapen, maar dat lukte niet echt. De koorts was gelukkig gezakt en de douche deed goed. Voordat we vertrokken hebben we nog een andere staanplaats geregeld. Eentje die niet zo achteraan op het terrein was. En dat is gelukt!
Aniek wilde nog naar een Walmart en Target om haar vakantiegeld op te maken. Dus reed Frank de dames naar de winkels, maar bleef zelf lekker in de camper. Wat een luxe zo. Aan het eind van de middag was de score: twee zakken vol met schoolspulletjes en een bikini voor Aniek.
De winkels zijn echt gigantisch! ’s middags lekker geluierd aan het zwembad, een spelletje gedaan en de BBQ opgestookt. Al met al een lekker rustige dag en Frank knapte goed op. Morgen naar Chicago…
24 jul 2018: Een dagje Chicago
Wat was Aniek vandaag vroeg uit bed: om 9 uur reden we al de camping af, op weg naar het treinstation. We zaten nog 96 km van de stad af, en wilden niet met die grote camper de stad in rijden. Daarom hadden we op de camping al gevraagd wat we het beste konden doen. Dat was met de trein vanaf Crystal Lake. Voor 9 dollar kun je dan naar hartje Chicago en het parkeren kost maar 1,50 dollar. Dat was een geweldige oplossing. Echter, omdat het een boemel betrof, duurde het wel anderhalf uur eer dat we in de stad waren.
Het was wel een belevenis: vanavond spelen de Chicago Cubs en bij elk station stroomde de trein voller met supporters. Voor Petra en Aniek zat een moeder en zoontje van een jaar of acht. Zij woog ongeveer 150 kg en de zoon ongeveer 100 kg. Het was onmogelijk om er niet naar te kijken, zo extreem… De Cub-fans waren niet alleen mannen, maar hier gaan hele gezinnen naar de wedstrijden. Ze maken er een gezellig dagje uit van. De trein zat vol met fans, terwijl de wedstrijd pas vanavond was. Bij het eindstation kwamen we aan in een heerlijk koel winkelcentrum. En toen de stad in. We hadden niet echt een doel, alleen wil Aniek graag naar de Navy Pier. Dit was het uitzicht net buiten het station.
We liepen het “Chicago Loop” gedeelte in. Dit is het gebied waar het winkelgebied is gevestigd en wat ligt tussen een metrolijn dat daar verhoogd boven de straat omheen loopt. Vandaar het woord “loop”. Aniek wilde een Target-winkel binnen, maar dat ging Petra te ver. Gewinkeld in een grote Target had ze gisteren genoeg gedaan. Via het mooie Millenium Park kwamen we bij de pier. Ondertussen was het al een uur en hebben we in de foodcourt wat gegeten. Aan het eind van de pier een mooi fotomoment.
Het was bloedheet dus waren we blij dat we nu niet hoefden te fietsen. Dat was echt te veel geweest. Vanaf de pier liepen we langs de rivier terug de stad in.
Bij de Apple Store langs de rivier gingen we nog even afkoelen en na veel wikken en wegen heeft Aniek haar Airports (oordopjes) gekocht. Daar heeft ze de hele vakantie over zitten dubben: maar vandaag viel de beslissing. Ze is gelukkig! Terug in het centrum liepen we onder the loop door. Het was er gezellig druk. Overal in de stad liepen Cub-fans.
In de loop gingen Petra en Aniek nog een H&M winkel binnen. Frank maakte er het verslag van gisteren, want er was WiFi en Aniek scoorde een strandjurkje. Om 17u namen we de trein terug. We hadden 16 km gelopen. In de trein schrijft Frank nu dit verslag. Bij Crystal Lake zoeken we nog een restaurant en dan besluiten we deze drukke dag…
27 jul 2019: De laatste dag op de camping en naar huis
Het is altijd een vreemde dag, die laatste dag. Je weet niet goed wat je moet: opruimen of in de zon gaan liggen luieren. Het weer speelde ook niet echt mee: het was “maar” 24 graden en het waaide heel hard. We hebben even aan het zwembad gezeten, we hebben gelezen en een spelletje op de iPad gedaan. Daarna zijn we de koffers gaan inpakken. Anders dan een aantal jaren geleden, hoeven we de camper van binnen én buiten niet te poetsen. Petra deelde allerlei levensmiddelen uit aan anderen die het konden gebruiken: we konden niets mee terug nemen. Aniek maakte nog een film-verslag over wat ze allemaal gekocht had. S’avonds zijn we naar een groot Buffet-restaurant gegaan: de Golden Coral. Daar hebben we ons het Amerikaanse eten nog een keer lekker laten smaken.
Tijdens het eten hebben we de hele vakantie geëvalueerd. Het was goed! Toen we terug op de camping kwamen stonden er twee reuzen-campers als achterburen. We zijn even bij ze langs geweest voor een praatje en een paar foto’s.
Let ook op die grote Pick-up erachter die ook nog een golfkar geladen had! Daarna alles aan de kant en vroeg naar bed.
De volgende dag zijn we al om 7 uur opgestaan en om 8 uur reden we naar de inleverplaats van de camper. Daar stond al een file van campers die terugkwamen. We hadden geen schade, dus konden we het vervoer naar het vliegveld regelen. Het ging weer met een Uber. Die hebben we gedeeld met een echtpaar uit Californië. Dat scheelde toch weer mooi 40 dollar.
Om een uur zaten we bij de gate te lunchen. Daarna begon het lange wachten. We vliegen pas om 18.15 naar Frankfurt. Op dit moment staan we te boarden. Tot morgen!
28 jul 2018: Home Sweet Home
Het was een geweldige vakantie en we willen graag alle mee-lezers bedanken voor de mooie reacties! We maken het blog natuurlijk als digitaal dagboek voor ons zelf, maar ook voor jullie! Tot de volgende keer!