2016 Chicago en van Denver naar Seattle

Dag -130: Er is geboekt en de voorbereidingen zijn gestart

Nadat we vorige maand de knoop hebben doorgehakt en de boeking bij Reisbureau Crombag hebben geplaatst kunnen de voorbereidingen beginnen. We hebben er zin in! We hebben de vluchten van Düsseldorf naar Chicago, van Chicago naar Denver en terug vanuit Seattle vastgelegd. Ook hebben we de camper besteld in Denver en de rest ligt nog niet vast. Kim: bedankt voor de hulp! De afgelopen 2 weekends hebben we een grove dag-tot-dag planning gemaakt en via AirBNB een bed and breakfast in Chicago besteld. We houden jullie op de hoogte over de verdere voorbereidingen.

Nog 6 dagen…

Afgelopen week hebben we alle reisbescheiden gekregen. Nu gaat het er echt op aan! Petra heeft gigantisch veel info verzameld. Zo veel, dat als we alles willen doen, we moeten gaan emigreren. Dus daaruit moeten we weer de hoogtepunten zoeken. Ze heeft alle informatie per dag en per week geordend, zodat Frank als chauffeur alleen nog maar de reisleidster hoeft te volgen.
Gisteren hebben we de dollars gehaald, Pepper’s logeeradres is bevestigd en de buren zorgen voor de vissen. Onderdeel van de voorbereidingen was ook het verplicht kijken naar Youtube filmpjes van vakantiegangers die beren ontmoetten in Yellowstone National Park. Aniek is nu al aan het bedenken hoe ze de inhoud van haar kleerkast in haar koffer krijgt…
Beren in Yellowstone

16 juli 2016 Vertrek en eerste dag in Chicago

Vanmorgen al voor dag en dauw opgestaan en om zes uur stonden we al op het vliegveld. Op een of andere manier vergissen we ons steeds met het uitstappen uit de Skytrain in Düsseldorf. Daarom moesten we weer door de drukke vertrekhal naar de hele andere kant. We hadden tijd genoeg, dus dit was geen probleem. Bij de incheckbalie werden we geïnterviewd door de medewerkers van American Airlines. Daarna bij de gate nog een keer. Alles in het kader van “safety”. We hebben niks te verbergen, dus dat was goed.

9 uur later stonden we ruim 7000 km verderop in Chicago. We waren vrij snel door de douane en in no time konden we de auto in ontvangst nemen. Een comfortabele Hyundai Accent.

Direct de autoweg op en met behulp van onze eigen Garmin-navigatie naar de geboekte Airbnb gereden. Het is een typisch Amerikaans huis van hout met veranda. Daar stond Mary ons al op te wachten. Ze liet ons de kamers zien en de gezamenlijke keuken en badkamer. Hier kunnen we het de komende dagen wel uitzingen:

nadat we ons ingekwartierd, opgefrist en omgekleed hadden zijn we naar het centrum van Chicago gereden. Het is hier 7 uur vroeger, dus we waren al redelijk moe. Op de kamer blijven is dan geen optie, omdat we dan veel te vroeg in slaap zouden vallen. In Chicago hebben we de auto voor $35 (!) kunnen parkeren en zijn we naar de Navy Pier gelopen. De Navy Pier is een echt uitgaansgebied en ook een toeristische attractie.

De rondvaartboten varen met drommen toeristen af en aan. Het ging door de stad en naar Lake Michigan. Morgen willen we dat ook gaan doen. Na een ronde over de pier zijn we in de stad wat gaan eten bij TGI Friday’s.

Een heerlijke salade, een hamburger en spareribs waren heel snel verorberd. Tijdens het eten bespraken we de plannen van morgen. Dus hou maar even in de gaten wat er nog komt…
We zijn nu bijna 24 uur op en gaan nu genieten van onze welverdiende rust.

17 juli 2016 Chicago Loop en Hancock Tower

Suzanne had gelijk: Petra slecht geslapen door de geluiden van de stad en Frank al om 5 uur in de ochtend wakker door de jet-lag. Alleen Aniek kun je overal en op elk tijdstip te rusten leggen. Het lijkt erop dat ze zich al meteen aan de Chicago-tijd heeft aangepast. Ongelofelijk! Rond 9 uur hebben we de tafel gedekt en hebben we een echt Amerikaans ontbijt gehad: We hebben alles op tafel gezet wat we in het keukentje van Mary vonden. Kijk maar op de foto. Basis was de geroosterde Bagel.

Tijdens het ontbijt begint het me toch te onweren! Dat belooft wat voor vandaag. Het regent pijpenstelen. We moesten de planning even aanpassen aan het weer: Na het ontbijt hebben we op internet even enkele bezienswaardigheden opgezocht en een parkeerplaats midden in de stad gereserveerd. Dat reserveren scheelt wel even in de prijs zeg: $10 in plaats van de $35 van gisteren. Maar eerst naar het Museum over de geschiedenis van het opereren. Helemaal Petra haar ding! Aniek en Frank hadden een privé-gids tijdens het bezoek. Hoogtepunt was de ijzeren long. Verder allerlei oude instrumenten en beschrijvingen van experimenten die gebruikt werden in vroegere tijden om te opereren.

Toen we weer buiten kwamen, was het helemaal opgeklaard en was het warm en vochtig. We hebben de auto weer opgezocht en zijn door de stad naar de gereserveerde parkeerplaats gereden. Met de telefoon-app konden we zo naar binnen. Super geregeld! Buiten de parkeergarage waren meteen de rails van “the Loop”. Een soort bovengrondse metro die boven de straat gebouwd was en het centrum omsloot. We liepen richting het “Millennium Parc” en over de “The Magnificent Mile”. Een lange brede boulevard met exclusieve winkels, musea, restaurants en dure hotels. Bij de brug over de Chicago River hadden we een mooi uitzicht over de rivier met de rondvaartboten en een van Trumps gebouwen: Trump International Hotel and Tower. Toen dit gebouw gebouwd werd, wilde Trump dat dit het hoogste gebouw van de wereld zou worden (start 2001). Maar na de aanslagen op het World Trade Center in New York werden de bouwplannen gewijzigd.

Aan de andere kant van de rivier hebben we bij een Italiaan heerlijk geluncht. Daarna zijn we naar de Hancock Tower gegaan, waar we op de 95e verdieping in de lounge “The Signature Room” van een onbetaalbaar drankje hebben genoten.

Dit glaasje kostte $16,00 excl. tip
Hier hebben we vele foto’s van de stad gemaakt. Wat een geweldig uitzicht!

Daarna hebben we nog geshopt, maar de dames vonden niets wat hun beviel. Wel een cadeautje in de Disneystore gekocht voor Elisa… Om 8 uur waren we weer terug bij Mary. Samen hebben we weer de foto’s van vandaag bekeken en met vele mooie indrukken kunnen we straks naar bed. Aniek zei vandaag nog dat ze wel aan zo’n wereldstad kon wennen.
Wel te rusten en tot morgen…

18 juli 2016 Dag 3 in Chicago: Tesla en architectuur

Gisteravond, toen we net in bed lagen, werden we opgeschrikt door een gigantisch onweer. Niet normaal hoe hard het hier regende. Het was al een heel benauwde avond geweest en, net zoals dat in Nederland ook gebeurd, kwam daar een verkoelende onweersbui achteraan. Hoe lang het duurde kon niemand meer vertellen. We zijn nog tijdens de bui in slaap gevallen. Moe maar voldaan van de geweldige dag in deze wereldstad!
Vanmorgen kwam ik op het idee eens te kijken waar de dichts bijzijnde Tesla-winkel is. Die bleek dus zowat om de hoek te liggen. Een mooie gelegenheid om de Model X eens te gaan bewonderen. De Tesla-mensen waren zeer vriendelijk en behulpzaam en als we willen kunnen we morgen een proefrit maken. Dat doen we niet, want dat zou wel heel erg overdreven zijn…
Op de parkeerplaats stonden een viertal uitvoeringen in verschillende kleuren. De meest opvallende was wel een compleet gewrapte versie in regenboogkleuren waarmee ze verleden week in de Gay-Pride hadden meegereden:

Maar we waren het erover eens: de zwarte versie zou ons allemaal heel goed bevallen. Is er iemand die een bod wil doen op onze model S? Iets om over te dromen…
Daarna zijn we naar de Gold Coast gegaan. Nadat we een kwartier hadden rondgereden om te zoeken naar een parkeerplaats langs de weg, vonden we een verstopte Valet Public Parking. Hier hebben we onze Hyundai veilig achtergelaten en hebben we een wandelroute gelopen die Frank vanmorgen op internet had gevonden. Eerst even naar het strand:

oh, wat was dat water koud!

Daarna liepen we in de duurste buurt van Chicago langs prachtige oude huizen, gemaakt door vele beroemde architecten uit de 18e en 19e eeuw.

Vervolgens zijn we weer naar de Chicago Loop gereden waar we de auto in een kleine stads-parkeergarage achterlieten op de 9e verdieping. We wilden graag de architecture-tour doen met een boot over de Chicago River, waarbij we door een ervaren gids helemaal bijgepraat werden over de opbouw van de wolkenkrabbers in de eerste helft van de 20e eeuw. Het was geweldig om de Chicago-skyline vanaf het water te bewonderen. Weg van alle hectiek op straat.

ik ben blij dat ik hier niet hoefde te parkeren…

Na de boottocht en een ijsje langs het water, zijn we de binnenstad ingelopen. Het was er gezellig druk. Het centrum is heel veilig en je hoeft niet bang te zijn dat je je verloopt. Alles ligt binnen de spoorlijnen van “the Chicago Loop”.

En net als dat New York het “Central Park” heeft, heeft Chicago ook een gezellig “Millennium Park”, waar toeristen en lokale bevolking lekker kunnen onthaasten. Hier is onder andere een waterspel waar de kinderen kunnen ravotten bij deze temperatuur (28 graden) en de roestvrijstalen “Gloud Gate”, die in de volksmond ook wel “the Bean” wordt genoemd. Deze is samengesteld uit 168 RVS platen en zo grondig gepolijst dat er geen naden zichtbaar zijn. Hij is 10 x 20 x 13 meter en weegt 99,8 ton. In het spiegelende oppervlak kun je prachtige foto’s maken van je zelf en de skyline.

kun je ons zien in het spiegelbeeld van de volgende foto?

Daarna zijn we naar de auto gelopen en teruggereden naar Mary’s Airbnb. Weer een dag met vele indrukken en vermoeide voeten. Volgens de stappenteller van Apple hebben we in de 2,5 dagen dat we hier zijn al 50 km gelopen. Tot morgen!

19 juli 2016: de laatste dag “The Windy City” Chicago

We krijgen allerlei leuke berichten terug. Bedankt daarvoor. Dat vinden we heel leuk: ’s Morgens kijken we als eerste of er weer iemand op onze verhalen reageert.
Ook vanmorgen weer op tijd uit de veren. Vandaag staan de volgende dingen op het programma:
– The Wrigley Field, home of the Chicago Cubs
– The Adler Planetarium
– The Buckingham Fountain in het Millennium Park
Een van de oudste baseball stadions van Amerika is het Wrigley Field. We ontdekten dat dit bijna om de hoek lag bij de Airbnb waar we verblijven. Dus de auto gepakt en er heen gereden. Dit grote stadion ligt echt midden in een woonwijk en nagenoeg geen parkeerplaatsen te vinden. Heel on-Amerikaans! Dus hebben we de auto met een dubbel gevoel achtergelaten bij een Taco Bell restaurant op zo’n 100 mtr van de ingang van het stadion. Hopelijk staat die er nog als we terug komen. Voordat we met de tour konden beginnen gaf Aniek aan dat haar maag knorde. We hebben een pre-lunch genomen bij…. nee, niet de Taco Bell, maar de Subway. Het was pas kwart over 11! Daarna nog een tijdje moeten wachten in de brandende zon, voordat we met een man of 50 tegelijk werden rondgeleid. Er waren echte fans bij, compleet in club-tenue.

Het was wel heel speciaal om als Nederlander tussen al deze fans in dit stadion rond te lopen. Je kon de sfeer proeven. Na de tour kwamen we er achter dat vanavond alweer een wedstrijd zou zijn. 1 kaartje op een van de hoogste tribunes kost $90! Buiten was het al een drukte van jewelste. Overal werden souvenirstalletjes opgebouwd en bij de Taco Bell kon je nu parkeren voor $40 tot na de wedstrijd. We hebben maar even wat te drinken gepakt binnen, voordat we de auto durfden te halen…

Vervolgens langs de kustweg naar het centrum van Chicago gereden. Ook hier had ik met de parking-app weer een prima en betaalbare plek gereserveerd. We liepen langs het Millenniumpark en het Aquarium naar het Adler Planetarium. Dit viel een beetje tegen. Het bleek achteraf niet ons ding. We hebben er een film gezien over de immensheid van het heelal en slenterden langs de tentoonstellingen over de verschillende planeten en ruimtereizen. Als je op Kennedy Space Center in Florida bent geweest, ben je wel heel erg verwend. Zie Florida 2013 voor meer info…

Daarna nog mooie foto’s gemaakt van de sky-line van Chicago. Adembenemend.

Langs de boulevard liepen we terug naar het Millenniumpark, waar The Buckingham Fountain staat. Dit is de fontein die werd gebruikt in het intro-filmje van onze jeugdserie “Married With Children”.

We hebben het filmpje nog even opgezocht: https://youtu.be/Ze1sx9YR2Ec
De eerste seconden is de fontein. Wie weet het nog?
Daarna in het centrum nog iets gegeten en terug naar de kamer. Nu nog inpakken, slapen en morgen een reisdag naar Denver. Tot dan!

20 juli 2016 van Chicago naar Denver

Hallo allemaal! Bedankt voor de lieve reacties. Dan blijven we ook op de hoogte van de tropische temperaturen in Nederland. Vanmorgen, na een onrustige nacht, om half zes opgestaan, ingepakt, een kleinigheid gegeten en vertrokken naar het vliegveld. Ondertussen was het spits geworden. Het ging maar stapvoets vooruit. En de tijd tikte voort. Maar ruim op tijd kwamen we bij Dollar rent-a-car, waar we de auto moesten inleveren. Dit ging snel en daarna met het busje naar het vliegveld. De chauffeur deed echt moeite voor zijn reizigers en probeerde de gestresste mensen iets te kalmeren met een rustgevend liedje. Het hielp echt.

Na het inchecken naar de gate. Het was een binnenlandse vlucht, dus dat ging echt rap. Het vliegtuig sloot aan in de file voor de startbaan en voor we het wisten landden we alweer in Denver. Dit was heel anders dan Chicago. Meer relaxed en nu zitten we met zijn drieen aan het hotel-zwembad te niksen. Heerlijk, zo’n moment van rust na 4 dagen met vele, vele indrukken in Chicago.

Morgen komen ze ons om half negen hier ophalen om naar de camper-uitgifte te gaan. We hebben er zin in.
maar nu dus ff niks meer. Groetjes, Aniek, Petra en Frank
PS: sterkte met het weer! Hier is het ook 34 graden…

21 juli 2016 Met de camper op pad (Denver – Estes NP)

Het hotel was de investering niet waard. $156 voor een nachtje in een veel te klein bed en naast de spoorweg overgang. Mensen, die al eens in Amerika zijn geweest, weten dat de treinmachinisten bij elke overgang altijd heel hard toeteren. Onze kamer lag er pal naast. Ook ontbijt was niet inbegrepen en peperduur. Dus toog Frank vanmorgen naar de naastgelegen supermarkt en haalde een echt Amerikaans Continental Breakfast voor de dames: Muffins! En die vielen wel in de smaak.

Na het ontbijt kwam de taxi naar de camper al. Dat was nog een eind rijden zeg. Denver is best wel uitgestrekt. Dat hadden we niet gedacht. Toen we aankwamen stond onze camper al voor ons klaar. We hadden ook gisteren gebeld dat we vroeg wilden vertrekken. Voor Europese begrippen een joekel, maar hier een kleintje. 25 Voet, oftewel 7,2 meter. Groot genoeg voor ons drieen en makkelijk in de bergen.

Na een korte uitleg en nadat we alles gecontroleerd hadden (aanwezige krassen, vulling water, gas, enz) gingen we om 10 uur op pad. We konden ook niet langer blijven staan, want de zon brandde hevig op het dak en we hadden nog geen stroom om de airco aan te maken. Buiten was het al 30 graden. De eerste stop was de belangrijkste voor vandaag: De Walmart (een soort Makro). Petra had van te voren al een boodschappenlijst gemaakt en twee uur later en $170 lichter hadden we eten, drinken, en alle andere benodigdheden om de komende dagen te kunnen camperen. Na weer een half uur waren alle kastjes gevuld en reden we naar de bergen.

De geplande rit was niet zo lang. We reden eerst naar het plaatsje Nederland, gewoon omdat we het leuk vonden. Even een korte fotostop gemaakt bij een leuk meertje. Daarna weer verder de bergen in. De uitzichten zijn geweldig. De bergen zijn zo hoog, dat bovenop nog sneeuw ligt. We slingerden omhoog en omlaag tot het plaatsje Estes. Een gezellig vakantiestadje hoog in de bergen. Net buiten de stad vonden we onze eerste camping: Elk Meadow Lodge & RV Resort. Nadat we de camper hadden gestald voor de nacht, hebben we alledrie onze koffers uitgepakt en alles in de vele kastjes opgeborgen. Dat is het fijne van camperen: je hoeft niet uit een koffer te leven en je hebt je hotelkamer altijd bij je.

Buiten begon het een beetje te druppelen, dus vanavond geen BBQ. Petra heeft een heerlijk kippetje voor ons gebakken. Gewoon aardappelen, vlees en salade dus. Heerlijk gegeten. Op de camping was nog een live optreden van een country band. We voelden ons helemaal thuis. Morgen rijden we verder de bergen in.

Gereedmaken voor de nacht betekent in ons gezinnetje ook zorgen voor de tweede levensbehoefte: zorgen dat morgenvroeg alle apparaten weer opgeladen zijn. Zo ziet dat dan uit in de camper:

dat dwarse rose kabeltje naar rechts gaat naar “Anieks Place”: Voor nu: wel te rusten.

22 juli 2016 van Estes NP naar Cheyenne

De tweede dag met de camper. Toen we vanmorgen buiten kwamen en de ochtendzon op de bergen rondom ons zagen, realiseerden we ons hoe speciaal de omgeving hier is. Dit is pas genieten zeg! De temperatuur was super behaaglijk en we hebben aan de picknicktafel ontbeten.

Nadat we weer alles ingepakt hadden (stroom, water en afvoer losgekoppeld), gingen we weer op pad. Via allerlei slingerwegen en stijle kloven reden we de Rocky Mountains weer uit. De omgeving was heel ruw:

Daarna werd het ineens heel vlak en reden we de snelweg op richting de hoofdstad van Wyoming, Cheyenne. Dit ging heel voorspoedig. Onderweg belde Petra met de volgende camping. We konden er gelukkig terecht: Er is deze week een grote rodeo en kermis in de stad en alle hotels en campings zitten tot de nok toe vol. Dolblij met ons plekje konden we onze camper onder de bomen parkeren. Zelfs alle aansluitingen (stroom, water en afvoer) waren beschikbaar.

Nadat we ons gesetteld hadden zijn we naar het kantoor gelopen om te informeren naar het feest. Nu we er toch zijn wilden we er ook graag van profiteren. Een taxi was snel geregeld en een kwartiertje later zaten we al midden in het feestgedruis. Alles draaide om cowboys, kleding, paarden en andere toebehoren. We keken onze ogen uit. We hebben maar niets gekocht, want al dat spul paste toch niet in het vliegtuig. Er was zelfs een paardenveiling. Op de kermis zijn we nog even in het Luna-park geweest. Petra en Frank hebben allebei de elleboog geschaafd op de glijbaan. Het moet niet gekker worden…

Rond etenstijd waren we weer terug bij de camper en na een potje skip-bo hebben we een heerlijke zelfgemaakte hamburger gegeten bij de Mc-Petra. ;-).
Nu nog even het verhaaltje maken van vandaag en dan is het weer tijd om te gaan slapen. Morgen gaan we naar Rapid City: een lange tocht van bijna 300 mijl (x 1,6=km). Maar daarover morgen meer.

23 juli 2016 van Cheyenne naar Rapid City

We hadden gisteren al gebeld om de camping in Rapid City te reserveren, dus eigenlijk hadden we alle rust om op te staan en te vertrekken. Alleen was Frank al om 5 uur wakker en kon niet meer slapen. Hij is toen gaan douchen en zo zat hij om 6 uur in de morgen op de picknickplaats naar de live-stream-blog van de Formule 1 te kijken. Het was in Hongarije nu 14 uur en het regende pijpenstelen. Dit was de meest bizarre kwalificatie die hij ooit gevolgd had. 4 keer code rood en zo duurde het twee uur, voordat de winnaar van de pole bekend werd: Rosberg – Hamilton – Riciardo – Verstappen. Daarna snel naar de camper, waar Petra ondertussen was opgestaan. Het beloofde een prachtige dag te worden. Met een lekker briesje hebben we in de zon ontbeten en zijn om half 10 in noordelijke richting vertrokken.

Onderweg werd het vlakke landschap licht glooiend en daalden we van 6000 voet af naar ongeveer 3500 voet (ongeveer 1000 meter hoogte). De stevige wind stond pal uit het westen en trok af en toe lelijk aan de camper. Op een gegeven moment was het zo erg, dat Aniek vroeg iets langzamer te gaan rijden. Die vierkante bak vangt dan ook veel wind.

Petra was als een geoefende jager op zoek naar wild. Met het fototoestel in de aanslag zag ze regelmatig hertjes in het gras-landschap. De hele reis kenmerkte zich door het uitgestrekte niemandsland. Het eerste stuk was een rechte autoweg met de eerste afslag pas na 98 mijl, daarna was er een stadje met een overweg en kruispunt van twee autowegen, waarna het weer 103 mijl duurde voordat we weer in de bewoonde wereld kwamen. De totale route was 298 mijl.

Onderweg werd het eenzame landschap alleen onderbroken door een enkele farm met zwarte Angus stieren. Goed voor de lokale biefstuk. :-). Ook zagen we her en der kuddes wilde paarden. Maar door de immense afstanden was de route toch wel saai te noemen. Hieronder staan een aantal sfeer-foto’s van de route van vandaag.

Ongeveer 50 mijl voor het eindpunt hebben we in een stadje getankt:
– 122 liter voor $80 (60 eurocent per liter)
– de camper loopt ongeveer 1 op 4,3 kilometer
– de grotere camper van 2014 liep 1 op 2
Rond half vier waren we op de bestemming. Het is een mooie terrassencamping op de flank van de heuvel met een uitzicht op Rapid City en het vlakke achterland. We zijn nu ongeveer een half uur van Mount Rushmore verwijderd. Morgen gaan we daar naar toe en slapen daarna weer hier.

Op deze camping gelden geen restricties ten aanzien van de BBQ en dus heeft Frank deze eindelijk in elkaar kunnen zetten. Hij is er heel blij mee. Vanavond wordt er dus ge-BBQt: Kipfilet, hamburger, gepofte aardappels en zoete maiskolven. Echt een Amerikaans camping-feestje dus. De Chardonnay staat al koud. Tot morgen!

24 juli 2016 The Black Hills

Vanmorgen eerst de live-stream van de formule 1 in Hongarije gekeken op internet. Jammer dat Max niet meer kon bereiken dan een 5e plaats. We hoefden niet te vroeg op pad, want we wilden de Black Hills bezoeken en daarna weer hier op de camping in Rapid City terug komen. De totale route vandaag was maar 75 mijl.
Bij de naam Black Hills zal jullie niet direct een belletje gaan rinkelen, maar onderdeel hiervan is Mount Rushmore. Dit is de grote berg waarin de vier presidenten zijn uitgehouwen. Maar eerst reden we naar de Crazy Horse Memorial. Ook dit is een in een berg uitgehouwen beeltenis. Het is bedoeld om de cultuur, de traditie en de leefomgeving van de indianen in deze regio te beschermen en uit te beelden.

Dit beelhouwerk is nog niet gereed en er wordt nog volop aan gewerkt. Toen we er aankwamen hadden we besloten om niet helemaal tot aan het kunstwerk te gaan, maar van afstand te kijken en foto’s te maken. We hadden op internet gelezen dat het bezoek op het terrein geen toegevoegde waarde had, alleen heel erg duur zou zijn. Aan de ingang hebben we toch een mooie foto genomen:

Daarna zijn we richting Mount Rushmore gereden. Onderweg stopten we bij een idyllisch meertje. Hier zijn we even op een bankje gaan zitten en hebben genoten van de rust. Ook hier weer een paar mooie foto’s gemaakt.

Bij Mount Rushmore was het gezellig druk. We konden onze camper makkelijk parkeren en zijn naar het kunstwerk gelopen. Het was indrukwekkend om er te zijn, maar kleinschaliger dan we ons hadden voorgesteld. We hebben een wandeltocht gemaakt onder langs de berg en op diverse plaatsen was er informatie over de bouw en de 4 presidenten: Washington, Jefferson, Rooseveld en Lincoln. Ook hier hele mooie foto’s gemaakt.

Onderweg terug naar de camping kwamen we nog door een heel gezellig cowboy-stadje:

Voordat we naar de camping terug reden hebben we eerst bij de Walmart nog voor de komende dagen proviand ingeslagen. ’s Avonds op de camping eerst gezwommen (Petra was er weer het eerste in: Het moet toch niet gekker worden) en daarna de BBQ weer opgestart. Het menu was: zalm met maiskolf, hamburger voor Aniek en rode zoete aardappel. De zalm was volgens traditie volgens het recept van oma Juju met knoflook.

Toen de blog geschreven en naar bed. In Nederland is het nu maandagmorgen 6 uur en de eerste wekkers gaan al af. Wij wensen iedereen een fijne (werk)week. We hebben nu in een week de volgende staten doorkruist: Illinois, Colorado, Wyoming en South Dakota.

25 juli 2016 van de Black Hills naar Big Horn Mountain

Vanmorgen was het al lekker weer toen we opstonden. Zoals gewoonlijk was Frank al voor 7 uur gedoucht. Hij probeert altijd als een van de eerste de openbare douches te gebruiken. Dan is alles nog lekker schoon. Onze camper heeft ook een douche, maar de ruimte is beperkt. De meeste campings waar we komen hebben echt mooi sanitair. Wifi, dat is een wel een probleem op de meeste locaties waar we komen. Ze hebben weliswaar een breedbandverbinding, maar als er ineens 400 apparaten op inloggen, dan is breedband ineens zo dun als dikke stroop. We hopen steeds op sneller, tegen beter weten in…

Na een lekker cruesly-ontbijtje zijn we om kwart over negen al naar het westen vertrokken. We hadden dan ook een hele rit te gaan. Even tanken in Rapid City en toen de autoweg op. Hier mocht je 80 mijl per uur rijden, dat is ongeveer 130 km/uur. Dus dat schoot lekker op. De totale afstand voor vandaag was dan ook ongeveer 300 mijl (480 km). De autoweg was eentonig. Het eerste uur was nog wel leuk, omdat het landschap veranderde van bergachtig naar glooiend, maar na de zoveelste heuvel heb je dat ook wel gezien. Het is ongelofelijk hoe veel plaats er in dit gedeelte van Amerika is. We zagen veel zwarte stieren, paarden en soms herten. Petra heeft weer geprobeerd deze met de camera vast te leggen.

De eerste stop was in een heel klein dorpje, waar je echt niet zou willen wonen (en de rest :-)). We begrepen niet waar deze mensen van kunnen leven. Wat zouden ze doen in deze hitte in niemandsland. Na een ijsje om af te koelen en het suikerpeil weer op orde, konden we na een kwartier weer op pad.

Om 13 uur zijn we in een volgend dorpje op een grote parkeerplaats gestopt om te lunchen. Dat is mooi als je alles bij je hebt: we hebben de tafel in de camper gedekt en vervolgens lekker een boterhammetje gegeten. Nadat we nog even onze benen gestrekt hadden, hoefden we nog maar een uurtje te rijden naar de nieuwe camping (Big Horn Mountain in Sheridan WY). Terug in Wyoming, alleen 500 km noordelijk. Op de KOA camping hadden ze gelukkig plaats onder een boom en nadat we alles aangesloten hadden, zijn we de rest van de middag aan het zwembad geweest. Niet te veel bewegen, want het was vanmiddag 39 graden. Het lijkt wel een beetje op Las Vegas qua temperatuur. Ondertussen hebben we ook ons eerste vakantiewasje gedraaid.

Om half acht (het was toen nog steeds 37 graden) hebben we de BBQ weer aangestoken en hebben we een lekker kippetje gegrild. Petra had er zoete aardappels en sla bij gemaakt. Na het eten is Aniek weer in het zwembad gedoken om af te koelen. Nu staat ze onder de douche en maken Petra en Frank even het verslag van de dag. Het internet is hier nog langzamer, want het gaat via een satellietverbinding. In de camper is het behaaglijk door de airco en het wordt al donker. Het is hier nu kwart voor negen in de avond. De krant is voor ons al te downloaden en dat is wel apart. Ik lees dus vandaag het nieuws dat jullie morgen pas lezen (over een kleine 2 uurtjes ). Tot morgen!

26 juli 2016 Bochten draaien van Sheridan naar Cody

Nadat we vanmorgen buiten hebben ontbeten en onze muggenbulten hebben geteld, zijn we al om kwart over negen op pad gegaan. Eerst nog even tanken en een kort stukje snelweg, alvorens we linksaf de bergen in draaiden. Wat een verschil met gisteren! In no time zaten we 1000 meter hoger met prachtige vergezichten. Wat hebben we genoten zeg!

We konden door de slingerbochten nergens hard rijden, maar daardoor hadden we tijd zat om naar de omgeving te kijken. Na ongeveer drie kwartier bereikten we de maximale hoogte van ongeveer 3 kilometer. Eenmaal over de bergpas ging het niet direct stijl naar beneden, maar veel geleidelijker. Het landschap was heel vriendelijk met meertjes en velden met stieren. De hellingen zijn volgegroeid met sparrenbomen: als je uit de auto stapte, rook het heerlijk naar warm dennenhout. Dat gaf ons echt een vakantiegevoel.

Na een half uur kwamen aan de andere kant van de bergketen, waar de hellingen veel grilliger werden. Er waren bijna geen bomen meer en alles was dor en bruin. Op de weg naar beneden kwamen we langs een stopplaats bij een snelstromende rivier met een paar watervallen. Daar hebben we een rustpauze gemaakt en een wandeling. Het was geweldig om die bulderende herrie van het water te horen in de diepte. We hebben er foto’s gemaakt, maar je kunt niet in een plaatje de sfeer vastleggen die we voelden.

Na de afdaling waren ook meteen de bergen weer weg en kwamen we weer in een vlak achterland. Het duurde ongeveer een uur totdat we weer bergen zagen, deze keer zelfs met besneeuwde toppen. Het tussenliggende landschap was redelijk vlak met veel herten in de velden langs de weg. Je kon hier duidelijk de rivier volgen, want de beddingen waren mooi groen, terwijl verderop alles weer heel droog werd. Toen we aan de voet van de bergen aankwamen, waren we meteen op het eindpunt van vandaag: Cody. Een cowboystadje aan de oostkant van Yellowstone.

In Cody hebben we eerst nog een paar kleine boodschappen gedaan in de Walmart en vonden we aan de rand van het centrum een knusse camping met hele behulpzame mensen. We mochten een geschikt plekje uitzoeken voor onze camper en daarna hebben ze ons informatie gegeven over de attracties. De hoofdattractie van vanavond is een cowboy-gevecht voor het Hotel Irma, het oude hotel van Buffalo Bill. Verder was er vanavond ook nog een rodeo. Daar wilden we graag naar toe, maar het restaurant waar we ons avondeten nuttigden gooiden de planning in de war. We misten de bus omdat we een uur op ons eten hadden moeten wachten. We hebben op het terras lekker rustig aan gedaan en toen zagen we ineens in een van de steegjes aan de overkant doodleuk een hertje lopen. Dat was heel speciaal.

Na het eten zijn we terug gelopen naar de camping en zagen we een hele mooie vouwwagen bij de overburen. Dit was geen gewone vouwwagen, maar eentje die achter de motor past. We hebben nog een hele tijd met die mensen gesproken. Ze kwamen uit Oklahoma en houden nu 4 weken met de motor en hun karretje door de VS. Ze hadden net 8 dagen Yellowstone achter de rug. Vol trots liet de man ons zijn foto-uitrusting zien en de geweldige shots van de wilde dieren die hij er gemaakt had. Verder hebben we nog goede tips gekregen over de route en ook dat we echt voorzichtig moeten zijn met de wilde dieren. Dat zullen we zeker doen!

Daarna hebben we nog de blog gemaakt en zijn we op tijd gaan slapen. Morgen wordt een lange mooie dag!
Foto’s volgen morgenvroeg. De verbinding is nu te traag. Niet wanhopen als we niet direct de blog vullen in Yellowstone, want we zitten waarschijnlijk zonder Wifi.

27 juli 2016 Van Cody naar Yellowstone N.P.

Om zeven uur zaten we buiten al aan de cereals. Het beloofde een mooie dag te worden. Nadat we alles opgeruimd hadden en de camper losgekoppeld van drinkwater en stroom zijn we om kwart voor acht al op pad gegaan. We hadden ons wederom overtroffen!

Eerst even de tank gevuld aan de rand van Cody en toen naar het noord-westen gereden over de Chief Joseph Scenic Byway en de Beartooth Highway> Het was niet de meest logische weg om te nemen, want de kortste weg van Cody naar Yellowstone N.P. ging over de 16 pal westelijk en we zouden dan na 53 mijl de east-entrance bereiken. Maar we zijn er natuurlijk ook om wat te zien. Dus namen we de omweg over het noorden. We hebben een prachtige rit gemaakt door de bergen. Adembenemende vergezichten en een hele hoge bergpas. Het ging stijl naar boven van ongeveer 6000 voet naar bijna 9000 voet langs allemaal slingerweggetjes. Na ongeveer anderhalf uur en 80 mijl op de teller stonden we voor de poort van Yellowstone. Dit was de northeast entrance. Er stonden maar een stuk of 6 wagens voor ons en het leek erg rustig.

Na de entree van het park blijf je westelijk rijden: Eerst door een dicht dennenbos. Aniek en Petra tuurden tussen de bomen om wild te spotten en ineens: daar was hij dan: de eerste bison. Hij was er zo plotseling dat we ervan schrokken. Zo maar ineens lag hij daar in de modder langs de weg. We hebben er foto’s van gemaakt en zijn doorgereden. En toen zagen we er weer een, of waren het er twee? De bomen maakten plaats voor Lamar Valley: We kwamen nu in een weids dal met de Lamar River in het midden. Hele kuddes bisons zagen we grazen en drinken aan de rivier. Waar het veilig kon, stopten mensen om uit te stappen en foto’s te schieten. Een daar tussen in waren wij ook.

Een stuk verder, boven op een heuvel met hoge bomen stonden weer tientallen mensen te kijken en te wijzen. Hier hebben we ook onze camper langs de weg gezet en keken in de aangewezen richting. Hoog op een boom was er een gigantisch adelaarsnest te zien. Met de camera en met onze verrekijker ontdekten we twee jongen in het nest. Het waren zeearenden. Geweldig om te zien. Tussen de bisonvelden ineens onrust op de weg zelf. Een gigantische bisonstier stond midden op de weg en blokkeerde alles. We stopten en zagen toen vlak voor onze camper ook nog een coyote.

Daarna weer verder tot aan de eerste grote kruising. We waren nu al 43 mijl het park ingereden. Wij namen de zuidelijke route langs de Grand Canyon of the Yellowstone. Hier heeft de Yellowstone River een gigantische kloof uitgeslepen in het landschap. Op een parkeerterrein langs de rivier hebben we geluncht. Het was ondertussen al 12 uur en we hadden zin in wat lekkers. Petra heeft voor iedereen boterhammen gesmeerd en we hebben de campingstoeltjes boven aan de rand gezet en daar heerlijk genoten van het eten en de bulderende rivier in de diepte.

Na de lunch weer verder in zuidelijke richting gereden. Ondertussen was het merkbaar drukker geworden. We kwamen bij de Tower Fall (watervallen), maar daar was het zo druk dat we onze auto niet konden parkeren en we besloten door te rijden. De weg ging hier ook weer flink omhoog totdat we op 2700 meter over de Dunraven pass reden. Het landschap veranderd heel snel en het is heel boeiend om hier te rijden. Een stuk verder waren de grote watervallen (Upper Fall en Lower Fall). Daar vonden we wel direct een plekje voor de camper. We namen een stijl pad naar beneden tot aan de top van de waterval. Die lag 180 meter dieper en dat was nog een hele afdaling met deze temperatuur (ongeveer 30 graden) en op deze hoogte (ruim 2 km). We hadden water bij ons en dat hadden we vooral op de terugweg echt nodig. Bij de top van de waterval was pas duidelijk wat dit voor een natuurgeweld is. Het water stort hier ongeveer 95 meter naar beneden. Dat veroorzaakt een gigantisch gebulder en een mist en dus ook een regenboog. We hebben er prachtige foto’s gemaakt.

Toen we weer boven waren, hebben we snel onze camper opgezocht en zijn we verder naar het zuiden gereden. We kwamen weer langs een grote vlakte (Hayden Valley) met hele kuddes bizons. Er waren ook veel kalfjes bij. Het was er zo druk dat de mensen files veroorzaakten. Ook hier stond er weer een stier midden op de weg.
Vlak voor het eindpunt hebben we nog een stop gemaakt bij Mud Volcano: Dit zijn modderpotten. Het lijkt erop alsof er modder staat te koken, maar het borrelen is gas en waterdamp dat zich door de modder omhoog worstelt. Het ruikt er naar rotte eieren.

Om ongeveer vier uur bereikten we de vooraf geboekte camping. Dit hadden we begin maart al geregeld. Dat was maar goed ook, want alles was vol. We zullen hier twee nachten slapen. Dat is ook lang genoeg, want hier is geen stroom, geen douches en stromend water en ook geen telefoonontvangst en wifi. Dat is vooral niet leuk voor Frank en Aniek. Toen we de camper gestald hadden, hebben de dames hout gesprokkeld voor het kampvuur.

De BBQ was net 2 minuten aan toen het weer omsloeg. Het rommelde en het regende pijpenstelen. Aniek heeft toen het hout voor het kampvuur gered en onder de camper gelegd en Frank heeft de BBQ afgedekt, zodat het vuur uit ging. Na een kwartier klaarde het weer net zo snel op en begonnen we weer opnieuw met het bereiden van het avondeten. Het was in dat kwartier behoorlijk afgekoeld, maar we konden nog net buiten eten. Op het menu stond vandaag: Vers gevangen zalm van de Walmart-diepvries, vers geplukte mais en gepofte aardappels met sour-cream. Net voordat de regen weer begon hadden we nog tijd voor geroosterde marshmallows. We zijn toen weer snel naar binnen gegaan.

Maar niet nadat we alles goed hadden opgeborgen. We zitten midden in het bos en midden in het berengebied. We hebben een hele instructie gekregen wat we wel en niet mochten doen. Er mogen absoluut geen etensresten achterblijven buiten de camper. We moeten zorgen dat we alles opruimen. Wat de mensen hier wel aanraden is een kampvuur te maken ’s avonds. Dat houdt alles goed op afstand. We voelen ons niet echt onveilig hier. Het gaat goed zonder telefoon en wifi…

Na deze laatste bui hebben we nog kennis gemaakt met de overburen, die hier elk jaar op vakantie komen. Van hun kregen we nog wat tips voor morgen. Dat lezen jullie dan wel weer. Wel te rusten…

28 juli 2016 Ronde door het zuidelijke deel van Yellowstone

Om zes uur ging onze wekker al. Het was een rustige nacht geweest. Op de muggen na; die hebben Frank vannacht lek gestoken! We hebben geen beren gezien of gehoord. Het was alleen steenkoud vannacht. De verschillen tussen overdag en ’s nachts zijn gigantisch. Dus: als we wilde beesten wilden zien, moesten we vroeg op. En dat hebben we gedaan. Frank heeft voor het eerst de douche in de camper uitgeprobeerd. Dat ging goed. We hebben binnen ontbeten wegens de kou buiten, en nadat we buiten de poort op een speciale plaats weer de afvaltanks hadden geleegd en de drinkwatertank gevuld hadden,  zijn we op pad gegaan.

We reden langs een heel groot meer: Lake Yellowstone. Dit meer ligt op ruim 2300 meter hoogte en is wel 32 kilometer lang. Op het diepste punt is het 130 meter. De eerste stop was bij het West Thumb Geyser Basin. Dit is een groot geisergebied aan de rand van het meer. We hebben hier een ronde gemaakt over een hele hete aarde; ze hadden speciale houten en verhoogde looppaden gemaakt, waar je ook niet van af mocht. Je kwam vanzelf langs allerlei borrelende bronnen. Door de verschillende algen en bacterien had het geheel prachtige kleuren en kon je heel diep in het heldere water kijken. Het water kookte niet, maar er kwamen gassen uit de bodem naar boven. Heel apart om te zien. Zelfs al voor de “kust” van het meer waren  van deze borrelende gaten.

Vervolgens zijn we richting de “Old Faithful” gereden. Een trip van drie kwartier en we zouden net op tijd zijn voor de volgende grote eruptie. Onderweg zagen we echter het bord met de tekst “Continental Divide”. Dit is de naam van een denkbeeldige lijn van noord naar zuid door de Rocky Mountains. Zoals de naam al zegt is het een continentale scheiding. Al het water aan de linker kant van de lijn gaat naar de Indische Oceaan en al het water aan de rechter kant van de lijn gaat naar de Atlantische Oceaan. We hebben er een paar mooie foto’s gemaakt.

Het was geen probleem dat we de eruptie van de “Old Faithful” gemist hadden, want hij heet zo, omdat hij heel trouw elke 90 minuten erupteert. We kwamen om elf uur op de parkeerplaats aan. wat was het hier druk zag! Nadat we een plekje voor de camper gevonden hadden, zijn we richting het visitorcentrum gelopen. Daar zagen we dat we een uur de tijd hadden om andere dingen te bekijken. We zijn de Geyser Hill opgelopen en zagen tientallen grote en kleine geisers. Wat hebben wij genoten. Alleen, het was prachtig weer en er stond een koel briesje, dus Frank is er flink verbrand (door de zon).

Om tien voor twaalf waren we terug bij de Old Faithful. Daar was het al aardig druk. Er waren bankjes om het gebied heen gezet en ik schat dat er ongeveer duizend mensen aan het wachten waren voor de eruptie. Om 7 minuten over twaalf begon het. Iedereen stond met de camera’s klaar en het water kwam met veel gebulder uit de grond omhoog. Zeker 50 meter hoog kwam deze natuurlijke fontein. De wind maakte het spektakel compleet.

Na deze show van moeder natuur zijn we in het Visitor Center nog een film over het gebied gaan kijken en hebben we enkele souvenirs gekocht.

Vervolgens zijn we met de camper naar een rustige plek langs een rivier gereden en hebben daar heerlijk geluncht. Ondertussen bleven Petra en Aniek de horizon afspeuren naar allelei wild. Maar ze lieten zich niet zien. Het was te warm.

Na het eten zijn we doorgereden naar de “Grand Prismatic Spring”. Dit is een groot geiserbassin, dat door invloed van algen, bacterien en zouten, prachtige kleuren heeft gekregen. Ik kan niet vertellen hoe mooi dat was, dus hier is een foto van het geheel:

Daarna zijn we pas echt los gegaan: op bijna elk stoppunt hebben we gekeken of we wild zagen. En de vangst was een nieuwe coyote langs de rivier. Hij kwam op de andere oever doodleuk in onze richting gewandeld. Daarna hebben we weer een stuk verder op een rustig plekje langs het water op onze stoeltjes gezeten. Niks!
Rond half vijf waren we rond en hebben we nog een korte stop gemaakt in het Lakesite Hotel. Zelfs hier was er geen telefoonontvangst of wifi. Het eten was er heel duur, dus zijn we weer naar de camping gereden. Daar hebben we een heerlijk kopje soep gegeten met een broodje. Daarna heeft Aniek het kampvuur aangestoken en kregen we als toetje gebakken marshmallows.

Daarna heeft Frank nog de koelkast gerepareerd, want die was uitgevallen en alle diepvriesproducten hebben we moeten weggooien. Gelukkig gaan we morgen toch weer naar de bewoonde wereld, met wifi, stroom, douches en winkels.

29 juli 2016 Na drie dagen Yellowstone weer naar de bewoonde wereld

Vanmorgen was het de bedoeling om vroeg op te staan, maar dat is niet helemaal gelukt. Rond acht uur werd Frank wakker. En toen de dames. De afgelopen twee dagen hadden zoveel indrukken achtergelaten dat we voor ons doen een gat in de dag hadden geslapen. Haha. We gingen rond tien uur op pad naar het Noorden. Het doel van vandaag was om alsjeblieft een beertje te zien. Maar helaas. Yellowstone verlaten zonder Yogibeer…
We hadden een hele rit voor de boeg: Eerst van de camping naar de noordoost hoek, dan pal naar het westen naar de North Entrance en dan buiten het park noordelijk rijden naar Great Falls. De geschatte afstand was 300 miles (480 km).

Het eerst reden we voor de derde keer door het Hayden-dal, waar kuddes bisons het rijden altijd erg moeilijk maakten. Het was nog vroeg, dus nog niet veel toeristen en kostte het ons maar een kwartier extra reistijd om het dal te doorkruisen. Daarna hebben we voor de tweede keer de Dunraven pas (2700 mtr) gepasseerd, totdat we bij de Rooseveld Lodge kwamen en lingsaf sloegen naar Mammoth Hot Springs. Het landschap was afwisselend en bergachtig. Onderweg hebben we alleen maar getuurd in de bossen en de velden op zoek naar het beertje. Op vele plaatsen gestopt, maar niets gevonden. Petra was helemaal teleurgesteld.

Mammoth was de laatste natuurlijke attractie voor de uitgang. Het is een gigantische hete bron, halverwege de berg die CalciumCarbonaat uit de grond afzet als witte kalksteen op de bergwand, die je al vanaf 10 mijl kunt zien.

Een stukje verder passeerden we de 45ste lengtegraad. Dit is een denkbeeldige lijn rondom de aarde, die precies halverwege de evenaar en de noordpool ligt.

We zijn even gestopt in het stadje om vervolgens via de noordelijke uitgang het park te verlaten. Net buiten de uitgang staat de stenen Rooseveld-arch: Rond 1903 heeft President Rooseveld hier de eerste steen gelegd voor de noordelijke toegangspoort-boog. Hier kwamen de treinreizigers die het park wilden bezoeken Yellowstone binnen. Boven de poort staat de tekst geschreven die de president zei tijdens de ceremonie: “For the benefit and enjoyment of people”.

Eindelijk! Net voor de uitgang en ook net erbuiten hebben we eindelijk “deer” gespot. Dit zijn een soort herten.

We vervolgden onze weg langs de Yellowstone River naar het noorden. De omgeving werd van bergachtig steeds vlakker. Bos en steppe wisselden elkaar af. Totdat het helemaal plat werd. De weg werd saai en lang. Door de rivier was het aan de oevers erg vruchtbaar, maar verderop werd het droog. Great Falls is een grote industriestad die zijn bestaansrecht te danken heeft aan de gigantische graanvelden rondom de stad. De hoogte hier is ongeveer 1 km en dus is het hier warm en droog. De rivier zorgt voor het benodigde water voor de irrigatie.

Rond half vijf hebben we ingecheckt bij de camping en daarna hebben we nog inkopen gedaan bij de Walmart. Om zes uur waren we terug op de camping. Daar heeft Aniek nog lekker gespetterd bij het zwembad, hebben we de BBQ nog maar eens aangemaakt (worsjes, bief, mais en gepofte aardappel). Toen het kampvuur opgestookt. Hout was gratis te verkrijgen. En vervolgens allemaal lekker lang gedoucht en om 12 uur naar bed. Wel te rusten…

30 juli 2016 Glacier National Park

Vanmorgen relaxt ontbeten en om half tien vertrokken naar Glacier National Park. De planning was er zuidelijk langs te rijden en vervolgens bij de westelijke ingang in Kalispell te overnachten en dan op zondag het park te doorkruisen via de “going to the sun” road en door te rijden naar Calgary. Vandaag stond er dan 250 mijl op het programma.

Het eerste deel van de reis reden we langs graanvelden, zover als we konden kijken. Af en toe door een dorpje, waar je je afvroeg hoe hier mensen konden leven: Er was altijd een post-office, een kerk en 10 of zo huizen. Oja, en natuurlijk een bar en we hebben zelfs een combinatie van bar en bank gezien. Verder redelijk recht-toe-recht-aan. Aan de westelijke kant van de weg reden we de hele tijd langs een hele hoge bergketen: De Rocky Mountains.

Toen we bijna bij het park waren, reden we het Blackfoot indianen reservaat binnen. De stad Browning die volgde was welliswaar groter en van alle faciliteiten voorzien, maar het was er armoediger: Er was meer zwerfvuil dan elders, de auto’s waren over het algemeen ouder en de huizen minder goed onderhouden. We hebben er even een stop gemaakt om onze benen te strekken en zijn vervolgens de zuidkant van het Glacier National Park ingereden. Dit was een gewone highway met links en rechts hoge en steile bergen met naaldbossen op de hellingen. Langs de weg stroomde een rivier waar vele rafters te zien waren. Als we deze weg volgden, zouden we vanzelf uitkomen bij de ingang van het park. Onderweg zagen we een heel gezellig uitziende familiecamping met een klein restaurantje, een musicbarn, enkele cabins en een stuk of tien camperplaatsen: Stanton Creek.
We reden het voorbij en kwamen na een kwartier bij het treinstation aan de West Entrance. In het station was ook het visitorcenter. Binnen kwamen we er achter dat we de hoge pas midden in het park helemaal niet konden doen met onze camper. De maximale lengte die nog toegelaten was, was 21 feet, terwijl die van ons 25 feet was. Het was lunchtijd. We besloten eerst te gaan zoeken naar een plek voor de nacht en vervolgens met de gratis shuttle-bussen in het park naar de pas te rijden. We herinnerden ons Stanton Creek en zijn een kwartiertje terug gereden. De eigenaren waren ontzettend vriendelijk en de ambiance beviel ons meteen. We hebben gereserveerd en hebben voor de deur de lunch genoten in de camper.

We zijn terug gereden naar het park en parkeerden daar onze camper en na een kwartiertje kwam de shuttlebus. De reis over de”going to the sun” road duurde ongeveer anderhalf uur, enkele reis. We reden eerst een stuk langs een gigantisch meer (Lake McDonald) met vele watersporters en gingen toen de hoogte in. De weg naar de pas was steil en smal en bochtig. Frank was blij dat hij dit niet met de camper hoefde te doen. Onderweg was het eerst bebost, daarna was het opener met bloemenvelden en daarna begon ook de resten sneeuw te komen op de kale rotsen. Doordat het zo steil was, was de afgrond naast de weg duizelingwekkend. Hier en daar waren de rotsen zo dicht langs de weg dat het smeltwater over de bus heen kwam. Er waren mooie watervallen te zien.

Eenmaal boven op de Logan Pas had je een schitterend zicht op de hoogste bergtoppen met een aantal gletchers. We hebben even wat rondgekeken. Je kon aan de andere kant met weer een shuttle naar de East-Entrance bij St. Mary, maar dat zou te lang duren, omdat we ook nog terug moesten. Daarom hebben we de volgende shuttle terug genomen en Frank heeft naast de chauffeur gezeten en mooie foto’s en gopro-filmpjes kunnen maken.
Om zeven uur waren we weer terug op de camping. We hadden een mooi plaatsje naast de bosrand en op de achtergrond was er al een band aan het spelen. We hebben ons omgekleed en zijn in de bar gaan dineren. We hadden een heerlijk malse steak, knoflookgarnalen en een salade, gepofte aardappel en een reuze ijs na. Aniek genoot van haar pizza.

Noot: Omdat we nu onze geplande route door Glacier NP niet kunnen vervolgen, moeten we morgen een uurtje terugrijden naar Browning en dan naar het noorden richting Calgary. Een omweg van ongeveer 50 mijl. Dus morgen naar Canada!

31 juli 2016 Naar Calgary, Canada

Het was een koude nacht in de bergen bij Glacier National Park. Zelfs zo koud dat we vanmorgen vroeg de kachel van de camper maar eens opgestart hadden. Die werkte goed! In no time was het een lokaal subtropisch klimaat bij ons! Na een lekker voedzaam ontbijt om half 10 op pad. Jammer genoeg eerst nog een stukje terug (ongeveer een uur), daarna naar het noorden. We namen eerst een scenic highway naar St-Mary, de oostelijke ingang van Glacier. We konden zo nog een tijdje genieten van de prachtige bergen.

Het schoot alleen nog niet zo op, dus daarom daarna maar de hoofdweg naar Canada genomen. Net voor twaalven stonden we daar voor de poort en werden we door de vrouwelijke beambte welkom geheten. Aan de andere kant van de grens zijn we even gestopt om als echte toeristen even wat plaatjes te schieten.

Om twaalf uur vertrokken we dan echt naar Calgary. Vrijwel meteen was de zon weg. We vroegen ons af of we niet beter in Amerika hadden kunnen blijven. De omgeving veranderde, net als de temperatuur, heel abrupt. Van bergachtig in Montana naar een glooiend heuvellandschap, waar de highway als een rechte lijn overheen was gelegd. Links en rechts van de weg zagen we vooral graslanden met vee en paarden. Het werd steeds donkerder en toen ging het regenen. Hard regenen. De laatste 150 km waren zo eentonig dat de dames moeite hadden om wakker te blijven. Na een uur zijn we in een klein plaatsje even gestopt om te lunchen. Toen we even onze benen strekten buiten de camper, bevroren bijna onze door de zon verwende lijven. Het was maar 18 graden. Snel binnen even de lange broek aan! Verder was erg rustig in het stadje. We zijn er eigenlijk niet meer aan gewend dat op zondag de winkels gesloten zijn.

Rond drie uur kwamen we in Calgary aan. Wat een joekel van een stad is dit! Huizen met kleine tuintjes zover als je kunt kijken, autowegen, druk verkeer, hoge kantoren in downtown. Calgary is de dan ook qua oppervlakte de grootste stad van west-Canada.

Gelukkig loodste onze Garmin ons door de stad naar de camping die Petra uitgezocht had. Het bleek een prachtige terrassencamping op de helling naast het olympisch park. Perfect om twee nachten te blijven. De man aan de receptie gaf ons een mooi plekje op de helling, dicht bij de douches en de wifi-antenne.

Nadat we ons geïnstalleerd hadden, hebben we een verkenningsrondje gemaakt. Het was druk bij het open lucht zwembad, en dat bij deze matige temperaturen. Toen Petra en Aniek de watertemperatuur checkten, begrepen we het: het was verwarmd. Ook de wifi was redelijk. We hebben in het winkeltje Canadese Dollars gepind en de koers vergeleken. Het is even wennen aan het nieuwe geld. Aniek vind het heel mooi! We hebben ons wekelijks wasje gedraaid en Petra heeft de planning van morgen voorbereid. Nadat we nog wat info kregen van de jongen in de winkel, hadden we de planning rond: Vandaag rustig aan en morgen eerst naar het Olymisch Park (kun je heen lopen), daarna met het openbaar vervoer naar het universiteitsterrein waar de Olympic Oval is. Hierin heeft Yvonne van Gennip in 1988 drie gouden plakken veroverd. Daarna gaan we naar Downtown voor een stadswandeling. We hebben een app gedownload die dit moet faciliteren.

Toen we wilden gaan eten, bleek de BBQ niet te werken: Het onweerde en regende heel hard. De weg voor onze camper veranderde in een riviertje en Petra heeft gewoon, ouderwets, op het fornuis een lekkere maaltijd bereid. Bovens ons donderde en bliksemde het en het was best knus in ons campertje. Ondertussen is het negen uur en schijnt de zon weer. Morgen zou het 26 graden worden. We verheugen ons erop!
Tot morgen.

1 augustus 2016 Calgary is gesloten

Alweer maandag vandaag. Het gaat snel, maar we hebben samen ook zo veel gedaan! We zijn blij met de blog: dan kunnen we het zelf ook nog eens nalezen. En we zijn ook heel blij met de leuke reacties van iedereen. Dan is het net of jullie er bij zijn!

Vanmorgen was het gelukkig weer stralend blauw. Het was wel fris, maar de temperatuur liep snel op naar zo’n 26 graden. Na het ontbijt zijn we naar het 1988 Olympic Park gelopen. Dit ligt pal naast de camping. We kwamen niet meteen op de bezoekersparkeerplaats uit, maar bij de bobbaan. Deze hebben we omhoog gevolgd tot de start, zo’n 115 hoogtemeters, een steile klim. Daarnaast vonden we de eindpunten van de twee stoeltjesliften. Ze stonden allebei aan: De ene was voor een soort bobsleetjes op wielen met remmen en stuurtjes. De andere voor de mountain-bikers. Je kon met je eigen mountainbike naar boven om dan aan een uitdagende afdaling te beginnen. Dat hebben wij maar niet gedaan. We zijn daarna weer naar beneden gelopen en hebben bij het olympisch vuur en de vlaggen nog wat foto’s gemaakt.

Toen we terug kwamen op de camping was er redelijk internet en kon Frank nog even via whatsapp naar huis bellen en een paar foto’s aan de blogs toevoegen. Na de lunch zijn we met de camper naar een treinstation gereden om van daar uit naar de Olympic Oval te gaan. Dit is de schaatsbaan waar Yvonne van Gennip in 1988 3 keer goud haalde. Het was wel heel erg rustig op de parkeerplaats: blijkt het een feestdag te zijn in Canada. Toen we het derde station binnen reden, moesten we allemaal uitstappen, want er werd verderop aan het spoor gewerkt. Dus met de bus verder. Toen we bij de Oval aankwamen, bleek die gewoonweg op slot te zijn. Dus we hebben er alleen foto’s van de buitenkant kunnen maken.

Dan maar verder naar het City Centrum. Eerst weer met de bus en toen een eindje verder weer met de trein. In het centrum van de stad was het ook erg rustig. We wilden de Devonium Gardens bezoeken: tuinen op de hoogste etage van een groot winkelcentrum, waar je heerlijk zou kunnen vertoeven. Zou, want, je raadt het nooit: “Closed until winter”. De volgende teleurstelling.

Toen zijn we naar het Olympic Plaza gelopen. Hier werden in 1988 de medailles uitgereikt. Daar was nu een multicultureel festival gaande. Het was er gezellig druk. Kinderen speelden in de fontein en op een podium zongen Griekse zangeressen. Rondom stonden kraampjes met eten.

We zijn daarna nog naar de Calgary Tower gelopen, maar niet boven geweest. Door de winkelstraat zijn we weer naar een eerder station gelopen en hebben de trein – bus – trein weer teruggenomen naar de camper. Nog even getankt, boodschappen gedaan voor de komende (berg)dagen en propaan gevuld. Inmiddels was het al zes uur geweest en hebben we op de camping de BBQ maar weer eens opgestart: zalm (volgens oma Juju’s recept) met maiskolf, sla en gepofte aardappel. Aniek had een lekkere hamburger met knoflooksaus. Nu het verhaaltje en dan weer slapen. Morgen gaan we de Rocky’s weer in. Tot dan!

PS: de eindstand van vandaag was 16,64 km, 24000 stappen en 21 verdiepingen volgens de iPhone van Aniek…

2 augustus 2016 4 uur ’s morgens: Foto’s toegevoegd

Omdat nu iedereen op de camping slaapt, dus het internet redelijk is en ik jullie die mooie fotomomenten niet wil onthouden, heb ik vanmorgen heel vroeg de foto’s toegevoegd van 27 juli en verder. Vandaag rijden we naar Jasper en Lake Louise. Dat verslag maak ik vanavond. Tot dan!

2 augustus 2016 Banff en Lake Louise

Vanmorgen Calgary in westelijke richting verlaten. Meteen, toen we highway 1 opdraaiden, zagen we de hele horizon gevuld met Rocky Mountains. Het was druk op de highway. Langs de weg stonden mobiele matrixborden die ervoor waarschuwden dat er bij Lake Louise geen parkeerplaatsen meer vrij waren. Wij wilden echter niet direct bij het meer uitkomen en hadden andere plannen. In het kader van de “zoek-de-beer-voor-Petra”-actie gingen we naar de tegenoverliggende berg dat in 1988 fungeerde als het olympische skigebied. Daar was de kans op het spotten van wilde beren het grootst en konden we tegelijkertijd met een stoeltjeslift naar de top om daar te genieten van het uitzicht op de gletcher en bijbehorende meer.

Een half uur voordat we bij Lake Louise waren, kwamen we door de poort van Banff National Park. Dit is alweer het derde natuurpark dat we bezoeken. Hier hebben we een tien minuten in de rij gestaan. Nadat we 19,50 Canadese Dollars voor een dagpas hadden afgetikt, konden we verder naar het meer.

Bij de afrit stond file linksaf richting het meer, maar rechtsaf richting de skilift kon je zonder belemmeringen doorrijden. Ook op de parkeerplaats was het niet druk. Net of de meeste touristen deze attraktie niet kenden. We konden dan ook meteen met de lift naar boven. Het kwam wel heel vreemd over: een groen skigebied, waar de skilift gewoon draaide. Aniek zag zich hier op haar snowboard wel naar beneden suizen. Ze wilde hier later in de winter haar skivakanties verbrengen.

Op weg naar boven hebben we de hele tijd naar beren gezocht, maar niets! Snik. Het was wel een prachtige natuur. De stilte was betoverend. Boven aangekomen was het uitzicht adembenemend! Ook hier wasx het niet druk, alleen maar een bus met Japanners. Aan de overkant van het dal kun je heel goed de gletcher en Lake Louise zien liggen. Wat was de gletcher gekrompen sinds dat Frank er in 2000 was. Maar het plaatje is nog altijd heel mooi!

Op weg naar beneden weer naar beren gezocht. Terug bij de camper eerst gezellig met z’n 3en geluncht en toen een rondje in de file door de village van Lake Louise gereden. De conclusie was dat we toch de beste keuze hadden gemaakt door de skilift te nemen…

Toen verder naar het plaatsje Golden. Dit was net buiten het park in het westen. Tijdens de voorbereidingen van reisleidster Petra, had ze gezien dat hier vele campings waren. Na een korte stop bij het visitor center gingen we op weg naar de EcoRanch RV Park. Een ritje van 10 minuten buiten de stad. Dit bleek een rustige camping in het bos naast een rivier. En waar water is… zijn veel muggen! Dus dat was oppassen geblazen bij het in en uitgaan van de camper. Gelukkig heeft de camper overal horren.

Precies toen we de BBQ opstartten begon het in de verte te rommelen. En precies toen we klaar waren met eten, begon het te regenen. Wat een timing. Wat doe je op een avond zonder internet en regen? Dan ga je een potje Skipbo spelen. Petra had gewonnen. Gelukkig Frank eens een keer niet!
Daarna dit verslag geschreven en nu naar bed!

3 augustus 2016 van Golden via Revelstoke naar het Penticton

Afgelopen nacht regende het de hele tijd gestaag door. We werden wakker in een kletsnatte, donkere en koude omgeving. En het verging er van de muggen. Hier wilden we snel weg. We waren vroeg uit de veren, want we wilden eerst naar een beren-opvang boven op de berg van het ski-gebied Kicking Horse, op een half uur rijden van de camping. Beren-opvang? Het bleek een beer-opvang, en Boo de beer liet zich niet altijd zien. Maar het was wel peperduur om je daar met de skilift naartoe te laten brengen. Daar hebben we dan maar vanaf gezien.
Een uur later waren we onderweg naar het westen. Naar Glacier National Park. De wolken hingen in het dal en we zagen nauwelijks sneeuw en ijs. Het was wel heel mysterieus zo, met die wolken tegen die hele steile hellingen. Op een gegeven moment zaten we zo hoog dat we in de mist reden.

Na een uurtje waren we door de bergketen heen en klaarde het heel snel op. We kwamen toen heel snel in Revelstoke, westelijk van het park. We stonden nu voor de keuze: nemen we de noordelijke route door de bergen naar Vancouver, of nemen we de meren-route in het zuiden. Na overleg in het visitor center gaf de opmerking van Aniek de doorslag: ze wilde weer naar het zuiden, waar het warmer was. En bergen hadden we toch al genoeg gezien in de afgelopen weken. De mevrouw in het visitor center adviseerde ons naar het stadje Peachland of Summerland te rijden en daar een camping te nemen.

Omdat we net een tijdzone hadden gepasseerd, en we zo vroeg vertrokken waren, was het nog niet eens twaalf uur. Daarom besloten we om de weg naar het zuiden niet morgen, maar vandaag te doen. We hadden nog 250 km voor de boeg. We wilden weer de zon voelen! Nadat we ongeveer een uur langs de laatste bergketens naar het zuiden waren gereden, werd het dal veel breder en reden we tussen lagere heuvels en het eerste prachtig meer. De weg was ook niet meer zo eenzaam. Hier in dit vruchtbare dal volgden de stadjes elkaar snel op. De streek staat bekend om de vele soorten fruit, waaronder wijndruiven.

Toen we in Kelowna aankwamen verbaasden we ons over de drukte en de grootte van deze stad. Het dal is honderden kilometers lang en is een echte vakantiebestemming door de grote meren en de aangename temperatuur. We hadden ongeveer een uur nodig om de stad te doorkruisen. Het eerste gebied dat toen volgde heet Peachland. Het was er hartstikke druk met vele vakantiegangers en watersporters. Bij de lunchstop langs het eerste meer hadden we al gevoeld dat er een warme wind uit het zuiden waaide en het water aangenaam fris was.

De campings die we onderweg tegen kwamen waren allemaal vol. We bleven zuidelijk rijden en in Summerland vonden we ook geen vrije plek om te slapen. In het volgende dorpje Penticton hadden we meer geluk. Even om de bocht van de hoofdweg vonden we een prachtig gelegen en gezellige familiecamping. Net buiten de ingang aan de overkant van de straat is het zandstrand aan het Okanaganmeer. Toen we met de camper bij het kantoortje uitstapten, vroeg de eigenaar waar wij in hemelsnaam vandaan kwamen. Iedereen hier had de korte broek aan en wij sokken en een lange broek. De overgang was ook wel heel groot: vanmorgen vertrokken met 7 graden en om 16 uur met de bikini en zwembroek op het strand bij 30 graden. We hebben het echt getroffen.

En omdat we vandaag een dag vooruitgereden zijn op onze planning besloten we vanavond om een dag extra te blijven en morgen lekker van het strand te genieten. Vanavond hebben we gemarineerde (honing-knoflook) kippenvleugeltjes op de BBQ gebakken en daarna nog een wandeling gemaakt over de promenade langs het strand. We hebben een goed leven!

4 augustus 2016 Een dag in Penticton

Hallo allemaal. Vandaag niet zo veel te melden. We hebben een rustdag ingelast en gaan morgen weer verder naar Vancouver. Vandaag lekker uitgeslapen, op de camping wat geinternet en op het strand geluierd en gezond. Morgen weer meer avonturen van Aniek, Petra en Frank. Welterusten.

5 augustus 2016 Naar Vancouver

Het was jammer dat we vanmorgen de mooie camping Oxbow RV Resort in Penticton moesten verlaten. We hadden er twee geweldige dagen verbracht. Het weer was geweldig en het strand lag er uitnodigend bij, toen we rond half 10 naar het zuid-westen vertrokken. Het eerste kwartier reden we nog langs het meer, maar daarna reden we weer de bergen in. Hier hebben we ook weer alle hoogtes gehad en zagen op een gegeven moment zelfs weer sneeuw op de toppen.
Toen we bijna bij de grens met de Verenigde Staten waren, kwamen we in een groot fruit-gebied. Fruitbomen met appels, peren, nectarines en perziken zo ver als je kon kijken en langs de weg waren tientallen fruitstalletjes met schreeuwerige reclame borden. Vlak voor dat we bij de grens kwamen, bogen we definitief af naar het westen: richting Vancouver. Het eindpunt van deze dag. We hadden gisteren al een camping geboekt in Vancouver, dus er was geen druk om vroeg aan te komen.

Weer reden we de bergen in en weer vele bochten, klimmen, dalen en sneeuw op de toppen. Dat duurde ongeveer nog een uur en toen kwamen we in een stadje waar we hebben getankt en boodschappen gedaan. Wat kost gezond eten toch veel in Canada! We tikten bij de kassa weer 120 euro af. En dat was maar voor ongeveer 3 dagen! Nu moet ik eerlijk zijn: hier zat ook wat snoep bij ;-). Op de parkeerplaats van de supermarkt hebben we in onze camper nog een half uurtje geluncht. De lucht was stralend blauw en er was geen wolkje aan de hemel: 28 graden.
De laatste 100 km voor Vancouver begonnen heuvelachtig en met heel veel wind. De camper schudde er soms van en we moesten iets rustiger gaan rijden met die grote windvanger. De Garmin gaf aan dat we rond 16.30u op de camping zouden aankomen. Dat werd echter 19.30u. De stad had vanuit het oosten richting het noordwesten twee bruggen over de baai. De Eerste brug was echter al vanaf het middaguur geblokkeerd door een ongeluk. Dit was de brug die wij moesten nemen naar de camping.

Nadat we in ongeveer een uur maar 3 kilometer vooruit gekomen waren, besloten we de andere brug te nemen. Daarvoor moesten we binnendoor rijden en midden door het centrum van de stad. Wij waren echter niet de enige dit dat bedacht hadden. Stapvoets hebben we de hele binnenstad gezien en pas om kwart over zeven reden we over de grote hangbrug, waar aan de overkant de camping lag.

Deze grote hangbrug is wel heel heel speciaal: het is een broertje van de grote Golden Gate Bridge in San Francisco. Hij is ontworpen door de zelfde architect Het enige verschil is dat de brug in San Francisco rood is en deze groen. Wat waren we blij toen we eindelijk over deze brug reden. Een kwartiertje daarna waren we ingecheckt, hebben we onze camper gestald en konden we met het avondeten beginnen. Je raad het nooit: BBQ! Nu met lekkere bief, sla en gepofte aardappels. Na het eten hebben we nog een attractie voor zondag geboekt en in de folders gekeken wat we morgen gaan doen. Maar daarover morgen meer in ons verslag.
We slapen hier drie nachten, dus even geen kilometervreten meer. Welterusten!

6 augustus 2016 Fietsen in Vancouver

Lekker rustig aan gedaan vanmorgen.

We hadden ons bedacht om vandaag (zaterdag) de stad te bekijken en morgen (zondag) met een boot de zee op te gaan om walvissen te spotten. Wat zouden we vandaag eens gaan doen? Met de camper de drukke stad in, daar trokken we niet zo aan. Hoe kun je nu een stad bekijken, zonder auto? Fietsen! Het centrum van de stad is zo dicht bij dat we zelfs er naar toe zouden kunnen lopen. Ongeveer 5 kilometer is te doen. De planning was als volgt: Eerst de bus naar downtown om vervolgens daar fietsen te huren. We hadden al een route bedacht die we wilden gaan maken.

Naast de camping is een groot winkelcentrum van waaruit de bussen naar het centrum vertrekken. Daar zijn we na het ontbijt naar toe gelopen. Eerst even belangrijke voorbereidingen getroffen voor morgen: voor de tocht op zee hadden de dames elk een windjack nodig. Die hadden ze niet meegenomen. Na een kwartiertje op zoek geweest te zijn hebben ze allebei een mooie gescoord. Gelukkig! De bus vertrok elk kwartier, dus lang hebben we niet hoeven te wachten. Het was druk, dus we moesten staan. Maar daardoor hadden we wel een geweldig zicht op de baai, toen we de brug overstaken. De brug ligt zo hoog, dat er grote cruise-schepen onder door kunnen. En we zagen ook al meteen een stuk of drie van die reuzen aan de terminal liggen. Een teken dat het gezellig druk zou zijn in de stad.

Bij aankomst bij de fietsenverhuur bleek dat het centrum fiets-vriendelijk was ingericht. Natuurlijk moest je heuvel op en heuvel af en zat er hoogteverschil in de stad. Maar overal waren duidelijk aangegeven fietsstroken en fietspaden. Het was wel verplicht om een helm te dragen. Dat vond Aniek verschrikkelijk!

Allereerst zijn we naar de haven gereden, waar we merkten dat men in dit land helemaal niet gewend is aan fietsers. En zeker niet aan fietspaden. Voetgangers staken gewoon zonder te kijken over, slenterden over het fietspad, reageerden niet op fietsbellen en wij moesten onze ogen overal hebben. Langs de kade reden we naar de cruise-terminal. Een van de grote schepen die we al vanaf de brug hadden gezien, was de Nieuw Amsterdam van de Holland Amerika Line. Daar hebben we wat foto’s gemaakt en zijn toen verder gegaan naar Canada-Place.

Daar was de olympische vlam gemaakt van de spelen van Vancouver 2010. We hebben langs de kade nog even naar de aankomende en vertrekkende watervliegtuigen gekeken. Een van de toeristische attracties van de stad. Ze stegen op, vlogen over de grote, groene hangbrug. Maakten een grote cirkel boven de grote vrachtschepen voor de kust en kwamen via het strand weer terug.

We vervolgden onze route naar het park onder de brug. Om het park heen, langs het water was een fiets- en voetpad gemaakt van 10 kilometer lang. Gelukkig was het fietspad eenrichtingsverkeer en lag het iets verhoogd ten opzichte van de voetgangerszone, zodat je minder bang hoefde te zijn dat je tegen een onoplettende voetganger of een tegemoetkomende fietser op reed. De rit duurde best wel even, maar was gemakkelijk vlak. Petje af voor iedereen die dit te voet deed. Halverwege de ronde was er een tentoonstelling van totempalen. Dit was voor de Canadezen een herinneringspunt voor de oorspronkelijke bewoners van het land. Elke indianenstam had zijn eigen soort totempalen en hier stonden de belangrijkste opgesteld.

Nadat we er uitgekeken waren hebben we ons weer in het lange lint met fietsers aangesloten.
We kwamen nog langs twee stranden. Bij een strand was er een gigantisch waterpark en zwembaden gemaakt. Ondanks het redelijk frisse weer was het er afgeladen vol. Terug in de stad hebben we bij een klein restaurantje tosti’s en omelet gegeten en hebben we daarna nog een klein ommetje door de stad gemaakt. Hier zat wel een flinke klim bij. Na ruim drie uur hebben we de fietsen weer ingeleverd en hebben we de bus terug genomen naar de camping. Daar hebben we nog wat uitgerust en zijn Aniek en Frank wat gaan zwemmen. Het water in het zwembad was lekker verwarmd, dus hebben we het er goed kunnen uithouden.

’s Avonds op tijd naar bed, want morgen gaan we walvissen kijken. Het was een mooie dag! Tot morgen!

7 augustus 2016: Killer-whale-watching (orka’s kijken)

Vandaag gaan we wilde beesten bekijken. We hebben afgelopen weken al veel dieren gezien: wilde vliegen en muggen, wilde eenden en ganzen, herten, elanden, coyotes, bizons, (zee)arenden, GEEN wilde beren… maar vandaag wel orka’s, veel orka’s en wilde zeeleeuwen.

Vanmorgen na het ontbijt de camper genomen en een uurtje naar het zuiden gereden. We kwamen uit in Steveston, een schattig vissersstadje, direct zuidelijk van Vancouver. Toen we onze camper op een veilige plek hadden geparkeerd (gewoon langs de hoofdstraat langs de stoep), zijn we het stadje ingelopen. Daar was een gezellig marktje aan de gang. We hebben daar naar de lokale producten gekeken. Daarna hebben we in een gezellig bakkerijtje geluncht.

Vervolgens zijn we naar de pier gelopen. Vandaar zouden we met een supersnelle boot naar de kust van Victoria Island varen. In de kustwateren voor dit grote eiland is de natuurlijke trek van vele soorten zalmen en forellen. Hier komen de orka’s dan ook graag jagen en hier is er dan ook de grootste kans dat je deze prachtige walvissen kunt spotten. Je kunt hier voor de kust met vele bootjes gaan walvissen spotten en de kapiteins van deze scheepjes hebben allemaal contact met elkaar. Als er nu eentje walvissen ziet, dan komen ook alle andere boten daar naar toe. Er zijn wel regels aan gebonden. Walvissen moeten stapvoets worden gevolgd en er moet een afstand van minimaal 100 meter in acht worden genomen. We zagen vanuit de verte al een stuk of 6 kleine bootjes in een grote cirkel dobberen. Daar hebben we ons bij aangesloten. En toen zagen we ze: 1 groot mannetje, een vrouwtje en een baby-orka. Wat is dit toch bijzonder!!!! We hebben heeeel veeeeel foto’s en filmpjes gemaakt.

Na drie uur gingen we weer terug naar het vasteland. Dit duurde ook nog een uurtje. Het weer was prachtig en onderweg hebben we ook nog leuke foto’s van ons op de boot en in de wind gemaakt.

Om zes uur waren we terug in de haven en zijn we terug naar de camping gereden. Daar hebben we direct de BBQ aangemaakt en er een paar lekkere biefstukken op gegooid. Samen met een stukje zalm, de vertrouwde mais en gepofte aardappel hebben we het ons lekker laten smaken. Nu gaan we met een hele leuke herinnering slapen. Morgen rijden we terug naar de VS. Tot morgen!

8 augustus 2016: terug in de VS

De laatste dagen zijn nu echt begonnen. Vandaag zijn we van Vancouver naar Seattle gereden. Het eindpunt van deze geweldige reis. Tijdens deze trip vandaag was het passeren van de grens de grootste uitdaging. Na een klein uurtje stonden we daar in de file. De controles zijn gigantisch streng en de douaniers erg kortaf en op het botte af. De veiligheidsmaatregelen zijn aanzienlijk. Je komt er echt niet zomaar in. Hij moest zelfs weten welke verse etenswaren we bij ons hadden en bestudeerde zelfs onze twee appels en vier bananen.

Na de grens ging het snel. De laatste 150 km ging snel voorbij en voor we het wisten waren we op de laatste camping aan het lunchen. Hier blijven we 3 nachten.
Na de lunch hebben we het laatste vakantie-wasje gedraaid en zijn we even verderop naar het inleverpunt van Cruise America gelopen. Daar hebben we besproken hoe ze de camper terug verwachten. Het blijkt dat we hem alleen maar van binnen hoeven te poetsen. Dat scheelt toch even een hoop vliegen verwijderen van de voorkant. We hebben dan ook 4500 km gereden. Aan de overkant van de straat bij de camping is een grote caravanhandelaar. Daar zijn Petra en Frank nog even gaan zwijmelen over wat allemaal kan. We hebben onder begeleiding van een verkoper de “normalere” campers vergeleken en op het einde vroeg Petra of ze in de allerduurste uitvoering een kijkje mocht nemen. We werden rondgeleid in een “motorhome” van ruim $550.000! Wat een over-de-top luxe ding was dat zeg! Met gashaard, 3 TV’s, 2 WC’s, een washok met wasmachine en wasdroger en een kluis. De beide zijkanten konden zowat anderhalve meter uitschuiven, zodat binnen een balzaal ontstond. En weet je? Je mag hem met je gewone rijbewijs rijden!

Toen we terug kwamen hebben we de planning voor de komende drie dagen gemaakt. Genoeg te zien hier, maar dat lezen jullie wel in de komende verslagen. Daarna hebben we nog wat gelezen en heerlijk gegeten. Het is rustig hier op de camping en de snelheid van de WiFi is goed. Aniek kan nu al haar berichten voor o.a. Snapchat en andere apps up- en downloaden. Ze is helemaal happy!
Tot morgen!

9 augustus 2016: downtown and Underground Seattle

Vandaag met de camper naar Space Needle gereden. In een van de zijstraatjes vonden we een privé parkeerplaats waar je de hele dag kon staan voor 10 dollar. Omdat we zo’n groot bakbeest hebben, hebben we ook voor twee plaatsen betaald en hoefden we ons niet schuldig te voelen.

We hebben even rondgekeken bij het parkje aan de voet van de Space Needle en zijn daarna heel comfortabel met de monorail naar downtown gereden. Binnen twee minuten waren we er! Van daaruit met de tram naar Pioneer Square. Het ging als vanzelf en Frank was blij dat hij niet met de camper de stad in hoefde… Dit is zeker voor herhaling vatbaar.

Het Pioneer Square staat bekend om Seattle Underground. Seattle Underground is een tweede laag onder het toittoir dat vroeger de begane grond van de stad was. Dat zit zo: toen Seattle rond 1850 ontstond, zo vlak aan het strand en de zee, had de stad heel veel last van troep dat in de straten achterbleef na springvloed en aanlandige stormen. Ook toen er riolering werd aangelegd en er echte toiletten kwamen had men last van opstuwing van het zeewater met alle gevolgen van dien… De riolering kon trouwens niet in de grond gegraven worden, want dat was onder zeeniveau en maakte het probleem van opstuwing alleen nog groter. De wc’s werden ook zo hoog mogelijk gebouwd om de afvoer te vergemakkelijken.

Toen er een grote brand uitbrak en een groot gedeelte van de stad plat brandde, wilde men alle problemen in een keer oplossen: allereerst werd er verordend dat alles wat gebouwd werd van steen moest zijn en minimaal twee verdiepingen hoog. Verder moest er een ingang zijn op de begane grond, maar ook op de eerste verdieping, want de stad zou worden verhoogd. Op straatniveau legde men in het midden alle buizen die men nodig had: riool, water, gas en elektriciteit. Daarna maakte men stoepranden, muren eigenlijk, van drie meter hoog. Men vulde die met zand en deed er asfalt op. Nu lagen de straten op de hoogte van de eerste verdiepingsvloer.

Omdat toen het geld op was, bleef dit zo 14 jaar liggen. Mensen moesten met behulp van trappen en ladders de straat oversteken. Dit was niet praktisch. Daarna werden door middel van stalen balken en grote metalen vlonders de trottoirs verhoogd tot het nieuwe straatniveau. Onder de trottoirs bleven de tunnels over met hier en daar trappen naar de nieuwe kelders. Op vele plaatsen zie je nu nog winkels een niveau lager liggen met een trap naar de entree.

Tijdens de Seattle Underground Tour hebben we dit verhaal gehoord en zijn we in een aantal ondergrondse tunnels geweest. Het was een boeiend verhaal en inventief van de vroegere bewoners van Seattle om dit zo op te lossen.

Na de 75min durende Tour hadden we trek en hebben in een klein cafeetje iets gegeten: Aniek had twee stukken pizza, Petra een warm broodje met vlees en salade en Frank een klein bordje pita. Vervolgens zijn we naar de wijk China Town gelopen voor een extra toer. Deze was echter al vertrokken, dus dat ging niet door. We besloten naar de camper terug gaan, want Aniek wilde nog graag naar een Target-winkel voor wat schoolspullen. We waren net de parkeerplaats af, toen we alweer stil stonden in de file. De routeplanner gaf aan dat we er een half uur langer over gingen doen, dus namen we een Target in de buurt. Dat was meteen een megawinkel! En terwijl de dames nog wat shopten heeft Frank onder het genot van een Starbucks-koffie dit verhaal getypt. Daarna hebben we nog wat sushi’s gepakt (Aniek een Subway broodje) en zijn we weer verder gereden.

Het was ondertussen half acht. Als we op de camping zijn, plakken we er nog wat foto’s bij.

10 augustus 2016: Downtown Seattle dag 2

Vanochtend iets te laat vertrokken. De reis naar de stad ging echter voorspoedig, maar het was een hele toer om een parkeerplaats voor onze camper te zoeken. Na ongeveer een half uur rondgereden te hebben, vonden we boven op een heuvel ala San Francisco, in een mooie woonwijk een plaatsje voor een bejaardenhuis. We waren op dat moment ongeveer een kilometer van de Space Needle verwijderd. Het ging stijl bergaf richting de kust. Dit ging nog, maar we vreesden de terugweg. De helling was ongeveer 30 graden, en dan 500 meter lang. Toen we uit de camper stapten hadden we wel een prachtig uitzicht over de stad.

Ons eerste doel was de Pike’s Public Market. De grootste overdekte marktplaats van dit deel van Amerika. Omdat dit ook op een heuvel was gebouwd, waren er wel 5 niveau’s met kraampjes, stalletjes en winkels. De belangrijkste pupliektrekkers hier waren:

• Catch a fish. Als je hier een vis kocht, mocht je achter de kraam gaan staan en voor alle enthousiaste toeschouwers een grote zalm of tonijn vangen die je had uitgezocht. Heel hilarisch!
• The Seattle Gum Wall. Dit was een grote muur in alle kleuren kauwgums werden geplakt. Van iedereen wordt verwacht dat hij hier zijn kauwgum achterlaat. Miljoenen gingen ons voor.
• De eerste Starbucks (1971). Wist je dat de gemiddelde inwoner van Seattle ongeveer $15 per dag in een Starbucks besteedt? Niet normaal toch? Er was dan ook bijna op elke hoek van de straat eentje te vinden. In totaal ruim 320 stuks in de hele stad. Dit zijn de zelfstandigen, maar het zijn er ook honderden in supermarkten en winkelcentra. Voor de eerste Starbucks heeft Aniek nog even gepooseerd. Naar binnen gaan lukte niet. Er stond een rij van ongeveer 20 meter buiten op de stoep.

In de fruitkramen van de markt waren allerlei exotische fruitsoorten uitgestald. Daarbij waren soorten waarvan je nog nooit gehoord had. Als je zin had om eens iets te proeven, hoefde je het maar aan de koopman te vragen hij hij sneed zo een aantal partjes voor je af.

Vanuit de Public Market zijn we naar de pier gelopen. Hier was het aquarium en stond een reuzenrad en waren er nog vele gezellige eettentjes. We hebben er even rondgelopen toen Petra aangaf dat ze naar het Columbia Center wilde. Hier is op de 73e verdieping een observationdeck waar je over de hele stad kunt uitkijken. Dat betekende weer een hele klim naar boven en ongeveer 50 meter hoger hebben we bij een van de vele Starbucks een souvenirtje gekocht en kwamen we met kokende voeten bij de hoge wolkenkrabber aan. Binnen hebben we even wat geluncht en toen naar boven. In de lift troffen we een hele aardige man aan waarmee we wat kletsten. Bij het uitstappen nodigde hij ons uit om op de hoogste, de 75e, verdieping een kop koffie te komen drinken. Helaas kwam hij even later zeggen dat. We de Admirals club niet binnen mochten met een korte broek. Helaas, we hadden er graag wat rond gekeken. Op het observation deck hebben we prachtige foto’s gemaakt van alle kanten van de stad. Wat was het hoog!

Daarna zijn we weer met de monorail naar de Space Needle gegaan. Daar is het startpunt van de duck-amfibie voertuigen. Daarmee hebben we een heel melige rondrit door de stad gemaakt en een rondvaart over de rivier aan de andere kant van het centrum. We kregen er nog wat info over de stad en die dingen die we gezien hadden en ook dingen die we gemist hadden. Maar ja, je kunt niet in twee dagen zo’n grote stad helemaal gezien hebben. Dus redenen zat om nog eens terug te komen.

Daarna kwam de grote uitdaging. Te voet naar de camper klimmen, boven op de steile heuvel! Dat ging sneller dan we vreesden. Voor we het wisten stonden we weer in de zelfde file als gisteravond, de stad uit. Toen we echter het centrum achter ons hadden gelaten, namen we de expreslane. Die ging zonder op- of afritten direct naar het noorden, de stad uit. Dat ging even rap zeg! We passeerden de file voor het lokale verkeer met de maximum snelheid van “a-mile-a-minute” oftewel 60 mijl per uur.

Om kwart over zeven parkeerden we onze camper weer op de camping in Everett en startten voor de laatste maal de BBQ op. We hadden nog veel te veel over, en hebben nog wat dingen weggegeven aan de buren. Morgen moeten we de camper inleveren, dus was het opruimen geblazen. Petra ging alvast poetsen, Frank pakte al een koffer in en Aniek? Aniek ging douchen! Die hebben we anderhalf uur niet gezien. Daarna slapen. Morgen weer vroeg op, want dan willen we nog naar Boeing toe. Maar daarover morgen meer…

11 augustus 2016: Bezoek aan Boeing en inleveren camper

Vanmorgen waren we al om kwart over negen bij het bezoekerscentrum van de Boeing fabrieken. We wilden daar een rondleiding. Echter dat ging niet zomaar: alle ochtend tours waren volgeboekt. Er waren nog twee kaarten beschikbaar voor de rondleiding van 10 uur. De volgende zou om half twee zijn en dit was te laat omdat we de camper dan moesten inleveren. We overlegden even, maar met twee man gaan, was geen optie. We vroegen aan de balie nog een keer of er niet iemand had afgebeld en… ja hoor! Een van de touroperators had een kaartje ingeleverd omdat zijn gast niet was komen opdagen. Dat was nog eens geluk hebben. Dus om 10 uur zaten we met zijn drieën in de tourbus. We mochten echter helemaal niets mee naar binnen nemen. Geen telefoon, geen camera en ook geen handtas. Zo bang zijn ze dat er dingen ongecontroleerd naar buiten komen. Er waren gelukkig gratis kluisjes.

De rondleiding was heel strak georganiseerd en je zag overal groepen bezoekers lopen. De ene groep stapte uit de bus en de andere groep stapte alweer in de zelfde bus. We zijn in de grote montagehallen geweest van de 747, de 777 en de 787 Dreamliner. Het was ontzettend interessant! Alleen… geen foto’s om jullie te laten zien… Alleen een paar genomen van het observatiedeck. We zagen een KLM toestel, klaar om afgeleverd te worden.

Na de rondleiding hebben we nog wat rondgestruind in de winkel en zijn we terug gereden naar de camping. Daar hebben we eerst geluncht en vervolgens alles ingepakt en gepoetst. Ook hebben we ervoor gezorgd dat alle tanks gevuld waren (drinkwater, gas, benzine) en de afvaltanks geledigd. Met een schone en onbeschadigde camper konden we vervolgens naar Cruise Amerika om hem af te geven. De borg werd terug gestort en een taxi naar het vliegveld werd geregeld. Die deed er een uur over om ons door het drukke verkeer naar het vliegveld te brengen. Gelukkig zat dat in de boeking en hoefden we alleen maar wat fooi te geven. Op de teller stond ruim 110 dollar…
Het Motel6 hotel was eenvoudig en goed. Aniek regelde nog gratis internet, terwijl daar eigenlijk voor betaald moest worden. Geweldig hoe ze het doet hier in de States! Daarna zijn we gaan avondeten en vroeg naar bed. We moeten om half vier op morgen om op tijd door alle veiligheidschecks te komen. Dan is er een reisdag naar huis. Tot dan!