Dag -6: Het aftellen is in volle gang!
Het Nederlandse voetbalteam is naar de kwartfinales. Wat een wedstrijd gisteren tegen Costa Rica! Vandaag weer de orde van de dag. Maar de orde van vandaag is: alles bij elkaar zoeken voor de komende reis. Als Nederland in de finale speelt (tegen Duitsland:-)), dan zijn wij in Los Angeles. We hebben afgelopen week de geplande route in de Garmin gezet en we krijgen er steeds meer zin in. De voorpret giert door al onze aderen! Aniek heeft me het adres gegeven van Selena Gomez, die we de eerste dag direct moeten bezoeken. Ze heeft haar een hele brief geschreven, die we daar in de brievenbus moeten stoppen. Nog 6 dagen!
Dag -1: De koffers zijn gepakt
Vandaag een drukke dag gehad: het gras maaien, huis opruimen, koffers pakken, ingecheckt en de camper verhuur gebeld. Ook de honden naar hun vakantieadres gebracht. We zitten te popelen en hebben er zin in. Tot morgen!
Dag 1: We zijn onderweg!
Hallo vrienden! De koffers zijn ingecheckt en we zijn bij de gate. Het grote wachten is begonnen. Gelukkig is er de moderne elektronica die uitkomst biedt. Met wifi merken die twee hier niet eens of ze thuis op de bank zitten of op een bankje bij de gate. Hoe gemakkelijk kan het zijn!
Dag 1a: Naar Los Angeles
Vanochtend geen rust: iedereen was vroeg op en was enthousiast over de reis. De laatste voorbereidingen werden getroffen: Aniek probeerde haar hele kleerkast in haar “Selena Gomez”-koffer te stoppen en daarna de rest wat ze dacht nog nodig te hebben. Spelletjes, schrijfwaren, kussen, alles ging erin. En vergeet alsjeblieft niet de iPhone, iPad en bijbehorende laadsnoeren.
Maarten was sneller klaar: Kleren, tijdschriften, een zonnebril en natuurlijk ook de broodnodige elektronica. Voor de tieners is dit een eerste levensbehoefte… Maar dat geldt natuurlijk ook voor Frank: zijn rugzak woog 8 kilo en dat kwam voornamelijk door zijn spullen. Daarna een ontbijtje en alles in de auto.En zo gingen we een half uur eerder dan gepland al op pad naar Düsseldorf. Lekker op tijd ingecheckt. Geen zorgen meer: we waren onderweg naar Amerika. Tjonge was hebben we ons allen op deze reis verheugd. Maarten en Aniek zaten beiden achter elkaar aan het raam en de vlucht ging heel voorspoedig en zonder noemenswaardige turbulentie. Maarten heeft tientallen geweldige foto’s gemaakt van het uitzicht en de verschillende landschappen die aan ons voorbij gleden in de diepte: IJsland, Groenland, Canada, de Rocky Mountains, Salt Lake City en natuurlijk Las Vegas.
Precies op tijd kwamen we aan in Los Angeles en in no time in ons Hotel. We hebben twee nachten een hotel geboekt, en krijgen onze camper pas maandag. Dat was maar goed ook. We waren doodmoe van de reis en we begonnen het tijdsverschil nu goed te merken. We hebben samen elk een Whopper gegeten bij de Burger King (hoe Amerikaans kun je het doen?) en daarna vroeg naar bed. Maar eerst hebben we nog een toer door Los Angeles geboekt voor morgen. De vakantie is begonnen!
Dag 2: Los Angeles verkennen
Zondag 13 juli 2014. Nederland is gisteren 3e geworden bij het WK in Brazilië (3-0 tegen het gastland). Benieuwd wat Duitsland tegen Argentinië voor een uitslag geeft.
Vanochtend op tijd weer op. Gelukkig… Want door het tijdsverschil was het de nacht uitzitten. Maar uitgerust gingen we met een bus door Los Angeles. Onze Chauffeur Matthew vertelde ons geanimeerd over de stad: Aantal inwoners, iets over het vliegveld, aardbevingen die elke dag te voelen zijn en andere weetjes. Hij reed ons als eerste door de wijk Venice, genoemd naar “ons Europees” Venetië. De huizen aan de kanalen kosten een vermogen.
Daarna door naar Venice Beach. Er was een promenade langs het strand met fietsers, skateboarders, joggers en heel veel toeristen. Er waren leuke kraampjes, straatartiesten, restaurantjes en winkeltjes. Veel tijd om rond te kijken hadden we niet in ons drukke schema, en voordat we het wisten reed Matthew ons weer door Santa Monica, op weg naar Beverly Hills en Bell Air. Feilloos wist hij ins de huizen van allerlei beroemdheden te wijzen. Wat ben ik blij dat we daar niet wonen. De hele dag toeristen door de wijken aapjes kijken. Aniek wilde graag het huis van Selena Gomez zien. We zijn langs haar vorige optrekje gereden. Het nieuwe huis gaan we morgen zoeken.
Vervolgens naar Hollywood Boulevard met de Walk of Fame. Daar was het pas druk! Er zijn ongeveer 2,500 stervormige tegels in de trottoirs ingelegd met de namen van vele beroemdheden (acteurs, muzikanten en regisseurs) De Walk of Fame heeft een totale lengte van meer dan twee kilometer. Aan de boulevard ligt het Dolby Theater, waar elk jaar de Oscars worden uitgereikt.
We hebben ook de Hollywood – letters op de berg gezien. Vervolgens de laatste stop bij Farmers Market gemaakt. Daar waren vele eettentjes en genoten we van een verlate lunch. In een Ierse Pub hoorden we veel lawaai. De wedstrijd Duitsland – Argentinië was begonnen. Nog steeds 0-0, dus niks gemist…
Na de Farmers Market was de rondrit ten einde en zijn we weer naar ons hotel gebracht. Daar zagen we op onze hotelkamer nog net de verlenging, toen Duitsland de winnende goal maakte. Petra was helemaal in haar nopjes: weer 15 punten in de straat-poule! maar we waren het allemaal erover eens: Beter Duitsland voetballend winnen dan Argentinië met strafschoppen!Na de wedstrijd zijn we met de taxi naar een groot winkelcentrum gegaan. Daar heeft Aniek eindelijk, na een jaar zoeken, haar Selena Gomez Parfum kunnen kopen. Maarten kocht een T-shirt dat hij graag wilde. Nog even bij de Subway gegeten als een paar echte toeristen. Daarna weer met de taxi terug naar het hotel. Moe maar voldaan sloten we de tweede dag in de VS af. Tot morgen!
Dag 3: De camper halen en op weg
Vanmorgen al om 6 uur opgestaan, want we hadden een Early-pickup besteld. Dat betekent dat we de camper al in alle vroegte kunnen ophalen. Daarvoor kwam een busje van El Monte ons tussen 7 en 8 halen.
Omdat we al vaker een camper hadden gehuurd, duurde de overdracht niet lang en waren we al om half 10 onderweg. We hadden Aniek beloofd het nieuwe huis van Selena te zoeken, maar eerst moesten we nog groot inkopen doen in een supermarkt. Van theedoek tot brood en van cola tot een Barbecue verdwenen in onze kar. Na een uur waren we helemaal klaar voor de reis. Helaas werkte het verkeer niet mee: In Los Angeles was er de maandagmorgen-spits en daar moesten we met onze camper doorheen. 6 baans aanschuiven en dat een uur lang: op zoek naar het nieuwe huis van Selena in de wijk Calabasas: Een heuvel met prachtige huizen, maar wel in een compound. We kwamen er niet in, en al helemaal niet met die reuze camper van ons!
Aniek: helaas! Ze had nog extra een fanbrief gemaakt om in haar brievenbus te stoppen, maar deze moet nu dan met de post. Na deze speurtocht onze route weer opgepakt richting Santa Barbara en Pismo Beach. We gingen over de beroemde kustweg tussen Los Angeles en San Francisco in noordelijke richting. Het was de highway 101. Tijdens de tocht reden we een hele tijd langs de kust van de Oceaan en genoten van het uitzicht. Om 16 uur kwamen we aan op de beoogde camping. Bij het inchecken zeiden ze dat we de laatste plaats kregen. 400 plaatsen volgeboekt! De camping ligt aan zee en vanuit onze standplaats kunnen we zo het strand op.Maar eerst onze camper inrichten en de BBQ in elkaar schroeven! Het is een mooie! en dat voor $15,00! En er komt heerlijk vlees vanaf. We hebben ook aardappels in de magnetron gepoft. En Aniek heeft een overheerlijke salade gemaakt. Voor na was er een waterijsje en een duik in de pool.
Dag 4: Highway 1, deel 1
Vannacht is Frank om vijf uur wakker geschrokken: hij hoorde water spuiten en dacht dat onze waterslang van de kraan was losgesprongen! Hij sprong uit bed en viel met veel herrie van het afstapje met het gevolg dat iedereen wakker was… en raad eens… het was de sprinklerinstallatie van de tuin achter de camper. Dus toen hij een been buiten de deur zette, was hij direct ook gedoucht. Daarna heeft hij niet veel meer geslapen. Om zes uur maar opgestaan, koffiegedronken en naar het strand gewandeld. Daarna de foto’s bij de blog gevoegd. Ondertussen waren de kids ook wakker en hebben we een heerlijk ontbijtje gemaakt: boterhammen met Amerikaanse pindakaas, jam en kaas.
Om 9 uur onderweg naar Hearst Castle. Dit is een historisch landhuis gebouwd tussen 1919 en 1947 door krantenmagnaat William Hearst. Hij verzamelde kunst vanuit Zuid-Europa en India, en Egypte en bracht het in dit huis samen. Na zijn dood schonk de Hearst Corporation het landgoed aan de staat Californië. Het landgoed en de kunstcollectie is nu opengesteld voor het publiek. We hebben eerst een informatiefilm over zijn jeugd, zijn motivatie en de bouw gezien en daarna zijn we met een bus de hoge berg op gereden. In het landhuis hadden we een rondleiding met een gids. Iedereen was er diep van onder de indruk. Aniek zou er goed kunnen wonen, zei ze.
We bleven er langer dan gedacht en rond twee uur hebben we langs het strand een late lunch genoten. Op naar Carmel, over de beroemde highway one. Een weg van 94 mijl langs de grillige kust van Californië. Het is een adembenemende en een van de meest populaire routes langs de grote oceaan. Vele bochten en vergezichten. Diepe afgronden naar de zee en bergen aan de andere kant. We stopten eerst bij Piedras Blancas. Hier ligt een grote kolonie zeeolifanten op het strand te zonnebaden en in de zee te spelen.
Daarna verder over de bochtige highway 1. Er kwam geen einde aan, maar we genoten met volle teugen. Onderweg zagen we op veel plaatsen mensen langs de weg staan en naar de zee wijzen. Zouden er dan echt walvissen te zien zijn? We stopten even en hadden meteen prijs!
Om 19.00 uur kwamen we aan op de camping in Carmel. Carmel is bekend omdat in de jaren 80 Clint Eastwood er burgemeester was. Je zou zo denken dat je aan de Cote d’Azur was: Het is er groen, schoon, opgeruimd en vooral verzorgd. We liggen net buiten het stadje aan de creek (drooggevallen). We moesten wel even zoeken en bij de ingang staat het bordje met de tekst: “Well… you found it and it is Carmels best kept secret”. Een kleine camping met 35 plaatsen langs de opgedroogde rivier. Na installatie direct de BBQ weer opgestart:
Vandaag staat bief, mais en een baked potatoes op het programma. Als toetje stond marshmallows op het programma.
Dat was smullen!! en om 22 uur waren we klaar met de dag en gingen slapen. Maar eerst nog even dit verhaaltje… Welterusten!
Dag 5: Monterey Bay Aquarium, 17-Miles Drive en Golden Gate Bridge
Goedenavond Nederland! Terwijl jullie zuchten onder de eerste echte hittegolf van het jaar, zitten wij aan de mooie westkust van Californië. Toen we vanochtend opstonden, zaten we in de wolken. Het was vochtig, maar niet te koud. Echter, toen we onderweg waren, kwam de zon al snel uit. We zijn het eerst naar het Monterey Bay Aquarium geweest. Dit is vooral bekend om de vele jelly’s (kwallen). Het aquarium ligt direct aan de oceaan en wordt door speciaal daarvoor aangelegde pijpen continue voorzien van vers oceaanwater. We zagen vissen, roggen, haaien, octopussen, krabben, pinguïns en ga zo maar door. Maarten vond het leerprogramma nog het interessantste…
Na het aquarium zijn we de 17-mile drive opgereden. Het is bekend omdat het een van de mooiste wegen van de wereld is. Nadat we de weg opreden hebben we vrij snel een plekje gevonden om te lunchen. Je hoorde echt de golven tegen het strand slaan. Wat een sfeer.
Daarna nog een uurtje langs de indrukwekkende kustlijn van Pebble Beach gereden. De weg eindigde in het Del Monte Forrest.
Op naar San Francisco. Deze tocht voerde ons bijna drie uur lang langs de mooiste kustlijn van de VS. De weg Highway 1 loopt immers hier vlak langs de kust en aan de ene kant heb je de oceaan en aan de andere kant grillige kliffen en steile bergen.
Daarna zijn we in San Francisco aangekomen. Dat was een lang gekoesterde wens van Frank: met de camper over de Golden Gate Bridge. Wat een belevenis! Aan de overkant zijn we even gestopt om, zoals het echte toeristen betaamd, snel wat kiekjes van de stad aan de ander kant van de baai te schieten.
Vervolgens nog ruim een half uur door gereden tot op de camping: Het is een grote familiecamping, maar wel rustig (met wifi en pool). De kids hebben al even gezwommen, terwijl ik de BBQ aan stak. Weer een dag om. Als we zo nog eens door de foto’s kijken, zeggen we tegen elkaar: wat hebben we al veel gezien!
Dag 6: San Francisco
In de boekjes lazen we wat we allemaal in San Francisco gezien moesten hebben:
– De Golden Gate brug: Check!
– Pier 39: Check!
– De zeeleeuwen: Check!
– Alcatraz: Check!
– Telegraph Hill met de Coit Tower: Check!
– Little Italy: Check!
– De kabeltram: Check!
– Lombard Street: Check!
– China Town: Check!
Vandaag was dus een drukke dag: Hoe doe je een wereldstad in een dag? Te voet! San Francisco is met de auto niet te doen, maar alles ligt dicht bij elkaar en dus konden we het te voet doen. Aan het eind van de dag gaf de app van Maarten aan dat we 15,2 km door de stad gewandeld hadden. Tjonge…
Een korte impressie: Vanochtend vanaf de camping naar de noordkant van de baai gereden. Daar met veel moeite een parkeerplek voor onze grote camper gevonden. We zijn de afgelopen twee dagen al twee keer een parkeerplaats opgereden, die voor de camper te klein was en waar we weer weg moesten. Gelukkig steeds zonder schade. We namen de veerpont naar de stad. Een half uurtje high-speed over de de San Francisco baai. Na aankomst zijn we naar Pier 39 gelopen, waar gezellige winkeltjes en restaurantjes zijn en natuurlijk de zeeleeuwen. Het was er gezellig druk, maar wel fris. We hebben er nog een pannenkoek gegeten en zijn naar de boot naar Alcatraz gelopen.
Alcatraz is de beruchte gevangenis, gebouwd op een rots in de baai, waar nooit iemand van is ontsnapt. Amerika’s gevaarlijkste criminelen werden ernaartoe gestuurd: Een van de bekendste gevangenen was Al Capone! De tickets voor Alcatraz zijn al wekenlang uitverkocht en wij hadden vanaf thuis al de toegangskaarten bemachtigd. De kinderen vonden het indrukwekkend om er te zijn. Je kreeg op het eiland een headset om naar de verhalen van een van de gevangenen te luisteren die je langs de celblokken, de eetzaal, de luchtplaats en de bibliotheek voerde. Hij vertelde over de diverse vruchteloze ontsnappingspogingen. De bekendste poging was die, waarop de film “Escape from Alcatraz” is gebaseerd. Thuis toch nog maar eens naar kijken…
Daarna weer een steile trap naar beneden en via wat steile weggetjes weer naar boven kwamen we bij de voet van Lombard Street. Hier is de hellingshoek zo groot, dat ze er haarspeldbochten in hebben gemaakt, met vele bloemen ertussen. We hebben er prachtige foto’s gemaakt. De echte steilheid is op de foto niet vast te leggen, maar voelden we zeker wel in onze benen!
Terug op het vasteland hebben we een wandeltocht gemaakt langs de bekendste delen van de stad: We kwamen erachter dat je geen kant op kon lopen, zonder een steile klim of afdaling te moeten maken. De trappen op Telegraph Hill naar de Coit Tower waren nog de meest uitdagende. Maar we hebben het allemaal gedaan! Boven bij de toren werd de tocht ook beloond met een adembenemend uitzicht over de stad en de baai. We genoten ervan, maar waren blij dat we allemaal een vest of trui aan hadden!
Na dit fotomoment zijn we weer naar beneden gelopen en kwamen langs een van de routes van de beroemde “Cable Car”, het trammetje dat rijdt door de steilste straten van de stad.
Onderweg naar China Town kwamen we ook langs vele gezellige Italiaanse restaurantjes. Dit was Little Italy. De Italiaanse wijk van de stad. China Town is de grootse Chinese wijk buiten China zelf. Daar vestigden zich vele Chinezen nadat ze hun geluk hadden gezocht tijdens de grote Goldrush in de Californische bergen. De straatnamen worden er ook in het Chinees weergegeven en overal hangen lampionnetjes in de straten. We zagen een Chinese bakkerij, kruidenierswinkeltjes, kleding, een wok-winkel, restaurants en Chinese snuisterijen. Alles even goedkoop en ideaal voor souvenirjagers. We hebben er helemaal niets gekocht! haha…Wandelen maakt hongerig! Daarom liepen we terug naar Little Italy en hebben er in een typisch Italiaans restaurant hebben we allemaal een heerlijke pizza verorberd. Daarna was het weer tijd om terug naar de camping te gaan. Iedereen viel als een blok vroeg in slaap.
Dag 7: Van San Francisco naar Yosemite
Vanmorgen uitgeslapen en lekker rustig aan gedaan. We vertrokken pas om half elf van de camping. Eerst voor drie dagen boodschappen gedaan in een grote supermarkt en de tank volgegooid: De benzine kost hier ongeveer € 0,81 per liter. De camper rijdt ongeveer 1 op 4 km. Onderweg veranderde het landschap van het ruige kustgebergte rondom San Francisco naar een vlak achterland met veel landbouw. We zagen velden met druiven, olijfbomen, suikerriet en mais. De weg bleef druk en bleek de oostelijke hoofdroute naar Los Angeles te zijn. Toen we verder naar het oosten gingen, werd het steeds rustiger. Toen we de hoofdweg naar Yosemite insloegen, was alle verkeer weg. Het landschap veranderde nu snel van vlak, naar glooiend en bergachtig en vooral van dor naar groen. Het plaatsje Mariposa zag er echt heel leuk uit.
Voorbij dit plaatsje kwamen we bij de camping. Deze hadden we al gereserveerd. Het is een prachtige camping midden in het bos. Ik ga nu de BBQ weer opstoken. Morgen rijden we door Yosemite. Tot dan!
Zo, nu even een paar nagekomen inzendingen van het avondprogramma:
Dag 8: Yosemite National Park
Vandaag is het zaterdag. De eerste week van onze vakantie is voorbij. Op het programma staat een rit door het Yosemite National Park. Bekend van de geweldige granietformaties en de prachtige watervallen. Om half 10 zijn we al vertrokken vanaf de KOA-camping in Mariposa. Wat een mooie camping was dat! Het lag op een helling in het bos en er was veel plaats voor onze camper. De kinderen amuseerden zich met hun Finse vrienden.
Yosemite is het bekendste park van Californië, zo niet van heel Amerika. Elk jaar bezoeken 4,2 miljoen mensen dit nationale park. Vooral in de vakanties is het druk, en zeker het ’s weekends. Laat het nu zaterdag zijn. Er was dus file naar het park toe. Het park beslaat bijna 2000 km2 en is zeer divers in landschappen. Door een gletsjer uitgesleten vallei (Yosemite Valley), 3 enorme watervallen, bossen, weides met bloemen, rotsformaties. Er kunnen onder begeleiding van rangers wandelingen worden gemaakt. Er is ook veel “wildlife”: onder andere beren, wolven, herten en reeën, eekhoorns en vele soorten vogels.
Volgens de boekjes: “een stukje natuur dat zo prachtig is, dat het in geen enkele rondreis door het westen van Amerika mag ontbreken”.
Na een half uur rijden kwamen we bij de west-ingang van Yosemite. De entree-pas die we hebben van Nancy en Mario doet het prima! We mochten het laatste stukje langs de file rijden, omdat we al toegang hadden “betaald”. De eerste stop was bij de nagenoeg droge waterval “Bridalveill fall”. Vervolgens reden we door naar Glacier Point. Dit punt biedt de mooiste panorama’s van het hele park. Van hier kun je alle hoogtepunten van Yosemite Valley goed zien. We zagen de bekende Yosemite Falls van hieruit goed liggen.
Bij Glacier Point hebben we geluncht en daarna naar de zuid-ingang gereden. We hebben de hele weg nog gezocht naar beren, maar niet een gezien… Wel een hertje langs de weg, maar we reden te snel om een foto te maken. De hele weg hebben we ons vergaapt aan het mooie landschap.
oja, we hebben ook nog een selfie gemaakt:
Toen we het park uitreden veranderde het landschap weer snel in een vlak land met veel landbouw. In Fresno hebben we een camping aan de rand van de stad genomen, met wifi en pool. Er zijn verder geen toeristen, alleen maar vastte bewoners. Lekker rustig dus… het eerste vakantie-wasje draait… De kids liggen in het zwembad en vermaken zich prima. Wij dus ook!
Dag 9: Giant Sequoia National Park
Vandaag hadden we ons een beetje vergaloppeerd met de route. We wisten dat we lang moesten rijden door het Giant Sequoia National Park. Maar aan het begin van het park stond op het bord dat het wagens die een lengte hadden langer dan 22 voet, werd afgeraden door het zuidelijke deel van het park te rijden. Dat was nou net de route die wij hadden uitgestippeld en onze camper is 29 voet… Wat zouden we doen?
Een gedeelte van het park heet het Giant Forest, met daarin minstens 2000 reuzenbomen met een omtrek van minimaal 10 m. De bekendste is de General Sherman Tree. De grootste boom op aarde, en zelfs ook het grootste levende wezen op aarde! Deze reuzenboom staat op een uur rijden vanaf de entree van het park. We besloten ernaartoe te rijden en ter plaatse nog eens te informeren. De weg ernaar toe was bergop en erg bochtig. Het hoogste punt dat we gereden hebben lag op 7.500 voet: ongeveer 2.500 meter. Onderweg werden de bomen steeds groter en wij voelden ons steeds kleiner… We hebben diverse stops gemaakt en, zoals echte toeristen betaamd, vele foto’s genomen van deze bezienswaardigheden.
Bij de General Sherman Tree hebben we een korte wandeling (steil bergaf) gemaakt naar deze reuzenboom. Hij is wel 42 meter hoog en meer dan 15 meter in omtrek. Het is gewoon niet te geloven dat zoiets bestaat. Het maakte op al ons viertjes een grote indruk. Veel (te dikke) Amerikanen hadden moeite met deze wandeltocht. Het liefst zouden ze met de auto tot onderaan de boom rijden en uit het raampje een foto maken… haha.
Terug bij de camper vroegen we aan een Park-Ranger hoe het zat met de lengte van onze camper en de route naar het zuiden. Zij raadde het ons pertinent af om de tocht te ondernemen, omdat de bochten veel te krap waren en we een te grote draaicirkel hebben. Dat was balen! Moesten we de hele bochtige weg terug en dan een andere route zoeken naar het zuiden. Buiten het park de eerste weg naar links ingeslagen en toen: “wagens langer dan 30 voet wordt afgeraden…” Dus dit hebben we gewoon gedaan. Waren we maar helemaal naar de stad Fresno teruggereden, want: 2 uur lang bochtjes draaien met een maximumsnelheid van 25 km/h en steile afdalingen in de middle of nowhere… Dit was niet grappig en Frank was helemaal gaar gedraaid toen we deze beproeving achter ons hadden.Vervolgens nog een uurtje rijden naar Bakersfield, alwaar we snel een mooie camping vonden. Je raadt het: met Pool en Wifi! Iedereen happy! Eerst alle vier lekker gezwommen en in de zon gezeten, toen de BBQ aan en lekker bief met mais en baked potatoes gegeten. Daarna weer gezwommen (het is hier net zo warm als in NL nu) en gedoucht. Nu een kopje chocolademelk en op bed wat aan het internetten. Maar iedereen in NL is al naar bed (of weer op), dus nu gaan we slapen.
Dag 10: Las Vegas
Goedemorgen! Wij zijn gisteren van Bakersfield naar Las Vegas gereden. Een hele trip! Maar het loont de moeite. Campers mogen niet door Death Valley, dus moesten we een omtrekkende beweging maken, via Barstow. Omdat het vooral autoweg rijden was, was het voor Maarten en Aniek ook een rustige dag. Om 12 uur waren we al in Barstow en hebben even door dit Route 66 stadje gereden. De kinderen vonden het nog te vroeg om te lunchen, dus hebben we een stukje fruit gehad en zijn na een korte pauze weer verder gereden.
De weg die volgde was druk, want het was de hoofdweg van Los Angeles naar Las Vegas. De weg gaar voor het grootste gedeelte door de Mojave woestijn. We zagen diverse malen “Dust Devils”. Dit zijn kleine wervelwinden die door de hitte heel lokaal ontstaan en zand tot wel 200 meter hoogte kunnen opstuwen. Eentje raakte onze camper tijdens het rijden en dan moet je het stuur wel heel goed vasthouden! Eerst krijg je een windstoot van de ene, en direct daarna van de andere kant. Best eng. Een stukje verder zagen we aan de overkant een auto op z’n kant liggen. Zou hij ook getroffen zijn door een Dust Devil of zou de bestuurder in slaap zijn gevallen? We weten het niet, maar het gevolg was een file van zeker 10 mijl. Gelukkig niet aan onze kant…
Bij de grens met Nevada begonnen meteen ook de casino’s. We maakten er een stop en hebben er geluncht. Daarna de laatste etappe en daar was Las Vegas! We zijn gaan inchecken op de camping en direct doorgereden naar het welkomst-bord, dat iedereen wel kent:
Het is hier 45 graden in de schaduw. Lekker dus… Daarna met onze camper een tocht gemaakt over Las Vegas Blvd, de Strip. We zijn nog gestopt bij een reuze souvenirshop, waar we de eerste dingetjes hebben gekocht. Terug op de camping hebben we lekker gezwommen en toen de zon onder ging zijn we met een taxi terug naar de stad gegaan en hebben lekker gegeten in het hotel-casino Mirage. Daarna over de Strip gelopen en onze ogen uit gekeken. Afkoelen deden we in de grote winkelcentra van de Venetian en Ceasars Palace. Om 24 uur waren we pas terug. Moe maar voldaan gingen we slapen.
Dag 11: Rustdag in Las Vegas
Vanmorgen rustig opgestaan en wat gelezen en getypt aan de blog. Daarna in de schaduw (het was al 30 graden) samen ontbijt genuttigd en naar Las Vegas Wet ’n Wild waterpark gegaan. Daar even lekker niks gedaan, behalve wat gezwommen en gelezen. Vanavond nog een keer over de strip gewandeld. Maarten wilde een zak M&M’s kopen bij de M&M store. Daarna naar de camping en slapen! Morgen gaan we naar Zion National Park. Maar daarover dan meer…
Dag 11a: Nog een nagekomen bericht uit Las Vegas
Las Vegas is heet. En dan bedoelen we ook heet! We zijn de hele dag in een waterpark geweest en moesten telkens weer het water in om af te koelen. Zelfs Petra deed dat. En dat mag toch wel een unicum heten… haha!
Nadat de zon begon te dalen en de temperatuur eindelijk onder de 40 graden zakte, zijn we op verzoek van Maarten en Aniek eerst gaan dineren bij een McDonalds. Daar was het lekker koel. Vervolgens (om het af te leren) nog een keer naar de grote hotels op de Strip: Mandela Bay, Luxor, Excalibur, New York… en natuurlijk de M&M store. Hier volgen er nog enkelen:
Dag 12: Zion National Park
Nadat we vanmorgen eerst samen ontbeten hadden en nog de live beelden van Eindhoven hadden bekeken, zijn we weer op pad gegaan. We laten vandaag de stad achter ons, dus moesten we weer proviand inslaan: Eerst een boodschappenlijstje gemaakt en daarna naar de Walmart:
Nadat we de ijskast weer volgepropt hadden, vertrokken wij richting noordoosten. We rijden over de snelweg langs de achterkant van de grote hotels en konden ons nog een laatste keer vergapen aan de omvang van de stad. Nadat we nu echt de stad achter ons gelaten hadden, was de woestijn weer terug. Verschillende soorten landschappen kregen we te zien: Eerst een vlak land met hier en daar struikjes. Dit was de vallei waarin de stad gevestigd was. Daarna reden we de bergen in. Dit leek erg op een ruig maanlandschap:
Daarna kwamen we in de volgende vallei en weer de bergen in:
Toen we Zion inreden, kregen we te horen dat we door een aantal lage tunnels moesten. Deze waren zo laag, dat we er in het midden moesten gaan rijden en ze het verkeer in de tegenovergestelde richting even moesten stoppen om ons door te laten… Maar we waren niet de enige met een camper. Er reden zelfs grote bussen door heen. Ongelofelijk!
Nadat we de tunnels gepasseerd waren werden de bergen kleurrijker en het was echt mooi om te zien. Kronkelweggetjes tussen grote, door wind en water uitgesleten rotsformaties. We zijn er even gestopt om een kopje soep te eten:
Daarna weer verder door de canyon. Wat hebben we genoten. Het was indrukwekkend mooi!
Nadat we het park weer uitgereden waren, was het nog maar een half uurtje rijden tot de camping. We staan op een rustige, boomrijke camping midden tussen Zion NP en Bryce NP, waar we morgen doorheen rijden. De kinderen hebben even gezwommen en Petra en Frank hebben wat gelezen. De temperatuur is een stuk aangenamer. We zitten nu op ruim 2000 meter hoogte. Vannacht zullen we geen airco meer nodig hebben… Dus iedereen rustig slapen. Rustig? Vanmiddag was er een jongetje die zei dat hij een ratelslang had gezien. De campingeigenaar heeft nog eens goed gezocht, maar niets gevonden. Waar zou die zitten????
Na het eten hebben de kinderen nog bij het kampvuur marshmallows geroosterd. Dat was een gezellig tafereeltje. Maarten vertelde Aniek van alles over de middelbare school. Ze hadden het echt gezellig samen:
Net zijn we nog even buiten geweest en hebben de sterrenhemel bewonderd. Het is hier zo donker dat de sterren echt heel goed te zien waren. Geweldig gezicht en Petra noemde het “Las Vegas in de hemel”. Tot morgen!
Dag 13: Bryce Canyon National Park
Vannacht geslapen in Glendale, een sobere camping, dat in hoogtij dagen een KOA-camping was. We hebben er goed kunnen verblijven: Zwembad, Wifi en schoon sanitair, maar paden waren onderkomen en zo ook het picknick meubilair dat bij de standplaats hoorde.
Vandaag stond eigenlijk een korte tocht op het programma: Op en neer naar Bryce Canyon en dan weer slapen in Glendale, maar we besloten door te rijden naar Lake Powell, omdat het daar warmer is en er een mooi stuwmeer is, waar we konden zwemmen. Maar eerst naar Bryce Canyon. Toch wel het favoriete park van Frank. Eerst werden we al getrakteerd op mooie rode rotsformaties in Red Canyon:
en daarna het echte werk in Bryce Canyon. Maar om echt een goede indruk te krijgen van het spektakel, moet je er echt in wandelen. Dat hebben we dan ook gedaan. Er was een wandeltocht van 1,3 mile (ruim 2 km), maar dan met een hoogteverschil van ruim 160 meter. Daarbij moet je je indenken dat het 30 gr C was en we ruim boven de 2,5 km hoogte zaten, dus de lucht was een stuk ijler.
Aniek had het dan ook heel zwaar met de steile paadjes. Ze had eigenlijk te weinig gedronken. We hadden wel water bij ons, want dat werd overal aangeraden. We hebben langs het pad prachtige foto’s gemaakt:
Dit was boven aan het pad. Als je goed kijkt naar de mensen op de foto, krijg je misschien een indruk hoe diep de canyon is.
Een vriendelijke Fransoos, wilde wel een foto van ons maken. Het was moeilijk ons en de canyon tegelijk in beeld te brengen.
Dit was de laatste etappe van de terugtocht. Kijk ook hier eens naar de mensen beneden, om te zien hoe steil het was.
Vanuit Bryce Canyon zijn we vervolgens 100 miles zuidelijk naar Lake Powell gereden.
Daar hebben we een stop gemaakt bij de stuwdam en toen we naar de beoogde camping langs het water wilden, bleek dat die helemaal volgeboekt was. Dat was even pech, zeg! Toen maar naar de volgende op ons lijstje: ook vol. We raakten nu toch een beetje gefrustreerd: Dat waren de enige twee campgrounds in de buurt en we mochten wel gewoon op een parkeerplaats staan, maar het was dik 35 graden en dan zonder water en stroom voor de airco. Dat hebben we maar niet gedaan. Een paar telefoontjes naar campings op onze verdere route: We konden in Williams voor een nacht terecht. Alleen ligt Williams 3 uur rijden van Lake Powell. Dus besloten we om half zes de tocht nog eens te beginnen. Dit was eigenlijk de route voor morgen… Om half negen ’s avonds (we hadden een tijdzone gepasseerd, dus na 3 uur rijden waren we 2 uur verder…) lagen we dus 2 dagen voor op schema!Deze camping was heel goed!: Een mooi zwembad, schone en ruime douches en zeer vriendelijke mensen! In onze planning hadden we deze camping als uitvalsbasis gepland om de Grand Canyon te bezoeken, en ook Sedona en Jerome, maar ook enkele Route66 plaatsjes in de buurt. Maar we konden hier ook maar een nacht terecht, omdat ze voor het weekend volgeboekt waren. Het was 10 uur ’s avonds. Morgen zouden we wel weer verder zien…
Dag 14: Sedona en het spookstadje Jerome
Dag 14, al twee weken in de States! Wat gaat de tijd toch snel! En we liggen dus 2 dagen voor op schema! Vandaag zouden we het even rustiger aan kunnen doen, zij het dat we vanochtend nog geen idee hadden waar we vanavond zouden slapen! Maar het eerste telefoontje bracht uitkomst, maar vooral ook gemoedsrust: Veertig minuten westelijker was er een camping, met goede reviews, die plaats voor ons hadden. Konden we dus rustig ontbijten en dan die kant op gaan om de standplaats te regelen. Alleen: we wilden naar Sedona en Jerome. Twee plaatsjes die een uur oostelijk van Williams liggen. Maar ja, dit maar op de koop toe nemen. Echter, toen we 2 minuten op pad waren, zagen we een reclamebord voor een RV-park (Onze camper heet in Amerika een RV) net buiten het centrum van het Route 66-stadje Williams. Daar naar toe gereden en… Ja hoor! ze hadden plaats voor twee nachten! Dit paste perfect in onze planning. De camping was voor Frank een Deja-Vu, want hij was hier in 2006 al met Marleen geweest!
Nadat we hadden ingecheckt, gingen we op weg naar Jerome. Volgens de routeplanner een uurtje rijden, maar dit pakte anders uit: Toen we ruim drie kwartier onderweg waren door de bergen, zagen we een bordje dat de verharde weg ophield na 1 mile. Het was nog maar een stukje (10 miles) dus we besloten rustig verder te gaan. Dat hadden we beter niet kunnen doen… De weg werd steeds hobbeliger en dat was geen pretje met die grote bak van ons! we konden maar 15 miles per uur rijden, dus het duurde heel lang. Toen we volgens de GPS bij het eindpunt aankwamen, bleek…. dat we in the middle of nowhere stonden. Geen huis in velden of wegen te bekennen. En we hadden het hele stuk op ongeasfalteerde weg gereden. Het eindpunt was dus verkeerd in de GPS ingegeven. We stonden hoog in de bergen en de weg was zo smal, dat we niet konden draaien. Gelukkig kwam er opeens een auto achterop (natuurlijk een 4×4!) We wilden net voorzichtig gaan draaien, toen zij zeiden dat we stug moesten volhouden. Jerome was gewoon de weg volgen… De auto haalde ons in verdween uit ons zicht. Stonden we weer… alleen!
We reden voorzichtig door en toen stonden we voor een smalle brug… Gelukkig pasten we erdoor:
Toen weer met vele bochten omhoog. Toen kwam er nog een vliegtuigje en die cirkelde een keer laag over de camper heen, maar we reden stug door. Nog twee keer een smalle pas in de bergen en toen keken we neer op de Gold Mine Ghost Town in Jerome:
Een uur langer dan gepland gereden en 20 mile off-road door de bergen van Arizona. Het camper-verhuur bedrijf zou dit niet kunnen waarderen! Maar wij waren op dat moment heel erg opgelucht! Behalve dat we de camper nu voor inleveren ook van buiten goed moeten poetsen. Hij is helemaal rood van de stof!
Nou. Dat wat eigenlijk een rustige dag had moeten worden, was toch wel erg stressig geweest. Maar we waren bij ons doel: De Gold Mine Ghost Town van Jerome. Het dorpje had begin vorige eeuw 300 inwoners, maar nadat bleek dat er bijna geen goud gevonden werd, vertrokken de inwoners een voor een. In de vijftiger jaren was het helemaal uitgestorven. Totdat iemand op het idee kwam er een museum van te maken. Hij bouwde zo een smid na, een tandarts, een garagebedrijf, een schoenlapperij, en ga zo maar door. Toen mensen in de naburige dorpen dat hoorden begonnen ze oude spullen te schenken. Wat een bij elkaar verzamelde bende was dat: Oude auto’s, vrachtwagens, brandweerwagens, motoren, kettingzagen, kippen, geiten, ezel en zo alles door elkaar. En de ruim 90 jarige eigenaar woont er ook nu nog tussen. We hebben er een uurtje rond gelopen en keken onze ogen uit:
en omdat het in Las Vegas niet was gelukt, probeerden we hier of we nog wat overgebleven goud konden vinden…
Daarna geluncht in Sedona en vervolgens naar het Slide Rock State Park, waar je heerlijk over de steden in de rivier kunt glijden. Heeeerlijk als het buiten 30 graden is… Maaaaaar…. Het was gesloten wegens bosbranden! Niet te geloven toch? wat een dag!
Toen we terug waren in Williams (nu via de gewone weg!) zijn we naar het dagelijkse schiet-duel gaan kijken in het centrum. Hartstikke leuk om te zien hoe ze op een ludieke manier de toeristen bezig kunnen houden. Dat was een half uurtje lol hebben:
Daarna heerlijk gegeten bij de lokale Amerikaanse Griek en terug naar de camping. We hebben de dag goed omgekregen! Moe van onze “rustdag” nu naar bed! Tot morgen. Dan gaan we naar de Grand Canyon.
Dag 15: Bezoek aan het Grand Canyon National Park
Het is zaterdag vandaag. Veel Amerikanen gaan ook op pad, dus het zou druk zijn bij de Grand Canyon. We hebben de camping in Williams voor 2 nachten geboekt, dus vandaag hoeven we niet op zoek naar een nieuw slaapplekje. Vanaf de camping was het ongeveer 1 uur rijden naar de ingang van het park. Ondanks dat we vanochtend rustig aan hebben gedaan, waren we op tijd op pad. Onderweg passeerden we de Grand Canyon Express. De trein die met veel pracht en praal bezoekers van Williams naar Grand Canyon Village brengt.
Eenmaal in het park konden we ons vergapen aan het uitzicht. Dat zoiets bestaat op aarde. Zo zit je in een glooiend bos, en het volgende moment kijk je uit op de immens grote Grand Canyon. De echte grootte kun je niet op een foto vatten. Daarvoor zul je zelf moeten komen kijken. Om toch een indruk te geven:
En als echte toeristen ook samen poseren:
We zijn langs de rand in oostelijke richting gereden en zijn op vele plaatsen gestopt om te genieten van het uitzicht en … om vele foto’s te maken. Rond een uur of een zijn we op een picknick-plaats gestopt om te lunchen. Lekker eten in de natuur. Alleen die beesten overal… Drie mieren en een wesp. We blijven stadsmensen
Later op de middag terug op de camping. Even gedut, gezwommen en de BBQ opgestart. Morgen via de Route 66 naar het westen…
Dag 16: Route 66 van Williams (AZ) naar Needles (CA)
Zo, vandaag een herhaling van Franks reisje van vorig jaar. We hebben vandaag een stukje van de historische Route 66 gereden. Je ziet onderweg vele verlaten motels, tankstations, restaurantjes enz. Maar op sommige plaatsen weet men van de vergane glorie nog een echte toeristische attractie te maken. Een van die attracties is dan wel Seligman (AZ). Echt wel de moeite waard voor een lunch, kop koffie of zelfs een scheerbeurt door Angel, the barber.
Hij is 87 jaar en knipt de toeristen nog dagelijks (elke morgen). Voor $20 maakt hij van elke ruwe baard weer een babyface, haha. Helaas hebben we hem vandaag niet kunnen zien, omdat hij net was gaan lunchen. We hebben wel in zijn stoel gezeten (dat was nu veilig).
Hele busladingen toeristen komen naar Seligman om hem te zien. Kijk zelf maar eens op: https://www.route66giftshop.com/angel.html . Hieronder staan nog enkele foto’s van wat er nog meer te zien was:
Frank heeft in de souvenierwinkels nog een polo en een t-shirt gekocht. Daarna zijn we over de old Route 66 naar Kingman gereden. In Kingman hebben we even een pauze gemaakt en Aniek heeft in de K-mart kleren van het merk van Selena Gomez gevonden.
De laatste etappe van vandaag voerde over de highway I40 naar Needles. Daar hebben we een 5-sterren camping gevonden aan de Colorado River. Het is hier bijna net zo warm als in Las Vegas. We hebben met z’n viertjes heerlijk gezwommen in het mooie zwembad.Morgen van Needles naar Palm Springs. Wel te rusten!
Dag 17: Naar Palm Springs
Vandaag eigenlijk niet veel te melden. Eerst naar Palm Springs gereden. Bij het Happy Traveler RV Resort de rest van de middag aan het zwembad gezeten en gezwommen. Daarna naar het stadscentrum gelopen en in een gezellig Italiaans restaurant gegeten. Het is hier nu nog 40 graden. Op straat en op de terrassen wordt water verneveld voor een beetje koeling. Dat was echt aangenaam eten…Net weer door een taxi teruggebracht op de camping en nu zitten we nog wat na te keuvelen in de camper. Morgen de laatste etappe: naar LA! Daar blijven we een paar dagen, totdat we zaterdag terugvliegen. Helaas: ook geen foto’s gemaakt vandaag.
Dag 18: Terug in Los Angeles
We werden wakker in de hitte van Palm Springs. Eigenlijk zouden we moeten afkoelen in het zwembad, maar het werd de camper met airco. Aniek nam het dagboek nog een keer door. Wat hebben we al veel gedaan! De trip naar Los Angeles (LA) was niet zo lang. We hadden gisteren een KOA-camping gereserveerd in een van de voorsteden (Pomona) van LA. Daar waren we al om half 12! Na het inchecken zijn we niet naar de standplaats gereden, maar zijn we doorgereden naar een grote K-mart. Dit is een grote (Makro-achtige) winkel waar ze exclusief kleding verkopen van het merk “Dream Out Loud” van (natuurlijk) Aniek’s Selena.
Daarna nog wat boodschappen gedaan bij een supermarkt. We hadden er lekkere broodjes gekocht en die hebben we terug op de camping lekker opgepeuzeld. Toen zijn we gaan chillen bij het zwembad. Boekje, spelletje, zwemmen en dutten. Om 19 uur werd het tijd om de BBQ eens op te stoken. Op het menu stond een heerlijk stukje vis, kipfilet, worstjes en hamburger. Voor ieder wat wils. En natuurlijk werd de dag weer afgesloten met geroosterde marshmallows.
Dag 19: Met de camper door LA
Hoe rij je een grote camper ongeschonden door een van Amerika’s grootste steden? Dat was de hamvraag van vandaag. De afgelopen weken hadden we steeds ruimte in overvloed om met onze camper te rijden, maar vandaag was het wel even andere koek. Het begon al, toen we de snelweg op reden. De hoofdweg van het oosten tot aan Santa Monica is een drukke snelweg met vaak 5 of 6 banen met heeeeel veel auto’s! … en 1 camper! die van ons…
Aan het begin van de o zo drukke Hollywood Boulevard konden we onze camper kwijt. Van daar uit hebben we het laatste stuk over de Walk of Fame gelopen en gekeken of we tussen al die namen op de sterren ook voor ons bekenden zagen: We vonden onder andere Marilyn Monroe:
We liepen weer langs het Chinese Theatre en het Dolby Theatre en bezochten wat toeristische winkeltjes. Aniek vond een mooie sleutelhanger. Vanuit een winkelcentrum een stukje verder had je heel mooi zicht op “The Hollywood Sign”. 2,5 week geleden stonden we hier ook, maar ging de batterij van het foto-toestel leeg. Toen konden we er niet zo’n mooie foto’s van maken, maar dat konden we nu inhalen:
Na deze foto-shoot hebben we een taxi genomen die ons bij de Farmers Market afzette. Ook hier waren we al geweest, alleen was er toen geen tijd om goed rond te kijken. We hadden ons toen voorgenomen hier weer terug te komen. We lunchten warm in de food-court en liepen door de super-gezellige straatjes langs vele winkels en boetiekjes. Toen we uitgekeken waren hebben we weer een taxi naar de camper genomen en zijn naar de Santa Monica Pier gereden. Wat is het strand hier mooi!
Op de pier heeft Maarten nog een rondje met de (kinder)achtbaan gemaakt en hebben we lekker een ijsje gegeten. De pier is ook het einde van de Route 66, en daar hebben we Frank ook nog een keer op de foto gezet:
Via Venice Beach op verzoek van Maarten naar het voetbalstadion van LA Galaxy gereden. In dit stadion voetbalde tot voor enkele jaren de beroemde David Beckhem (je weet wel, van Victoria van de Spice Girls). Daar hebben we even gekeken naar de trainingen en door de hekken naar binnen. In het stadion zelf lag nu geen gras. Het seizoen moet nog beginnen.
Vervolgens zijn we weer naar de camping gereden. Een rondje van 10 uur kwam zo tot een goed einde. We hebben samen nog een boterhammetje gegeten en zijn daarna gaan slapen. Morgen gaan we naar de WB filmstudio’s…
Dag 20: Warner Bros. VIP Studiotour en nog veel meer…
Het is de voorlaatste dag van onze vakantie in de USA. We hebben een aantal dingen op ons verlanglijstje staan:
1. Uitslapen
2. Een bezoek aan de studio’s van Warner Brothers in Burbank
3. Een vervolg van onze speurtocht naar het woonhuis van Selena Gomez
4. Het jetset strand van Malibu
5. Geen file op de US10 Highway
De eerste wens is volledig ingewilligd. Frank heeft tot half acht uitgeslapen en de rest tot half tien. We zijn rustig opgestaan, om elf uur stond het ontbijt op tafel en om 12 uur zijn we eens rustig richting Burbank gereden. We hadden er gisteren avond via internet 4 kaartjes gereserveerd voor een tour door de Warner Brothers Film Studio’s. Burbank ligt een stukje noordelijk van LA, dus hadden we nagenoeg geen last van het drukke stadsverkeer. Ongeveer drie kwartier eerder dan gepland waren we er!
Nadat we ons voor de tour hadden ingecheckt hebben we eerst nog in de souvenierswinkel rondgekeken en daarna kregen we een korte film over de highlights van 80 jaar Warner Bros. Vele film kwamen langs, bijvoorbeeld: De Batman films, die van Harry Potter en de Oscar winnaar films: The life of Emile Zola (1937), Casablanca (1943), My Fair Lady (1964), Driving Miss Daisy (1989), Million Dollar Baby (2004) en Argo (2012). Ook de Loony Tunes zijn uit hun koker.
Na de film, gingen we met 12 man in een golfkarretje met de enthousiaste gids Ben. Hij liet ons als eerste alle buiten-decors zien, zoals Central Park (3 bomen en een grasveld), New York, Parijs, Chicago en ga zo maar door. Nergens zaten deurknoppen of verdere dingen op de gebouwen, waaruit je kon opmaken welk jaar of plaats het was. Deze details werden naar believen toegevoegd. Zo werd er een New-Yorkse straat omgetoverd naar Tokyo uit de tijd van de Samurai (The last Samurai met Tom Cruise uit 2003).
Ook de TV serie ER is er opgenomen, als ook de Ellen DeGeneres Show. We zijn zelfs in de opname studio van haar geweest. Hier worden in de maanden september tot april wekelijks 5 shows opgenomen. We mochten er geen foto’s van maken. We zijn nog in een magazijn geweest waar alle rekwisieten zijn opgeslagen en iedere producent kan daar zijn spullen komen lenen. Dit gold niet alleen voor de films van Warnet Bros., maar ook anderen maakten er gebruik van. Zo stond er nog de hele set van Friends. We mochten er even in de bank uitrusten
Het is dit jaar 75 jaar geleden dat de eerste Batman film werd geproduceerd en tijdens de tour hebben we diverse tentoonstellingen hierover mogen zien. Ook Harry Potter kwam ruimschoots aan bod.
Na de tour hebben we onze speurtocht naar Selena Gomez van twee en een halve week geleden weer opgepakt. We zijn als echte fans op zoek gegaan naar haar woonhuis. Bij alle dure wijken in Calabasas zijn we geweest. Maarten en Aniek gingen dan aan de deur vragen of ze daar woont:
Helaas was ook deze poging vruchteloos en moesten we met de brief, die Aniek voor haar geschreven heeft, weer weg.
Daarna zijn we door de bergen naar Malibu Beach gereden en hebben ons kunnen vergapen aan alle pracht en praal hier langs de jetset kust. De ene dure Porsche naast de andere nog duurdere Bently, stonden gewoon aan de straat. Prachtige huizen met uitzicht op het strand en de oceaan. En zo reden we langs de kustweg naar Santa Monica.
en zo werden een voor een alle punten van ons verlanglijstje afgewerkt. Om zes uur namen we weer de weg naar huis. Een weg over de snelweg I10 van 45 miles, die we op een rustige zondagmiddag binnen drie kwartier hadden kunnen rijden. Alleen: nu was het donderdagavond, in LA, en stond er 40 miles file… We hebben er 2,5 uur over gedaan, waarvan de eerste 10 miles stapvoets… jammer! Maar nu zijn we weer ingekwartierd op de camping en is iedereen moe, maar wel voldaan van deze leuke dag.
Dag 21: Opruimen en relaxen in LA
Vandaag rustig aan gedaan. We hebben om 11 uur pas gebruncht in de camper. Alles is bijna op en we moeten naar huis… Dat is zuur, maar we zijn toch ook weer blij om morgen in ons eigen bedje te slapen (Frank en Petra, want de kinderen reizen door naar Venetië, de bofkonten…). We hebben als eerste de camper gepoetst. Maarten en Frank de buitenkant (wat was die vies zeg! wat 20 miles off road toch kunnen doen!) en Aniek en Petra de binnenkant. Aniek zegt dat dit het schoonste is geworden. Daarna hebben we de kleren gesorteerd en de koffers, voor zover het kan, al ingepakt. Dit ziet er dan zo uit:
Gelukkig was het nog niet zo warm en stonden we lekker in de schaduw van een boom te soppen. Maarten maakte er een spelletje van: Hoe snel kan ik Frank door en door nat krijgen. Maar dat was ook wel weer lekker bij 35 graden… Ondertussen zaten Petra en Aniek binnen met de airco aan. Na het inpakken hebben we lekker gedoucht. Maarten is gaan sporten in het fitnesscentrum van de camping en wij hebben lekker in de schaduw van de boom een boekje gelezen. Ondertussen was de camping leeggelopen en weer vol aan het lopen. We hebben met verschillende mensen gezellig kunnen kletsen.
Ondertussen was Maarten weer gedoucht en wel terug en lag hij binnen onder de airco lekker te chillen:
Om half acht hebben we de laatste keer de BBQ opgestart en de koelkast leeggegeten. Wat we niet op kregen hebben we aan de buren gegeven. Een groep van wel 6 pubers (en hun ouders) heeft toch altijd honger! Nog even gebuurt bij buren uit Quebec en South Carolina. Deze laatste mensen zeiden tegen ons dat we in de drie weken dat we nu onderweg waren meer gezien hebben van Amerika, dan de gemiddelde Amerikaan in zijn hele leven van zijn land ziet! Nu klaar om naar bed te gaan. Morgen vroeg op en de camper terugbrengen en naar het vliegveld.
Dag 22: De terugreis
Ja, aan alles komt een eind. Ook aan deze geweldige reis. Wat hebben we genoten zeg!
Vanochtend om half zeven opgestaan, ontbeten en daarna alles gereed gemaakt voor de reis naar Nederland. De camper moest voor 11 uur zijn ingeleverd bij El Monte RV. Dit was ongeveer een uurtje rijden, dus op tijd opstaan was een must. Frank is nog even een rondje over de camping gelopen en heeft wat foto’s gemaakt van het aanwezige materieel:
Het ene is nog sjieker en groter dan het andere! De campings zijn ingericht op dit soort groot materieel, maar hier en daar was het toch wel krapjes en behelpen voor de eigenaren: bomen die in de weg stonden, of picknicktafels of een andere gast. En zo zagen we gisteren nog twee aanrijdingen door onoplettendheid van de eigenaren…
De camper inleveren betekent ook voor ons wat voorbereidingen treffen: Zo moesten we eerst zorgen dat alle kastjes leeg waren, de watertank vol en de afvalwatertanks leeg. Toen we op pad gingen hebben we eerst nog de benzinetank en de propaan tank laten vullen bij het tankstation naast de camping. Om 10 uur stonden we (ruim op tijd) op de stoep van de verhuur en tien minuten later was alles geregeld en iedereen tevreden. Nu begon het wachten: Eerst op het busje dat ons naar het vliegveld zou brengen, daarna op de vlucht die om zes uur vertrok.
Om wat tijd te doden liepen we wat tussen de te koop en te huur staande campers door. We mochten er ook nog in en Dave, de verkoper, leidde ons graag rond. Daar hebben we onze ogen uitgekeken wat mogelijk is en wat we met ons “gewone” rijbewijs zouden mogen rijden:
Dit pronkstuk was van 2009 en te verkrijgen voor net geen $47.000 excl. tax! Koopje toch? Alleen: we zouden er niet mee willen rijden. Wat een bakbeest. We keken verder rond en toen viel ons dit snoepje op: het was onderhand de kleinste die er te vinden was:
Deze zou ons heel goed kunnen bevallen. Maar we dromen verder…
Om 12 uur stonden we op het vliegveld. Inchecken konden we pas vanaf twintig voor 2, dus hebben we wat gehangen, gelezen en rondgekeken. Maar veel is er niet te zien. In Amsterdam en Dusseldorf kun je voor de douane nog veel winkelen, maar hier is helemaal niets! We waren wel de allereerste met inchecken en dus hadden we alle tijd om ervoor te zorgen dat de koffers van Aniek en Maarten door vlogen naar Venetië en die van Petra en Frank in Dusseldorf belandden. De kids vliegen vanuit Dusseldorf door naar hun vader in Italië, die hun daar opvangt. Een hele reis dus!
Toen we om 17 uur moesten boarden was de conclusie dat de wachttijd toch snel voorbij was gegaan. Gelukkig! Tijdens het opstijgen hebben we met z’n vieren geprobeerd om alle campings die we hadden gehad op te sommen. Dat bleek nog een hele opgave, maar het lukte wel! Eenmaal hoog boven in de lucht kregen we al snel ons avondeten en daarna ging het licht uit. Het was wel vreemd: in een vlucht van 11 uur haalden we 9 uur tijdsverschil in! Dus het werd een kort nachtje, maar ook die 11 uur vliegen naar Dusseldorf vielen ons niet zwaar. Om 14 uur zijn we geland en was onze vakantie in Amerika voorbij…Ik ben benieuwd wat de volgende toevoeging aan deze blog zal zijn… We danken iedereen die ons gevolgd heeft en zeker de mensen die reacties hebben gegeven! Tot snel!
