Dag 1: Naar Chicago
Goedemorgen. Vandaag de laatste dingen ingepakt, honden uitgelaten en op tijd vertrokken naar Düsseldorf. Het gaat nu echt gebeuren! Ik kan het niet geloven. Wat twee jaar geleden begon als een grap, heeft nu een serieuze vorm aangenomen. De afgelopen maanden is onze groep uitgegroeid tot 7 vrienden en bekenden die dit avontuur aangaan. Wij hebben ons aangesloten bij een grotere groep en aanstaande vrijdag voegen wij zevenen ons bij de rest en ontvangen de motoren. Zaterdag gaan we dan rijden naar Los Angeles over grote delen van de befaamde Route 66.
Vandaag is een reisdag. Ik vertrek als enige vanuit Düsseldorf en de overige 6 vanuit Amsterdam. Ik zit nu bij de gate en wacht totdat het boarden begint. Vanmiddag om zes uur Nederlandse tijd (11.55 Chicago tijd) zal ik landen en me bij de rest van de groep voegen. We hebben tot vrijdag een busje gehuurd en kunnen daarmee de stad verkennen. Hou deze pagina in de gaten en ik zal proberen dagelijks een update te geven.
Dag 1a: De motoren zijn er al
De vlucht zelf was gelukkig rustig. Alleen door alle spanningen kreeg ik een heftige migraine. In Chicago duurde het nog een uur voordat we door immigraties waren. Gelukkig was het koffer ook mee. Stel je voor: geen helm. Ik moet er niet aan denken!
Buiten de jongens opgewacht die via Amsterdam zijn gekomen: Erik, Oscar, Pascal, Bernard, Peter en Martin. Oscar ging de huurauto halen en de rest ging met een shuttle naar het hotel. Daar zagen we dat er al een paar motoren klaarstonden. Het gaat dan toch echt gebeuren! De sfeer is goed.
Dag 1b: Chicago verkennen
Eerst natuurlijk het thuisfront ingelicht dat alles goed was gegaan. Daarna stond iedereen te popelen op stap te gaan. Nadat Oscar met de auto was gearriveerd, zijn we naar de stad gereden. Dat was nogal een opgave. De avondspits was begonnen en we hebben er twee uur over gedaan om de Hancock Chicago Tower te bereiken. Daar geparkeerd in een flat op de 9e (!) verdieping voor $28 voor 2,5 uur. We zijn naar de bar op de 95e verdieping gegaan. Helaas was het een beetje heiig, maar het uitzicht was geweldig.
Nadat we een biertje hebben genuttigd, zijn we een paar blokken verder naar TGI Fridays gegaan voor het diner. Ik had erge honger, omdat ik in het vliegtuig niet had gegeten. En daar hebben de Amerikanen wel een oplossing voor… Na het eten terug naar het hotel. Na 24 uur wakker te zijn geweest, vonden we het allemaal wel welletjes. Slapen!
Dag 2: Naar de Harley Davidson Dealer
Net een bezoek gebracht aan de Harley-Davidson dealer in Chicago. Bijna een nieuwe gekocht… Ik kocht een pet, maar Pascal een hele helm…
Dag 2a: Chicago met mooi weer en uitzicht
Nadat we inkopen hebben gedaan bij de Harley-Davidson dealer, zijn we langs de kustweg naar Downtown Chicago gereden. In de buitenwijken prachtige huizen gezien met mooi uitzicht op Lake Michigan. Een van de vijf grote meren tussen Amerika en Canada. Het is meer dan 500 km lang en 200 km breed. In Chicago zijn we naar de Navy Pier gegaan, waar we Paul troffen, die voor zijn werk in Minneapolis was en via Chicago naar huis gaat. De pier is een populaire uitgaansplek en het is er gezellig met een theater, een kermis, winkels en bars en restaurants. Verder kun je van hier uit diverse uitstapjes op het meer maken.
Nadat we met z’n achten een verfrissend biertje hebben gedronken zijn we weer de stad in getrokken. We hebben vele foto’s gemaakt van de wolkenkrabbers. Na wat omzwervingen hebben we de lokale Harley shop bezocht. Ik heb net zo’n hoofddeksel als Oscar gekocht…
Daarna zijn we weer bij de Hancock Chicago Tower uitgekomen, waar we nu wel een goed uitzicht genoten in de bar. Het gebouw is volgens Wikipedia het derde hoogste gebouw van Chicago en het 7e van de VS met 344 meter schoon aan de haak! Op de onderstaande foto zie je links de Navy Pier, waar we vanmiddag waren.
Dag 3: De laatste dag Chicago
Vandaag al vroeg opgestaan. Door de jetlag was ik al om 3 uur wakker. Nog tot half zes blijven liggen. Na het ontbijt naar de Wall Mart gegaan om inkopen te doen. Bijvoorbeeld water voor de reis die dit weekend start. Buiten werd door de organisatie de eigen motoren gepoetst. Ze hebben een aantal eigen motoren en de rest wordt gehuurd. Om drie uur moesten we terug zijn om nog wat motoren op te halen. Daar zat ook mijn Harley Davidson Road King bij.
Maar eerst nog naar een Outlet Mall gegaan waar ik een paar schoenen heb gekocht. Een uur is zo voorbij. Terug bij het hotel kennis gemaakt met de andere groepsleden, die net vanuit Amsterdam waren gearriveerd. De motoren opgehaald (foto volgt) en in een bar met z’n allen gaan eten. Op de kamer alles klaargelegd voor de grote dag morgen en gaan slapen. Morgen weer een uitgebreider verslag. Wel te rusten!
Dag 4: De eerste rit over de route 66: op weg naar Normal
Vandaag een mooie dag gehad. Eerst met de motoren naar Chicago down-town gereden. Daar is het beginpunt van de Route 66. Onderweg ernaar toe regende het en reden we onder een spoorbrug en was het wegdek erg vettig. daar hebben we nagenoeg allemaal een glijmomentje gehad. Ik zelfs twee en een van de rijders is zelfs helemaal onderuit gegaan. Gelukkig niks ergs, want we reden heel langzaam. Na de motorstop bij het startpunt zijn we via de snelweg de stad uit gereden. Daar hebben we weer de Route 66 opgepakt.
Buiten de stad had Dries, de tourleider afgesproken met wat Amerikaanse motorvrienden die vandaag een stuk met ons mee reden. We kregen voorbedrukte T-shirts. Echt Amerikaans: met een grote foto van de Chicago MOBS op de achterkant. Na de begroeting in een nog grotere colonne het allereerste stuk van de route 66 gereden in zuid-westelijke richting. We zijn onderweg naar Los Angeles!
We hebben wat specifieke r66 dingetjes bezocht zoals een oude reus…
… en een Route 66 museum…
… en een oud karakteristiek tankstation.
Na een voorspoedige trip in de Motel6 aangekomen, waar we vannacht slapen. Nog een salade gegeten bij Danny’s en dan op tijd naar bed. Morgen om 8 uur gaan we weer verder.
Dag 5: Ontbijt-brunch in Atlanta Illinois
Vanochtend vanuit het motel in een klein uurtje naar Atlanta gereden. Nu in het Route66 restaurantje een typisch Amerikaans ontbijt nuttigen: 2 eggs sunny site up, hashbrowns, toast and ham, en toen weer op weg…
Dag 5a: naar Saint-Louis
Na de brunch weer op weg naar Saint Louis. Onderweg verschillende dingen gedaan. Ik post dat verhaal vanavond. Ik heb alvast twee filmpjes op youtube gezet van de overtocht over de Mississippi River:
Dag 5b: toevoeging weg naar St Louis
Nadat we vertrokken waren hebben we de hele dag wat regendreiging gehad, maar werd het ook steeds warmer en benauwder. Gelukkig had ik er met mijn doorwaaijas niet echt last van. Onderweg kom je allerlei karakteristieke Route 66 taferelen tegen. Je kunt niet overal stoppen. Ik heb deze reis al eens in 2006 gemaakt en wat opvalt is dat we nu weer compleet andere dingen zien. Allereerst zijn we bij een oud tankstation gestopt.
En weer een stuk verder koffiepauze gehad bij een echte route 66 verzamelaars waar het stel ons trakteerde op zelf gemaakte wafels en koffie. Een uit de hand gelopen hobby…
Net, nadat we weer gestart waren, kwamen we op een stuk Route 66 waar niet betond of geasfalteerd was, maar de weg gemaakt was van stenen. Weer een fotomomentje:
Toen we bijna in St. Louis waren, moesten we de Mississippi River over. Dit deden we niet via de normale route over de highway, maar over de Old Chain Of Rocks Bridge. Dit is een brug die in 1929 is gebouwd als onderdeel van de route 66, maar tegenwoordig gesloten is voor gemotoriseerd verkeer en alleen voor fietsers en voetgangers toegankelijk is. Speciaal voor onze groep is hij vandaag geopend voor motorrijders. we zijn er met zijn allen opgereden en midden op de brug hebben we een mooi foto-moment gemaakt.
In Saint-Louis gestopt langs de Mississippi River, onderaan de Arch. Het water stond erg hoog. Ik kan me herinneren dat toen ik hier in 2006 was, er nog een grasveld met parkeermogelijkheid was van zeker 50 meter breed, daar waar nu het water begon.
Daarna even nog een ijsje, om af te koelen en na een rit van 204 miles naar het hotel en slapen!
Dag 6: Over de Route 66 naar Lebanon MI
Vandaag over de route 66 lekker gecruised naar Lebanon. ‘s Morgens eerst naar een supermarkt gegaan om wat spilletjes te kopen. (Spilletjes zijn spulletjes die je eigenlijk niet nodig hebt). Daarna kwamen we nog een Harley dealer tegen onderweg. Jammer dat ik thuis BMW rij. Ik heb alleen een Amerikaans stofsjaaltje gekocht.
De volgende stop was bij de grootste schommelstoel ter wereld:
Even wat gedronken en naar de lunchplaats gereden. Daar was het restaurant gesloten. Gewoon niet meer daar! Toen maar naar de Subway. Lekker een broodje BMT gehad.
Daarna naar Historic Devils Elbow gereden. Ook die had zijn rustdag vandaag. Hij heeft aan het plafond allemaal BH’s hangen die de vrouwelijke gasten daar achterlaten. Ook onze vrouwen hadden die willen afgeven. Dus met een stift er iets opgeschreven en toen aan de klink gehangen.
En naar de slaapplaats gereden. Dit is een gezellig oud motelletje in Lebanon. Dit is echt zoals je het zou verwachten. Rondom een plein met het zwembad de kamers met de motor voor de deur. Lekker pizza gegeten en toen we terugkwamen was er een Spaanse filmploeg een documentaire aan het maken van de route 66. Onze Dries is ook geïnterviewd. En ze hebben nog een rare onderbroekenwedstrijd gehouden. De winnaar mag je zelf kiezen.
Dag 7: Door de heuvels van Missouri
Vandaag naar de bibliotheek van Lebanon gegaan. Hier is een presentatie van maquettes van allerlei Route 66 taferelen. Ze zijn bijna allemaal gemaakt door Willem Bor uit Zoetermeer. Daarna zijn we gaan ontbijten/brunchen in een karakteristiek restaurantje. Ik had twee eieren Sunny side up, home made fries en toast. Amerikaanser kan toch niet he? Toen echt onderweg. Halverwege een bezoek aan PFI Western Wear waar de gemiddelde cowboy alles kan kopen wat hij nodig heeft. En Dries had echt een paar laarzen nodig. Ook Oscar heeft een paar mooie boots gevonden.
Verderop nog enkele verlaten plaatsen bezocht, daar waar vroeger veel bedrijvigheid was, is nu niets meer over door de komst van de snelweg en zijn de gebouwen bijna allemaal verlaten en groeien er gewoon bomen binnen de muren.
Daarna stopten we bij Gay Parita, een van de mooist gerestaureerde benzinestations langs de route. Ik heb de aankomst gefilmd.
’s Avonds gegeten in een buffetrestaurant. Voor 15 dollar eet je je helemaal vol. Ik had een super malse steak en een Baked Potatoe en salade van het buffet. Een softijsje na.
Dag 8: Van Missouri door Kansas naar Oklahoma
Vandaag stond in het teken van Cars, de tekenfilm met de racewagen, die ook over de Route 66 reed en er vele avonturen beleefde mijn zijn beste vriend Tow Mater, de takelwagen. In Kansas stonden we ineens ook in oog met die takelwagen.
We werden hartelijk ontvangen door de eigenaresse, die heel luidruchtig een verhaal vertelde over Cars en hoe men in het stadje ermee omgingen. Als er bezoekers komen, regelt iemand van de lokale politie het verkeer, zodat men niet wordt overreden bij het maken van foto’s. We kwamen een bus met Engelse oudevandagen tegen. Eentje wilde achterop de motor bij Dries. Hilarisch!
De deputy kon zijn knieën helemaal naar achteren draaien. Daaruit komt het feit dat Tow Mater heel hard achteruit kan rijden.
De weg die daarvoor volgen was R66 tot 1961 en gaat door Hell’s Half Acre. Dit is de plaats waar Galena (erts met lood, zilver en zink) werd gevonden en verwerkt. Daarna door naar Oklahoma waar we stopten bij een Motorfiets museum in Miami.
Daarna een stuk van de Sidewalk Highway rijden, een sectie een-baans Route66.Tegen het einde van de dag gaan we nog even kijken bij de beroemde Blauwe Walvis.
Avondeten gingen we in het fameuze Rock Cafe. Een heerlijke salade gegeten. We maakten er kennis met de gepassioneerde eigenaressen Sally. Sally’s karakter stond als basis voor de Sally uit de film Cars, de vriendin van de hoofdrolspeler. Sally legde ons uit hoe het is om een restaurant te runnen langs de route 66. Mooi verhaal!
Dag 9: Troosteloze verlatenheid na de komst van de snelweg
Eerst hebben we ontbijten met Jerry McLanahan (schrijver van de EzGuide). Hij is een mailbekende van Dries en vandaag heeft hij afgesproken om eens echt kennis te maken. Een gezellige toegankelijke man die nog wat tips meegaf voor onze verdere reis. Onderweg op nog een paar leuke plaatsjes gestopt.
Daarna zijn we langs het Seaba Station gegaan, een prachtig gerestaureerde garage waar nu een motorfiets museum in zit. Ik heb er een paar mooie foto’s gemaakt.
Lunchen doen we met een Onion Burger bij Sid’s Diner in El Reno. Dit restaurant was zo klein en zo druk, dat we buiten in de hitte onder een afdak moesten zitten. En toen stak de wind op. Wind? Wij zouden dat storm noemen, maar dan bij 35 gr C. Het rijden was dan ook een uitdaging, maar het is gelukkig goed gegaan.
In Clinton zijn we gaan kijken bij een van de mooiste Route66 musea. Ik ben er 7 jaar geleden ook al eens met Marleen geweest en het was een speciaal weerzien.
en daarna zouden we op bezoek bij The Mediocre Musicians in The Redneck Capital of the World voor een privé optreden. Maar de eigenaar lag in het ziekenhuis voor een Chemo-behandeling, maar we hebben zijn clubhuis van buiten mogen bewonderen.
Verder is er in dit stadje ook niets meer te beleven. Alle winkels zijn dichtgetimmerd en er is alleen nog een groot tankstation en een Days Inn motel langs de snelweg
Dag 10: “Show me the way to Amarillo”…
Dit is wat vandaag op het programma staat:
We beginnen de dag met een Ghosttown op de grens van Oklahoma en Texas waar iedereen even een moment in de gevangenis mag zitten. Vlak over de grens komen we in het dorpje Shamrock, een bijzonderheid want iedereen die de film Cars heeft gezien kent een van de grootste gebouwen in het centrum, de U-Drop Inn. Later komen we bij een gebouw waar de vereniging van prikkeldraad verzamelaars hun museum heeft. Dan door naar de Cadillac Ranch in Amarillo. In Adrian vieren we dat we halverwege zijn met een stuk Ugly Crust Pie waarna we doorrijden naar Tucumcari voor Barbeque en live muziek.
Dag 10a: Een lange rit door Texas naar New Mexico
Vandaag hebben we een hele trip gemaakt. We zijn vanochtend vanuit een slaperig stadje vertrokken voor een tocht door Texas naar New Mexico. We rijden tijdens onze rit telkens zo veel mogelijk over de route 66, zelfs als die naast de Interstate loopt. En net daarom krijg je ook dat gevoel van verlatenheid van de wegen daaromheen. Toen in de jaren 60 de snelweg openging, werd de secundaire route 66 van de en dag op de andere een ongebruikte weg. De weg die vanaf de 20 er jaren voor heel veel welvarendheid zorgde in de dorpen en steden waar hij door heen ging, werd van het ene op het andere moment angstvallig stil: Motels die geen reizigers meer ontvingen, restaurants die het ineens alleen van de lokale bevolking moesten hebben, tankstations die nog geen 5% omzet hadden ten opzichte van de oude tijd.
Mensen hadden geen inkomen meer en verlieten de stad op zoek naar beter. Ze lieten hun hebben en houden gewoon achter. Tijdens onze rit vandaag stopten we op een aantal plaatsen, waar in woningen en gebouwen nog gewoon de achtergelaten meubels stonden. Papier en servies ligt overal verspreid, maar niets is opgeruimd. Alles is weg wat de bewoners nog konden gebruiken en de rest is meegenomen door plunderaars. Wat achter bleef is een puinhoop. Maar niemand die het opruimt. Daarom ziet het op vele plaatsen zo troosteloos uit. We kwamen door een stadje waar het vroeger zo druk was dat men een voetgangerstunnel onder de hoofdstraat had gemaakt om de bewoners de kans te geven om de straat naar de kerk over te steken. Die straat was nu volledig leeg en ongebruikt. Er kwam om de 10 minuten een auto langs, in plaats van die constante stroom van reizigers en vrachtwagens van vroeger.
Onze eerste stop was bij een museum, waar we indrukken opdeden van deze vroegere welvaart langs de weg.
Daarna zijn we naar de u-drop inn gereden in Shamrock Texas. Dat is een prachtig voorbeeld in hoe men probeert de monumentale gebouwen weer voor de toeristen in ere te herstellen.
Daarna zijn we in Amarillo naar een grote Harley Davidson dealer gereden voor onze volgende stop. Sommigen die ook thuis Harley rijden hebben nog een paar mooie souvenirs op de kop kunnen tikken. De anderen hebben de tijd gebruikt om contact te zoeken met het thuisfront. Vervolgens zijn we net buiten de stad naar de Cadillac Ranch gereden, waar we weer een fotomomentje hadden.
’s Middags waren we halverwege de route in Midway. We hebben daar mooie foto’s gemaakt en een heerlijk stuk zelfgebakken taart met ijs gegeten.
Daar troffen we ook Kevin en Nancy, die ons tegenmoet waren gereden. Zij zijn de eigenaren van het Blue Swallow Hotel, waar we vannacht zullen slapen. Het Blue Swallow Hotel is een opgeknapt hotel waar de oude tijden herleven. De foto’s spreken voor zich. We hadden er een geweldige avond met BBQ en kampvuur. Tot nu toe de mooiste avond van de trip.
Dag 11: Naar Santa Fe
We nemen de 104 noord vanaf Tucumcari naar Las Vegas, NM. 170 km rijden en dan ontbijten. Vandaar gaan we naar Santa Fe om op het oude governeursplein wat te drinken. Dan de 14 zuidwaarts maar Madrid en van daaruit door naar Albquerque. Madrid is het plaatsje uit de film Wild Hoggs met John Travolta. Ik ben benieuwd… Morgen zal ik hierover weer uitgebreid verslag doen. Tot morgen!
Dag 11a: Rijden door de bergen van Nieuw Mexico
Vanochtend vanuit het o zo gezellige Blue Swallow Hotel op weg gegaan naar Las Vegas, NM. Let op! Dit is niet het Las Vegas in de woestijn van Nevada, maar een rustig bergstadje. Het was een rit van 170 kilometer door helemaal niets! Bijna geen zijwegen, alleen wel een afwisselend landschap met prairies, bergen, bochtjes enz. En om het niet te saai te maken hebben we om de beurt voor op gereden, als een stel ganzen. In Las Vegas hebben we eindelijk kunnen ontbijten: op z’n Mexicaans. Dat werd een goede bodem:
Daarna zijn we door de bergen naar Santa Fe gereden, waar we in het centrum op het oude gouverneursplein stopten om wat te drinken en rond te kijken. Een mooie stop. Het plein was gezellig vol met indiaanse handelaren die sieraden aan de toeristen probeerden te verkopen. Bernard had een ketting uitgezocht, maar die kostte 400 dollar! Dus niet meegenomen.
Dan de 14 zuidwaarts maar Madrid gereden Madrid is het plaatsje uit de film Wild Hogs met John Travolta. Dit was wel heel erg toeristisch. De Diner van Maggy is een souvenirwinkel en niet meer dan dat. Maar wel leuk om er te zijn.
Daarna door naar Albuquerque, waar we in een Motel 6 hebben geslapen. ’s Avonds nog met zijn allen bij een Mexicaans restaurant gegeten. Voor mij salade Scampies. Heerlijk en niet vet!
Dag 12: naar Arizona
Vandaag een lange trip door het wilde westen: Net na Albuquerque zijn we door het Navajo Nation gereden. Dit is het grootste indianenreservaat in Amerika. Hier rijden we tussen de typische bergen langs veel kleine dorpjes door een landschap dat zo uit een western film kan komen. Dit was echt motorrijden met leuke bochtige wegen en een steeds veranderend landschap.
Net voor het stadje Grants kwamen we door een gebied dat El Malpais (The Badlands) heet. Hier veranderde het landschap in uitgestrekte gitzwarte lava velden. Heel mooi om te zien.
In Grants hebben we een koffie stop gemaakt. Daarna door naar Gallup. het was de bedoeling om hier een TradingPost annex PawnShop te bezoeken. Maar het was zondag en alles was dicht. Zelfs de restaurantjes. We zijn toen weer in een Subway Restaurant beland voor de lunch, maar het was toch lekker.
Daarna zijn we Arizona binnengereden. Weer een uur eerder. Het tijdsverschil met Nederland is nu 9 uur (vroeger). We namen hier een eindje zandweg de prairie in om bij een afgesloten stuk Route66 te komen waar al jaren geen normaal verkeer meer is. Het was echt een avontuur om met de Harley’s off-road te gaan. Dit had ik niet willen missen!
Daarna zijn we door naar Holbrook gereden waar we in een WigWam geslapen hebben. Dit was heel apart, maar wel op z’n Amerikaans met alle luxe van dien. ’s Avonds stond de maan heel mooi boven de tenten en we hebben nog een uurtje voor wigwam nummer 7 gezeten met een biertje en om moppen te tappen.
Dag 13: Via de Grand Canyon naar Williams (Arizona)
Vandaag zijn we naar de Grand Canyon geweest. We hebben prachtige foto’s en films gemaakt van de motoren met de Canyon op de achtergrond. Daarna overnachten we in Williams, een oud plaatsje met een bruisend avond/nachtleven.
Dag 14: Kingman (Arizona)
Vanaf Williams namen we eerst een stukje snelweg waarna we het langste stuk ononderbroken Route66 nemen op weg naar Seligman waar een van ons (Hans) zich liet scheren door de oudste barbier van Route66 (Angel Delgadillo).
Dan naar Kingman, waar we onze bus met koffers bij het hotel parkeerden. Dan door naar Oatman, een oud mijnwerkersdorpje boven in de bergen waar de ezels nog wild rondlopen. Een prachtige route met veel steile bochten hoog de bergen in.
’s Avonds gezellig met de hele groep in een steakhouse gegeten en weer vroeg naar bed. Morgen naar Las Vegas (Nevada).
Dag 15: Naar Las Vegas!
Van Kingman gaan we over de Hoover Dam naar Las Vegas. Het was heel heet om door de woestijn te rijden. De thermometer gaf dik in de 40 gr aan.
Bij de Hoover Dam hebben we even een stop gemaakt voor foto’s. we hebben een film gezien over de bouw en daarna zijn we naar het deel met de turbinus gegaan. Dat was leerzaam, maar vooral ook koel.
Daarna door naar Las Vegas. We hebben ons even opgefrist en zijn met de motoren over de Strip naar het bord “Welcome in Las Vegas” gereden. Daar was het heel druk. Vooral met pasgetrouwde paartjes en hun familie. We zijn er even tussendoor geglipt voor een groepsfoto.
Daarna weer in colonne naar het centrum van de strip gereden, waar we de motoren voor de deur van het Harley Davidson café gezet. Wat trokken we veel aandacht. Hier hebben we lekker gegeten.
Dag 16: Las Vegas en de hitte ontvluchten…
Nadat we aan Las Vegas ontkomen zijn gaan we door de woestijn zuidwaarts richting Needles en Goff. We zaten om 8 uur vanochtend al op de motor, en het was al 28 graden. Gelukkig pakten we de autoweg richting Californië, dus we werden een beetje gekoeld door de snelheid. Maar het was alsof we door een oven reden. De eerste (tank)stop was al na drie kwartier. ik had toen al een liter water op. Gelukkig had Karel ons gewaarschuwd om tijdens de rit voldoende te drinken. En dat was ook nodig. In Goff gingen we op bezoek bij het oude schoolgebouw.
Waarna we de oude Route 66 weer oppakten en door de woestijn de Alfabet Towns Route volgen via Essex en Amboy. In Amboy werd er weer een hoognodige afkoel-stop gehouden. Het bleef warm, ook al reden we steeds verder Californië in. Na nog een stop namen we weer de highway naar Bartow. Om 15 uur waren we in het hotel. Lekker koel op de kamer en dit berichtje typen.
Dag 17: De laatste etappe van Route 66.
Vandaag de laatste dag alweer. We rijden van Barstow naar de pier van Santa Monica maar stoppen onderweg nog wel even bij het Bottle Forest, een boomgaard gemaakt door 1 persoon met bomen van metaal en flessen.
Als laatste de motoren inleveren en afscheid nemen van de groep. Een aantal rijden er door naar San Francisco, een gedeelte gaat naar Amsterdam en naar huis. Maar ik ga naar Florida, want ik ben nu echt aan vakantie toe! Het rijden van de route 66 was een geweldige ervaring, die ik niet had willen missen!
Dag 18 Route 66 = Dag 1 van Met de camper door Florida
Vandaag was een beetje een rare dag. Een tussendag beter gezegd. Nog vol van de ervaringen van de afgelopen twee weken werd ik vannacht om tien voor drie wakker. Ik vloog vandaag naar Miami, waar ik begon aan een nieuwe trip: De vakantie samen met Petra, Maarten en Aniek. Zo emotioneel als gisteren het afscheid was van de groep waarmee ik de afgelopen twee weken de Route 66 heb gereden op de Harley Davidson, zo verlangend keek ik uit naar vandaag, waarbij ik snel mijn geliefde en de kinderen zou weerzien.
Ik was al om half vier op het vliegveld van Los Angeles. Veel te vroeg natuurlijk! Hoe kan dat ook anders met een controll-freak als ik? Om 6 uur zou ik naar Miami vliegen. Ondertussen zaten Petra, Maarten en Aniek al uren boven de Atlantische Oceaan met de zelfde bestemming. Zij waren ’s ochtends op het vliegveld van Düsseldorf afgezet door Brigitte en Ellen. Zij waren zo lief om voor dag en dauw hen thuis op te halen en naar het vliegveld te brengen. In Düsseldorf was alles voorspoedig gegaan en tussen wat dutjes door konden zij genieten van alles wat de moderne Airbus 330 van Air Berlin te bieden had. Een echte aanrader!
Ondertussen moest ik het doen met een oude Boeing 757 van American Airlines, maar die me wel veilig door de onweersbuien om twee uur in Florida afzette. Het was een avontuurlijke vlucht, waarbij de piloot zoveel mogelijk trachtte het slechte weer boven het zuid-oosten van de VS te ontwijken. En dat lukte aardig, met alleen wat turbulentie en veel bochtenwerk tot gevolg. Daarbij kwam als klap op de vuurpijl nog een blikseminslag in het vliegtuig, vlag voor de landing in Miami. Maar daar hebben we in het vliegtuig niet veel van gemerkt, alleen een harde knal en een flits.
Op het vliegveld waren Petra en de kinderen al snel gevonden en samen zijn we naar het hotel in Miami Beach gegaan. Een eenvoudig, maar mooi en schoon hotel aan het strand. Toen we ingekwartierd waren, hebben de kinderen al in de zee gezwommen en hebben we een stukje achter de hotels langs over de promenade gewandeld. Als verassing mochten we nog een bruiloft op het strand bekijken. Van een afstand zagen we de stress rondom een slecht geregiseerde happening die voor het stel de mooiste dag van het leven moest zijn. Maar al met al zag het er toch romantisch uit, zo op het strand…
Na een heerlijke maaltijd (bijna on-Amerikaans) op tijd naar bed.